We maken een korte stop in Anshun voor een bezoek aan de Huangguoshu Falls. Iets waarvan wij denken dat het een ontspannend uitstapje zal zijn blijkt een stevig uitje te worden en dat in een zeer indrukwekkend landschap.

De stop in Anshun hebben we ingelast om een lange reis richting Dali te kunnen onderbreken.

Dat de afstanden in China immens zijn wisten we wel, maar het traject dat we vandaag zullen afleggen hadden we toch lichtjes onderschat.

Samengevat zag onze reisdag vanuit Yangshuo er als volgt uit:

    -    we nemen de taxi van ons hotel in Yangshuo naar het busstation

    -    vervolgens zitten we anderhalf uur op de expressbus naar Guilin

    -    een snelle pipi-stop: zeer snel, want de geur in de openbare toiletten (lees; goten) is     moeilijk te verdragen

    -    met een stadsbus rijden we vervolgens vanaf het busstation in Guilin naar het treinstation,     een traject van zo’n 40 minuten waarbij we er geen benul van hebben waar we moeten     uitstappen. De bushaltes worden wel aangegeven, maar uiteraard enkel in het Chinees.

    -    vanaf het nieuwe treinstation nemen we de hogesnelheidstrein naar Guiyang. Het is een     indrukwekkend groot gebouw, maar jammer genoeg vinden we er niets te eten en wordt     het overleven op koekjes en chips. Al kunnen we van geluk spreken dat sinds eind vorig     jaar de hogesnelheidslijn in gebruik werd genomen. De trein brengt ons tegen een     snelheid van een kleine 300/u naar Guiyang en dat bespaart ons heel wat reistijd

    -    ook vanuit Guiyang kunnen we opnieuw de hogesnelheidstrein nemen naar Anshun. Het     station hier is nog indrukwekkender en lijkt eerder op een luchthaven. Het is er gigantisch     groot, dus uiteraard lopen we ook verloren maar vinden we uiteindelijk toch de “gate”     waar we aan boord van de trein moeten

    -    aangekomen in het treinstation van Anshun besluiten we de taxi naar het hotel te nemen,     de reisdag is inmiddels lang en vermoeiend geweest. Buiten worden we opgewacht door     een bende maffe taxichauffeurs. Al snel worden we omsingeld en bestookt met allerlei     vragen, in het Chinees weliswaar, waar we niets van begrijpen. Senne is onder de indruk     van het aantal mensen dat rond ons staat en vindt het maar niks. Al gaat het er hevig aan     toe, de sfeer is gelukkig niet te gespannen want in andere landen hebben we zo al andere     praktijken meegemaakt. Dave slaagt er uiteindelijk in om een van de taxichauffeurs te     overhalen en zijn meter te gebruiken om ons naar het hotel te rijden. Oef, het laatste     traject voor vandaag wordt ingezet.

Wanneer we uiteindelijk in het hotel toekomen hebben we er een hele lange reisdag opzitten. Om dan nog opnieuw de straat op te gaan en te gaan zoeken naar eten hebben we geen zin, dus gaat Dave op zoek naar een supermarkt en eten we een pot noodles (type Aiki naar Chinese traditie) op de kamer.

Geen wonder dat we na zo’n vermoeiende dag ook alle drie snel in slaap vallen, hoewel er nog bijna een doktersbezoek aan te pas kwam. We liggen met z’n drieën in een groot bed, Senne draait zich met veel geweld om waarbij hij met zijn achterhoofd tegen mijn hoofd knotst. Hij is zelf onder de indruk van het voorval en ik voel al een dikke buil opkomen. Gelukkig blijft de schade beperkt en kunnen we dan toch rustig gaan slapen.

De volgende dag wordt nog maar eens duidelijk hoe groot de steden in China zijn. Vanaf ons hotel nemen we de stadsbus naar het busstation waarvan de bus naar de watervallen vertrekt.

Vanwege, alweer, een misverstand nemen we de stadsbus in de verkeerde richting. Tot nu toe hebben we geen enkele Chinees ontmoet die ook maar het minste woordje Engels spreekt en het wordt stilaan echt vermoeiend om ons elke keer weer verstaanbaar te maken.

Lang leve Google Translate, gelukkig zijn er ook veel Chinezen die een soortgelijke App gebruiken en zo kunnen we toch de hoogstnodige informatie uitwisselen.

Van het vrouwtje aan de receptie van het hotel begrepen we zo welke bus we moesten nemen en wanneer ik haar vroeg ik welke richting, wees ze die duidelijk aan. Dachten wij… want bleek dat ze aanwees waar de bushalte gelegen was terwijl wij dachten dat ze de rijrichting aangaf. Niet dus.

Na heel wat gedoe onderweg en te zijn afgestapt aan het verkeerde busstation, nemen we opnieuw dezelfde bus maar deze keer naar de andere eindhalte en dat blijkt dan toch de goeie te zijn.

Aangekomen aan het ticket office voor de watervallen, waar overigens heel wat Chinese of Aziatische toeristen op afkomen, blijkt dat er ook hier geen Engels gesproken wordt. Het is een gigantische toeristische attractie, maar zelfs de gidsen spreken geen woord Engels.

Omdat er ook geen plannetjes van het park beschikbaar blijken te zijn en we dus niet weten in hoeverre we hier te voet aan de wandeling naar de verschillende watervallen kunnen beginnen, besluiten we dan toch maar om een extra ticket voor de tourbus te nemen. Dat blijkt achteraf gezien geen slecht idee, want het park is zo immens dat er geen beginnen aan is zonder vervoer.

Al bij de eerste stop zijn we onder de indruk van de prachtige omgeving. Een mooi aangelegd wandelpad brengt ons richting de eerste waterval, Senne kan zijn ogen niet geloven en is danig onder de indruk. Vol enthousiasme loopt hij voor ons uit, hier in een groene en rustige omgeving is hij helemaal op zijn gemak.

De volgende stop blijkt geen lachertje te zijn en hier slagen we er zelfs in om het knapste stuk van de wandeling over te slaan waarbij we een groot stuk terug moeten omdat we de watervallen gemist hebben.

Het wandelpad loopt tussen de groene bossen, langs riviertjes en kleine watervallen, tussen hoge rotsen en kronkelt zijn weg verder tot we uiteindelijk bij de gigantische waterval komen.

Senne is intussen al uren en kilometers ver aan het wandelen, vandaag lijken zijn benen geen pijn te doen en zelfs op het punt waar ik, Line, het stilaan zwaar krijg loopt hij nog vrolijk voor me uit.

Hoe groot deze toeristische trekpleister ook is, toch zien we de hele dag lang geen enkele andere blanke toerist.

Resultaat is dat we weer in de belangstelling lopen en vaak gefotografeerd worden, meestal door middel van een stiekeme selfie.

Senne lijkt intussen meer en meer op zijn gemak en loopt enthousiast met twee Chinese kindjes mee. Hij spreekt ze aan in het Nederlands en gebaart dat ze met hem mee mogen lopen “tot achter het hoekje en daar moeten ze wachten”.

Het is inmiddels al laat in de namiddag en we moeten nog 1 stop doen in het park. Wil dat nu net de halte van de grootste waterval zijn en die willen we uiteraard niet overslaan. We zetten het bijna op een loopje, Senne in papa’s nek.  Het is een stevige trip en behoorlijk wat trappen naar beneden voor we bij de laatste waterval komen. Het water komt er van meters hoog naar beneden gestort en toegegeven, het was de moeite waard om daarvoor ons laatste beetje energie aan te spreken.

Om ons een vermoeiende terugtocht langs vele trappen te besparen nemen we de roltrap terug naar boven.

Het is al laat en donker wanneer we Anshun opnieuw binnen rijden. Ook vandaag wordt het een snelle hap van een pot noodles op de kamer, gelukkig weet Senne zich intussen helemaal in te leven en slurpt hij vrolijk mee uit zijn eigen bakje.

Wat wij dachten dat een ontspannend uitstapje naar de watervallen zou worden bleek achteraf een stevige trip te zijn geworden. Geen wonder dat het toegangsticket eigenlijk 2 dagen geldig is, al zullen wij er morgen geen gebruik meer van maken.

Reizen is plannen en organiseren, maar vaak ook plannen bijsturen en improviseren. Dat blijkt wanneer we in de problemen komen om vervoer te vinden naar Dali.

De treinen zijn volgeboekt, vanuit Anshun geraken we wel nog naar Kunming maar er is geen aansluiting meer naar Dali. Blijkt dat er een speciaal weekend aankomt met een of andere feestdag en alle tickets uitverkocht zijn.

Ons hostel in Dali lag al vast, dus heel wat heen en weer gemail en geregel om onze boeking te wijzigen en een extra hotel te zoeken in Kunming waar we onverwacht zullen moeten overnachten.

De ochtend dat we, naar wij dachten in alle rust, zouden vertrekken vanuit Anshun naar Kunming blijken de treintickets alweer snel te slinken. Gelukkig checkten we online nog een laatste keer het vertrekuur van de trein en merkten we op dat de tickets op waren en we een latere trein zouden moeten nemen.

Uit vrees dat ook die tickets snel zouden uitverkocht geraken, pakken we in hoog tempo onze spullen en zoeken we een taxi richting treinstation. Omdat dit een stuk uit het centrum ligt willen de taxichauffeurs ons niet tegen het normale tarief brengen. Met hulp van de receptionist van het hotel vinden we gelukkig toch vervoer, er stopt een man met zijn auto die ons tegen een eerder lage prijs naar het station wil brengen. Raar vinden we, maar we stappen toch maar in gezien we gehaast zijn.

Net voor aankomst aan het treinstation blijkt waarom hij ons zo graag wilde vervoeren. In ruil daarvoor wil hij met ons op de foto, een wederdienst die we hem graag bieden.

Wat een opluchting om dan toch eindelijk de tickets te pakken te krijgen, al moeten we nog 2 uur wachten voor vertrek.

Ook in dit gigantische treinstation is er niets te eten en zijn we weer aangewezen op een aantal snacks die we in het winkeltje kunnen kopen.

Om 15u30 komen we toe in Kunming, een van de grootste steden van China. Mijn vrees is dan ook groot om op korte tijd aan ons hotel te geraken, laat staan uit te zoeken hoe we er zullen geraken.

Gelukkig blijkt er sinds kort een metronetwerk te zijn aangelegd en deze vertrekt vanaf het nieuwe treinstation. We slagen erin om zelf onze metrotickets aan de automaat te kopen, wat een verademing dat hier eindelijk een en ander in het Engels vertaald staat.

Zoals gewoonlijk aan ieder trein en busstation moet ook hier aan de metro onze bagage door een scanner. Het is niet de eerste keer dat we er tussenuit gehaald worden, we lopen dan ook zwaar bepakt met al ons hebben en houden rond, en ook deze keer hebben we prijs.

Dave mag zijn deodorant niet meenemen op de metro, zo een busje is ontvlambaar. Enerzijds begrijpen we het wel, maar anderzijds zouden ze er toch ook begrip voor kunnen tonen dat we nu eenmaal op doorreis zijn en dergelijke spullen in onze bagage zitten. Tot nog toe deden ze er nergens moeilijk over, niet in de luchthaven, niet bij de hogesnelheidstrein, niet in het busstation, maar deze keer dus wel.

Na lang discussiëren en verschillende pogingen van Dave om hen alsnog te overtuigen laten we de deospray uiteindelijk achter.

Zomaar even 50 minuten later komen we aan ergens in het centrum van Kunming en stappen we in een taxi om de laatste kilometers naar het hotel af te leggen.

Het is intussen alweer laat in de namiddag, maar het zonnetje schijnt en het is sinds een kleine week eindelijk weer warm genoeg om onze schoenen voor sandalen te ruilen.

Als beloning van alweer een lange reisdag gaan we op zoek naar de gele “M”. Senne kan er genieten van een bakje frietjes met ketchup en een cola, wij bijten met veel plezier in een vettige hamburger na 3 dagen van noodles uit een bakje.

Morgen zetten we onze reis verder en vervallen we hopelijk terug in het normale reisritme. Dan nemen we de bus naar Dali waar we 4 nachten zullen blijven en op adem kunnen komen.