Hoi An: een heel gezellig dorpje met smalle winkelstraatjes en kleurrijke lampionverlichting. Deze plek staat bekend om zijn vele kleermakers en dat is ook voor ons één van de redenen waarom we naar hier komen.

Na een hectisch vertrek uit Hué komen we na een korte busrit toe in Hoi An, het is intussen avond en de ene guesthouse na de andere blijkt vol te zitten. We kijken een beetje rond en vinden uiteindelijk een kamer voor een redelijke prijs.

We ploffen onze rugzakken in een hoek van de kamer, gaan een hapje eten en maken een wandelingetje door het centrum. De reisgidsen liegen er niet om, Hoi An is echt een gezellig dorp. Vooral langs de waterkant waar er bij de restaurants typische Chinese lampions buitenhangen in allerlei kleuren. De oude huizen stralen een zekere warmte uit, we voelen ons hier direct thuis.

Op onze eerste dag maken we tijd om te gaan shoppen ! Omdat er zo’n groot aanbod is aan tailorzaken zoeken we vooraf op internet naar een aantal reviews van mensen die hier iets lieten maken. Dan starten we onze zoektocht naar het mooiste kostuum en het mooiste kleedje tegen een goeie prijs. Zeker een halve dag zijn we daarmee bezig, we gaan langs bij heel wat verschillende klerenwinkels en doen uiteindelijk een bestelling bij drie verschillende zaken.

Volgend jaar trouwt mijn broer en voor het feest wil ik graag een speciaal kleedje, daarvoor zitten we dus zeker en vast op de juiste plaats. Dave laat zich een kostuum aanmeten met daarbij twee hemden. Ik vind ook nog een mooie, zijden top en laat een linnen broek namaken die na vijf maanden reizen begint door te scheuren aan mijn poep.

Dat is trouwens iets wat ze hier heel goed kunnen, een kopie maken van een bestaand kledingstuk. Voor Dave zijn hemden toonden we enkele foto’s en het resultaat mag er zeker wezen.

Heel blij dat de nodige bestellingen gedaan zijn stappen we de laatste winkel buiten in de gietende regen. Gelukkig zijn we vlakbij “huis” en schuilen we daar even voor de regen. Er wacht ons een onaangename verrassing wanneer we onze kamerdeur openen, in wat voor vochtig kot zijn we nu terecht gekomen !! Het ruikt hier echt verduft en de afzuiger uit de badkamer in samenwerking met de ventilator uit de kamer veranderen hier niet veel aan. Toen we gisteren incheckten had ik al een beetje de indruk dat het hier niet erg proper was, maar aangezien we geen al te grote keuze hadden en het al laat was namen we deze kamer. En nu vonden we het ook te laat om nog te veranderen aangezien we overmorgen vroeg alweer vertrekken.

 De tweede dag in Hoi An worden we pas echt weggespoeld, we staan op in de gietende regen en dit blijft verder duren tot ’s avonds laat.

Vandaag is het pastijd, spannend ! Eerst gaan we langs in de kledingzaak waar Dave zijn kostuum bestelde, dit paste bijna perfect. De vest zat als gegoten, enkel de broek moest nog ingenomen worden. Zijn twee hemden zagen er leuk uit, maar de borstzakjes waren niet zoals we gevraagd hadden. We legden nogmaals uit wat we exact wilden en moesten de volgende ochtend terugkomen om het resultaat te zien.

Ook al bleef het regenen, we kochten ons een combiticket waarbij je toegang krijgt tot vijf bezienswaardigheden in het dorp. Als eerste bezochten we het folkloremuseum dat is ondergebracht in één van de mooie, oude huizen. Daarna wandelden we naar een Cantonese tempel, een mooi gebouw met knappe draken op de binnenkoer. Binnenin de tempel hingen er heuse wierookspiralen boven de offertafel en er was een mooie tuin achter de gebouwen.

Met mijn paraplu in de aanslag en Dave verstopt onder de kap van zijn jas bezochten we Quan Cong’s Tempel, niet mis maar toch minder indrukwekkend dan de vorige. Achter de tempel is er een ruimte ingericht als museum dat info geeft over het oude Hoi An en zijn geschiedenis.

Als laatste bezochten we het oude huis van Quan Thang, één van de oudste huizen uit het dorp. Het is nog steeds bewoond door een oude man en zijn vrouw, de zoveelste generatie in rij uit de familie. Binnenin zijn er donkere, zware, houten balken en blijkbaar hebben ze last van water dat binnenlekt, zeker bij dit soort weer. Er is een gezellige binnenkoer en langs de achterkant van het huis kom je uit op een gemeenschappelijke koer.

Na deze sightseeing toer zijn we drijfnat tot op onze sokken. Zelfs onze stevige wandelschoenen en dikke wandelsokken houden het niet bij dit weer.

Nu is het ook voor mij pastijd geworden, spannend !! Eerst gaan we langs in de zaak waar ik een zijden top bestelde en mijn broek liet namaken. Het topje ziet er geweldig uit, maar wanneer de vrouw mijn rits sluit krijg ik nog amper adem. Als ik nu zou moeten niezen of diep adem zou moeten halen barst ik eruit. Bovendien vind ik de decolleté niet diep genoeg en moet ook daar nog iets aan veranderd worden. De broek zit goed, maar is nog iets te ruim aan mijn billen.

Alles wordt naar mijn wensen als klant aangepast en een half uurtje later is alles klaar.

Daarna het hoogtepunt van mijn dag: het kleedje. Het had al even geduurd voor ik kreeg uitgelegd wat ik exact wilde en ik was erg benieuwd naar het resultaat. Bij mijn eerste pasbeurt zakte mijn enthousiasme al een heel pak, ik had precies een zak aan in plaats van een elegant kleedje. Langs alle kanten zat het veel te ruim en het was veel te lang. De sluiting rond mijn nek was nog niet afgewerkt, dus moest één van de verkoopsters dit de hele tijd vasthouden. Terwijl ik druk stond te wijzen en uit te leggen wat er allemaal moest veranderd worden liet zij dat kleine stukje stof los en daar stond ik halfnaakt in die winkel vlak naast de grote baan. Mijn humeur zakte nog meer naar het vriespunt, zeker wanneer de verkoopster op zijn Vietnamees maar wat stond te lachen in plaats van zich te excuseren.

Diezelfde avond volgden er nog drie pasbeurten voor ik het kleedje af vond. Ik moet wel zeggen dat de naaister haar uiterste best deed en elk klein detail bleef aanpassen tot ik tevreden was. En dat was ik ook toen we voor een laatste keer terugkwamen, het ziet er prachtig uit.

Op onze laatste dag werden we wakker zonder één druppeltje regen. Omdat onze kleren en schoenen maar niet wilden drogen in die stinkende, vochtige kamer trokken we hetzelfde aan als gisteren in de hoop dat het zonnetje zijn best zou doen.

Het eerste programmapunt van de dag: Dave zijn kostuum. Ook hier hadden de kleermakers hun uiterste best gedaan want alles zag er perfect uit en paste ook als gegoten.

Met al onze kleren en souvenirs die we intussen kochten gingen we eerst naar het postkantoor om dit alles te laten verzenden.

Aangezien het zonnetje vandaag van de partij was zetten we de 6km wandeling naar het strand van Hoi An in. Het was een hele opluchting dat we het witte zand, de palmbomen en de golven toch nog te zien kregen.

Het viel ons op hoe wild de zee was en wat een hoge golven er hier waren. Ik zette me op een aangespoelde boomstam en terwijl ik in de rugzak zat te rommelen werd ik verrast door een fameuze golf. Nog net op tijd kon ik mijn voeten optillen of ik had middenin zee gestaan, de boomstam was gelukkig hoog genoeg zodat ik amper nat werd.

Terug in het centrum maakten we een laatste wandeling door de gezellige straten, die zagen er nog eens zo leuk uit in dit zonnige weer. De kleurrijke gevels van de oude huizen, de boten die aangemeerd liggen, de drukte op de versmarkt. Het zijn allemaal kleine dingen die Hoi An zijn charme geven.