DAG 16 en 17 brengen even rust en voor het eerst genieten we van een dagje vrij aan Lac Rose

Een diepe zucht van opluchting wanneer we eindelijk kunnen wegrijden aan de grens.

De eerste kilometers op Senegalese bodem voorspellen niet veel moois. Overal afval, waar je ook kijkt. Tussen de huizen door, als je het al huizen kan noemen, niets dan vuil en stinkend water met ook daarin nog een keer de nodige bergen afval.

Gelukkig verandert dat beeld naarmate de kilometers vorderen en maken we snel kennis met een groen land. Na het dorre en droge Mauritanië krijgen we plots groene vlaktes en veel palmbomen te zien.

Gezien we nu constant in konvooi rijden vallen we des te meer op en van overal komen er weer mensen op straat gelopen om te waaien. Kinderen langs de kant van de weg proberen weer vanalles af te luizen van deze blanke mensen, maar blijven gelukkig wel beleefd.

In Marokko vroegen ze ons steeds om een “cadeau”, in Mauritanië werd vaak de middenvinger naar ons opgestoken, hier in Senegal wordt er opnieuw beleefd gebedeld.

Vandaag nemen we onze intrek in een lodge aan Lac Rose, de finishplaats van Parijs-Dakar.

Na heel wat rompslomp aan de receptie krijgen we dan toch een kamer (hutje) te pakken en nemen we daar onze intrek voor de komende 2 nachten.

Een douche is op dit moment meer dan deugddoend , de airco doet het jammer genoeg niet.

Onze activiteiten de komende 36u zijn zeer beperkt: eten, drinken, zwemmen en slapen.

Je kan je niet voorstellen hoe zalig het moet zijn om na zoveel drukke rijdagen eindelijk je intrek te kunnen nemen in een kamer, geen tent te moeten opstellen, niet te moeten koken en even geen wekker te moet zetten.

In vergelijking met de andere challengers zijn wij zeker niet de grootste lamzakken. We doen de moeite om een wandelingetje te maken en zo toch nog iets te zien van Lac Rose. Waaraan het echter zijn naam te danken heeft? Met een beetje verbeelding zie je nu en dan een roosachtige schijn in het water, maar op zich is het zeker niet de meest idyllische plek. Volgens een van de Senegalezen die we aan ons broek hebben,  je mag je blanke kop hier niet laten zien of de achtervolging wordt ingezet, moet je met een bootje het meer op om de mooie, roze kleur te kunnen zien. We bedanken vriendelijk en wandelen een stukje verder.

Aan het zwembad is het heerlijk verkoelen. Hoe verder de reis vordert, hoe heter het wordt. Het zweet stond op onze voorhoofden na de kleine wandeling, tot zover onze inspanning voor vandaag.

Onze batterijen werden weer bijgeladen, we zullen de energie kunnen gebruiken voor de laatste dagen van deze challenge.DAG 16 en 17 brengen even rust en voor het eerst genieten we van een dagje vrij aan Lac Rose

Een diepe zucht van opluchting wanneer we eindelijk kunnen wegrijden aan de grens.

De eerste kilometers op Senegalese bodem voorspellen niet veel moois. Overal afval, waar je ook kijkt. Tussen de huizen door, als je het al huizen kan noemen, niets dan vuil en stinkend water met ook daarin nog een keer de nodige bergen afval.

Gelukkig verandert dat beeld naarmate de kilometers vorderen en maken we snel kennis met een groen land. Na het dorre en droge Mauritanië krijgen we plots groene vlaktes en veel palmbomen te zien.

Gezien we nu constant in konvooi rijden vallen we des te meer op en van overal komen er weer mensen op straat gelopen om te waaien. Kinderen langs de kant van de weg proberen weer vanalles af te luizen van deze blanke mensen, maar blijven gelukkig wel beleefd.

In Marokko vroegen ze ons steeds om een “cadeau”, in Mauritanië werd vaak de middenvinger naar ons opgestoken, hier in Senegal wordt er opnieuw beleefd gebedeld.

Vandaag nemen we onze intrek in een lodge aan Lac Rose, de finishplaats van Parijs-Dakar.

Na heel wat rompslomp aan de receptie krijgen we dan toch een kamer (hutje) te pakken en nemen we daar onze intrek voor de komende 2 nachten.

Een douche is op dit moment meer dan deugddoend , de airco doet het jammer genoeg niet.

Onze activiteiten de komende 36u zijn zeer beperkt: eten, drinken, zwemmen en slapen.

Je kan je niet voorstellen hoe zalig het moet zijn om na zoveel drukke rijdagen eindelijk je intrek te kunnen nemen in een kamer, geen tent te moeten opstellen, niet te moeten koken en even geen wekker te moet zetten.

In vergelijking met de andere challengers zijn wij zeker niet de grootste lamzakken. We doen de moeite om een wandelingetje te maken en zo toch nog iets te zien van Lac Rose. Waaraan het echter zijn naam te danken heeft? Met een beetje verbeelding zie je nu en dan een roosachtige schijn in het water, maar op zich is het zeker niet de meest idyllische plek. Volgens een van de Senegalezen die we aan ons broek hebben,  je mag je blanke kop hier niet laten zien of de achtervolging wordt ingezet, moet je met een bootje het meer op om de mooie, roze kleur te kunnen zien. We bedanken vriendelijk en wandelen een stukje verder.

Aan het zwembad is het heerlijk verkoelen. Hoe verder de reis vordert, hoe heter het wordt. Het zweet stond op onze voorhoofden na de kleine wandeling, tot zover onze inspanning voor vandaag.

Onze batterijen werden weer bijgeladen, we zullen de energie kunnen gebruiken voor de laatste dagen van deze challenge.