Addo Elephant National Park: de naam verraad het zelf, we gaan alweer op olifantenjacht

Na Lesotho rijden we richting de Eastern Cape. We hebben weer serieus wat kilomters voor de boeg en om die reden stonden we dan ook al om 8u30 aan de grenspost om Zuid-Afrika terug binnen te komen.

In de namiddag, zo rond 16u checkten we in op de camping van het nationale park. Om 6u ’s morgens worden de poorten van de “game area”, deel van het park waar de dieren zitten, geopend en zo kunnen we er vroeg bij zijn.

Vlakbij het kampeer- en logeergedeelte is er een drinkwaterplas met daarnaast een viewpoint. Daar staan een aantal houten banken van waar je een perfect zicht hebt over de plas en de dieren die komen drinken.

Dat is dan ook onze eerste activiteit nadat we de tent hebben opgesteld. Het is echter nog te vroeg, geen enkel dier valt er te bespeuren.

Dan maar op ons gemak een douche nemen, die is meer dan welkom na zo’n lange en hete dag in de auto.

Nadat we opgefrist zijn hebben we meer geluk, een hele kudde buffels is afgezakt naar de drinkwaterplas. We installeren ons op een van de banken en kijken in stilte toe. Het is echt een plezier om de dieren van zo dichtbij te kunnen bekijken en hun bewegingen te volgen.

Een beetje verderop staan een aantal kudu’s rustig hun beurt af te wachten om te komen drinken. Toch wachten ze naar ons geduld iets te lang want zelfs wanneer de buffels al een heel eind terug de bergwand zijn opgewandeld komen de kudu’s niet dichterbij. Zouden ze op hun hoede zijn voor een ander dier dat mogelijks in de buurt is zonder dat wij het opmerken?

In tegenstelling tot Kruger zijn we hier zeker niet bij de eersten die ’s ochtends opstaan. Er is al serieus wat beweging in de sanitaire blokken, toch schuiven we als tweede auto aan om het park binnen te rijden.

De eerste dieren die we te zien krijgen zijn een kudde kudu’s, deze diersoort blijft ons zowat de hele dag achtervolgen. Wat de impala’s waren voor Kruger, zijn de kudu’s voor Addo, ze zitten er in grote getalen.

Ook het aantal wrattenzwijnen in dit park is niet te tellen, de hele dag door zien of horen we ze ergens tussen het dorre gras. Als je de motor van de auto stil legt en je luistert terwijl deze dieren eten, dan hoor je ze luid kauwen en smakken van dat veel te droge gras.

De olifanten laten op zich wachten en dat terwijl het park naar hen genoemd is. Nog voor we eindelijk op deze grote grijze jongens botsen zien we nog struisvogels, een buffel, zebra, schildpad, haas en hartebeest.

En dan, meer dan 2u nadat we het park zijn binnen gereden,botsen we bijna op een kudde olifanten. Deze lopen midden op de weg en we merkten ze pas op nadat we uit de bocht kwamen.

Een zestal dikke poepen lopen vlak voor onze auto op de weg, we volgen hen op een veilige afstand zodat we noch hen, noch onszelf in gevaar brengen.

Deze olifanten loodsen ons recht naar een drinkwaterplas, in de verte zien we plots niets anders meer dan olifanten. We schatten het totale aantal op 150 stuks, het kunnen er gemakkelijk meer geweest zijn.

We parkeren ons vlakbij de waterplas en kijken toe hoe groot en klein hier de nodige liters water komen opslurpen.

Dit moment wordt het absolute hoogtepunt van het bezoek aan dit park. We wilden olifanten, we hebben ze gekregen.

In de loop van de namiddag wordt het nogal stil, veel dieren krijgen we niet meer te zien. Het is dan ook alweer super warm, de meesten zullen zich nu wel ergens verschuilen op een schaduwrijk plekje.

De laatste olifanten en wrattenzwijnen zien we aan een modderpoel. Daar is een olifant net een bad aan het nemen, hij sproeit zich helemaal onder met modder en rolt in de poel tot zijn kleur van grijs in oranjebruin is veranderd. Een wrattenzwijn komt aangewandeld en doet hetzelfde, best een grappig zicht om die twee dieren vlak naast mekaar te zien.

Nadat we zowat alle mogelijke routes hebben genomen verlaten we het park. Het is nog niet zo laat in de namiddag dus hebben we nog rustig de tijd om tot Port Elizabeth te rijden.