DAG 15: de eindbestemming nadert, al hangt er ons eerst nog een en ander boven het hoofd

Vandaag steken we de grens over met Senegal. Verschillende grensposten zijn mogelijk, maar Rosso staat erom bekend dat de douaniers daar graag een extra zakcentje verdienen door toeristen te bedriegen en geld af te troggelen. Om die reden kiest Cor ervoor om de groep via Diama binnen te loodsen in Senegal.

In konvooi vertrekken we ’s morgens rond een uur of 8 naar de grens. De eerste kilometers rijden we over de gewone geasfalteerde weg, daarna volgt alweer een kilometerlange zandpiste. Al moeten we vandaag in afstand gezien niet al teveel km’s overbruggen, op dergelijke wegen gaat het langzaam. Het stof komt weer langs alle hoeken en spleten de auto binnen gewaaid, hier moet je niet eens een poging doen om alles netjes te houden.

Hoe dichter we bij de grens met Senegal komen, des te natter en groener het landschap wordt. Zo rijden we de laatste km’s voor de grenspost over een zandweg die middenin natuurgebied loopt. Om hier te passeren moeten we toegangsgeld voor het nationale park betalen, hiervoor hadden we net voldoende geld apart gehouden. Dat bleek geen goed idee te zijn geweest, het inkomgeld was verdubbeld tov vorig jaar.

Cor riep die boodschap af over de cb, hij drukte erop om een ticket te vragen als bewijs dat er betaald werd en des te meer als bewijs dat de parkwachter het geld wel degelijk ontvangen had. Indien hij het ticket niet langs beide zijden zou invullen, dan stopt hij het geld vermoedelijk in eigen zak.

Gezien wij een van de eerste voertuigen in rij waren hadden we niet veel bedenktijd, al gaf Cor ons zonet de pap in de mond.

In plaats van erop te drukken dat we een correct ingevuld ticket wilden, vroegen we de parkwachter om onze 3.000 (ipv 6.000) Ouguiya te aanvaarden. Hij reageerde eerst nogal nors en wilde 6.000, maar toen we hem voorstelden om de 3.000 te aanvaarden zonder ticket ging hij toch akkoord. Uiteraard steekt hij dat geld volledig in eigen zak, maar zo besparen wij ons een nutteloze discussie en tegelijkertijd ook 3 euro per persoon.

Aan de grens met Mauritanië worden alle paspoorten verzameld, Cor begint de onderhandelingen met de douaniers. Voordien deelde hij de groep reeds mee dat hij dit jaar niet bereid was om smeergeld te betalen, hij zou die gangsters van douaniers wel eens een lesje leren. Yeah right…

Aan deze grenspost wordt ons al 10 euro per auto afgetroggeld om alle papieren en paspoorten in orde te maken. Soit, we zijn hier in groep en hebben niet veel keuze.

Vervolgens rijden we verder naar de grenspost om Senegal binnen te komen, hier start het echte verhaal.

Het is zo rond een uur of 2 in de namiddag wanneer we ons aanmelden bij deze post. Opnieuw is Cor diegene die het woord voert en ervoor zal zorgen dat we zonder betalen de grens over komen. Het probleem hier is dat het verboden is om voertuigen ouder dan 5 jaar in Senegal binnen te brengen. In principe is er slechts 1 optie om deze wet te ontwijken: smeergeld betalen. Laat dat nu net zijn wat Cor deze keer weigerde. Bij zijn vorige bezoek in maart van dit jaar had hij al een gigantische discussie hieromtrent met de douaniers. Hij vertelde ons dat hij die kerel de oorlog had verklaart, uiteraard zou dat in omgekeerde richting ook wel zo zijn !?!

Wat dacht je nu? Wie zou er aan het kortste eind trekken? Juist ja, wij.

Uren en uren gaan er voorbij tot we te horen krijgen dat de discussie niet opgelost geraakt en we de grens vermoedelijk niet voorbij zullen kunnen. 250 euro per auto wordt er gevraagd, geen denken aan dat we dat zullen betalen.

Cor tracht enkele connecties te bereiken, niet evident op een zaterdagavond. Met een zondag in het vooruitzicht zou ons ook niet al teveel hulp kunnen geboden worden. De verschillende telefoontjes draaien uit op niets, we kunnen enkel afwachten en hopen dat we vroeg of laat toch de grens zullen over mogen zonder al teveel te moeten betalen.

Inmiddels tikt de klok 21u, het wordt duidelijk dat we hier vanavond niet meer wegkomen. Gelukkig hebben de meesten nog iets te eten en drinken bij, dus koken we ons eigen potje aan de grens met Senegal.

Het wachten duurde verdomd lang, maar nog veel ergerlijker waren de bedelende kinderen. We werden ervoor gewaarschuwd dat alle ramen en deuren van de voertuigen op slot moesten, geen overdreven waarschuwing zo bleek. Tientallen en tientallen kinderen kwamen op onze groep afgelopen, ze gaven hun ogen de kost naar onze spullen in de auto en konden zowat alles gebruiken. Zelfs terwijl je zelf nog in de auto zat zouden ze het erop wagen om iets te stelen, het gezaag aan je kop na zo’n dag als vandaag was er echt teveel aan.

Op een gegeven moment krijgt Steven een jongetje aan zijn raam terwijl hij P-magazine leest.  In plaats van hem af te wimpelen draait hij het tijdschrift met enkele foto’s van een schaars gekleed model in de jongen zijn richting. Je had dat ventje zijn ogen moeten zien ! Eerst leek hij geshockeerd, even later stond hij er terug met een aantal van zijn vriendjes. Ze zouden maar al te graag het tijdschrift gekregen hebben en kwamen die avond nog verschillende keren terug in een poging het te pakken te krijgen.

Ook nadat we onze kampeermaaltijd binnen hadden kwam er geen verandering in de situatie. Dan maar tentje opzetten tussen de geparkeerde auto’s en hopen dat de volgende dag raad zou brengen.

Gelijk een hoop vetzakken kropen we in onze tent, er was hier niet eens water beschikbaar om je een beetje op te frissen, laat staan een toilet. Dan maar wachten tot het donker werd om ergens achter de auto’s te gaan plassen.

Na een harde nacht, we namen gisterenavond de moeite niet meer om de luchtmatras op te blazen en sliepen dus op de harde ondergrond, begint het wachten opnieuw.

We drinken samen een kop koffie en worden dan plots aangespoord om snel op te kramen, het zou nu wel eens snel kunnen gaan.

Na opnieuw onderhandelen mogen we voor 50 euro per auto de grens over, te nemen of te laten. Deze rotzooi heeft nu lang genoeg geduurd, tijd om het grensgebied te verlaten.

Uiteindelijk rijden we pas kort voor de middag weg, al zijn we meer dan gelukkig dat dit bijzondere verhaal nu toch een einde kreeg.