Dag 11: we steken de grens over naar Mauritanië

Als laatste verlaten we camping Moussafir, gisteren tijdens de briefing werd gevraagd om in groepen te vertrekken in plaats van iedereen te samen.

Het eerste team reed de camping af rond 6u10, in ons geval was dat 7u45. Voor het eerst namen we de tijd om thee en koffie te drinken en wat cornflakes te eten. Voor we dan goed en wel de auto hadden ingeladen waren er al wat uurtjes voorbij.

Elke ochtend worden we gewekt voor 6u wanneer de wekkers van de anderen afgaan, een waar getchingel-changel. Als dat het niet is, dan is het wel het omroepen van het ochtendgebed dat door de minaretten galmt. Dat is meestal rond een uur of half 5 waarbij je echt uit bed wordt geroepen, zo luid klinkt het.

Vandaag zit ik zelf nog een keertje achter het stuur, dat is geleden sinds Europese bodem. In de bergen werd vaak zo snel gereden dat ik me er niet aan waagde, uit schrik dat ik ons het decor in zou rijden.

Door de drukke steden leek me dat ook geen plezier, dus zette ik me altijd veilig achteraan.

Al snel merken we dat het geen slimme zet was om als laatste te vertrekken. Niet dat we dit bewust deden, want er werd gevraagd om met tussenperiodes van een half uur te starten, maar wonderwel waren vanochtend alle teams nogal snel klaar.

Zoals reeds geweten doet onze cb het niet waardoor we geen boodschappen of oproepen kunnen overbrengen. Ook de gsm’s werken niet, dus op geen enkele manier zouden we de groep kunnen verwittigen indien we iets voor hebben.

Komt daar nog bovenop dat de dieselmeter bijna in het rood staat en het nog een heel aantal kilometers rijden is tot de eerstvolgende benzinepomp.

Voet op dat gaspedaal dus en proberen de voorliggers bij te halen. Dit lukt ons na een aantal uren rijden, dat geeft toch enigszins een veiliger gevoel.

Onderweg werden we eerst nog opgehouden door een wegblokkade. Een kudde dromedarissen staat midden op de hoofdbaan en is niet van plan om ook maar een poot te verzetten. We maken een aantal leuke foto’s en rijden via de zandberm langs de kudde verdwaasd uitziende beesten.

Opgelucht zijn we wanneer we dan eindelijk een benzinestation tegenkomen, ware het niet dat zowel de benzine als diesel op is ! Ergens achterin een garage zou de man ons nog aan diesel kunnen helpen, maar we vertrouwen het zaakje niet en besluiten onze jerrycan leeg te maken.

Slechts een paar kilometer verder komen we opnieuw langs een benzinestation, hier kunnen we gelukkig toch geholpen worden.

De Patrol wordt tot aan zijn lippen gevuld met diesel, dat doen we hier altijd. Ook de jerrycan laten we opnieuw volgooien.

Een paar tientallen kilometers voor de grenspost verzamelen alle teams en worden de laatste dirhams gespendeerd. We gooien de dieseltank opnieuw vol en kopen brood voor onderweg.

We houden maar een korte stop, kwestie van rond het middaguur toe te komen aan de grens. Nu kan het eindeloze wachten beginnen…

We laten ons uitschrijven uit Marokko, Steven zorgt ervoor dat hij dat ook doet voor de auto. Hij werd opgegeven als driver en moet daardoor aan elke grens extra formaliteiten vervullen.

Tot nu toe verloopt alles redelijk vlot, al wordt dat beetje wachten al een beproeving in deze hete middagzon.

Nadat we Marokko uit zijn volgt een stuk niemandsland. Dit moeten we doorkruisen onder begeleiding van de gendarmerie gezien er mijnen verspreid liggen in het landschap. Niet afwijken van de normale rijweg is de boodschap, de autowrakken die we regelmatig zien zijn daar niet neergelegd voor het spektakel.

We bevinden ons in een akelige omgeving: grauw, grijs, dor en luguber, het lijkt wel een ideale omgeving voor een horrorfilm.

Een rijweg werd hier door niemand aangelegd (lees: niemandsland) waardoor het hotsen en knotsen wordt gedurende een aantal kilometers.

Aan de grens met Mauritanië begint de ware beproeving: wachten, wachten, wachten en nog meer van dat. Het duurt eindeloos lang voor alle paspoorten in orde geraken, de hitte hier is bijna ondraaglijk.

In totaal deden we er zo’n 4u over, enkel en alleen voor de overgang van Marokko naar Mauritanië.

We zijn opgelucht wanneer we verder kunnen rijden, maar maken al snel kennis met een enorm vuil land. Niets dan afval langs de weg, het lijkt wel een vuilnisbelt. Om dan nog maar te zwijgen van de stank, die is ondraaglijk.

We rijden tot de stad Nouadibou en rijden een terrein op dat zou moeten doorgaan voor camping. Heel primitief, maar wat hadden we kunnen verwachten bij het zien van zo’n povere omgeving.

Binnen in het gebouw kunnen we geld wisselen, we zijn zo laat toegekomen dat de banken inmiddels gesloten zijn. Ik durf de gidsen, ja hoor vanaf nu worden we constant ‘begeleid’, er dan ook van verdenken dat ze de groep onnodig lang hebben opgehouden aan de grens zodat ze nu zelf voor bank kunnen spelen.

Morgen trekken we de Sahara in, daarvoor moeten we nog een aantal boodschappen doen en hebben we dus geld nodig.

Die kerels verdienen hier vanavond pakken poen, naar hun normen uiteraard.

Daarna moeten we verplicht een verzekering afsluiten, dat grapje kost ons 25 euro voor amper 4 dagen in dit land. Denk je nu echt dat we ook maar iets of wat gedekt zijn na het betalen van deze som? In ruil krijgen we een of ander groen doordrukpapiertje wat dan moeten doorgaan voor verzekeringsbewijs, yep !

Op voorstel van Cor eten we vanavond in een Chinees restaurant, een paar huizen voorbij  de camping. Veel verder dan dat mogen we de stad niet in, we zouden om problemen vragen in dat geval. Nu, heel eerlijk, de stad ziet er alles behalve uitnodigend uit dus maakt het ons geen bal uit dat we niet op verkenning kunnen.

Het fameuze Chinese resto valt dik tegen. Het enige dat ze serveren is kip met meer bot dan vlees, een soort van beefstuk lapjes of vis. Daarbij krijgen we slappe frieten en een schijf komkommer, mmm.

De avond wordt dan ook snel verder gezet op de camping waar we met een aantal verzamelen. Zoals gewoonlijk is het weer lachen geblazen, het team met de neefjes De Laet zorgt telkens weer voor hilarisch momenten. Zet daar dan nog de Indonesiër Willem ( alias Moluk, Marokkaan, kleine, boeddha, …)bij en je bent helemaal vertrokken. 

Coen ligt al lang in zijn tent, maar volgt het gesprek op de voet. Regelmatig gooit hij er iets tussen en gaan we weer krom.