DAG 18 brengt ons voor de laatste keer over de grens, deze keer zonder enige ‘hassle’

Het went echt nooit om op zo’n onmenselijk vroege uren op te staan.

Vanochtend loopt onze wekker af om 5u20, het vertrek staat gepland om 6u.

Inpakken en wegwezen is de boodschap, geen tijd voor koffie tenzij je daarvoor nog vroeger wil opstaan.

Wonder boven wonder vertrekt het konvooi ook effectief om 6u, voordien was dat nog nooit het geval.

Coen verwelkomt de groep over de speaker van de cb; goeiemorgen beste kijkbuiskindertjes – het belooft weer een moooooie dag te worden in het dierenbos – whoooo ! Onwaarschijnlijk hoe actief die mens elke ochtend is, met hem in de buurt is het vaak lachen geblazen.

We verlaten Senegal met niets dan zwaaiende mensen langs de kant van de weg en roepende kinderen. Eender waar je passeert, overal komen mensen uit hun huizen en uit de velden gelopen om de teams te begroeten. Uiteraard weten zij goed dat “de blanken” vaak iets mee hebben om uit te delen, dat is dan ook hetgene waar ze op rekenen.

De grens Senegal – Gambia is helemaal wat een grensstadje moet zijn ! Een gigantische drukte, niets dan verkopers in alle producten die je je maar kan voorstellen. Geld wisselen? Bananen kopen? Een frisse cola, fanta of een pint? Sigaretten? Gelukkig schieten de agenten, of wie ze ook zijn, ons ter hulp en wimpelen ze de vervelende verkopers af. Luisteren ze niet, dan halen ze hun matrak boven.

Hoop en al een uur hebben we erover gedaan om beide grensposten te passeren, het mag al eens vlot verlopen.

Vervolgens zetten we onze weg verder naar Njawarra, een dorpje op de North Bank van Gambia dat we vandaag zullen bezoeken en waar we ook zullen overnachten.

Wat we ons bij dit bezoek moeten voorstellen is niet duidelijk, maar dat de mensen ons graag zien komen is zeker.

Hoe dichter we het dorp naderen, hoe enthousiaster en grootser het onthaal wordt.

Mensen zijn op de hoogte van onze komst en verzamelen zich langs de kant van de zandweg.

Er wordt gezongen, gedanst en geapplaudisseerd. Iedereen is ervan op de hoogte dat we niet zomaar op bezoek komen, verschillende projecten uit de buurt worden door enkele teams gesponsord en ze hebben er hier dus alle baat hij om ons hartelijk te ontvangen.

We belanden in een community, iets wat misschien best te omschrijven valt als enkele gebouwen in de brousse. Er heerst hier een drukte van jewelste, niets lijkt naar behoren georganiseerd en hier staan werkelijke honderden mensen ons op te wachten.

Tot onze grote verbazing mogen we aanschuiven voor de lunch in buffetvorm: 3 grote schalen rijst, kip en een soort van vleesbrokken en een mengeling van aardappelsoorten. Primitief, maar toch best lekker van smaak.

Het is intussen laat in de namiddag, geen van de challengers weet verder wat gedaan. De communicatie loopt alweer stroef, dat was zo’n beetje de leidraad doorheen deze trip.

Blijkt dat we later op de avond alweer eten zullen krijgen, morgenvroeg ook ontbijt en ons een kamertje mogen toe-eigenen om de nacht door te brengen.

Er staat echter wel iets tegenover, dit alles krijgen we niet zomaar. Blijkt dat we geen andere keuze hebben dan hier 3x te eten en daarvoor 15 euro per persoon neer te tellen. Zou ik nog vergeten te vermelden dat we voor dit geld ook kunnen overnachten. Of je dat nu doet in je eigen tent, in open lucht of in een bed ( dat aanvoelt alsof het enkel uit planken bestaat en dus echt niet comfortabel is ), de prijs blijft hetzelfde.

Alweer een net staaltje van open communicatie, iedereen wordt voor een voldongen feit geplaatst.

Het wringt toch wel een beetje, wetende dat we hier naartoe zouden komen voor het goede doel, om de community te steunen en te doneren aan enkele projecten in de buurt. In ruil daarvoor troggelen ze per persoon zomaar even 15 euro af, een bom geld gezien de levensstandaard hier.

Na wat zeuren en klagen en onze intrek te hebben genomen in een kamertje, Steven kiest voor de veiligheid en het comfort van z’n eigen tentje, verzamelen we ons in een ander hok. Hier vinden vanavond de festiviteiten plaats.

De ene speech volgt de andere op, al komt het er telkens weer op neer dat we o zo welkom zijn.

Het spektakel wordt afgesloten met Afrikaanse dans. Vrouwen staan werkelijk te drummen om vooraan in het hok hun ding te kunnen doen. Enkele mannen zorgen voor de muziek in de vorm van tromgeroffel op de djembee, klinkt best leuk.

In de rij achter ons ontstaat een stevige discussie tussen enkele vrouwen, even ziet het er naar uit dat ze mekaar bij de haren zullen trekken en meesleuren. Gelukkig gebeurt dat net niet en wachten de verschillende groepen toch min of meer netjes hun beurt af om hun ding te kunnen doen.

Zelfs vrouwen met kleine baby’s op hun rug gebonden staan hevig in het rond te springen en te schudden met hun hele lijf. Wat ze juist doen is ons niet duidelijk, maar het duurt een eeuwigheid vooraleer iedereen zijn “minute of fame” heeft gehad.

Het begint ons op de duur zo te vervelen, het is dan ook nog een keer verdomd warm in dat hok, de muggen beginnen stilaan aan onze benen te vreten en het gaat er hier zo luidruchtig aan toe, dat we het voor bekeken houden.

Het is trouwens ook onwaarschijnlijk hoeveel kinderen er hier rondlopen, ook zij blijven dansen en shaken en beleven de avond van hun jonge leventje. Daarnet stond er een klein meisje naast me, ze bekeek me met doordringende ogen en wreef zachtjes over mijn been. Meermaals wordt ze weggejaagd, wij toeristen mogen niet lastiggevallen worden. Toch komt ze keer of keer voorzichtig terug met dat schattige snoetje.

Dan komt het moment dat het feest wordt afgeblazen, het is genoeg geweest.

Inmiddels zal het min of meer wel 22u zijn en is het schijnbaar tijd om aan te schuiven voor het avondeten: brood, koude frieten (of iets wat daarvoor moet doorgaan), vis met veel graten en stukjes tomaat en komkommer.

Heerlijk smullen is dit niet, velen laten deze maaltijd dan ook gewoon passeren.

Als afsluiter is er nog een worstelwedstrijd in het dorp, maar daarvoor passen Dave en ik met plezier. Het is goed geweest, zo’n hectische dag en een nog drukkere avond. Steven neemt heel even een kijkje, maar besluit ook snel terug te komen wanneer blijkt dat een paar jongeren mekaar wat staan te duwen en er geen sprake is van worstelen.

We tellen de uren af naar morgenvroeg, deze plek is alles behalve aangenaam. Gelukkig is er toch 1 douche, of iets dat daarvoor moet doorgaan. Met plezier douche ik in het donker, je wil echt niet weten wat er hier allemaal rondkruipt.

Na een nacht op houten planken schuiven we aan bij het ontbijt: hardgekookte eieren, brood, bananen, watermeloen en oploskoffie.

Wij halen er onze pot confituur bij, grappig om zien hoe de meesten in hun eigen auto duiken om er iets eetbaars uit te halen !