Dag 14: zorgt de Sahara voor nog meer slachtoffers?

Ook vandaag laat de start weer op zich wachten, het vooropgestelde uur haalt de groep nooit.

Als eerste vertrekt een van de bevoorradingswagens van de moto’s, al rijdt die niet zelf. Als kers op de taart ging gisteren de automatische versnellingsbak kapot en moest die kanjer van een 4x4 getakeld worden doorheen de duinen ! Het was uiteraard al pikdonker vooraleer dat konvooi toekwam op de kampplaats.

Vanmorgen wordt de weg dus ook slepend verder gezet. Kort nadien vertrekken alle andere auto’s, maar het duurt niet lang voor we weer stilstaan.

De moto’s laten op zich wachten, wat is er nu weer aan de hand? Blijkt dat er per vergissing water in de benzinetanken gegoten werd ipv benzine, zo kom je inderdaad niet ver.

Eens de groep terug samen is slagen we erin om onafgebroken zeker 5km te rijden, een ware opdracht ! Dan rolt van diezelfde verdomde klapkar het wiel er onderuit. Had er voordien eentje aan zitten knoeien en de bouten niet voldoende aangedraaid, dus staan we weer stil en moet er in het zand gezocht worden naar de losgekomen bouten.

Je zou denken dat het stilaan lachwekkend wordt, dat was het tot voor kort ook, maar het mag nu stilaan toch gaan ophouden.

Telkens staan we daar in de broeierige hitte, de voorraad water slinkt snel.

Nu ook dit weer hersteld is, is het nog een keer aan onze Patrol om dwars te liggen. We rijden weer een aantal kilometers doorheen het indrukwekkende landschap van de Sahara wanneer de temperatuur alweer oploopt.

We begeven ons inmiddels richting zee, daar waar we vannacht verondersteld waren om te overnachten.

Verschillende voertuigen rijden zich vast in het losse zand, zo ook wij een paar keer. Meestal is dan snel verholpen door even mee te duwen, in sommige gevallen moet er geschupt worden en voor diegenen die zich echt volledig ingraven in een poging om uit het zand te komen moeten de sleeptouwen gebruikt worden.

Afzien is vandaag het kernwoord, zowel voor ons als voor de 4x4’s.

De fameuze klapkar wordt intussen door een andere auto getrokken, gezien de auto met de kapotte versnellingsbak terug naar de hoofdweg werd gebracht.

We wippen doorheen de woestijn en achterin word ik door mekaar geschud en raak ik 1 keer met mijn hoofd het dak.

Intussen heeft de aanhangwagen het meermaals begeven, toch wordt hij elke keer hersteld en weer meegenomen. Dit mooie liedje kan uiteraard niet blijven duren, benieuwd wanneer het ook voor deze kar over and out zal zijn.

Tijdens het zoveelste herstelmoment voor die kutkar krijgt motorrijder Mike the bike het echt te zwaar en valt flauw. Geen enkel plekje schaduw vind je hier, die man zit dan ook nog een keer goed in het vlees en draagt een dik motorpak.

 Met wat water en cola is hij er snel weer bovenop, gelukkig maar want wat zouden we hier in de woestijn in godsnaam moeten beginnen met iemand die echt ziek is.

Piet trekt het pak aan van Mike, hij ruilt zijn passagierszetel in voor de tweewieler en moet de verdere weg zien te trotseren zonder ongevallen.

Tijdens heel dit gedoe met Mike en de klapkar wordt ook onze auto nogmaals onder handen genomen. De viscokoppeling is vermoedelijk naar de vaantjes, deze wordt voorlopig vastgezet zodat de radiator constant gekoeld wordt.

Dan komt eindelijk de zee in zicht, wat een opluchting ! Hier verlangde iedereen naar, een verfrissende duik na een goeie 2 dagen niets dan zand.

Ware het niet dat die vervloekte kar het eerst nog een keer moest laten afweten, voor eens en voor altijd deze keer.

In plaats van ze nogmaals te herstellen wordt de meeste bagage overgeladen, de rest wordt achtergelaten en in brand gestoken.

Tot onze grootste ergernis zijn er verschillende mensen die het nodig vinden om op dat vuur ook hun afval van de laatste dagen te verbranden. Dit kan je toch even goed meenemen tot de stad waar we vanavond zullen toekomen? Voor sommige is vervuiling of natuurbehoud blijkbaar geen punt.

Na alweer het nodige wachten bereiken we dan toch de zee. Hoe verfrissend kan een duik zijn. Van hieraf zetten we onze weg verder over het strand. Het water begint echter op te komen waardoor we ons moeten haasten en binnen de kortste keren weer in de auto zitten.

Gelukkig is het van hieraf niet meer zo ver rijden en komen we via het strand terug op de gewone rijbaan.

Hoe dichter we de hoofdstad waar we vannacht zullen slapen naderen, hoe erger de stank wordt. Nouakchott ziet er op zich iets aangenamer uit dan de vorige stad waar we verbleven, al komen we niet in de verleiding om hier een voet buiten de herberg te zetten waar we slapen.

We installeren onze tenten op het dak, daar waait een heerlijk verfrissend windje.

Hoe primitief (lees: vies) het sanitair ook is, het doet deugd om te kunnen douchen en het zout en zand van je af te spoelen.

Ons avontuur doorheen de Sahara zit erop, wij en onze Patrol hebben het gehaald. Iets wat je niet van alle andere voertuigen kan zeggen.