Dag 19 van Njawarra op de North Bank naar Banjul (Bijilo): this is the end

Ik spreek voor velen uit de groep wanneer ik zeg dat we blij waren dat het ochtend werd.

Na een challenge van een goeie twee weken waarbij we telkens lange, vermoeiende dagen hadden kwamen we in het comfort van de hutjes terecht aan Lac Rose, om daarna hier in Njawarra in enorm primitieve omstandigheden terecht te komen.

Je voelde het, voor velen was het inmiddels genoeg geweest. We keken uit naar een hotelkamer met airconditioning, zwembad en vooral de rust !

Vandaag starten de projectbezoeken. Onderweg naar onze eindbestemming passeren we verschillende dorpjes waarvoor enkele challengers deze trip aflegden.

Vroeg in de morgen bezoeken Tony en Carine de plaats waar een drinkwaterput gemaakt werd, deze bleek echter droog te staan. Gezien het vroege uur, en weinig goesting, gaan we niet mee op hun projectbezoek, er volgen er nog een aantal in de loop van dag. De opbrengst van de auto van Tony en Carine gaat dus naar dit project voor drinkbaar water. In ruil voor hun steun kregen ze een witte geit mee J Dat beest werd in de laadbak van een pick-up gezet, geen idee wat er verder mee gebeurde.

Ons vertrek hier was een pak soberder dan onze aankomst gisteren. Hier en daar staan nog wat mensen te juichen en waaien en dan houdt het op.

Eens de karavaan weer vertrokken is uit de community houden we halt aan een ziekenpost. Hier werd vorig jaar geld geïnvesteerd, Cor en Charles willen opvolgen of het geld daadwerkelijk goed werd besteed en het project al dan niet de verdere aandacht verdient.

Gelukkig zijn ze er op vooruit gegaan en werd er geluisterd naar de commentaar die ze vorig jaar kregen.

Vervolgens stoppen we aan een school, de Cameltigers investeren in onderwijs en terwijl zij ontvangen worden door de directeur kijken wij even rond in de verschillende klasjes.

Ook het volgende project is de opbouw van een nieuw schoolgebouw. Coen en Piet doneren hier zomaar even 3.500 euro cash en daarnaast gaat ook de opbrengst van hun 4x4 naar deze school ! De ontvangst is enorm hartelijk. We nemen plaats in een leslokaaltje waar er verschillende toespraken volgen. Ook hier draait de boodschap telkens uit op hetzelfde: we zijn welkom en worden bedankt voor de steun. Het enige wat we, Coen en Piet in het bijzonder, kunnen hopen is dat het geld goed wordt besteed. Jammer genoeg is dat geen zekerheid in Afrika. Eens je je rug gedraaid hebt, dan heb je er vaak het raden naar wat er verder gebeurt.

Nu de projectbezoeken gepasseerd zijn zetten we koers richting de ferry. Gambia wordt in 2 gesplitst door een rivier en daar moeten we zo meteen de overzet nemen.

Op onze eindbestemming zou een hartelijke ontvangst volgen, in ruil daarvoor werd gevraagd om onze auto’s te versieren.

Hiermee starten we onmiddellijk bij aankomst aan de ferry, in afwachting dat we erop mogen rijden.

En dan plots: gigantisch tumult ! Blijkt dat een Gambiaan in de broekzak van Willem zat en zijn fototoestel nam. Hij had het toestel al in zijn hand en wilde het op een lopen zetten toen Willem iets gewaar werd. Hij liep op die kerel toe en eiste zijn camera terug waarop een gevecht ontstond. De dief werd hard aangepakt door de andere Gambianen. Hij werd geslagen en geschopt, op de grond geduwd en omringd door minstens 10 anderen. Met een bloedende mond werd hij uiteindelijk buiten de ingangspoort van de ferry gezet, kans is klein dat hij dit nooit meer probeert.

In twee shiften steken we de rivier over, op de ferry is niet voldoende plaats voor iedereen. Terwijl we aan de overkant wachten op de andere helft maken we ons snel een instant-noodletje klaar. Zonder slag of stoot lukt dat niet, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Nog voor de auto goed en wel stilstaat wachten de bedelende kinderen je al op.  Ze snollen in de auto en vragen om hen eender wat te geven, als ze maar iets kunnen afluizen.

We wisselen nog snel een paar euro’s zodat we een verfrissende cola kunnen kopen, dan komen de andere teams eraan.

In konvooi zetten we de weg naar de eindstreep verder. Hoewel er gesproken werd over een feestelijk onthaal staan de meeste mensen langs de kant toch maar bedenkelijk te kijken. De andere autobestuurder zijn zelfs geërgerd gezien we de volledige rijweg inpalmen en hun doorgang blokkeren.

Na veel getoeter komen we toe aan hotel Lemon Creek: de finish ! Op de hoek van de straat staat iemand van ons project met een spandoek om ons welkom te heten. Stom, maar geen van ons drie had het opgemerkt. We waren druk bezig met het Bengaals vuur dat Dave op het dak van de auto had geplakt, best leuk om zien zo in het schemerdonker.

Hiermee is de trip dan ook effectief afgelopen. Felicitaties en kussen worden uitgedeeld, euforie alom dat alle teams het gehaald hebben en we aan enkele dagen vakantie kunnen beginnen.

Gelukkig blijven de meeste teams nog een tijdje, zo hebben we nog de ruimte om wat bij te praten en terug te denken aan deze afgelopen periode.