Onze 100ste reisdag: een dag om niet snel te vergeten, maar jammer genoeg niet in de positieve zin. Reizen in de Filippijnen is een uitdaging zo blijkt, proberen rustig te blijven is daarbij de boodschap.

Dat het reizen in de Filippijnen minder vlot zou verlopen dan op onze vorige bestemmingen bleek al tijdens de taxirit vanuit ons hotel in Cebu naar de ferry voor Bohol. De taxichauffeur vraagt naar onze bestemming en daarbij had hij blijkbaar op een ander antwoord gerekend of gehoopt. Hij probeert ons nog van gedachten te doen veranderen want hij heeft nog heel wat toeristische attracties in de aanbieding op Cebu. Telkens antwoordt Dave dat we gewoon naar de ferry willen en telkens komt de chauffeur met een tegenvoorstel. Best frustrerend, maar uiteindelijk worden we toch netjes aan de ferryterminal afgezet.

Na een mooi en rustig verblijf op Bohol keerden we terug naar Cebu om vervolgens op Mactan airport een vlucht naar Puerto Princessa op Palawan te nemen. Deze keer was het verkeer op Cebu iets vlotter, we reden althans heel wat sneller dan de 5km/u die we bij aankomst haalden.

Na een tussenstop in het shopping mall voor de lunch en nadat we een voorraad cash geld haalden, er zouden vrijwel geen bankautomaten beschikbaar zijn op Palawan, arriveren we goed op tijd in de luchthaven.

De vlucht met Air Asia verloopt vlot en na amper een uur staan we alweer aan de grond in Puerto Princessa. Hier slapen we maar 1 nacht en dit gezien we een late vlucht boekten en pas toekomen om 20u, te laat dus om nog verder te reizen. Ik koos voor een hotel dat goede reviews kreeg, niet te ver van de luchthaven gelegen is, ontbijt inbegrepen zodat we morgenvroeg niet met een lege maag moeten vertrekken maar vooral ook een hotel die gratis pick-up vanaf de luchthaven aanbieden. Dat is best handig wanneer je laat toekomt en met een jong kind reist.

Vanaf dat moment, het moment dat we geland waren en buiten liepen op zoek naar ons vervoer, liep het mis. Niemand kwam opdagen, dus kon het gezever met de tricycle-chauffeurs beginnen. Eender waar je toekomt, overal word je onmiddellijk aangeklampt door mannen die vervoer aanbieden. Taxi’s waren er niet dus konden we niet simpelweg kiezen voor een taxirit per meter. Uiteraard worden er altijd te hoge prijzen gevraagd voor het vervoer, het onderhandelen kon beginnen. Gelukkig had Dave er op dat uur van de dag nog zin in en liet hij zich niet zomaar ompraten door de kerel die ons bleef achtervolgen en probeerde om andere chauffeurs weg te sturen of ze snel iets toe te roepen zodat we geen ander vervoer zouden vinden. Dave slaagde daar wel in en zo propten we ons met drie, inclusief alle bagage, in een tricycle (brommer met soort van zijspan).

Aangekomen aan het hostel was er niet veel leven te bespeuren. De poort was gelukkig nog niet op slot en vanuit het naburige huis kwam een vrouw naar ons toegelopen. Het leek wel of ze ons niet (meer) verwachtten hoewel ik in onze reservatie duidelijk vermeld had hoe laat we zouden aankomen en we opgepikt wilden worden. Als flauw excuus kregen we te horen dat hun luchthavenshuttle werd afgeschaft en blijkbaar vonden ze het niet nodig om ons daarover een mail te sturen.

Morgen reizen we door naar Port Barton en vanuit het hostel wordt er vervoer met een minibus aangeboden voor een goeie prijs. Na een lange reisdag van vandaag (taxi vanaf het vorige hostel naar de ferry, overzet vanuit Bohol naar Cebu, taxi naar het centrum, taxi naar de luchthaven, vlucht naar Puerto Princessa en als laatste de tricycle rit naar dit hostel) zien we het wel zitten om het morgen iets comfortabeler te doen en ons te laten oppikken om vervolgens rechtstreeks naar onze nieuwe bestemming te rijden. Zo reserveren we onze plaatsen en kunnen we alsnog gerust gaan slapen.

Na een geen te slechte nacht krijgen we een simpel ontbijt buiten aan de kamer voorgeschoteld. Vervolgens krijgen we de rekening om pas nadien, uiteraard, te vernemen dat de minibus ongeveer anderhalf uur later zal komen dan ons gisteren werd verteld.

Dat is uiteraard niet wat wij in gedachten hadden en we zijn ook in geen geval van plan om hier nog uren te zitten wachten. De kleindochter van de eigenaars is er intussen vanonder gemuisd en zo laat ze alle communicatie over aan de huishoudhulp. Die heeft al snel door dat we niet zomaar akkoord gaan en belt over en weer naar haar baas om te overleggen. Dave is inmiddels de straat op gegaan om elders vervoer te zoeken. Dat blijkt niet evident en dus laten we ons door een tricyle naar de busterminal brengen omdat van daaruit alle minibussen vertrekken en we dus hopelijk sneller vervoer zullen kunnen krijgen dan wanneer we blijven wachten. Na het zoveelste telefoongesprek met de kleindochter, verantwoordelijke op dit moment, stemt ze boos in om ons geld terug te betalen en legt vervolgens de telefoon in.

Zo gaan we dan alweer met zijn drieën in een tricylce geperst op weg naar het busstation. Als bij toeval worden we afgezet aan het busje waar het hostel voor ons plaatsen had gereserveerd en we worden meteen aangesproken. Ik hou me van de domme en gelukkig laten ze ons verder met rust. Opnieuw vindt Dave elders een minibus die ons voor een betere prijs meeneemt naar Port Barton. Na een half uurtje wachten zijn we klaar voor vertrek, blij dat we hier weg zijn.

Als we denken dat we dan het ergste wel gehad hebben, en dat op onze 100^ste reisdag, dan hadden we het goed mis. De chauffeur van de minibus geeft plankgas als een gek, scheurt door de bochten, haalt in op plekken waar het alles behalve verantwoord is, trekt op als zot om vervolgens weer heel hard af te remmen en dat op een zeer bochtig parcours.

Ikzelf had vroeger wel eens last van wagenziekte maar daar was ik de laatste jaren wel uitgegroeid. Senne is nog nooit ziek geweest, waar we ook onderweg waren. We hebben er al heel wat bergritten opzitten en zelfs daar had hij nooit last van. Vandaag was dat heel wat anders….

Hoewel Senne zich had neergelegd om wat te rusten werd hij na ongeveer een half uurtje bleekjes wakker. Nog voor Dave hem goed en wel de vraag kon stellen of alles in orde was kwam zijn appel met Fanta er onverwachts terug uit. Senne wist niet wat hem overkwam, nog nooit had hij moeten overgeven. Zowel Senne als Dave zagen er niet al te proper uit, de chauffeur was niet eens van plan om te stoppen tot ik me boos maakte.

We probeerden alles zo goed mogelijk op te kuisen, haalden propere kleren voor Senne uit zijn koffer en nog voor ik terug neerzat scheurde de chauffeur er weer vandoor.

Het werd een vreselijke rit. In eerste instantie stond ik doodsangsten uit doordat de chauffeur zo gevaarlijk en onverantwoord snel reed en vervolgens probeerden we zo goed mogelijk voor Senne te zorgen gezien we nog een tweetal uur voor de boeg hadden.

Gelukkig viel Senne in slaap en werd pas kort voor aankomst weer wakker. Dave probeerde hem de hele rit zo comfortabel mogelijk te laten liggen, vlak naast het raampje zodat hij toch wat frisse lucht had. Ikzelf zat meer achterstevoren om Senne in de gaten te houden en probeerde zelf niet ziek te worden.

De laatste kilometers legden we af over een zandweg wat het niet bepaald comfortabeler rijden maakte, al kon de chauffeur dan toch niet meer racen wat al een opluchting was.

We waren dan ook heel erg blij om alsnog veilig onze bestemming te bereiken. Senne kreeg na aankomst al snel weer kleur, maar zal deze reisdag niet snel meer vergeten.

Nu maar hopen dat we voor onze toekomstige reizen in de Filippijnen niet in hetzelfde soort van minibus zullen belanden.