Dag 13 en 14: er staat ons een stevige trip te wachten. Niet zozeer wat de afstand betreft, wel het aantal tussenstops dat we zullen moeten maken
Vandaag laten we de hitte van de kust in Arugam Bay achter ons en reizen we verder naar Tissamaharama, de uitvalsbasis voor een safari in het Yala National Park.
In onze reisgids lazen we dat deze trip zeker niet in 1 keer mogelijk is, waarschijnlijk zullen we wel een aantal keer moeten overstappen. Hoe onze reisdag er precies uitziet weten we niet, we zullen ons moeten laten leiden door de aanwijzingen die we onderweg krijgen en ons dus moeten informeren via de lokale bevolking.
Op de busstations in Sri Lanka is er nooit een centrale ticketverkoop. Tickets koop je steeds op de bus, dus dat wil ook zeggen dat er geen tickethokje is waar je eventueel aan info over de te volgen reisroute kan geraken.
We gaan van start om 8u ’s morgens met de bus vanuit Pottuvil naar Monaragala. We laten ons vertellen dat we daar sowieso zullen moeten overstappen, hoewel er aan het busstation van Pottuvil een kerel staat die ons koste wat kost wil overtuigen om vroeger af te stappen. Wanneer hij voelt dat we niet op zijn voorstel zullen ingaan probeert hij ons met een ander smoesje te overhalen. Dat maakt hem nog eens zo verdacht, we vermoeden dat hij ons ergens wil doen afstappen waar we moeilijk terug aan vervoer zullen kunnen geraken want hij stelt voor dat een vriend van hem ons zal staan opwachten op die bepaalde plek.
De eerste bus zit gelukkig niet propvol, dus hebben we nog een comfortabele zitplaats voor een eerste traject van 2 uur. De muziek in deze bus staat loeihard, grote boxen werden er op het bagagerek bovenaan geïnstalleerd en de lokale muziek speelt zo hard dat we bijna tegen mekaar moeten roepen om iets gezegd te krijgen.
Een tweede bus brengt ons in 40min tijd van Monaragala naar Buttela. Op deze bus moesten we amper een kwartiertje wachten. In Buttela daarentegen zitten we 2u lang vast op het busstation voor het volgende stuk van ons traject. Achteraf bekeken hadden we misschien beter mee doorgereden tot Wellawaya, we vermoeden dat er daar frequenter bussen passeren of vertrekken.
Omdat we op het busstation zelf nergens aan info geraken over ons volgende deel van de reisweg proberen we hier en daar wat info te vergaren. Een man die een beetje Engels spreekt legt ons, voor zover we het goed begrijpen, uit dat er om 13u een bus naar Kataragama vertrekt. Een twintigtal minuten later zou er echter een expresbus komen met eindbestemming Tissamaharama zodat we niet nog een keer moeten overstappen.
Zulke info dubbelchecken we graag. Stel dat we de bus van 13u laten passeren en die zogenaamde expresbus komt er niet… Ik probeer te informeren bij een lotjesverkoper, maar de man spreekt onvoldoende Engels om me te kunnen verstaan en verder helpen. Hij gaat op zoek naar iemand die wel Engels spreekt en komt op de proppen met de man die Dave eerder al vertelde over de expresbus. We zijn dus nog geen stap verder.
Omdat het intussen middag wordt koopt Dave in een van de winkeltjes aan het busstation een hapje te eten. Een vriendelijke vrouw legt hem uit dat we beter de bus van 13u naar Kataragama nemen en daar nog een keer overstappen. Ook een tuk tuk chauffeur bevestigt dit, niemand spreekt nog over een expresbus.
De bus naar Kataragama vertrekt kort voor 13u, maar net na vertrek worden we al tegengehouden door de politie voor controle van de documenten van de chauffeur.
Even later kunnen we onze weg vervolgen, maar stoten we op een andere, levende hindernis; een olifant midden op de rijbaan. Het dier blijft gewoon staan terwijl de bus tegen hoge snelheid nadert. De chauffeur mindert uiteindelijk vaart, stopt ter hoogte van de olifant en geeft het dier iets te eten. Dit leek niet enkel voor ons toeristen een leuk iets om te zien want ook veel locals op de bus sprongen recht om te kijken en namen foto’s met hun gsm.
Aangekomen in Kataragama worden we direct aangeklampt door een man die ons een safari wil verkopen. We vertellen hem dat we niet blijven en verder reizen naar Tissa. Opnieuw iemand die zijn trukendoos opent en ons probeert te overtuigen om te blijven. De man wordt echter zo opdringerig, het enige wat wij willen is maken dat we op onze laatste bus zitten. Dave krijgt het serieus op zijn zenuwen en slaat door wanneer de man iets brabbelt en teken doet naar een andere kerel dat hij niet mag antwoorden op onze vraag waar de bus naar Tissa vertrekt. De bestemmingen van de bussen staan vaak in het Sri Lankaans aangegeven, dus kunnen we vrijwel nooit lezen of uitmaken waar we moeten zijn.
De kerel die Dave aansprak staat tussen twee vuren en weet niet goed wat gedaan. Geeft hij ons de juiste info, of speelt hij het spelletje van die andere man mee? Gelukkig is de buschauffeur van onze vorige bus zo vriendelijk om ons in de juiste richting te wijzen.
Amper 2min nadat we zijn toegekomen zitten we alweer op een volgende bus. De man blijft ons achtervolgen tot in het deurgat van de bus, blijft ons aanspreken over een safari. Dave roept kei hard dat het genoeg geweest is en hij best kan vertrekken, de andere passagiers in de bus kijken verstomd toe en vragen zich waarschijnlijk af wat er allemaal gaande is.
Na een lange reisdag en 4 verschillende bussen komen we rond 15u toe op onze bestemming. Ik heb het zo’n beetje gehad en heb geen zin meer om te voet op zoek te gaan naar een slaapplaats. We kiezen iets uit onze reisgids en laten ons voeren met een tuk tuk.
Nog maar goed en wel ingecheckt worden we aangesproken door “een vriend van het hotel” over een safari naar Yala. Dat is uiteraard waarvoor we gekomen zijn en dat willen we koste wat kost vandaag ook nog geregeld krijgen. Onze laatste dagen tikken inmiddels weg, dus willen we er wat vaart achter zetten en morgenvroeg al op safari vertrekken.
De startprijs van zo’n safari ligt op 14.800 Rs (€ 90) per persoon, inclusief inkom voor het park. De jongeman merkt al snel dat we daar niet op zullen ingaan en verlaagt zijn prijs gelijk naar een promo voor 12.000 Rs. Ook daarmee krijgt hij ons niet enthousiast en zo eindigt hij op 10.000 Rs per persoon, te nemen of te laten.
We zijn niet van plan hier zomaar op in te gaan, dus gaan we op wandel langs het meer van Tissa, op zoek naar alternatieven.
Dat alternatief vinden we bij een andere jonge kerel, voor zijn deur staat een safari-jeep geparkeerd. Met hem komen we tot een deal van 11.000 roepies (€ 67) voor een safari van 4u en dat inclusief parktoegang en ook nog eens voor twee personen.
Pijnlijk vroeg loopt onze wekker de volgende dag af om 4u30. Hoewel we de avond voordien in het hotel vroegen om ons een ontbijtpakket te maken is het overal nog pikdonker en is er geen beweging te zien(buiten een bewaker die ik in het donker niet had opgemerkt waardoor ik me rot schrik wanneer deze plots rechtstaat uit zijn stoel).
We gaan dan maar op weg met nog een klein overschotje aan sandwichbrood van gisteren.
Onze chauffeur voor vanochtend scheurt er vandoor. Ben ik blij dat Dave ervoor koos om de luxe uitvoering van jeep te kiezen (gewone autostoelen in plaats van zijdelingse banken) zodat we de rit vrij goed doorkomen.
Aan de ingang van het park verzamelen zich al snel heel wat jeeps, de strijd tussen de chauffeurs om als eerste binnen te rijden begint.
Tot onze grote verbazing razen de jeeps gelijk zotten door het nationale park. Hoewel de snelheidslimiet er op 25km/u ligt scheuren we door het park, niet wat wij hadden verwacht van een rustige safari en diertjes zoeken.
Terwijl we komen aangescheurd springt er een luipaard rechtop dat vermoedelijk langs de kant van de rijbaan zat. Dave ziet nog net zijn staart en iets wat lijkt op een katachtige, ik heb het gemist en uiteraard is het dier al lang de bossen in verdwenen wanneer we de plaats passeren.
De chauffeur vindt dat we van geluk kunnen spreken dat we zo vroeg op de ochtend al een luipaard konden zien, ik vraag me af waar hij zijn overdreven euforie vandaan haalt gezien er amper iets te zien was van het dier.
De rest van de ochtend blijven we vergeefs zoeken naar luipaarden. Op een bepaald moment hokken alle jeeps samen, er is een luipaard gespot die uit een boom kwam en de rijbaan over stak. Na een hele tijd wachten en zoeken vindt iemand het dier terug ergens diep in de bossen, liggend op een dwarse tak. De telelenzen komen boven, wij zien het gevlekte dier amper met de verrekijker.
Alweer euforie bij onze chauffeur, mijn enthousiasme is intussen heel wat minder en zakt nog meer na zijn overdreven uitgelatenheid.
Welke dieren we dan wel te zien kregen in Yala? Enkele olifanten, buffels, hertjes, zwijnen, krokodillen en de niet te missen hanen en pauwen.
Gelukkig rijden we niet de hele ochtend gelijk zot door het park, maar kunnen we tussendoor ook even rustig genieten en op het gemak rondkijken.
Bij het binnenkomen van het park namen we nog even een kijkje in het museum. Dave las daar op een affiche dat de chauffeurs van de jeeps worden gestimuleerd om rustiger en meer verantwoord te rijden. Eind vorig jaar werd er ocharme een luipaardenpup doodgereden omdat er elders een luipaard gesignaleerd was en alle chauffeurs er als gek naartoe wilden rijden.
Iets of wat teleurgesteld zetten we de terugrit naar het hotel in. We hadden zo gehoopt om een luipaard van dichterbij te kunnen zien en hadden onze kansen in Yala waarschijnlijk net iets te hoog ingeschat. In Botswana hadden we daar enkele maanden geleden ook al geen geluk mee, maar zelfs daar zagen we een koppetje luipaarden van dichterbij dan hier in Yala.
Ook een kleine, zwarte beer (sloth bear) is een bijzondere inwoner van Yala. Ook dit dier liet zich niet zien waardoor we geen bijzondere herinnering overhouden aan deze safaritrip.
Terug in het hotel checken we snel uit, uiteraard onder aftrek van de kost van het ontbijt dat we niet kregen. Onze safariman voert ons naar het busstation en hoewel het leek op een “vriendendienst” had hij er graag een fooi voor in de plaats, jammer.
Aan het busstation hebben we net nog de tijd om iets te eten te kopen voor onderweg. Dave moet nog betalen wanneer de bus er al aankomt, dus hou ik de chauffeur even tegen zodat we alsnog op de bus kunnen springen en onze reisweg kunnen vervolgen.
Van een stevig reistempo gesproken…
