Irkutsk: de uitvalsbasis voor een bezoek aan het Baikalmeer

Vanochtend moesten we vroeg uit de veren, om 9u namen we een mini-busje dat onze naar het Baikalmeer bracht. Dit is een immens meer van 6.636 km van noord naar zuid, het is 60 km breed en 1.637 m diep wat het het diepste meer ter wereld maakt. Het bevat bijna 1/5 van het onbevrozen zoet water ter wereld, dit is meer dan Noord-Amerika’s 5 grootste meren tesamen. Het water is nooit warmer dan 15° en is zo helder dat je meer dan 40 m diep kan zien. 80% van de fauna en flora in dit meer is uniek en kan je nergens anders ter wereld vinden. De Omulvis (behoort tot de familie van de zalmen) is een soort die je enkel in dit meer aantreft, je moet hem dan ook geproefd hebben tijdens een bezoek aan deze plek.

We stappen uit aan het dorpje Lystvianka en hebben een prachtig uitzicht op het meer. Ook vandaag hebben we alweer geluk met de temperaturen. Het zonnetje schijnt waardoor het uitzicht nog mooier wordt en we genieten van een zalige dag.

Lystvianka op zich stelt spijtig genoeg niets voor, er is 1 hoofdbaan waarop een aantal restaurantjes gelegen zijn en die blijken dan ook nog eens gesloten op dit ochtendlijke uur.

We hoopten op een rondvaart om zo te kunnen genieten van de omgeving maar vangen bot. Dus gaan we te voet verder, jammer dat dit enkel langs de hoofdbaan kan en dat je niet langs het meer zelf kan lopen.

Rond de middag komen we langs een bar waarnaast visverkopers hun kraampjes hebben opgesteld en de lokale specialiteit aanbieden: gerookte Omul. Uit voorzichtigheid proberen we 1 visje voor ons allen, maar dit worden er al snel 5. De vis is echt heerlijk, maar vooral puur natuur. Met een stukje brood en een biertje smullen we van dit simpele maar o zo lekker maal. Als afsluiter volgt er een pannenkoek met veenbessenconfituur, een vrouw kwam net aanzetten met zelfgemaakte dessertjes. Ook dat stak onze ogen alweer uit, en voor de prijs moet je het hier zeker niet laten.

Intussen zijn we al dik een halve dag verder en hebben we nog steeds maar éénzelfde kant van het meer gezien, dus gaan we weer op pad in de hoop toch ergens een bootje te vinden. Vooraf hadden we ook vernomen dat er rond het meer een oude spoorlijn lag die nu gebruikt wordt door een toeristentreintje, wat je een uitstekende kans geeft om het meer vanuit meerdere invalshoeken te bekijken.

Dan zien we een visser en wagen onze kans: als hij ons een aantal kilometer verderop wil brengen hoeven we niet langs die ene hoofdbaan te blijven lopen die bovendien meer en meer van het meer afwijkt. In eerste instantie zijn we opgelucht wanneer hij toehapt, maar wanneer hij ons probeert af te zetten geven we onze reddingsvesten vriendelijk terug en kunnen we alweer te voet verder.

Het wordt alsmaar onaangenamer wandelen wanneer we vanop de weg het zicht op het mooie meer verliezen. Dus wagen we het erop en wandelen een woonwijk binnen, maar ook daar lopen we al snel weer vast. We komen aan een klein riviertje waarachter één of ander domein blijkt te liggen. Dit lijkt enigszins afgebakend, maar is alsnog gemakkelijk bereikbaar. We worden een aantal keren aangestaard en merken al gauw dat het hele gebied omheind is, maar aangezien niemand ons aanspreekt of tegenhoudt gaan we rustig door. 1 klein probleem: er blijkt nergens een uitgang te zijn, we komen aan een gesloten poort waarvoor een soort van brandweerwagen staat en waar heel wat mannen rondlopen in uniform. Op dat moment hebben we nog steeds geen idee waar we ons bevinden, maar het is ons intussen wel duidelijk geworden dat we hier niet hoorden te zijn. Maar ook hier worden we gewoon aangekeken en maakt niemand aanstalten om ons weg te sturen of buiten te laten. Dus rest ons de keuze, ofwel helemaal terugkregen, ofwel op onze buik onder de poort. We lopen zo onopvallend mogelijk verder, leggen ons 1 voor 1 op de grond en vinden zo een uitweg.  Even verder zien we een grote affiche waaruit we kunnen opmaken dat we ons op een of ander oefengebied bevonden voor de plaatselijke reddingsmacht van het Baikalmeer.

Hier eindigt onze dag aan het meer, we hebben genoten van het uitzicht, ook al hadden we meer verwacht van deze uitstap. Er moeten zeker dorpjes zijn van waaruit je meer mogelijkheden hebt om op verkenning te gaan.

Wat onze dag echt deed slagen? Het genot dat je kan beleven aan een puur stukje vis, een prachtig uitzicht en goed gezelschap.

Onze laatste dag in Irkutsk begon pas ’s middags. We sliepen lekker lang uit waarna we de hoogtepunten van de stad bezochten. Op 1 dag ben je hiermee wel rond en heb je genoeg om je een algemeen beeld van de stad te vormen.

Eigenlijk zijn we blij dat we vanavond Rusland verlaten. De mentaliteit van de Russen begint ons echt te irriteren, we hebben ons al zo vaak aan hen geërgerd en zijn toe aan een volgende bestemming.

Het Russische volk is alles behalve sympathiek, ze lijken allemaal slecht gezind en ik (Line) voelde me vaak niet op mijn gemak, zeker niet wanneer het donker was.

In het verkeer zijn ze al helemaal onuitstaanbaar. De voetpaden dienen nergens voor, om over te geraken moet je telkens weer je leven wagen en ze rijden je nog liever omver dan even te vertragen. Stel je voor dat je een rijbaan van 5 vakken moet over geraken zonder dat ook maar iemand stopt, in plaats daarvan wordt er enkel getoeterd en tegen een aanzienlijke snelheid scheuren ze achter je rug verder.

Onze laatste minuten in Rusland sluit ik af met een gil en moet ik me even afreageren wanneer ik alweer een keer mijn leven heb moeten riskeren om zwaar beladen met een megarugzak het spitsverkeer te doorkruisen.