Het is opnieuw een prachtige dag wanneer we vanuit Shangri-La terugvliegen naar Kunming. Het zicht over het wonderlijke landschap dat onder ons ligt is dan ook uitstekend.

We zijn intussen een maand aan het rondreizen in China en Senne doet het geweldig ! Hoewel we verwacht hadden dat hij af en toe zou vragen wanneer we terug naar huis zouden gaan is dat helemaal niet het geval. In tegendeel, hij vraagt enkel wat het volgende is waar we naartoe zullen gaan.

Rondtrekken van de ene plaats naar de andere is best vermoeiend. Al slapen we nu gemiddeld 3 dagen op dezelfde plaats en proberen we het tempo aan te passen aan Senne, reizen blijft een vermoeiend bezigheid.

Daarom planden we om het in Kunming wat rustiger aan te doen en boekten we, speciaal voor Senne, een hotel met zwembad. Die zijn niet zo makkelijk te vinden in Kunming en best prijzig, maar om onze kleine rakker wat rust en ontspanning te bieden hadden we een extraatje in ons budget voorzien.

Jammer genoeg loopt niet altijd alles zoals je het hoopt of plant. Een hele maand verliep alles vrijwel zonder problemen, ons verblijf in Kunming brengt daar verandering in.

We checken in in het mooie Grand Park Hotel en Senne kan niet wachten om een duik te nemen. Terwijl ik de bagage uitpak, we blijven hier immers 4 nachten, gaan de jongens op verkenning. Alsof Dave een voorgevoel had, want hij wil eerst even bij het zwembad gaan kijken vooraleer in zijn zwembroek te springen. Senne daarentegen staat al te springen in zijn zwembroekje.

Even later komen ze heel wat minder enthousiast weer boven, het water van het zwembad blijkt behoorlijk fris te zijn. Toch kan het Senne niet tegenhouden en maken we ons klaar voor een frisse duik.

Dat laatste kan je wel heel erg letterlijk nemen. Het infobord aan het zwembad geeft aan dat het water amper 17 graden is, ijskoud dus ! Senne doet een poging om in het water te gaan, maar daar blijft het ook bij. Hoeveel zin hij ook heeft om te zwemmen, hij heeft hier de voorbije dagen echt naar uitgekeken, hij komt niet verder dan een paar keer kort in en uit het zwembad en geeft het vervolgens op. In plaats van te zwemmen gaat hij samen met Dave wat sporten in de fitness ruimte. In tussentijd, toegegeven, zit ik me behoorlijk druk te maken aan de rand van het zwembad. Dit hotel kost ons immers behoorlijk veel geld en dat hadden we er graag voor over indien Senne volop zou kunnen genieten van het zwembad en zo een aantal dagen tot rust zou kunnen komen. Dat is nu absoluut het geval niet, dus wil ik dat geld er ook niet aan geven.

Nadat ik me behoorlijk heb zitten ergeren aan het zwembad en de zon er intussen ook voor gezorgd heeft dat ik het serieus heet heb, neem ik toch maar een verfrissende duik. Het is tanden bijten, maar als je baantjes trekt en goed doorzwemt, dan hou je het wel even uit. Dat kan je van Senne niet verwachten, het kind wil gewoon wat kunnen plonsen en zwemmen en dat zal dus zeker niet lukken.

Hoe jammer het ook is, we besluiten niet in dit hotel te blijven. We stappen naar de receptie en daar wordt ons verteld dat er geen mogelijkheid is om het zwembad te verwarmen. Gezien dat de enige reden was waarom we dit hotel boekten delen we hen mee dat we na 1 nacht dan ook zullen uitchecken, gelukkig maken ze daar geen probleem van.

Dat wil natuurlijk wel zeggen dat we op zoek moeten naar een ander hotel voor de komende 3 nachten.

Diezelfde avond pakken we ons spullen dus maar weer in en zo verhuizen we de volgende ochtend naar een hotel in de buurt. Althans, dat dachten we.

Vooraleer we, zeer op ons gemak want het is bijna middag vooraleer we uitchecken, op weg gaan naar het nieuwe hotel checkt Dave voor de zekerheid nog een keer het adres en blijkt dat de locatie van het hotel zoals aangegeven op het stadsplan niet klopt. We dachten hier te voet naartoe te kunnen gaan, maar nu blijkt het hotel een pak verder gelegen te zijn.

Opnieuw een kleine teleurstelling, we zullen dus een taxi moeten nemen en bovendien liggen we daardoor niet op wandelafstand van het centrum.

Gelukkig valt het hotel goed mee en is deze frustratie wat de ligging betreft ook snel voorbij.

We hebben nog steeds de bedoeling om ons verblijf in Kunming niet te druk te maken voor Senne, dus besluiten we in de namiddag naar Kunming Zoo te gaan. Onderweg er naartoe vinden we dat Senne er maar slapjes begint uit te zien, zijn gezichtje is ook nogal bleek.

Omdat we vanmiddag nog niets gegeten hebben halen we ons een lekker en gekruid broodje in een van de stalletjes op de straat en daar fleurt Senne wel wat van op. Toch ziet hij er nog steeds niet al te best uit en besluiten we terug te keren naar het hotel zodat hij wat kan rusten.

Hij klaagt de laatste dagen ook af en toe van buikpijn, dus we moeten hem wat extra in de gaten houden.

Reizen is natuurlijk best vermoeiend, zeker voor zo’n kind om telkens weer verder te trekken, onderweg te zijn en nieuwe indrukken op te doen.

In de kamer valt hij gelukkig in slaap en doet Senne een lekker dutje. Hij ziet er een pak beter uit nadat hij wat gerust heeft, wat extra slaap was duidelijk hetgene hij nodig had ! Bovendien was dat voor ons het ideale moment om wat reisverslagen bij te werken en aan de planning voor de komende dagen te werken want eerlijk gezegd, we leven stilaan echt van dag tot dag zonder te weten wat de komende dagen ons zullen brengen.

Het is al laat in de namiddag wanneer we er toch nog even op uittrekken. Nadat we een hapje hebben gegeten, in geen al te best restaurantje, dwalen we nog een beetje rond in het centrum van Kunming. Senne’s aandacht wordt getrokken door een kleine lunapark-achtig iets en kan er zich uitleven met schieten en auto rijden. Geweldig, en voor amper een euro beleeft hij er veel plezier.

Na een lange nachtrust, Senne heeft zelfs na zijn dutje van gisterennamiddag nog langer geslapen dan gewoonlijk, ontbijten we snel en maken we ons klaar voor vertrek naar het Stenen Woud oftewel Shilin in het Chinees.

De bussen naar Shilin vertrekken vanaf het oostelijk busstation, dus nemen we eerst de stadsbus naar dit busstation. Dit blijkt al een behoorlijk trip te zijn, we doen er zomaar even 50 minuten over om uit de stad te geraken tot bij het busstation, wat een afstanden zijn dat hier toch elke keer.

Aangekomen in het busstation duikt de volgende hindernis op. Om te reizen in China en een bus- of treinticket te kunnen kopen moet je telkens je paspoort voorleggen. Dat blijkt vandaag ook het geval om de uitstap naar Shilin te kunnen doen en wat hebben wij uiteraard niet bij, onze paspoorten.

Valt dat weer even tegen, we zijn vanochtend al later dan gewoonlijk vertrokken, deden er lang over om bij het busstation te geraken en kunnen niet eens een ticket kopen.

De dame aan het loket stuurt ons door naar de politie voor identificatie. Daar weten ze weer niet wat gedaan, uiteraard spreken ze geen woord Engels en wij nog steeds geen woord Chinees.

Na lange tijd en een hele hoop vragen via Google Translate moet Dave ons namen op een blad schrijven. Dat blijkt dan ineens voldoende en de politieman begeleidt ons om toch ons busticket te kunnen kopen, steekt iedereen in de wachtrij voor en zo geraken we dan toch nog op de juiste bus.

Nog eens anderhalf uur later arriveert de bus bij de terminal van Shilin.

Het is even uitzoeken waar naartoe, want er staat niets aangegeven en al zeker niet in het Engels.

Met een van de elektrische wagentjes geraken we aan de ingang van het park waar we ons toegangsticket kopen en ook een kaartje om verder gebruik te maken van de elektrische wagentjes zodat we geen te grote afstanden moeten lopen met Senne.

Gelukkig is het geen al te grote overrompeling want dit park blijkt enorm populair te zijn en wordt vaak overspoeld door toeristen.

Ik moet toegeven dat we geen van ons drie enorm onder de indruk zijn. Het eerste zicht bij binnenkomst is niet bepaald veelbelovend. We lopen op heel wat vervallen gebouwen waarvan enkelen worden heropgebouwd, vermoedelijk tot hotels. De toiletten zien er niet uit en we vragen ons af waarom het entreegeld hier zo hoog is.

Al snel verandert onze indruk wanneer we op wandel gaan. Goed aangelegde wandenpaden en trappen brengen ons midden en tussenin de gigantische rotsen. We klimmen de trappen omhoog tot we het uitzicht over de waanzinnige omgeving bereiken, het is best indrukwekkend om van bovenaf alle rotsen omhoog te zien pieken. Samen vormen ze effectief een groot stenen woud en dat over een immense oppervlakte.

Binnen het park nemen we twee keer het elektrische wagentje zodat we sneller aan een ander gedeelte komen waar we dan opnieuw wat kunnen ronddwalen.

Zo komen we terecht in het stuk van het park waar er hier en daar water tussen de rotsen loopt en kleine meertjes vormt, best een mooie afwisseling.

Omdat we nog een serieuze terugrit voor de boeg hebben en we het hier na een drietal uur wel gezien hebben besluiten we terug te keren. Het was het een mooie uitstap, maar gezien de afstand om er te geraken en de kostprijs ervan vinden we het geen echte aanrader.

We belonen ons bij terugkeer in Kunming op een hamburger en frietjes bij Mc Donald’s, daar kunnen we Senne heel erg blij mee maken. Bij “de grote M” smult hij heerlijk van zijn kippets en frietjes en slurpt van zijn grote cola, daarna haalt hij bij “de kleine M” nog een vanilleijsje.

Nu het al laat op de avond is zien we Kunming ook een keer by night, best knap die gigantische straten en kruispunten die oplichten onder de vele neonverlichting.

We wandelen nog even rond in de verkeersvrije shoppingstraat en belanden bij toeval in het oudste straatje van de stad waar je nog de mooie en authentieke gebouwen vindt. Heel erg gezellig hier en we zijn dan ook blij deze dag zo mooi te kunnen afsluiten.

Op onze laatste dag in Kunming en meteen ook onze laatste dag in China brengen we dan toch nog een bezoekje aan Kunming Zoo. Senne vindt het geweldig en het is ook best een mooie plek. Verschillende koten zijn iets of wat in verval, maar vele werden ook al gerenoveerd en het is hier best een leuke plek om wat rond te wandelen. Tot grote vreugde van Senne zijn er veel pas geboren dieren en aan het domein van de apen beleeft hij veel plezier. Met zicht op Kunming stad op de achtergrond zien we de apen klimmen en over een lange ketting lopen. Het is ook op dat eiland van de apen dat Dave een verdwaalde kat opmerkt. Die is hier waarschijnlijk op de een of andere manier ingesukkeld en leeft intussen samen met de apen. Ze ziet er nogal verwilderd uit, dus woont hier mogelijks al een tijdje.

Voor we terugkeren naar het hotel om opnieuw onze bagage te gaan pakken gaan we nog een hapje eten. Het leuke aan China is dat je hier spotgoedkoop toch een goede maaltijd kan krijgen.

Voor amper 4 euro hebben we met zijn drieën lekker en voldoende gegeten.

Vanavond sluiten we het hoofdstuk China af, morgen vliegen we naar Hong Kong wat officieel geen deel uitmaakt van dit land.

We hebben hier mooie dingen gezien en hoewel de taalbarrière de communicatie heel erg bemoeilijkte werden we vaak geholpen door vriendelijke Chinezen en probeerden velen onder hen om ons zo goed mogelijk te helpen.

De Chinese bevolking was over het algemeen heel vriendelijk, in tegenstelling tot dat deel van China waar we 10 jaar geleden reisden en waar we een hele andere indruk hadden van het Chinese volk.

Toch stoorden we ons ook regelmatig aan hun opdringerige karakter. Aanschuiven doen ze niet graag, overal wringen, duwen en voorsteken.

Het spuwen en rochelen is ook nog niets veranderd en op straat kijk je dus ook best uit, zeker wanneer je sandalen draagt, om zowel naast hun kwakje als een hondenkakje te stappen. Gelukkig spuwen ze meestal ergens in de bosjes of een vuilbak, al gebruiken ze deze laatste blijkbaar ook soms als toilet.

Zo moest een jong kereltje tijdens de busrit naar Shilin dringend plassen. De ouders vroegen de buschauffeur niet om even aan de kant te gaan, maar lieten die kleine in het gangpad van de bus gewoon in een van de vuilbakjes plassen.

Enerzijds zijn de Chinezen naar Senne toe heel erg vriendelijk, ze zien die kleine blonde jongen duidelijk graag. Anderzijds hebben we ons heel vaak gestoord, zeker naar het einde toe, aan hun opdringerigheid. Vaak nemen ze stiekem foto’s, waar we de ene dag al beter mee omkunnen dan de andere, maar soms trekken ze Senne echt bij de hand of zelfs bij de arm om hem toch maar mee op de foto te krijgen. Dan grijpen we in, het kan niet de bedoeling zijn dat wanneer Senne ergens rondloopt of aan het spelen is ze hem zomaar bij de arm meetrekken om een foto of selfie te maken.

We hebben hem dan ook gezegd dat hij zich moet lostrekken, weglopen of ons roepen wat hij gelukkig ook doet.

Het verkeer in China blijft ook een pijnpunt. Als voetganger moet je enorm goed uitkijken en telkens weer je leven riskeren om de weg over te geraken. Zelfs wanneer de auto’s voor het rode licht staan, je mag al van geluk spreken als ze effectief wachten voor het rode licht, blijven de brommers massaal verder rijden over fiets- en of voetpaden en is het telkens proberen om al zigzaggend toch de rijweg over te geraken.

Komt daarbij dat zowat overal de brommers elektrisch zijn en ze dus geen lawaai maken. Enerzijds wel fijn gezien de enorme verkeersdrukte, anderzijds opnieuw levensgevaarlijk.

Zelfs wanneer je van de bus stapt moet je heel erg oppassen want de brommers steken zowel links als rechts de bus voorbij en wanneer je afstapt kan je omver geknald worden door een brommer die je niet hoort afkomen. Ze stoppen dus ook niet wanneer mensen van de bus willen stappen en zelfs dan nog moet je als voetganger voorrang verlenen aan het overige verkeer.

Samengevat hadden we in China een hele fijne tijd, desondanks de punten die soms minder vlot of minder leuk verlopen. Deze keer maakten we niet alleen kennis met enkele mooie authentieke dorpjes, maar zagen we ook een prachtig staaltje natuur.

Ons bezoek aan China was een voltreffer en we hebben ervan genoten.