Welcome to the Philippines ! En wat een warm welkom kregen we. Zowat elk personeelslid van het hotel heeft een lach op zijn of haar gezicht en we worden telkens heel hartelijk begroet.

De eerste dagen op onze nieuwe bestemming brengen we door in Cebu en voor de eerste keer doen we twee dagen lang helemaal niets.

We landen op de luchthaven van Mactan, uiteraard een eiland want hoe kan het ook anders in de Filippijnen, een land dat bestaat uit zo’n 7.000 eilanden. Via een brug is dit eiland verbonden met Cebu dat dan weer samen met een aantal andere omliggende eilanden behoort tot de regio van de Central Visayas. Cebu city is de hoofdstad van deze Filippijnse provincie en dat is waar we de komende 3 nachten zullen verblijven.

Om te bekomen van de vele indrukken en vooral van het vele reizen in Japan gaan we hier in Cebu voor de eerste keer eens echt niets doen. Daarom boekten we een mooi hotel, althans mooi naar onze norm van reizen, met een zwembad.

De aankomst op de luchthaven van Mactan International verloopt vlot. Hoewel het dienst doet als internationale luchthaven is het een klein luchthavengebouw. Om het ons makkelijk te maken, al is er waarschijnlijk sowieso geen andere mogelijkheid, nemen we de taxi naar het hotel. Op aanraden van de man aan het toeristeninfo nemen we de witte taxi’s, deze zijn goedkoper dan de gele taxi’s.

Het is slechts een tiental kilometer rijden tot het hotel, maar al snel wordt ons duidelijk dat het vanaf vandaag terug gedaan is met vlot verkeer. Het is een complete chaos en we staan meer stil dan dat we rijden, zo doen we er maar liefst een uur over om tot bij het hotel te geraken.

Inchecken daar duurt ook behoorlijk lang, gelukkig worden we nadien beloond met een fantastische kamer. We logeren in de hoek van het gebouw met langs beide kanten ramen tot op de grond. Dat op de 16^e verdieping betekent een geweldig uitzicht over de stad en de daarachter gelegen groene heuvels. Wat een verademing voor de komende dagen, een kamer waar we ook effectief in kunnen bewegen en rondlopen. Dat is heel wat anders dan wat we gewend waren in Japan waar alles zo klein en compact mogelijk wordt gebouwd. Een kingsize bed is ronduit genieten, wetende dat we de laatste weken vaak een twijfelaar met ons drie moesten delen.

Vlakbij het hotel ligt een groot shopping complex en dat wordt zo’n beetje onze uitvalsbasis voor de komende dagen. Om bij de ingang te geraken lopen we door een parkeergarage waar enorme rijen mensen staan aan te schuiven en te wachten tot hun jeepney vertrekt. Net als gisteren toen we in de taxi zaten worden we ook hier aangesproken door kleine kindjes die bedelen om een centje.

Aan de ingang van het shoppincenter moet iedereen door een metaaldetector en worden alle handtassen en rugzakken nagekeken. Het geeft ons een beetje een vreemd gevoel. Is dit effectief de gewoonte in de Filippijnen of zou dit eerder te maken hebben met de gevechten op een nabijgelegen eiland en de bijhorende terreurdreiging?

Het is toch weer even wennen aan deze nieuwe omgeving. Vanaf nu moeten we terug op onze bagage passen in dergelijke grote steden, goed uitkijken bij het oversteken, opletten dat we niet “in ’t zak worden gezet” of voor elke peso die we hier spenderen een peso teveel betalen,…. Vanaf nu is het echt terug reizen, gedaan met structuur, moeten we ons laten verrassen in plaats van alles op voorhand te kunnen plannen en vooral zullen we hier grotendeels afhankelijk zijn van de info die we krijgen van de locals om onze weg te zoeken. Wat dat laatste betreft maken we een goeie start door de hartelijke ontvangst en op die manier zullen we onze weg wel vinden.

Na twee volle dagen aan het zwembad kunnen we er stilaan weer wel tegen. We hebben heerlijk geslapen in het gigantische bed en telkens kunnen genieten van een zeer uitgebreid ontbijt. Ook dat was even wennen gezien we al weken leefden op een koffiekoek van de 7-11 en nu plots niet weten wat eerst te kiezen. Daarenboven zijn er zowaar verschillende soorten vers fruit, we laten het ons allemaal heel erg smaken.

Niet alleen om tot rust te komen, maar ook om te wennen aan de nieuwe omgeving is het maar goed dat we 3 nachten in Cebu verbleven.

Van Japan naar de Filippijnen, de cultuurshock kan niet groter zijn.

In Japan leefden we zo sober mogelijk omdat het anders niet betaalbaar is. In de Filippijnen komen we plots in de luxe van een groot hotel terecht, weten niet wat te kiezen uit het gigantische ontbijtbuffet en dat terwijl er op de hoek van de straat kindjes staan te bedelen. Ook voor Senne is dit een serieuze les, zo beseft hij dat niet alles zomaar vanzelfsprekend is.

De mooie comfortabele huizen in Japan staan in schril contrast met de barakjes waarin mensen hier leven. Tijdens de rit vanaf de luchthaven reden we door de buitenwijken van Cebu, het was toch weer even slikken om te zien hoe mensen hier moeten (over)leven. In dit regenseizoen worden de zandwegen echte modderpoelen en het kan dan best zijn dat vele mensen hier niet anders gewend zijn, het is bij momenten een schrijnende situatie. Het lijken wel in elkaar gepuzzelde huizen met verschillende materialen, vermoedelijk afkomstig uit een vuilnisbelt, waarmee mensen zich onderdak proberen te verschaffen.

Uiteraard kunnen wijzelf voor die mensen niets betekenen, maar daardoor kregen we toch een dubbel gevoel door in een mooie kamer te kunnen slapen, door ’s ochtends te kunnen aanschuiven aan een enorm buffet en te kunnen relaxen aan een zalig zwembad.

Het waren dan wel ontspannende dagen, toch geven we die luxe met plezier weer op om in een eenvoudige kamer of hut te gaan slapen, om te eten zoals de locals en het land en zijn bevolking beter te leren kennen.