Ho Chi Minh City (Saigon): op een goeie maand tijd vieren we voor een tweede keer Nieuwjaar. Op onze laatste dag vindt het Tet Festival plaats, het Vietnamees Nieuwjaar.

Aangezien onze bus van Mui Né zoveel vertraging had was het al donker voor we Saigon bereikten. Het centrum van de stad was één grote file, nog nooit zagen we zoveel brommers bij elkaar. Deze drukte had alles te maken met het feit dat het Tet Festival in aantocht is. Daarvoor was één van de hoofdstraten afgesloten in het midden zodat er geen voetgangers konden wandelen en de straat was volledig versierd met bloemen en gekleurde lampions. ’s Avonds kwamen alle mensen buiten om naar dit alles te kijken en dat zorgde voor een nooit geziene drukte en verkeersopstopping.

Na lang aanschuiven tussen de honderden brommers werden we uiteindelijk afgezet in de backpackerswijk van de stad. Ook hier was de drukte duidelijk merkbaar en we begonnen ons een beetje zorgen te maken of we nog gemakkelijk aan een kamer zouden geraken. Aan de busstop werden we aangesproken door een meisje dat housekeeper was in een guesthouse. We gingen met haar mee om een kijkje te nemen en besloten ineens om de kamer te houden, deze was prijs – kwaliteit zeker niet slecht en we hadden geen zin om op dit uur nog te gaan rond zoeken met het risico niets of niets beters te vinden.

Op onze eerste dag in de hoofdstad was het al bijna middag voor we de guesthouse buiten stapten, het was mijn 25^ste verjaardag en ik koos ervoor om lekker lang uit te slapen.

Dat Saigon een enorm drukke stad is merkten we gisteren al op, maar in zekere zin is het er toch gezellig. In de buurt waar wij logeren zijn er veel restaurantjes en wanneer we iets verder zochten vonden we twee kleine steegjes met leuke eethuisjes.

We wandelden over de enorme boulevards die deze dagen bomvol bloemen- en plantenverkopers stonden. Tegen het nieuwe jaar worden deze massaal verkocht en de prijzen zijn niet niks. We zagen er veel gele bloemen, maar vooral de sinaasappelboompjes zijn typerend voor dit festival. Het aantal orchideeën dat over de toonbank gaat is ook niet min, en de prijskaartjes die eraan vasthangen nog minder.

Deze aankopen worden meegenomen achterop de brommer waardoor het soms lijkt of je een rijdende sinaasappelboom ziet voorbij komen. De oudere vrouwtjes nemen dan weer een cyclo en laten zich rijden terwijl ze bijna volledig verscholen zitten achter de bloemen.

De grote laan waar we gisteren met de bus passeerden is prachtig versierd. De mooiste bloemen in de meest verschillende kleuren. Op het einde van de laan staan grote ratten die gemaakt zijn uit stro, zij kondigen het jaar van de rat aan. Voorlopig zijn de wandelpaden nog afgesloten, pas overmorgen zullen zij opengesteld worden voor het publiek.

Vandaag wilden we graag het oorlogsmuseum gaan bezoeken. Met ons stadsplan in de aanslag gingen we op weg. Toen we een mooi, groot gebouw tegenkwamen waar er oorlogsvoertuigen in de tuin stonden gingen we ervan uit dat we onze bestemming bereikt hadden. We kochten inkomkaartjes en stapten vol verwachting het gebouw binnen. In een eerste zaal hingen er allemaal foto’s met uitleg eronder en toen vroeg ik me al een beetje af wat dat met de oorlog te maken had. In de tweede zaal stonden allemaal vitrines met daarin fossielen en andere voorwerpen, toen werd het vraagteken nog groter. Ik vroeg Dave om op de inkomtickets te kijken en blijkbaar zaten we in het museum van Ho Chi Minh, oeps !

Wetende dat wij totaal niet museumachtig zijn aangelegd was de spanning al snel over en liepen we in sneltempo door de verschillende zalen. Het boeide me echt niet, zeker omdat ik zo was ingesteld op oorlogstaferelen. We stonden al snel terug buiten, maar het was te laat om nog naar het andere museum door te gaan, daar wilde ik immers tijd genoeg voor kunnen uittrekken.

We liepen huiswaarts om ons te gaan klaarmaken voor mijn verjaardagsdiner. Dat is iets waar we beiden echt van kunnen genieten, een keer lekker uit eten gaan. Eigenlijk is het helemaal niet zo speciaal om op reis jarig te zijn, het is een dag gelijk een andere alleen kijken we dan niet op een centje meer of minder. Persoonlijk vind ik het toch fijner om thuis te verjaren en vrienden en familie op bezoek te krijgen.

In het toerist infocenter vonden we een folder van een Braziliaans restaurant en dat leek ons wel iets. Het was een heel eind stappen, maar zeker de moeite waard. We bestelden een lekkere caipirinha en ik at spicy mega shrimps en Dave koos voor een steak. We genoten er echt van om zo nog een keer goed te kunnen eten, maar zaten zo overvol dat er zelfs geen dessert meer bijkon.

Onze volgende dag startten we opnieuw met een wandeling langs de lekker ruikende bloemen. Het was nog steeds even druk en er werden alweer heel wat bloemen gekocht en vervoerd.

Onderweg kochten weg een paar postkaartjes, voor de eerste keer sinds onder vertrek dat we een kaartje sturen naar onze grootouders. Zij kunnen ons immers niet zo op de voet volgen zoals de andere familieleden.

Op weg naar het museum dat we gisteren al wilden bezoeken, War Remnants Museum, passeerden we eerst langs de Notre Dame Cathedral. Deze was niet geopend voor publiek zodat we enkel wat foto’s konden trekken van de buitenkant. Daarnaast ligt het oude postkantoor dat ook een kort bezoekje waard is. Een mooi gebouw dat meer op een treinstation lijkt dan een postkantoor. Van hieruit verstuurden we de zaadjes van de lotusbloem naar mijn schoonzus, als deze goed en wel bij haar toekomen is er alweer een opdracht geslaagd.

Daarna kwamen we eindelijk bij het juiste museum. In de tuin rondom dit betonnen gebouw staan er heel wat meer oorlogsvoertuigen waaronder vliegtuigen, tanks, een helicopter, een bulldozer en kanonnen. Binnenin de tentoonstellingsruimte wordt elke vorm van informatie geïllustreerd met foto’s op voorwerpen wat het veel interessanter maakt. De foto’s en getuigenissen van de slachtoffers zijn heel erg pakkend en dat maakt het lezen veel boeiender.

Er wordt ook veel aandacht besteed aan Agent Orange, het ontbladeringsmiddel dat in deze regio gebruikt werd door de Amerikanen om zo de vijand te kunnen opsporen in de bossen. Dit zorgde ervoor dat er heel was misvormde baby’s geboren werden, iets wat tot op vandaag nog steeds het geval is trouwens. Door de napalmbommen die werden gebruikt door de Amerikanen liepen er heel wat mensen verschrikkelijke brandwonden op.

Dit museum was absoluut de moeite waard om te bezoeken, het is echt aangrijpend om te lezen wat er zich hier in het verleden allemaal heeft afgespeeld.

Deze tweede dag sloten we af in een Mexicaans restaurant. Dat ontdekten we vanmiddag toen we door de kleine steegjes wandelden en we zijn beiden echte liefhebbers van deze keuken.

Op onze laatste volledige dag in Saigon brachten we een bezoek aan de Cu Chi tunnels, iets wat je niet mag missen bij een bezoek aan Vietnam.

Oorspronkelijk werden deze tunnels gegraven door de Viet Minh in de oorlog tegen de Fransen. Nadien werd dit netwerk volledig uitgebreid door de Vietcong in de oorlog tegen de Amerikanen.

De tunnels bevinden zich op 60km van Saigon en tijdens de rit ernaartoe hielden we halt in de werkhuizen van gehandicapte mensen die tewerkgesteld worden door de overheid omdat ze het slachtoffer werden van Agent Orange.

Voor we zelf de geschiedenis indoken kregen we eerst een documentaire te zien over het ontstaan en het gebruik van de tunnels en werden we geïnformeerd over de oorlog die hier plaatsvond.

Onze gids van vandaag was een echte veteraan die had meegevochten met de Amerikanen en dus de strijd verloren had. De verhalen die hij vertelde waren heel boeiend en uit het leven gegrepen.

De tunnels liggen in bebost gebied en terwijl we daar naartoe stapten passeerden we een krater van een bominslag, een loopgracht, een paar hele kleine putten in de grond waarin de sluipschutters zich verscholen en we zagen ook de uitgangen van de verluchtingsgaten die ervoor zorgden dat de mensen in het ondergrond tunnelgebied niet stikten.

We werden nog langer in spanning gehouden want voor we de tunnels bezochten pauzeerden we eerst nog bij de souvenirwinkeltjes waarlangs een schietbaan is ingericht. Als toerist kan je hier tegen betaling met heel wat verschillende soorten geweren schieten, dat zorgde voor een oorverdovend lawaai telkens wanneer er een kogel werd afgevuurd. Wij hielden het bij een ijsje.

Niet veel later gingen we dan eindelijk naar de echte tunnels. We kropen langs een niet al te grote opening naar binnen waarna je gebukt moet verder stappen door de donkere gangen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat zoveel mensen hier jarenlang in gewoond hebben.

De hitte in de tunnels in ongelofelijk maar we konden het uithouden tot aan het einde. Onderweg zijn er twee uitgangen gemaakt voor toeristen die het niet langer uithouden. Wij kwamen er na 120m volledig bezweet uitgekropen.

Eens terug in Saigon konden we ons klaarmaken voor Nieuwjaar, vanavond zal het feest hier losbarsten. Voor we de stad introkken gingen we opnieuw eten in het heerlijke Mexicaans restaurant van gisteren.

Rond 22u mengden we ons in de mensenmassa die zoals te verwachten onwaarschijnlijk groot was. Overal waar je keek zag je alleen maar brommers, het waren er zoveel dat de grootste straten volledig geblokkeerd waren en je misselijk werd van de uitlaatgassen.

Gelukkig waren de lanen die naar het podium voerden en diegene die zo rijkelijk versierd was met bloemen afgesloten voor verkeer. Maar zelfs dan nog geraakte je amper vooruit tussen de duizenden mensen. Omdat we nog veel te vroeg waren voor het aftellen naar het nieuwe jaar voegden we ons tussen de massa en maakten nog een wandelingetje door de versierde straten.

Toen twaalf uur begon te naderen gingen we terug naar het podium waar intussen een groep drummers aan het optreden was, heel indrukwekkend hoe zij op die grote trommels speelden.

De laatste seconden van het oude jaar werden afgeteld door twee presentatoren waarna er een luid geroep weerklonk. Het tromgeroffel duurde verder en de groep kreeg het gezelschap van de dansende draken.

Amper een paar minuten later zagen we iedereen wegspurten richting de bloemenstraat, daar zou het vuurwerk volgen. Benieuwd naar wat er nog meer stond te gebeuren volgden we de mensenstroom en we werden bijna ondersteboven gelopen door luid gillende tieners. Dit is voor hen het absolute hoogtepunt en ze gaan er volledig in op. Jammer dat de hoge flatgebouwen het zicht op het vuurwerk grotendeels versperren. Al na 15 minuutjes was het spektakel voorbij en klonk er een luid applaus en geroep van de enthousiaste Vietnamzen.

In de verwachting dat het feest verder gezet werd aan het podium liepen we terug die richting uit. Tot onze grote verbazing waren ze daar alles al aan het opbreken en waren de grote boxen al ingepakt, jammer.

We wandelden op ons gemak huiswaarts, dit was een perfecte afsluiter van ons bezoek aan Vietnam en een absolute topper om dit nog meegemaakt te hebben.

Eens terug in de guesthouse werden we opgewacht door onze super sympathieke en enthousiaste housekeeper. Zij stond klaar met een Tet cadeau. Naar aanleiding van dit feest worden er kleine, papieren envelopjes gevuld met een centje en dat delen de mensen dan blijkbaar uit aan mekaar. We wilden het eerst niet aannemen maar ze stond erop en dus wilden we haar niet teleurstellen. Ja, er bestaan toch echt sympathieke Vietnamezen en zij was er eentje van.

Na 28 dagen Vietnam zijn we alweer toe aan een nieuwe bestemming en dat wordt Singapore. Morgen nemen we nog een keer het vliegtuig, hoe luxueus na alle afgelopen busritten, en daarbij steken we de tiende landsgrens over.