“Chobe National Park, het land van de reuzen”, zo lezen we de aankondiging op een groot billboard wanneer we Botswana binnen rijden

Dat de olifanten, de grijze reuzen, hier baas zijn merken we al snel. Vlak na de grensovergang met Namibië rijden we over de Chobe Transit Route, een geasfalteerde weg die doorheen het park loopt en de enige manier om tot Kasane te geraken. We bevinden ons nog maar goed 5 minuten op deze weg wanneer een eerste reus opduikt. Het dier is er blijkbaar niet mee gediend, wappert met zijn oren en dreigt de rijbaan op te komen. Snel een foto dan maar en doorrijden. Onderweg staan er constant waarschuwingsborden die erop wijzen dat de olifanten de weg kunnen kruisen, we passen onze snelheid dan ook aan.

Voor we Kasane bereiken hebben we al heel wat olifanten gezien, Botswana moet effectief wel het land van de reuzen zijn en je hoeft in geen geval moeite te doen om ze te zien.

Vooraleer we een campsite kiezen gaan we eerst even vergelijken. In geen geval willen we in Chobe NP slapen, sinds de campsites geprivatiseerd zijn gingen de prijzen stevig de lucht in. Hoewel je vroeger voor een kampeerplaats aan de overheid ongeveer 5 euro betaalde, betaal je nu voor exact hetzelfde zomaar even 50 euro.

Nadat we 4 campsites vergeleken hebben nemen we onze intrek in Chobe Safari Lodge. Hier krijgen we plots te maken met veel volk, in tegenstelling tot de voorbije weken waarbij we vaak de enige toeristen waren.

Onze wekker loopt alweer af om 5u15, dat wil zeggen dat we ons klaarmaken om dieren te zoeken. Vandaag bezoeken we Chobe River Front West, het gedeelte van het park dat langs de Chobe rivier loopt.

Om 6u rijden we het park binnen en we kiezen voor de route langs het water. Daar zien we al snel een aantal nijlpaarden, op dit frisse ochtenduur zijn ze uit het water en staan ze te grazen. Een enkeling zit nog in het water en het zijn net die dieren die voor ons ochtendamusement zorgen. Twee nijlpaarden liggen te tollen in het water waardoor we hun dikke, roze buiken te zien krijgen en schattige poten. Nu we hun poten van de onderkant gezien hebben kunnen we er alleen maar zeker van zijn dat het die afdrukken waren die we zo vaak zagen in Mahango NP.

Een eind verder langs de rivierroute krijgen we een kudde buffels te zien, deze joekels zullen we in de loop van de dag nog vaker tegenkomen.

We stonden vanochtend zo vroeg op in de hoop enkele leeuwen te zien. Dat zijn zo’n knappe beesten en gedurende de voorbij weken kregen we er maar een paar voorgeschoteld. Terwijl we door het park rijden zien we geregeld karkassen liggen, dat kan er alleen maar op wijzen dat er effectief ook leeuwen zitten.

Tijdens een korte break aan de picknickstop, de enige plaats waar je de auto mag verlaten, vraagt een van de gidsen die toeristen rondrijdt in zo’n typische safaribak ons of we al leeuwen zagen. Nee dus… hij heeft vandaag ook nog geen geluk gehad, al zit er in dit deel van het park een groep van ongeveer 9 waaronder 3 pups. Verdorie toch, we zetten alles op alles om ze te spotten.

Een hele tijd zien we amper iets, op wat wrattenzwijnen en impala’s na. Dan komen we in een mooi, groen heuvelachtig gebied en zien we ergens achter 1 van de heuvels een lange, gele nek met zwarte plekken. We wisten niet eens dat ze hier zaten, maar een beetje verderop staat een kudde giraffen vrolijk van de bomen te knabbelen terwijl de zebra’s naast hen staan te grazen. Een leuk tafereel, daarvoor leggen we de auto graag even stil en kunnen we op ons gemak toekijken.

Nadat we al uren en uren doorbrachten in het park besluiten we nog een laatste keer langs de rivier te rijden, nog steeds op zoek naar leeuwen, en zien dan de zoveelste kudde olifanten. Deze keer hebben ze vele kleintjes bij waaronder eentje die zo mini-mini is, zo schattig !

Opnieuw leggen we de motor stil en kijken van op een afstand toe. Een deel van de kudde is de rijbaan al overgestoken, moeder en het kleintje zullen zo meteen wel volgen.

Van de andere kant komen er inmiddels safaribakken aangereden met een nieuwe lading toeristen. Een van hen rijdt zo bruut en komt veel te dicht tegen het spoor waar moederolifant net wil oversteken. Net iets wat je niet moet doen, dat weten zelfs wij. De olifant begint luid te trompetteren, wappert met haar oren en stapt op de safaribak af. De chauffeur was maar al te snel om zijn auto terug in achteruit te zetten, dat is maar best ook wanneer zo’n grijze kolos op je komt toe gestapt.

Aan de rivier zijn inmiddels vele kuddes olifanten aangekomen om te voldoen aan hun dagelijkse behoefte van zo’n 200 liter water. Een prachtige afsluiter van een lange dag, we spendeerden maar liefst 11u in dit natuurpark.

In het begin hadden we er geen spectaculair gevoel bij, maar al bij al hebben we heel wat dieren gezien. De leeuw maakt alweer geen deel uit van ons lijstje, hopelijk volgt er toch nog ergens een nieuwe kans.