Ulan Baator: de hoofstad van Mongolië – het land van de Gobiwoestijn.

Op de voorlaatste dag van de maand augustus komen we aan in Ulan Baator. Op het perron worden we aangesproken door 2 jonge meisjes die voor een guesthouse werken.

Omdat we niet zomaar de eerste de beste guesthouse willen nemen stappen we te voet verder naar het centrum van de stad, op zoek naar een geschikte slaapplaats voor de komende 3 nachten.

Vanaf het treinstation moeten we zeker 20 minuten wandelen om het centrum te bereiken, we hebben nog steeds veel geluk met het weer en de temperatuur draait alweer rond de 26°.

Uit de Lonely Planet hebben we al een aantal slaapplaatsjes genoteerd die ons interesseren, deze blijken allemaal volgeboekt te zijn. Omdat we intussen al een aardige tijd rondlopen met onze rugzakken in deze zomerse temperaturen besluiten we dan toch maar het Bed & Breakfast Guesthouse te proberen waarvan de meisjes ons aan het treinstation aanspraken.

Hier hebben we uiteindelijk meer geluk, er zijn helemaal geen gasten in dit appartement (ingericht als gueshouse zoals wel vaker gebeurt) en zo hebben alle ruimte voor ons met 4. Het ontbijt is inbegrepen, maar dit stelt echt niets voor. 1 dag kwam Mika voor ons ontbijt maken (terwijl ik en Dave dan nog niet thuis waren) en de dagen daarna hebben we voor onszelf gezorgd. Wat wel heel handig was, Mika deed voor ons de was. Daarvan hebben we geprofiteerd en zowat de helft van onze kledij laten uitwassen, de accidentjes die daarbij gebeurden namen we er dan maar bij want sorteren doen ze hier niet.

Ulan Baator is de uitvalsbasis voor trekkings in de Gobiwoestijn, dus willen we er zo snel mogelijk werk van maken en uitzoeken we er zoal te beleven valt. Één van de bazen van onze guesthouse blijkt ook tours te organiseren, dus wordt hij de eerste persoon die ons een voorstel mag doen.

De rest van onze eerste dag gaan we langs bij een aantal bureautjes die trekkings organiseren om zo de prijs te kunnen vergelijken en te bekijken wat er wordt aangeboden in de regio die wij willen bezoeken.

Intussen hadden we onze buik wel bijna vol van het treinreizen en besloten we om de rit naar China in een trekking te verwerken in plaats van alweer per trein te gaan. Op deze manier combineren we de afstand van Ulan Baator tot de grens met China in een trekking.

Na heel wat overleg en gediscussieer boeken we onze trip via onze guesthouse, nu maar hopen dat we de juiste keuze hebben gemaakt…

Vrijdag 31 augustus begint voor ons vroeg, we moeten ons visum voor China vandaag nog zien te regelen aangezien we maandag op trekking vertrekken. We staan op om 8u20, de ambassade zou opengaan om 9 uur.

Daar aangekomen staat er al een mooie wachtrij voor ons en blijkt dat er pas om 9u30 wordt opengedaan. Het wachten wordt een hele beproeving, de hele tijd wordt er geduwd en gewrongen om toch maar eerst binnen te geraken. Om 12u worden de deuren immers gesloten, of je nu in de wachtrij staat of niet. Na een aantal zenuwachtige blikken op onze klok wordt de binnendeur net achter ons gesloten, oef we komen zeker nog aan de beurt.

Uiteindelijk stappen we rond 11u45 de ambassade buiten en mogen we, mits bijbetaling, ons visum vandaag om 16u afhalen.

In de namiddag bezoeken we het National Museum of Mongolian History, dit wordt positief beschreven in de Lonely Planet en in een ander reisverslag lazen we hierover ook een aantal positieve noten. Na een dik uur staan we terug buiten, dit blijkt niet echt iets voor ons te zijn.

Quà geschiedenis blijken de Mongolen niet echt te verschillen van andere nationaliteiten. We zagen heel wat gereedschappen, gesteenten en andere voorwerpen die lijken te dateren uit de oertijd. Het enige wat echt typisch was voor dit land was de klederdracht en de manier van huisvesting.

Zaterdag 1 september bouwen we een feestje, vandaag is Steven jarig en dat moet gevierd worden. Zoals het intussen de gewoonte is beginnen we onze dag met een ontbijt bij de French Bakery, zalig om te ontbijten op de Europese manier met een croissantje of broodje met kaas en een koffie. Bovendien is er hier gratis wifi-aansluiting, ideaal voor ons om onze laatste updates door te sturen en onze mails te checken.

Om deze dag niet alleen te beperken tot eten en drinken bezoeken we vandaag het Museum of Natural History waar je de fauna en flora van Mongolië kan bekijken. Van dit museum verwachten we dat het meer in onze smaak zal vallen dan het historical museum. Niet dus ! Ook hier zijn we alweer vrij snel terug buiten, gelukkig zijn de inkomprijzen laag.

We zien hier alweer stenen en fossielen die we eigenlijk al in het andere museum konden terugvinden. Als hoogtepunt gokten we op de restanten van de dinosaurussen, maar ook dat viel tegen. Zowat alles wat hier binnen staat is nep en nagemaakt, dat maakt het al minder boeiend en geloofwaardig. Ook de opgezette dieren die je hier massaal vindt ben je snel beu.

Dan maar verder naar het Gandantegchinlen Khidd, het grootste en belangrijkste klooster van Mongolië waar nog ongeveer 150 monniken wonen. Volgens onze Lonely Planet moet je geen inkomgeld betalen om het domein binnen te komen, dit moet enkel wanneer je de bijgebouwen wil bezoeken. We zetten nog maar 1 voet binnen het domein en worden al teruggefloten door iemand aan van het ticket office. Volgens hem moeten we betalen om binnen te komen, ook al lopen alle andere mensen gewoon door. Hoe we ook proberen om hem duidelijk te maken dat we volgens ons helemaal niet hoeven te betalen voor dit stuk van het klooster, hij blijft aandringen en geeft uiteindelijk toe dat enkel de toeristen moeten betalen. Als het zo zit… laat het dan maar. Tientallen mensen, ook toeristen, passeren ons zonder meer. Domper op de feestvreugde, maar we laten ons niet afzetten, zeker niet op deze oneerlijke manier.

Na dit voorval zijn we toe aan een biertje. De eerste dag in Ulan Baator vonden we een terrasje waar je ongelofelijk goedkope satés kan eten en waar ze goed bier serveren, Bavaria Red. Dus gaan we voor een hapje naar daar en drinken daar alle 4 dit blijkbaar Hollands biertje van een halve liter. Kleine pinten kennen ze hier niet, dus drink ik (Line) voor de eerste keer in mijn leven een halve liter bier, wetende dat ik anders nooit bier aanraak (behalve een kriekske) en dat dit toch wel 6,9% alcohol bevat. Ik voel het dan ook in mijn benen wanneer we huiswaarts gaan om ons klaar te maken voor Steven zijn verjaardagsdiner. Toch nog snel even stoppen in de supermarkt voor een aperitiefje.

We verlekkeren ons nu al een aantal dagen om een typische Mongolian BBQ, BD’s moet hiervoor perfect in aanmerking komen volgens onze reisgids en volgens enkele andere reizigers. Deze zaak blijkt inderdaad in de smaak te vallen, wanneer we daar toekomen is alles volzet, geen wonder want het ruikt er heerlijk. Dit kunnen we niet aan ons voorbij laten gaan, dus reserveren we tafeltje en komen binnen een uurtje terug. Wat kan je doen op zo’n dag in afwachting van je avondeten? Drinken ! Iets verder in dezelfde straat passeerden we een leuke pub, The Californian, waar we van een cocktailtje genieten en onze eetlust opwekken.

Met een grommende maag keren we om 21u terug naar BD’s en genieten van een heerlijke Mongolian BBQ. Heel bijzonder is dit eigenlijk niet, je kan het vergelijken met de wokpaleizen die tegenwoordig overal bij ons opduiken. Je neemt zelf je groentjes, vlees en noodles, kiest een sausje en toepasselijke kruiden en daarmee ga je naar een kok. Deze gooit alles samen op een grote ronde bakplaat en voert een kleine show op terwijl je eten wordt klaargemaakt. Het smaakt ons geweldig goed, de kwaliteit van het eten is geweldig.

Als afsluiter van de avond drinken we nog een koffietje in een pub dichtbij onze guesthouse.

Op onze laatste dag in Ulan Baator bezoeken we het winterpaleis, de plaats waar de achtste boeddha en laatste koning 20 jaar heeft gewoond. Hier weten we gratis binnen te komen, gelukkig maar want veel is er niet te zien. Het domein op zich is niet zo groot en is toe aan restauratie. De gebouwen op zich zijn mooi, maar de kleuren aan de buitenkant zijn heel erg vervaagd. Binnenin komen de kleuren beter tot zijn recht, alleen zijn alle bijgebouwen vrijwel identiek.

Anderhalve kilometer verder op een heuvel ligt het Zaisan Memorial, een herdenking aan de onbekende soldaten en helden van verschillende oorlogen. Er gaan heel wat trappen aan vooraf om de top van dit monument te bereiken, maar je wordt beloond met een schitterend uitzicht over de stad.

Als afsluiter van ons bezoek aan de hoofdstad van Mongolië gaan we voor sushi. Als we aankomen aan het White House Hotel blijkt het restaurant dat hiertoe behoort vrij chique te zijn. Ook al zijn we er niet echt op gekleed, we wagen het erop en gaan een kijkje nemen. We krijgen een apart kamertje waar we, zoals het moet, op de grond zitten aan een laag tafeltje met kleurrijke kussentjes.

De menu blijkt vrij prijzig te zijn, maar nu we hier toch zitten en ons al de hele dag verlekkeren op japans bestellen we iets dat volgens onze backpacker-normen betaalbaar is.

 Dave en Steven gaan voor sashimi en krijgen een aantal heerlijke stukjes vis voorgeschoteld. Stefanie gaat voor rijst met gebakken zalm en ik ga voor een simpele rijst met ei en kip. Zoals het hier vrijwel altijd gebeurt komen niet alle gerechten tezamen en hebben Dave en Steven hun misosoepje al op wanneer de serveuse binnenwandelt met onze gerechtjes. Mmm, ziet er heerlijk uit. De serveuse zet haar dienblad neer en nadat ze Stefanie haar schoteltje geeft laat ze haar plateau vallen en daar ligt mijn lekker uitziende maaltijd op het rieten tapijt.

Grote paniek !! Het meisje excuseert zich tientallen keren en geraakt in paniek. We trachten haar te sussen en duidelijk te maken dat zoiets geen drama is, niet echt makkelijk want ze spreekt geen woord Engels. Ze kuist het boeltje op met onze servetten (lauwe handdoekjes) en verdwijnt achter het gordijn van onze kamertje.

In volle afwachting van een nieuw bordje wacht ik geduldig terwijl de anderen intussen verder eten. In de veronderstelling dat er in de keuken wel voorrang zal gegeven worden aan mijn bestelling wacht ik geduldig af. Blijkbaar is de Mongoolse logica niet zoals wij die kennen, het blijft maar duren en van ambetantigheid begint mijn honger te verdwijnen.

Wanneer alle anderen gedaan hebben met eten is ons geduld op. Blijkt nu dat die serveuse blijkbaar niet eens een nieuwe maaltijd had besteld in de keuken en misschien uit schrik niet eens had durven zeggen wat er gebeurd was.

Dan maar geen eten voor vanaovond, de gezelligheid van het tafelen is nu wel helemaal voorbij.

Top of the bill !! We vragen naar de rekening en wat blijkt: mijn eten dat niet verder is geraakt dan het dienblad wordt gewoonweg aangerekend. Het wordt nu echt tijd dat we vertrekken, we roepen er iemand bij ivm de rekening, mijn gerecht wordt eraf getrokken en dat is het.

Jammer van deze domper op onze laatste avond.