Tuli Block: een heel ander Botswana dan hetgene we tot nu toe gezien hebben

In Francistown houden we een pitstop, de trip vanuit Gweta richting Tuli kunnen we niet in 1 dag overbruggen. Op een heel onnozel moment onderweg terwijl we gewoon op de asfaltbaan rijden zonder al teveel verkeer krijgen we iets in onze voorruit. We hebben geen idee wat het geweest kan zijn, maar alleszins was er toch nogal een groot sterretje te zien.

In Francistown informeerden we even bij een Nissan garage, daar werden we doorgestuurd naar een plaatselijke glasbraakhersteller. Zo komen we bij een hele simpele hersteldienst terecht waar de voorruiten van de auto’s gemaakt en vervangen worden langs de kant van de rijbaan.

We worden geholpen door een oudere, blanke man en die zijn toch eerder de uitzondering in het zwarte Botswana. Bij het afrekenen vertelt hij aan Dave dat hij uit Zimbabwe komt en de overheid daar zijn boerderij heeft ingepalmd. Zonder ook maar enige inbreng was hij plots alles kwijt en daardoor verhuisde hij een tweetal jaar geleden naar Botswana.

De ochtend nadien doen we boodschappen voor we vertrekken naar een uithoek van Botswana. We ondernemen ook nog een vruchteloze poging om onze resterende Namibische dollars te wisselen, maar geen enkele bank aanvaardt ze. Zelfs de grootbank FNB wisselt niet en daarvoor hadden we dan een dik half uur in de rij gestaan. We dachten zo slim te zijn om eerst te informeren alvorens aan te schuiven in de juiste rij, maar blijkbaar weet het personeel zelf niet wat ze wel of niet doen, tot onze grote ergernis.

Na een stresserende ochtend zetten we dan eindelijk koers richting Tuli, een privaat Game Reserve waarvoor er geen inkom moet betaald worden. Hier zouden vooral de nachtdieren gemakkelijker kunnen gespot worden zoals het luipaard, maar er zitten ook leeuwen en cheeta’s.

De natuur en omgeving veranderen naarmate we dichterbij onze bestemming komen. Het landschap wordt heuvelachtig en hoge rotsen komen tevoorschijn. De kleur van het zand verandert in donkerrood wat een sterk contrast oplevert met de groene struiken en bossen.

We rijden rechtstreeks naar een lodge die vermeldt staat in onze reisgids en waar er ook campsites zouden zijn. Het is een serieuze trip er naartoe, onderweg zien we giraffen, impala’s en wrattenzwijnen. De lodge is prachtig, het zou een verademing zijn om hier even tot rust te kunnen komen. Viel dat even tegen… er zijn helemaal geen campsites hier, we zullen ongeveer 45min terug moeten rijden in de richting dat we gekomen zijn. Geen pretje om te vernemen na een lange rijdag, maar er zit dus niets anders op.

Molema is de community campsite die werd overgenomen door Tuli Safari Lodge. We worden vriendelijk onthaald door een koppel uit de community, zij vertellen ons dat de camping niet langer van hen is. We vinden de camping maar niets, ze is gelegen in de bossen en het geeft er nogal een beklemmend gevoel. Bovendien stelt het op zich niet veel voor en vinden we de prijs te hoog.

Opnieuw gaan we op pad en zoeken we naar alternatieven. Zo passeren we nog langs de campsite van Oasis Lodge maar deze zag er zo erbarmelijk uit dat we niet eens informeerden naar de prijs.

Uiteindelijk komen we terecht bij Limpopo River Lodge en omdat we ook hier de prijs voor de camping nogal hoog vinden proberen we vermindering te krijgen. Niet evident want het is hier absoluut niet gebruikelijk, maar na wat gebrabbel over de radio laat de dame ons toch het kampeerterrein op rijden. Na een heel aantal kilometer en in het pikdonker komen we zo toe op een leuke campsite. Heel basic met een buitendouche en toilet, gelegen langs de rivier die de grens met Zuid-Afrika vormt.

De volgende ochtend, we hebben net ons ontbijt van boterhammekes en gebakken banaan op,  komt de vrouw des huizes langs. Zij is diegene waarmee we gisteren de dame van de receptie over de radio hoorden spreken en nu komt ze ons plots vertellen dat ze niet akkoord is met het bedrag dat we willen betalen. Geen probleem, dan verlaten we de kampplaats vandaag nog en zoeken we weer verder.

Geheel toevallig komen we langs Lephale Lodge, de toegang ziet er veelbelovend uit. We houden ons hart al vast voor wat de prijs zal zeggen, maar dat valt super goed mee. Deze lodge is bovendien een pak aangenamer dan diegene die we gisteren zagen en hier hebben we de mogelijkheid om te schuilen voor de regen. Al weken reizen we in mooi weer maar vandaag, Kerstavond, moet het zo nodig gaan regenen.

Vanuit de lodge hebben we zicht op de rivier en daar steken twee grote ogen boven het water uit. Een nijlpaard is blijkbaar trouwe gast hier en ligt gewoonlijk op deze plek vlak voor het terras. We nemen onze stoelen en tafel erbij en installeren ons op het terras onder een grote boom waar we iets of wat beschut zitten voor de fijne regendruppels.

Het mag hier dan wel een bijzondere en mooie plek zijn, we zitten hier alweer helemaal alleen. Geen enkele andere gast checkt in in de loop van de namiddag, het ziet er naar uit dat we Kerstavond alleen zullen moeten doorbrengen.

Inmiddels hebben de werkmannen voor ons op de campsite al een kampvuur aangestoken en voor warm water gezorgd. Van zodra de meeste regen gevallen was installeerden we ons op de camping en begonnen we met de voorbereidingen van ons avondeten. Niks bijzonder of toch alleszins geen feestmaal. Aperitief: gin tonic, voorgerecht: boterhammekes met lookboter op de braai, hoofdgerecht: kipfilet op de braai met een papillot van verschillende groentes en gebakken patatjes met ajuin.

Terwijl de avond valt en het stilaan donker wordt zouden we bijna vergeten dat we ons in een natuurreservaat bevinden en er wel degelijk wilde dieren in de buurt zijn. De toegang naar de lodge was dan wel afgesloten met een elektrische poort en omheining, toch weerhoudt het sommige dieren niet om zich via een andere weg op het domein te begeven.

Terwijl we nog rustig aan het kampvuur zitten horen we plots een hels lawaai in de rivier. We horen hoe een dier door het water loopt en splatsht. Het dier zelf maakt geen geluid waardoor we niet weten, horen of zien welk dier er zo dichtbij is.

Heel eerlijk, ik was er niet meer gerust op en dat lawaai van een wild dier dat zo dichtbij was deed me echt schrik krijgen. We ruimden dan ook snel alles op en maakten ons klaar om in de tent te kruipen.

Heel stil, luisterend naar het lawaai van die woesteling in de rivier, lagen we in onze daktent. In de loop van de nacht werd ik opnieuw gewekt, niet door datzelfde dier maar door Dave die de hele tijd zat te kletsen vanwege kleine beestjes op zijn lijf. Ikzelf merkte er niet veel van, tot we ’s morgens zagen wat er aan de hand was. We hadden deze nacht zowaar in een gigantische mierennest geslapen ! Honderden en honderden, zoniet duizenden, mieren zaten er in onze tent. En ik maar hopen dat we daarvan zouden gespaard blijven gezien we op het dak van de auto slapen, niet dus.

Meer dan een uur zijn we bezig geweest in een poging onze tent miervrij te krijgen. Net wanneer Dave ze wil toeplooien ontdekken we opnieuw enkele honderden tussen de metalen stangen van de tent. Wanneer we ook die beesten hebben weg gekregen komen de volgende serie van onder de steunplank gekropen. Verdomme toch, hoe gaan we die hier ooit allemaal weg krijgen. Ze moeten in de tent gekropen zijn via die steunplank die deels afgescheurd is waardoor ze daarin een heerlijk nest konden maken. We gaan ze te lijf met mijn bus droogshampoo en dat lijkt te lukken. Wanneer we dat in de opening spuiten komen ze massaal naar buiten en laten zich op de grond vallen.

Tot zover een fantastisch begin van onze Kerst 2011, niet veel vrolijker dan Kerstavond gisteren.

Wordt vervolgd…

Op deze Kerstdag verlaten we Tuli Block en rijden we richting hoofdstad Gaborone.

We kozen ervoor om naar deze uithoek van Botswana te reizen in de hoop toch wat meer en andere dieren te kunnen zien. Jammer genoeg besteedden we nogal veel tijd met het zoeken naar een gepaste camping en hebben we daardoor geen enkele echte game drive gedaan.

Ook op onze laatste ochtend zagen we dat niet zitten gezien deze al even regenachtig begint als de miezerige dag gisteren.