Dag 4 en 5: met privevervoer reizen we vanuit Anuradhapura naar Kandy. Onderweg maken we verschillende stops: Aukana, Ritigala, Sigiriya en Dambulla.
Sarath, onze chauffeur, staat om 8u stipt te zwaaien aan onze guesthouse, hij is klaar voor vertrek.
Met een klein Daihatsu autootje staat hij ons op te wachten, onze rugzakken passen er vanachter perfect in.
Als eerste zetten we koers richting Aukana, een plaats waar een 12m hoog Boeddhabeeld uit de rotswand gehouwen werd. Best een indrukwekkend plaatje dat ook in de smaak lijkt te vallen voor een schooluitstap. Er is dus heel wat volk aanwezig waaronder ook een kersvers koppeltje voor hun trouwfoto’s.
De weg naar Aukana is heel erg groen, althans de rijstvelden toch. In deze tijd van het jaar zou er stilaan regen moeten vallen, maar buiten wat dreigende wolken gebeurt er niets. Mensen, dieren en vooral ook de gewassen snakken naar water.
In deze regio leven heel wat wilde olifanten en ook deze dieren hebben nood aan water, veel water.
In de bomen tussen de rijstvelden merken we heel wat boomhutten en gewone hutjes op. Hierin verblijven de bewakers van de rijstvelden. 24u op 24 houden zij de wacht zodat de velden niet kunnen verwoest en leeggegeten worden door de olifanten. Met firecrackers jagen ze de dieren weg, al is dat niet evident wanneer een kudde van 50 olifanten zich aanbiedt.
Op de terugweg van Aukana stoppen we kort aan een klein boeddhistisch klooster. Alweer een witte dagoba (of pagode) en een boom omsingeld door kleinere boeddhabeeldjes. Na onze fietstocht in Anuradhapura hebben we even voldoende dagoba’s gezien en om die reden kiezen we ervoor om Polonnaruwa niet te bezoeken.
De voornaamste reden zijn de hoge toegangsprijzen sinds het Cultural Triangle Ticket niet meer bestaat. Al lazen we in verschillende andere reisverslagen dat Polonnaruwa veel mooier is dan Anuradhapura, we kiezen ervoor om dit van ons lijstje te schrappen en te vervangen door Aukana en Ritigala.
Aukana was absoluut de moeite, Ritigala is dan weer helemaal iets anders en sprak voor ons niet zozeer tot de verbeelding.
In Ritigala wandelen we door de droge jungle omhoog langsheen ruines van een nederzetting die er ooit door de monniken gebouwd werd. Het is zoals Sarath aangaf iets helemaal anders dan wat we reeds te zien kregen, maar in verhouding tot de inkomprijs van 10USD vonden we het niet speciaal de moeite waard. Deze omgeving zou veel mooier zijn wanneer er effectief ook regen valt en water door de jungle stroomt, al blijven de ruines uiteraard hetzelfde.
Na een heerlijke lunch van alweer chicken curry gaan we op zoek naar een gids en jeep voor een tocht in een van de nationale parken in de buurt. De regio rond Habarana is gekend voor de safari’s, de voornaamste reden om er een te boeken is de zoektocht naar olifanten.
Een gids leidt ons naar het Minneriya NP en lang moeten we niet rond rijden voor we de eerste grijze kerels opmerken.
Het park op zich is best mooi, vooral het open gebied rond de tank of het meer. Hier passeren we twee grote kuddes olifanten waarvan de jongen bescherming zoeken tussen de poten van hun moeders.
Pauwen en hanen behoren hier ook tot de beschermde diersoorten, heel bijzonder kunnen we deze dieren natuurlijk niet noemen.
Vlak aan het meer zit er een grote kudde buffels, evenals de olifanten zijn deze dieren veel kleiner van formaat dan hun soortgenoten in Afrika.
Na een leuke safari in de jeep met open dak en dat in de brandende zon keren we terug. Sarath staat ons alweer op te wachten in zijn persoonlijke jeep, iets wat wij meer een brommer op vier wielen noemen.
Het is een automatisch karretje dat met moeite 50km/u haalt. Op een langer recht stuk komen we in de buurt van de 60km/u en lijkt het of de motor eruit gaat springen.
Snel hoef je in Sri Lanka echter niet te rijden om accidenten te veroorzaken. De algemene rijstijl kunnen we omschrijven als “hoe onlogischer in onze ogen, des te logischer in Sri Lanka”.
Daarmee bedoelen we: hou nooit rekening met andere weggebruikers, kijkt niet in je achteruitkijkspiegel voor je begint in te halen, rij zo dicht mogelijk tegen je tegenligger ipv tegen de linkerkant van de rijbaan (hier rijden ze wel degelijk links), rij rakelings langs fietsers, brommers, voetgangers en al wat je tegenkomt, haal in via het vak van de tegenligger en hou daarbij zeker en vast geen rekening met aankomend verkeer want het is net dat aankomend verkeer dat moet wijken,…
We overnachten in Sigiriya, op deze plek zullen we morgen de Leeuwenrots bezoeken. Alweer een heilige plek waar een legende aan verbonden is.
Omdat er in Sri Lanka vaak hoge inkomprijzen gevraagd worden stelt onze chauffeur opnieuw een alternatief voor. Vroeger behoorde de inkom van Sigiriya tot het Triangle Ticket, sinds het begin van dit jaar betaal je de inkom apart en kost het je per persoon 30USD.
Het paleis dat ooit bovenop de rots gebouwen werd is intussen volledig vernietigd, deze plek wordt dus voornamelijk vanwege de legende nog door bedevaarders bezocht en toeristen genieten er vooral van het spectaculaire vergezicht bovenop de rots.
In ruil voor een dure toegang kiezen wij ervoor om Pidurangala Cave Temple te bezoeken. Het voordeel hiervan? De toegang kost ons amper 1,25 euro per persoon en wanneer we die rots bezoeken hebben we een even mooi uitzicht over de omgeving en daarbovenop hebben we een prachtig zicht op de Leeuwenrots.
Uiteraard kunnen we niet vergelijken en hebben we er geen idee van wat we op de echte Leeuwenrots gemist hebben. wat we wel weten is dat deze beklimming een prachtig alternatief was !
Op weg naar boven zien we de restanten van een rotstempel met een grote, liggende boeddha.
Na de ochtendlijke beklimming keren we kort terug naar de guesthouse voor het ontbijt. Zoals we intussen wel gewend zijn bestaat dat uit toast, boter en confituur en uiteraard eieren. Vandaag krijgen we ook vers fruit, jammer dat ze dat versnijden op dezelfde plank die gebruikt wordt om de knoflook te snijden. Het fruit proeft dan ook heel onsmakelijk naar look.
Vervolgens gaan we op weg naar Dambulla, een indrukwekkende site waar we verwelkomd worden door een gigantisch gouden Boeddhabeeld.
We beklimmen de trappen naar de hoger gelegen rotsen waarin er 5 grotten werden uitgehouwen. Elk van deze 5 grotten bevat prachtige Boeddhabeelden en vertelt een eigen verhaal. We nemen de tijd om er rustig rond te wandelen, ook deze plek is enorm in trek bij de lokale bedevaarders.
Op weg naar boven dragen zij offers met zich mee, de apen in de omgeving zijn hiervan de happige toeschouwers. Plots stormen ze vanuit de bossen op de mensen af en trekken de bloemen uit hun handen, iets wat voor hen een heerlijk hapje betekent.
Stelen de kleine monsters niet op die manier, dan begeven ze zich gewoon naar de offertafels om daar simpelweg de lekkerste bloemen uit te kiezen.
We zetten onze tocht richting Kandy verder en stoppen onderweg in een van de vele kruidentuinen. Hier worden heel wat soorten planten gekweekt en worden er van de kruiden natuurlijke geneesmiddelen gemaakt. We krijgen een enthousiaste rondleiding, maar worden iets minder enthousiast uitgewaaid omdat we niets kopen.
Na dit min of meer geforceerde bezoek is het hoogtijd voor de lunch. Ligt het aan mij of aan de baby, geen idee, maar als ik niet op tijd en stond kan eten word ik misselijk. Komt daar nog bij dat onze chauffeur zo vriendelijk is om onderweg voor ons een zakje “jackfruit” te kopen. Een fruitsoort die we voordien in Azië al heel vaak zagen, maar nog nooit probeerden.
Ik word gelijk misselijk van de geur alleen al, dit blijkt een van de geuren te zijn waar ik helemaal niet tegen kan en al zeker niet op een moment dat ik enorme honger heb. Dave probeert er een stukje van maar het jackfruit blijkt ook zijn favoriet niet te zijn, dus belandt het zakje op de stoel naast Sarath. Met lange tanden eet hij er een beentje van op, verder blijft het zakje fruit er gewoon staan stinken.
In Kandy nemen we afscheid van Sarath. Hij zet ons af aan een straatje waar we op zoek willen naar ons volgende logement. Na twee dagen met privévervoer wat bijzonder handig was om op korte tijd veel te zien in deze regio, zijn we blij dat de keuze weer aan ons is en we opnieuw zelf onze weg kunnen gaan.
