Taroko – no – go ? Hualien wordt onze uitvalsbasis voor een dag wandelen in het Taroko National Park. De Taroko Gorge is de voornaamste trekpleister en de meeste bezochte plek van Taiwan.

Gedurende de vier uur durende treinrit tot Hualien regent het non-stop. De rit gaat door het groene binnenland en langs de bergen, de mountain line is best een mooi traject.

Het ziet er naar uit dat het niet alleen vandaag stevig regent maar dat het hier al een tijdje slecht weer is geweest. De vele rivieren die we passeren lijken eerder modderstromen en het water komt massaal naar beneden gestroomd.

Ons van geen kwaad bewust gaan we de ochtend na onze aankomst in Hualien naar het treinstation waar ook de bussen voor Taroko vertrekken. Het regent gelukkig niet meer, maar uit vrees dat het weer snel opnieuw kan omslaan willen we zo snel mogelijk naar de kloof vertrekken.

Tevergeefs zo blijkt, want de bussen rijden maar tot het visitor center en rijden de kloof niet in. Door de hevige regenval van de laatste dagen zijn er stenen op de weg terecht gekomen en kunnen de bussen niet door. Althans, dat is wat we kunnen begrijpen uit de min of meer gebarentaal met een aantal woorden Engels ertussen.

Met de auto zou dat wel lukken en zo overwegen we om opnieuw een auto te huren voor de komende twee dagen. Vlakbij het trein- en busstation zijn er een aantal autoverhuurbedrijven. We stappen binnen bij Avis en weten een goeie prijs te krijgen, alles lijkt in kannen en kruiken. Tot we de papieren in orde moeten maken, hier gaan we weer… Een internationaal rijbewijs lijkt voor Avis niet voldoende want bijkomend willen ze ook Dave zijn gewone rijbewijs zien. Daar hadden we uiteraard niet op gerekend, want wat zou de meerwaarde hiervan kunnen zijn, dat gewone rijbewijs ligt thuis en zo stappen we ook bij Avis teleurgesteld en vooral zonder auto weer buiten.

Na wat wikken en wegen besluiten we niet ergens anders nog voor een auto te gaan informeren en het weer de komende dagen wat af te wachten.

Hualien is best een grote stad, maar om de een of andere reden is er hier geen openbaar vervoer en rijden er vrijwel geen bussen.

Terwijl we wat ronddwalen op het plein aan het trein- en busstation merken we een tourist shuttle bus op die enkele stops aan doet aan de oostkust. Dit traject hadden we graag zelf met de auto gedaan, maar dat zit er dus niet in.

In Hualien stad is er weinig te beleven, dus stappen we op de shuttle bus voor een bezoek aan het Liyu Lake. Wandelen ziet Senne vandaag niet zitten, fietsen al evenmin en dus belanden we in een zwaan en trappelen we een uur rond op het meer.

De omgeving is best mooi en een leuk alternatief om te ontsnappen aan de stad. Net wanneer we onze zwaan terug aanleggen begint het te regenen, tijd om terug te keren naar de stad.

In de loop van de avond, terwijl we naar het nieuwsbericht kijken op een Taiwanese zender alsof we er iets van begrijpen, wordt ons duidelijk dat het niet zomaar slecht weer is geweest de laatste dagen. Dave gaat op zoek via het internet en blijkt dat de eerste cycloon voor deze zomerperiode over het noorden en centrum van Taiwan is gepasseerd en voor serieuze wateroverlast heeft gezorgd. Dat verklaart de modderstromen in plaats van rivieren en omwille van het grote risico op aardverschuivingen is de toegang tot Taroko voorlopig niet mogelijk.

Nu het stilaan terug beter weer lijkt te worden kunnen we maar hopen dat we de komende dagen alsnog de kans krijgen om de kloof te bezoeken.

Van ons oorspronkelijk plan om, naast een bezoek aan Taroko, de oostkust te verkennen met de auto zijn we inmiddels afgestapt. Op onze tweede dag in Hualien is het dan ook even denken en twijfelen naar hoe we de dag zullen invullen.

Gelukkig is het inmiddels terug mooi weer, al hebben we nog steeds geen zicht op de bergen.

We wandelen dan maar richting de oceaan maar moeten al snel vaststellen dat het Nan Bin Seaside Park niet veel voorstelt. Althans niet als je te voet bent, met de fiets zou je hier een mooie tocht langs de kust kunnen maken. Het strand bestaat uit zwarte kiezel en veel aangespoeld afval waaronder glazen flessen en glasscherven. Het is geen optie om hier te wandelen en gezien er geen of vrijwel geen openbaar vervoer is stoppen we een taxi om ons wat verderop naar een ander strand te rijden.

Deze brengt ons naar Qixingtan Beach, een plek met verschillende hotels en restaurantjes zo staat beschreven in onze reisgids. Dat we ook hier niet in het water kunnen omwille van de sterke stroming weten we vooraf, maar het zou fijn zijn om toch ergens van de omgeving te kunnen genieten, weg van de stad.

Niet dus, we worden afgezet in “een hol” waar niets te beleven valt. Het is er ook totaal niet gezellig en we begrijpen niet waarom er hier zoveel hotels zijn. We eten snel een hap in een ongezellig restaurant en gaan dan toch maar even richting het strand.

Deze keer geen zwarte kiezels, maar grote keien. Het is hier wel properder dan aan het andere strand en zo kunnen we toch even relaxen.

De taxirit van daarstraks was best kostelijk, we betaalden bijna 15 euro en zo weten we ineens ook dat een taxi in Taiwan heel wat duurder is dan in China.

Omdat we geen zin hebben om opnieuw zoveel te betalen zetten we de terugweg alvast te voet in, in de hoop onderweg toch ergens een bushalte tegen te komen.

Vergeefs zo blijkt, we hebben al een behoorlijk stuk gewandeld en kwamen daarbij ook in het industrieterrein terecht zonder ook maar ergens een bushalte te zien, hoewel we in de verte wel dachten een bus te hebben zien passeren.

Enerzijds is het op dat moment niet makkelijk om met een kind te reizen en hem dus ook lange stukken te moeten dragen, anderzijds zou het best wel eens kunnen dat Senne ons aan een lift heeft geholpen. Een vriendelijke vrouw stopt aan de kant van een drukke baan en vraagt waar we heen gaan en waar we vandaan komen. Ze bevestigt dat er effectief geen bussen rijden en er dus geen openbaar vervoer is, maar is bereid ons naar het hotel te rijden. Eerst moeten we nog even langs school passeren om haar dochtertje van 7 op te pikken en zo worden we een tijd later netjes bij ons hotel afgezet. Heerlijk, want we stonden al behoorlijk in het zweet door zo ver te stappen onder de brandende zon en we hadden nog heel wat kilometers te gaan op het moment dat de sympathieke dame voor ons stopte.

Op onze laatste dag in Hualien is het zo ver, we worden ook vandaag wakker met stralend weer en wagen opnieuw onze kans voor een uitstap naar het Taroko nationaal park.

Het wachten heeft geloond, de bussen rijden weer door de kloof dus kopen we ons een dagticket zodat we onbeperkt de bus op en af kunnen doorheen de kloof en verschillende wandelingen kunnen combineren.

Onderweg naar het park zoeken we uit welke wandelingen we met Senne kunnen maken, we willen graag enkele kleinere stukken wandelen zodat het ook voor Senne haalbaar is.

Daarom besluiten we ineens door te rijden naar de helft van het park voor de Swallow grotto of Yanzikou Trail, maar deze wandeling blijkt afgesloten vermoedelijk door het slechte weer.

Om een beetje te weten waaraan en waaraf rijden we mee tot het einde en gaan we ons informeren in het infocenter van Tianxiang.

Vanaf dit dorpje wilden we ook graag de wandeling naar de Baiyang waterval maken, maar ook dat mogen we schrappen van onze lijst. Deze trail is maar voor de helft open en de waterval krijg je daardoor niet te zien. Ook de Tunnel of 9 turns Trail is afgesloten, maar dat zou al langere tijd zo zijn.

Zo schiet er maar 1 korte wandeling over en nemen we vanaf dit punt al terug de bus richting de andere kant van de kloof en stappen uit voor de Lüshui Trail. Best een mooi stukje, maar heel wat minder spectaculair dan wat we ons vooraf hadden voorgesteld. Anderzijds zijn we blij dat we toch nog de mogelijkheid kregen om Taroko te bezoeken, al ware het voor een veel beperkter stuk dan we gehoopt hadden.

Hoewel de Taroko shuttle bussen in twee richtingen door het park rijden nemen ze niet altijd dezelfde stops. Raar, want zo moet je dus vooraf goed proberen uit te zoeken wanneer je welke wandeling wil doen en/of de bus er al dan niet stopt. Evident is dat echter niet, want dat wil zeggen dat je een planning moet gemaakt hebben voor je aankomst in Taroko hoewel je op dat moment eigenlijk nog van niets afweet. Zo zien wij de stop voor de Buluowan Trail aan ons voorbij gaan en moeten we helemaal tot in het begin van de kloof meerijden en uitstappen bij het vistor center.

Hier moeten we, hoe onlogisch het ook is, dan opnieuw op een andere Taroko shuttle stappen die de andere richting door de kloof zal rijden en ons dus wel zal afzetten op de plaats waar we net voorbij reden.

Zo beginnen we in de late namiddag nog aan de Shakadang Trail en wat een beloning is dat ! Een fantastische wandeling door de canyon waardoor de Shakadang rivier stroomt. In tegenstelling tot het bruine modderwater dat door de Taroko kloof loopt is het water hier kristalhelder. Tussen de gigantische rotsblokken die zich in de rivier bevinden zijn er kleine pools van groen water.

We wandelen over een pad dat werd uitgehouwen in de rotsen en op verschillende plaatsen druppelt er water vanaf de rotswand. Heerlijk verfrissend.

Op het punt waar het gewone wandelpad eindigt en je enkel verder mag met de nodige permit kunnen we ons nog even verfrissen in de rivier. Veel tijd hebben we niet, want we moeten nog de hele weg terug tot aan het visitor center gezien er geen busstop is en we moeten zeker zijn dat we de laatste bus terug naar Hualien halen.

Hoewel we mooi op tijd zijn hebben we mogelijks toch de voorlaatste bus gemist. Frustrerend, want de bussen rijden maar om het uur en blijkbaar nemen ze ook niet de moeite om te wachten aan de halte en pas te vertrekken op het aangegeven tijdstip.

Zo moeten we nog bijna een uur wachten en belanden we vermoedelijk toch op de allerlaatste bus, hoewel deze dan ook weer een kwartier voor zijn vertrekuur reeds de terugrit naar Hualien inzet.

Wat ons betreft is het vervoer hier heel slecht geregeld, bussen rijden onregelmatig en volgen het aangegeven uurschema niet stipt dus zo kan je wel eens voor verrassingen komen te staan.

Het werd een lange en vermoeiende dag en al konden we niet de dingen doen die we in gedachte hadden, we zijn blij dat we alsnog in Taroko geraakt zijn.

Senne is doodop, valt in slaap op de bus en is niet meer wakker te krijgen. We dragen hem letterlijk al slapend naar het hotel terug.