Verslag Vietnam

 

Nha Trang: zon – zee – strand ! Het doet deugd om na al die maanden weer eens aan het strand te kunnen liggen.

 

Vanuit Hoi An reizen we met de nachtbus naar de stranden van Nha Trang. De rit zou zo’n 12u duren en op amper 20km van het eindpunt valt de motor van de bus stil, het is dan 6u ’s morgens.

Zoals al wel vaker gebeurde halen de chauffeur en zijn compagnon de kist met sleutels boven en kort daarna kunnen we alweer vertrekken. Voor we uiteindelijk het centrum van Nha Trang bereiken vallen we nog een keer stil, maar ook dan is het probleem snel verholpen.

 

Op de plaats waar de bus stopt staan gewoonlijk heel wat mannen met hun brommer je op te wachten om toeristen naar “hun” hotel te brengen. Ook deze keer passen we de tactiek toe die we intussen opstelden: kies een kerel die een hotel heeft in een goeie buurt, laat je er gratis naartoe rijden en als de kamer en de prijs je bevalt is dat zoveel te beter. Is dat niet het geval, dan zit je toch al in een goede buurt waar je naar andere kamers kan beginnen zoeken en heb je een gratis lift gehad.

De kamer die ons getoond wordt is aan de dure kant maar we krijgen het klaargespeeld om 2$ korting te krijgen per nacht en aangezien de kamer echt heel mooi en proper is besluiten we te blijven. Op de businesskaart stond dat er wifi verbinding (draadloos internet) is op de kamer, maar dit bleek al niet waar te zijn. Wanneer we de receptioniste hierover aanspreken zegt ze dat ze voor ons een andere kamer zal regelen. Na het ontbijt gaan we dan ook terug langs het hotel om van kamer te wisselen, maar blijkt dat de andere kamer veel kleiner is en bovendien werkt ook hier de wifi niet. Dan komt de receptioniste ineens met de mededeling dat de kamer waarin wij verblijven gereserveerd was en dat zij dat niet wist en daarom moeten we verhuizen. Geen probleem voor ons, maar dan willen we een even grote korting op de kleinere kamer als diegene die we voor deze kamer kregen. We hadden al direct door dat ze ons een smoesje verkocht en ons die goedkopere kamer wilde aansmeren tegen dezelfde prijs die we overeengekomen waren zodat “onze” kamer vrijkwam en duurder kon verhuurd worden aan de volgende gasten.

Maar hoe we ook van onze oren maakte dat dit niet kon en dat het niet meer dan logisch was dat we niet dezelfde prijs wilden betalen voor die kleinere kamer, ze gaf niet toe en bleef de schuld van dit “misverstand” maar in andermans schoenen schuiven. We kregen het zo op onze heupen van dit gedoe dat we onze bagage terug inpakten en op zoek gingen naar een andere slaapplaats.

Dat was gelukkig geen al te grote opgave want we zaten in een wijk waar het ene hotel naast het andere lag. We vonden een goeie, ruime kamer die ons bovendien nog minder kostte dan diegene waar we van kwamen. Zo konden we na het nodige gezever dan toch aan onze eerste dag Nha Trang beginnen.

 

Vanuit dit nieuwe hotel hadden we bovendien wel wifi verbinding als we met de laptop uit het raam gingen hangen op de derde verdieping. Beetje gevaarlijk, maar het lukte wel.

Stefanie en Michael, een koppel dat we leerden kennen in Sapa, had ons een mail gestuurd dat ook zij momenteel in Nha Trang logeerden. We gingen hen opzoeken in hun hotel en een paar minuten later zaten we al met een drankje aan het strand, zalig toch !

Na het nodige gebabbel was het al snel laat en we wilden toch graag nog iets zien op onze eerste dag.

 

We liepen naar het strand en merkten de fameuze golven op. Gisteren in Hoi An werd ik al een keer verrast door een enorme golf, maar hier leken ze nog eens zo groot. Het was zo indrukwekkend dat we er een hele tijd bleven naar kijken. Het omslaan van de golven maakte een knap geluid en sommigen zagen er gevaarlijk hoog uit. Toen we verder wandelden over het strand zagen we een vrouw onderuit gekieperd worden door een fameuze golf, ze vloog bijna ondersteboven van de slag. Dave zag het al helemaal zitten en keek al uit naar zijn eerste duik morgen. Ook hij werd verrast door het water wanneer hij snel even zijn handen ging spoelen en met een natte broek terugkwam.

 

Na het strand wandelden we nog even verder door de straten van de stad en vonden een echte supermarkt. Dat is iets was je in Azië niet gemakkelijk vindt, dus profiteerden we ervan. We kochten een hoop yoghurtjes en een doos muesli, zo hadden we de komende dagen een lekker ontbijt op bed. In de hotelkamer is er een ijskast zodat we alles lekker fris kunnen houden en we kochten ineens een voorraad chocomelk.

Vlakbij de supermarkt was er een kathedraal die ik graag wilde bezoeken, maar die bleek al gesloten te zijn. Door het super getreuzel aan de kassa van de supermarkt waren we dus te laat en konden we ze enkel van buitenaf bekijken.

 

Het werd al stilaan tijd om terug te keren want we wilden nog douchen voor we gingen eten. Daarvoor hadden we afgesproken met Michael en Stefanie, het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat we mekaar nog kunnen zien.

We zochten ons een goed restaurantje, iets wat voor ons twee een ware verwennerij is. Meestal eten we vrij simpel omdat dat uiteraard veel budgetvriendelijker is.

Ik at een lekkere tonijnsteak met puree en super lekkere groentjes. Dave kreeg een bomvol bord van seafood ravioli. We lieten het ons goed smaken en waren al bij al nog niet zoveel geld kwijt voor zo’n bord van verse vis.

Daarna zakten we af naar een bar in de buurt waar het happy hour was. Na twee cocktails voelden ik en Stefanie ons al licht in het hoofd. Om 1u moesten we naar binnen verhuizen en werden we getrakteerd op een lekker glaasje Baileys door de manager van de zaak. Er hing een goeie ambiance en de muziek beviel ons uitstekend, zo werd het sinds lang nog een keer laat voor we in ons bed kropen.

 

Ik had er nood aan om nog een keer uit te slapen en dat deden we dan ook op onze tweede dag. Het was al bijna middag voor we gedoucht hadden en ons lekkere ontbijt op was.

We besloten er een luie dag van te maken en legden ons aan het strand onder een palmboom. Dave sprong onmiddellijk in zee en kwam kort daarna al hijgend terug na het “spelen” in de golven. Ik zag hem soms volledig verdwijnen wanneer hij onder een omslaande golf stond. Ook vandaag was de zee wild en de golven hoog en krachtig.

Even verder hoorden we een gil en zagen we hoe een golf er aan de haal ging met het bovenstuk van een vrouw haar bikini.

 

’s Avonds aten we op een straathoek waar een vrouw verse vis klaarmaakte op een mini bbq. Er stonden twee lage tafeltjes en plastieken stoelen. We bestelden twee krabben, twee schelpen waarvan we de naam niet kennen en een kreeftje. Heerlijk was het, misschien een beetje jammer dat je er geen groenten kan bijkrijgen.

Terwijl we onze vingers aflikten hoorden we een luide bonk, een kerel was met zijn brommer op de middenberm gereden en lag doodstil op straat. Het duurde niet al te lang voordat hij omringd was door Vietnamezen en een aantal minuten later kregen ze hem recht. Blijkbaar had hij goed gedronken en hij bloedde gelukkig enkel aan zijn hoofd en bleek verder niet al teveel te mankeren. Iedereen vertrok weer en die vent bleef nog wat aan de takken van de bomen hangen in het midden van de rijweg, ik vermoed dat hij niet echt besefte was er juist gebeurd was.

 

Op onze laatste dag in de mooie baai van Nha Trang maakten we een boottrip. Per dag verlaten tientallen toeristenboten de haven, de onze zat jammer genoeg vrij vol.

De eerste stop was Mun Island en hier kregen we de tijd om te snorkelen, dit mag alleen nadat je een ticket koopt. We doken het zoute water in op zoek naar kleurrijke vissen en koraal maar waren al sneller terug op de boot dan gepland. Veel vissen waren er niet te bespeuren en al zeker geen met tropische kleuren en bovendien was het water erg troebel.

De boot vaarde verder en legde zich voor anker aan Mot Island voor de lunch. Hierna werden er muziekinstrumenten bovengehaald en zorgde de bemanning voor wat entertainment, wij namen toen de vlucht naar het bovendek.

Drie boten lagen op een paar meter afstand van mekaar en zoals gewoonlijk heeft elke boot dezelfde planning met als resultaat dat ze alle drie tegelijkertijd muziek begonnen spelen. Het was dan ook één groot kabaal in plaats van enkele ontspannende deuntjes.

Na dit intermezzo dook onze entertainer het water in met een drijvende bar. Een blok piepschuim deed dienst als dienblad en diegenen die hem achterna doken met een zwemband rond het middel kregen een bekertje rode wijn. Het was een grappig zicht en eigenlijk best leutig om met zo’n borreltje zoete Dalat wijn in de zee te hangen.

 

Als voorlaatste stop van deze dag meerden we aan ter hoogte van Tam Island, Hier kregen we tijd om aan het stand te liggen. Bij onze terugkeer naar de boot stonden er schotels met vers fruit klaar, we lieten het ons goed smaken.

Op de terugweg naar het vasteland stopten we een laatste keer in Mieu Island waar een groot aquarium is ondergebracht in een nagemaakt schip. Binnenin het schip zijn verschillende aquariums met tropische visjes maar je vindt er ook fameuze kanjers en schildpadden. Via een trap kon je tot in de masten van het schip klimmen en hadden we een mooi uitzicht over de baai.

Het werd een fijne en vooral ontspannende dag. Wat ook wel leuk was, was om nog een keer de toerist te kunnen uithangen. Het was al lang geleden dat we een georganiseerde trip boekten en tussen zoveel andere toeristen vertoefden.

 

De ochtend dat we moesten uitchecken om naar Dalat te vertrekken merkten we dat er een paar sokken van Dave verdwenen was. We hadden onze was laten doen in het hotel en wisten maar al te goed dat we drie paar sokken hadden meegegeven.

Zoals wel te verwachten was er niemand die hier iets van afwist en beweerde de vrouw die instond voor de was dat ze slechts één paar dergelijke sokken had gezien. Zo wisten we al meteen dat ze stond te liegen want we hadden drie paar meegegeven. Maar wat doe je eraan, als zij ontkennen sta je machteloos.

In principe zouden we er zo geen probleem van maken, het is immers niet de eerste keer dat er iets verdwijnt nadat we de was laten doen, maar we hebben elk slechts twee paar wandelsokken bij en bovendien zijn het niet de meest goedkope en kregen we ze kado van Dave zijn bomma.

Zoals we intussen wel gewoon zijn in Vietnam wordt zo’n probleem of dergelijk geval gewoon weggelachen. Geen van hen allen kon er iets aan doen en in plaats van zich gewoon even te excuseren staan ze daar wat onnozel te giechelen. Typisch !

 

Met een niet al te best humeur stappen we op de bus naar Dalat.