Grensovergang van Namibië naar Botswana, verdient toch wel een apart verslagje

Onze entree in Botswana was er niet een zonder slag of sloot, eerst een aantal anekdotes:

aan de grenspost van Namibië moeten we een ‘departure card’  invullen, maar we hadden geen balpen bij de hand. We vragen er een aan de dikke dame aan de balie die even in het rond kijkt en dan vraagt of we er geen in de auto kunnen halen. Omdat zij geen zin heeft om haar kont te heffen hebben wij nog minder zin om naar de auto terug te lopen. Dus roept ze naar een collega aan de andere kant zodat ze er zeker niet naartoe hoeft te lopen, maar de pen die hij gooit schrijft niet. Dan rolt ze maar met haar stoel naar het kantoortje ernaast, op zoek naar een pen. Ongelofelijk… in tussentijd vinden wij op de toog achter ons een balpen en kan mevrouw zonder al teveel moeite rustig terug naar haar plaats rollen.

nadat onze paspoorten zijn uitgestempeld rijden we tot aan een bareel. De dame daar vraagt naar onze cross border card, die werd door Kea geplastificeerd en tegen de voorruit geplakt. Dave trekt de kaart eraf en volgt de vrouw naar haar kot. “the paper is broken sir” – “broken” vraagt Dave haar – “yes sir because of the plastic, maybe you can give me a good drink” – “ a good drink” antwoordt Dave bedenkelijk – “yes, you give me a good drink”

tot zover haar trukendoos om iets van drank af te luizen in ruil voor een papier dat perfect in orde is maar volgens mevrouw is het stuk doordat er plastiek over zit. “I don’t have a good drink” en met die woorden mocht Dave dan toch beschikken en opende ze de bareel.

en dan… komen we aan de controlepost voor we Botswana binnen rijden. Er mogen geen verse etenswaren het land binnen. SHIT ! Hoe konden we zo stom zijn en daar niet aan denken??? Het gebeurt wel eens vaker dat er aan de grenspost controle gebeurt op verse etenswaren, waarom hadden we daar niet aan gedacht?

We lazen dat Botswana duurder zou zijn dan Namibië, dus gingen we nog inkopen doen in Katima voor we de grens overstaken. Niet slim !

2 pakken vlees en onze groeten (tomaten, paprika’s, courgetten, komkommer) moeten vernietigd worden en ook ons fruit. Tenzij we het ter plaatse opeten of afkoken.

Hoe zielig ik ook probeer te doen, het haalt niet uit want de vrouw geeft niets toe. Ze stelt voor dat we het vlees afkoken, dan mogen we het meenemen. Ik denk er niet aan, wie kookt nu zijn vlees?

Verse groeten zijn daarnaast ook nog een keer duur hier in Afrika, we zouden voor heel wat geld aan etenswaren moeten weggooien.

Na wat twijfel en overleg besluiten we toch maar om te beginnen koken. Het vlees bakken we kort, enkele van de groeten koken we heel lichtjes af. De rest van de groenten verstoppen we in de auto, de vrouw kijkt niet van dichtbij toe.

Zo verliezen we een pak tijd aan de grens, maar zijn we tenminste niet ons eten voor de komende 2 dagen kwijt.

Aan de grenspost van Botswana verloopt alles gelukkig wel vlot, we krijgen onze stempels en met het betalen van een registration fee kan ook de auto het land in.

Vlak na de grens merken we een stopbord en zo’n bord betekent in Botswana ook absoluut stoppen. Dat had Dave voordien reeds gelezen en er zou streng op toegekeken worden.

We zijn nog maar goed en wel ter hoogte van dat bord wanneer een agent ons langs de kant van de rijbaan al een luide STOP toeroept. Dat was duidelijk, we moeten ook niet proberen om nog een meter verder te rijden of de auto aan de kant te zetten want er volgt onmiddellijk een nieuwe STOP. Dus laten we de auto in het midden van de rijbaan staan, Dave moet zich registreren in het hokje langs de kant van de weg voor we verder kunnen rijden, hoe hadden we dat in godsnaam moeten weten?

Tot zover onze entree, toch weer een en ander om niet te vergeten.