Brandberg en Twijfelfontein: een stukje cultuur en geschiedenis

De regio van Brandberg is bekend vanwege de muurschilderingen die er ontdekt werden.

De bekendste daarvan is “White Lady”, een tekening die na verder onderzoek niet een vrouw afbeeldt, maar een dansende man tijdens een ceremonie rond een kampvuur. Het witgrijze as rond het vuur werd omhoog gestampt tijdens het dansen en zorgde voor de witte kleur op de benen van de figuur.

Aan de inkom zitten een aantal mannen bij elkaar, dit zijn de gidsen waarvan je er een verplicht moet meenemen tijdens de wandeling naar White Lady.

De onze, Johnny, spreekt maar een paar woorden Engels. Al snel blijkt dat er onderweg niet veel zal gegidst worden want na 2 woorden is hij de draad kwijt waardoor we meer niet begrijpen wat hij wil vertellen dan wel.

Een vraag stellen heeft niet veel zin. Of hij negeert ons en antwoordt niet, of hij herhaalt onze woorden min of meer door de klanken na te bootsen zonder te weten wat hij zegt.

Op zich wel grappig, maar tegelijkertijd ook frustrerend want dan hadden we beter zelf naar de rots gewandeld.

White Lady op zich stelt niet veel voor. Het is een klein figuurtje dat de hoofdrol speelt op die ene rots waar ook nog een aantal dieren op afgebeeld werden.

De omgeving van Brandberg daarentegen is wel heel mooi, we zitten er dan ook niet mee in om de wandeling van anderhalf uur te maken.

De hoogste piek van Namibië ligt in dit gebergte en meet 2.573m. Brandberg kreeg zijn naam vanwege de rode kleur bij zonsondergang waarbij het lijkt dat de berg in brand staat.

Na dit bezoek logeren we in de Brandberg White Lady Lodge, een leuke bushcamping die aangeeft dat we in het gebied van de woestijnolifanten zitten.

Het is weer een heerlijk warme dag geweest dus nemen we een duik in het koude zwembad. We zijn nog maar net terug aan de auto wanneer een man op ons komt toe gestapt, er zijn woestijnolifanten gesignaleerd in het kamp.

Ik kleed me snel aan, Dave is al onderweg met het fototoestel om zijn nek.

Amper een 200-tal meter van onze kampeerplaats staat een groot, grijs exemplaar onder een boom. De andere olifanten uit de kudde staan in de droge rivierbedding en drinken er uit een waterbron.

Het geeft een raar gevoel om zo dichtbij de dieren te staan, het is heel wat anders dan toekijken vanuit de auto.

Heel even slaat m’n hart een paar slagen over wanneer de olifanten wild in het rond lopen en trompetteren.

Even later komt een ranger aangereden in een 4x4 truck met enkele toeristen.

De ranger doet teken van waar we mogen toekijken en brengt ons tot vlakbij de wilde dieren. We moeten ervoor zorgen dat we niet volledig in hun gezichtsveld staan. Dan draait een van de olifanten zich om en kijkt recht in de lens van Dave. We moeten snel een paar stappen opzij zetten, ik verkies om toe te kijken van achter de geparkeerde 4x4.

Wat een unieke ervaring om zo dichtbij deze dieren te kunnen staan en toekijken.

Wanneer we ons avondeten klaarmaken horen we ze in de verte nog regelmatig trompetteren. Ook wanneer ik in de openluchtdouche sta hoor ik de olifanten, een moment om nooit meer te vergeten.

Diezelfde nacht worden we gewekt door het gekraak van afbrekende takken, daar zijn de olifanten weer. Het is nog net iets te donker om ze goed te kunnen zien, maar in het maanlicht zien we de donkere schimmen passeren. Ze lopen op ongeveer 40m van onze auto voorbij, richting de tent van enkele Engelse toeristen. Op zo’n moment zijn wij blij dat we op het dak van de auto slapen, wat er juist gebeurt daar aan het tentje van die kerels kunnen we moeilijk zien maar alleszins staan de kolossen vlakbij. Ze blijven daar nog een tijdje de takken van de bomen breken en eten waarna ze terug verdwijnen in het duister.

Al werd onze nachtrust verstoord, we staan opgewekt op en zetten vandaag onze weg verder richting Twijfelfontein.

In Khorixas stoppen we om te tanken en brood te kopen in het supermarktje aan het tankstation.

Terwijl onze twee tanken volgegoten worden wijst een klein jongetje onder de auto.

Daar gaan we weer, prijs ! Amper vier dagen geleden werd de dieselleiding vervangen door de man die er zeker van was dat het probleem nu wel zou verholpen zijn tot het einde van onze reis. Niet dus.

De mannen in het tankstation zijn er gelukkig niet enkel om voor je te tanken, ze blijken ook een beetje te kunnen mechanicen. Opnieuw wordt het stukje lekkende darm vervangen en deze keer op een vakkundige manier. Zowel voor het verwijderen van het slechte stuk als het nieuwe stuk er tussen te zetten gebruikt de handige kerel slechts 1 tool; een groot broodmes. Ons probleem is hiermee alweer opgelost, al weten we dat het maar weer tijdelijk zal zijn.

We zijn de problemen met Kea nu echt beu en kopen ons een Namibische simkaart zodat we aan een goedkoop tarief kunnen telefoneren.

Dat was althans onze bedoeling, een telefoontje naar Kea en benieuwd welke oplossing ze ons zouden voorstellen. Maar… aan de andere kant van de lijn wordt er niet opgenomen. Op de voorruit van de auto hangt nochtans een fiche met de nuttige telefoonnummers in geval van problemen of panne, bereikbaar tussen 7u en 22u.

Wordt vervolgd…

In Twijfelfontein rijden we eerst langs Burned Mountain, niet veel bijzonder. De bergen hebben een zwarte kleur en steken daardoor af tegenover de rest van het landschap. Dat komt door hun vulkanische oorsprong en door die donkere kleur lijkt het of het verbrande bergen zijn. Niet ver daarvan nemen we even een kijkje bij de Organ Pipes, ook weer niet spectaculair, maar nu we hier zijn kunnen we zo goed even de tijd nemen om rond te kijken. Deze organ pipes zijn rotsen die uitgesleten zijn in de vorm van lange staven.

Na een toch wel al bewogen dag bezoeken we als afsluiter de rotsgraveringen van Twijfelfontein. Deze behoren tot het Unesco Werelderfgoed en waren de eerste inkervingen die ontdekt werden in Namibië.

Opnieuw krijgen we een gids mee, deze keer een lachwekkend exemplaar die wel degelijk Engels spreekt. Hij spreekt het zo vlot dat het vermoeiend wordt, al kan hij er wel mee lachen wanneer ik hem daarop wijs na de zoveelste domme mop.

In tegenstelling tot Brandberg zijn de inkervingen hier verspreid over verschillende rotsen waardoor we er iets langer rondwandelen. De tocht er naartoe was dan weer veel korter, de omgeving zeker zo mooi.

In deze regio, Damaraland, wonen de volkeren die de “kliktaal” spreken. De gids heeft er dan ook weer plezier in om zo nu en dan wat geklik te laten horen en wisselt dan weer naar Engels en sluit af in het Afrikaans.