Tashkent:

Om te bekomen van de reis boeken we in Tashkent een hostel met een klein zwembadje. Ideaal voor wat ontspanning, maar vooral ook om de hitte te trotseren.

Het is erg heet met temperaturen boven de 40 graden. Senne heeft het lastig, daarom doen we het rustig aan.

In de buurt van het hostel wisselen we USD om naar de lokale SOM. Op weg naar de metro passeren we een ijssalon, een welgekomen verfrissing hoewel we nog maar amper 10 minuten gewandeld hebben.

De metro nemen is er makkelijk maar vooral spotgoedkoop. Voor enkele eurocenten koop je een jeton en daarmee rij je zo lang en zo ver je wil.

We gaan een kijkje nemen in Navoi Park en hopen er in de schaduw te kunnen lopen en zo de hitte wat te mijden.  De mannen uit de stad zoeken verkoeling in de vijver van het park, deze is voorzien van trapjes zodat je er makkelijk in en uit kan. We lopen kort even door het park maar gezien er niet veel te beleven valt en het ook niet voor de gewenste verkoeling zorgt keren we terug naar het hostel zodat Senne wat kan zwemmen.

Van Tashkent naar Urgench en aansluitend naar Khiva:

We lieten de keuze aan Senne: een nachtje slapen op de trein of opnieuw het vliegtuig op. Dat nachtje trein sprak wel tot zijn verbeelding en daarom boekten we vooraf tickets via het hostel voor de nachttrein naar Urgench.

Er heerst een enorme drukte op het treinstation. Eens we de paspoort- en bagagecontrole gepasseerd zijn worden we al snel geholpen door een koppel met een baby die op weg zijn naar hetzelfde perron met bestemming Urgench.

We reserveerden 2 bedden in een coupe voor 4 personen. Voor Senne hoefden we nog geen ticket te kopen, maar dat wil ook zeggen dat hij bij een van ons zal moeten slapen.

We delen de coupe met een zwangere dame die met haar 2 dochters reist. De jongste heeft dezelfde leeftijd dan Senne wat maakt dat ook zij geen eigen ticket heeft. Uiteindelijk belanden we daardoor met 6 personen in een coupe voor 4, best krap inclusief alle bagage.

Het is vooral de hitte die het ons moeilijk maakt. De buitentemperatuur van om en bij de 40 graden voelt warm aan, maar het is niets in vergelijking met de hitte op de trein ! Hoe gaan we in godsnaam de nacht en de 13 uur durende treinrit overleven….

Een zacht windje maakt het iets aangenamer eens de trein goed en wel vertrokken is, maar het blijft afzien. We kochten ons in een kraampje nog een kleinigheidje om te eten en wat flesjes drank. De dame in onze coupe haalt een heus avondmaal tevoorschijn uit haar plastiek zakjes. Er wordt gepeuzeld van een gebraden kip en daarnaast heeft ze een schotel groentjes mee. Onmiddellijk nodigt ze ons uit om mee te eten en hoewel Senne zei dat hij geen honger had laat hij zich de kip heel erg smaken.

Na heel wat draaien en keren valt Senne na een lange avond uiteindelijk rond 23u30 in slaap. Het is erg krap met ons 2 op het bedje, ik slaap zowat half rechtopzittend en slaag er toch in om af en toe een tijdje mijn ogen toe te doen.

Bij elke stop die de trein maakt word ik wakker en uit schrik dat ook Senne zal wakker worden door hetzij de felle lichten op de stations of hetzij door de hitte eens het tochtje wegvalt als we stilstaan neem ik een handdoek en sta ik boven hem te wapperen.

Verschillende keren doorheen de nacht maken we een langere stop en sta ik daar met de handdoek te zwieren.

Na een zware nacht komen we rond 11u toe in Urgench, daar begint het onderhandelen over een taxi naar Khiva. We delen ons vervoer met een jonge Australische kerel en weten af te dingen van 20 USD naar een kleine 3 euro.

Khiva:

De taxichauffeur kan ons hotel niet vinden. We stappen uit aan de east gate en zetten onze zoektocht zelf verder met de hulp van Google Maps. Het hotel is nog net binnen de muren van de oude stad gelegen, ideaal zodat we met Senne niet telkens ver hoeven te wandelen want dat levert al snel gezeur op.

Na een vermoeiende treinrit en nacht nemen we eerst wat rust vooraleer we op wandel gaan door de oude stad, Ichon-Qala.

Om de gebouwen en musea te bezoeken koop je aan de West Gate een toegangsticket voor 100.000 soum. Wil je daarnaast ook nog het mausoleum, de minaret en de wachttoren bezoeken, dan moet je ter plaatse bij die bezienswaardigheden een extra ticket kopen van 10.000 soum.

Wij wilden graag de stad bekijken vanuit het reuzenrad, dichtbij de north gate, maar dit was jammer genoeg niet in werking. Vanaf de north gate kan je de stadsmuur op en zo heb je toch ook een zicht over de oude stad van Khiva.

Het is opvallend hoe weinig toeristen we tegen komen, ’s avonds is Khiva daardoor heel erg doods. We dwalen rustig nog een beetje rond, genieten van het goudgele licht van de ondergaande zon op de gebouwen en gaan een hapje eten. Op een van de pleintjes zijn enkele kinderen aan het voetballen en het duurt niet lang voor Senne een van die voetballertjes is. Dolle pret en daardoor krijgen we hem maar moeilijk terug mee naar het hotel.

Wij namen 2 dagen de tijd om Khiva te bezoeken en daardoor konden we dat wel heel erg op ons gemak doen. In principe volstaat 1 dag, al heeft het wel zijn charme om ’s avonds in alle rust en bij veel aangenamere temperaturen nog wat rond te wandelen.

Binnen de oude stad zijn er een aantal restaurantjes en theehuizen. Het uitzicht vanaf het dakterras van de B&B Mirzoboshi is erg mooi, de prijzen op de menukaart zijn dat echter ook.

We aten lekker en betaalbaar in Café Zarafshon, vlakbij Islom-Hoja Medressa en Minaret nabij de South gate.

We hadden de intentie om de woestijn in te gaan voor een bezoek aan Ayaz-Qala. Omdat we hierover maar weinig informatie vinden informeren we aan de receptie van ons hotel. De trip er naartoe duurt ongeveer 2u30, meestal wordt dit als daguitstap gedaan (volgens de dame aan onze receptie). Dat vinden we veel te druk, dat zou betekenen dat we een hele dag lang in de auto zitten en slechts hier en daar eens uitstappen voor een bezoek aan een ruïne. Overnachten in een yurt zou dan weer heel prijzig zijn en wordt volgens haar niet vaak gedaan.

We besluiten deze plannen op te bergen en het opnieuw te proberen vanuit Buchara voor een bezoek aan Nurata.

Aan de west gate spreken we enkele taxichauffeurs aan voor een trip naar Buchara morgenvroeg. Dat zal opnieuw een lange tocht worden dus willen we vooraf het transport geregeld hebben. Na heel wat discussie en overleg, vooral dan tussen de taxichauffeurs onderling, regelen we een privé taxi met airco voor 40 USD.

De volgende ochtend staat de taxi ons netjes op tijd op te wachten en zo beginnen we aan de rit door de woestijn. De weg vanuit Khiva rijdt niet zo vlot, de snelweg doorheen de woestijn daarentegen is nieuw. Uren lang rijden we alleen maar rechtdoor en zo razen we voorbij een zonet gecrashte auto. Hij is duidelijk over de kop gegaan en staat in de middenberm, onze chauffeur rijdt de auto voorbij zonder er veel aandacht aan te schenken, al had Dave de indruk dat er nog slachtoffers in de toegetakelde auto zaten.

Rond het middaguur stoppen we in een wegrestaurant voor een typische Oezbeekse noodlesoep. De prijzen voor het eten liggen hier erg laag. Voor een eenvoudige en lichte maaltijd betaal je amper een euro. We krijgen stilaan het gevoel dat we voor de prijs van het drinken wel eens vaker worden bedrogen. Die prijzen staan vaak niet in de menu vermeld zodat je bij het afrekenen wel eens voor verrassingen komt te staan. En heb je vooraf wel geïnformeerd voor de prijs van een cola, dan word je nadien wel bedrogen door brood dat extra wordt aangerekend of zoals hier in het wegrestaurant moeten we plots betalen voor het gebruik en het afkuisen van onze tafel?! Althans, dat is wat wij ervan begrepen hebben.

De rit verloopt verder heel vlot, al moeten we urenlang de luide muziek aanhoren, worden we nu en dan verstikt door de sigarettenrook van de chauffeur en houden we zelf onze ogen strak op de weg gezien hij vrijwel constant aan het bellen is of met zijn gsm in de weer is.

Bukhara

 We doen het hier rustig aan en boekten een hotel met zwembad voor 4 nachten. Zo kunnen we op het gemak alles bezoeken en hebben we elke dag ook voldoende tijd om wat te relaxen bij het zwembad.

De bezienswaardigheden in Bukhara liggen allemaal op (korte) wandelafstand van elkaar. Gezellige straatjes, de bazar, enkele restaurants met een dakterras voor een mooi uitzicht.

Op de terrasjes langs Lyabi Hauz is het leuk vertoeven met een alcoholvrije mojito.

De Ulugbek Medressa wordt gerenoveerd, het inkomgeld hadden we ons kunnen besparen. De buitenkant is zeker zo mooi dan de binnenzijde die op het moment van ons bezoek eerder een bouwwerf is.

Het absolute hoogtepunt is de Kalon Moskee, wat een prachtexemplaar. Op het plein ervoor vind je de Kalon Minaret en er recht tegenover de Mir-i-Arab Medrassa, een school waarbij je enkel toegang hebt tot de inkomhal.

Niet ver hier vandaan ligt de Ark, een erg groot fort met indrukwekkende omwalling.

Net buiten het centrum, maar dan aan de andere kant gelegen, brachten we een bezoek aan de kleine Char Minar.

Na enkele dagen van prachtige cultuur, architectuur en geschiedenis hebben we nood aan wat afwisseling. Vooral voor Senne is het even genoeg geweest en zo verlaten we de bewoonde wereld voor enkele dagen.

Via Emir Hotel in Bukhara regelen we een trip naar Aydarkul of het Aydar meer waar we in een yurt zullen overnachten. De dag nadien rijden we de bergen in en zullen we bij een gastgezin overnachten. Onze kleine man kijkt er enorm naar uit en kan niet wachten om op een kameel te rijden.

Op weg naar Aydar maken we enkele korte tussenstops om de lange rit te breken. We bezoeken een minaret, een pottenbakkerij waar er al 6 generaties lang gewerkt wordt en als laatste een enorme poort dewelke vroeger de toegang van een groot hotel vormde dat gelegen is langs de Zijderoute. Daar tegenover bevindt zich ook nog de bron waar de kamelen liters en liters fris water konden bijtanken.

Na ongeveer een halve dag onderweg te zijn geweest komen we aan bij Aydar Yurt Camp. We nemen onze intrek in yurt nummer 6 en trekken vervolgens onze zwemkledij aan voor een duik in het prachtige Aydarkul. Een gigantisch meer te midden van de Kyzilkum woestijn en een heerlijke plek om van de omgeving alsook van het zalige verfrissende water te genieten.

In het kamp zijn er een twintigtal tenten, maar alleen wij logeren hier vannacht. Heel rustig, maar anderzijds wel jammer want een beetje gezelschap is toch fijner. Onze chauffeur, Ismail, spreekt enkele woorden Engels maar met hem een conversatie voeren is moeilijk.

Bij het avondeten komt er een fles vodka op tafel, aldek ! Schol !

Later op de avond komt er een klein autootje aangereden dat een heel leger aan mensen vervoert. Het blijken allemaal familieleden te zijn van de baas van het kamp, hij is jarig. Ze nemen samen plaats op de grote banken en beginnen aan hun feestmaal met een traditionele Plov (rijstgerecht met dunne reepjes pompoen, wortel en vlees). Senne viert mee want hij krijgt een groot stuk taart geserveerd.

Vervolgens wordt een traditionele Kazachse gitaar bovengehaald, we zitten hier bij een Kazachse familie, en volgen er heel wat liederen met bijhorend handgeklap.

De sfeer zit er stilaan in en niet veel later staan we met zijn drieën mee op de dansvloer. Senne vindt het geweldig en danst vrolijk mee. We krijgen geen kans om terug te gaan zitten want we worden gelijk weer op de dansvloer getrokken. Regelmatig komen er een soort van indianenkreten aan te pas, de armen gaan zwevend de lucht in.

Hoewel het al lang bedtijd is blijft Senne liever op, maar dan komt er abrupt een einde aan de feestvreugde. De muziek wordt uit het niets afgezet, mensen nemen kort en snel afscheid en stappen dan allemaal weer in dat kleine autootje. Verstomd staan we hen na te kijken, wat was dat een gek einde van een vrolijk dansfeest.

Na de fles vodka en het gedans vallen we heerlijk in slaap op een dun matrasje in de yurt. Senne is er echter niet helemaal gerust in want hij ontdekte samen met Dave een kleine schorpioen in de tent. We proberen hem gerust te stellen, dat beestje zal niet tot in onze slaapzakken kruipen.

De volgende ochtend zetten we na een uitgebreid ontbijt onze tocht in naar de bergen. In het kleine bergdorp Sintab zullen we bij een gastgezin slapen.  Zij krijgen ondanks de afgelegen plek regelmatig toeristen op bezoek want bouwden intussen heel wat kamers bij om gasten te ontvangen. Toch zijn we ook hier, op een Oezbeeks koppel na, weer helemaal alleen.

De ligging in de bergen is prachtig, de rit er naartoe eveneens. Er is een hele ruime tuin vol abrikozenbomen waar we heerlijk in de schaduw kunnen vertoeven.

Het gastgezin en hun familie die in het dorp wonen hebben samen 6 kinderen. 2 jongens van ongeveer dezelfde leeftijd als Senne, het klikt al snel en met wat gebarentaal kunnen ze leuk samenspelen.

Een lange wandeling of trekking zien we met Senne niet zitten. Ook al is het klimaat in de bergen iets koeler, overdag blijft het er ook heel erg warm. We wandelen zelf een stukje richting een kleine bron waar we ons verfrissen in het ijskoude water. De rivier dewelke normaal door het dorp loopt staat helemaal droog. Afgelopen winter was er erg weinig neerslag gevallen waardoor er zich geen gletsjer heeft gevormd in de bergen en waardoor er nu ook geen smeltwater is dat de rivier zou moeten vullen.

Na een erg warme nacht, de warmte kruipt duidelijk binnen want buiten was het wel lekker fris, wordt ons opnieuw een rijkelijk ontbijt geserveerd. Vervolgens nemen we afscheid van een erg warm gezin. Hoewel ze amper een paar woorden Engels spreken kwamen ze gisterenavond gezellig bij ons aan tafel zitten voor een soort van babbeltje en deelden de mannen opnieuw een fles vodka.

Vandaag zetten we koers richting Samarkand, onze laatste stop in Oezbekistan voor we teruggaan naar de hoofdstad Tashkent voor onze vlucht naar Tel Aviv.

Samarkand:

Samarkand brengt ons onverwacht naar een grote stad van een heel ander kaliber dan onze vorige bestemmingen. Hier liggen de bezienswaardigheden niet in een klein toeristisch centrum, maar zijn ze meer verspreid met als centrum ervan het indrukwekkende Registan.

We kozen een hostel uit dat vlakbij het Registan ligt, ideaal dus om zowat alles te voet te kunnen bezoeken al zullen we daarvoor heel wat meer kilometer moeten wandelen dan we de voorbije dagen gewend waren.

Langsheen het Registan ligt aan lange wandelboulevard, heel fijn er verkeersvrij in alle rust te kunnen wandelen. Langsheen deze boulevard liggen niets dan souvenirwinkels en hier en daar is er ook een restaurantje.

We beginnen ons bezoek aan de stad met een zoektocht naar geld. Desondanks het feit dat we ons in een grote stad bevinden vinden we nergens ATM’s. Om aan de nodige soum te geraken wisselen we onze laatste dollars in en dat bij een van de grote banken.

Nadien gaan we informeren bij het Tourist Information Center dat langs de wandelboulevard ligt. Gelukkig staan we deze keer niet voor een gesloten deur, want vaak blijkt hun kantoor niet open te zijn. Opnieuw worden we naar een grote bank in de stad gestuurd, maar deze ligt niet meer op wandelafstand van het toeristische centrum. Daarom nemen we de bus, maar aangekomen bij de Asaka Bank blijkt ook daar geen ATM om geld af te halen met Mastercard. We kunnen wel een zogenaamd voorschot krijgen door in een van de bureautjes een betaling uit te voeren met onze bankkaart zodat we in ruil daarvoor dollars ontvangen.

Het kostte ons behoorlijk wat moeite om in Samarkand aan de nodige cash te geraken. Bij een later bezoek aan het Registan merkten we een ATM op die werkt op Mastercard, hadden we dat geweten…

Een eerste bezoek brengen we aan het Gur-E-Amir Mausoleum.  Mooi langs de buitenkant, maar binnenin waanzinnig knap. Soms zou je gaan twijfelen of het telkens de moeite loont om inkom te betalen, hier is dat absoluut het geval.

Binnenin staan verschillende grafstenen, groot en klein. De versiering van het mausoleum is heel kleurrijk en gedetailleerd, we zetten ons even op een bankje om ervan te kunnen genieten.

Op het einde van de wandelboulevard langs het Registan vind je Bibi-Khanym Moskee. Deze is langs de buitenkant dan weer veel indrukwekkender dan binnenin.

Langsheen deze moskee ligt een grote markt waar allerlei etenswaren verkocht worden. Een leuke drukte om er eens over te lopen en hier en daar iets te proeven of kopen.

Aansluitend op de boulevard kom je op een voetgangersbrug, deze geeft uit op de Hazrat-Hizr Moskee. Loop je hier nog verder door, langsheen de rijbaan, dan kom je uit bij het indrukwekkende Shah-I-Zinda. Na heel wat steile trappen bereik je een prachtige steeg met mausoleums.

Als afsluiter van ons verblijf in Samarkand bezocht we uiteraard het Registan, deze keer niet enkel vanaf de buitenzijde. Het voordeel van er zo dichtbij te logeren is dat we het Registan in al zijn glorie konden bewonderen. Zowel ’s ochtendsvroeg als ’s middags in een prachtig daglicht, als ’s avonds bij zonsondergang en ook nogmaals in het donker wanneer het complex prachtig verlicht is. We hebben heel wat tijd doorgebracht op de trappen aan het Registan en op het terrasje vlakbij.

Logischerwijze is een bezoek aan dit Registan het absolute hoogtepunt. Neem voldoende de tijd om hier rond te wandelen en op je gemak alle 3 de complexen te bezoeken. Naar ons gevoel maakte de Tilla-Kari Medressa het meeste indruk.

Met een meer dan voldaan gevoel verlieten we Samarkand per trein. De tickets hiervoor kochten we enkele dagen voordien in het ticket office in de stad. Op dat moment bleek dat het meer dan aangeraden is deze tickets ruim vooraf te reserveren, want wij vielen in een veel hogere prijsklasse omdat alle andere tickets al uitverkocht waren. Dit zowel voor de gewone als de hogesnelheidstrein.

In Tashkent namen we opnieuw onze intrek in het Art Hostel, met veel plezier doken we er in het verfrissende zwembadje.

Om 2 weken cultuur en 2 weken van veel indrukken rustig te verwerken vliegen we door naar Tel Aviv. Een rechtstreekse vlucht met Uzbekistan Airways en ideaal om nog een paar dagen te relaxen aan het strand. Vooral Senne heeft dat meer dan verdiend.

Met een heel goed gevoel namen we afscheid van Oezbekistan, een prachtig land en een absolute aanrader !