Vanuit Lima vertrekken we aan de lange overtocht naar het zuiden van Colombia. Om daar te geraken moeten we volledig Ecuador doorkruisen en zullen we dus aardig wat uren onderweg zijn.

Ons oorspronkelijk plan om rond te reizen in Ecuador en daarbij uiteraard ook een trip te maken naar de Galapagoseilanden hebben we intussen laten varen. De laatste weken ontmoetten we zoveel reizigers die Colombia bezochten en daar zo enthousiast over waren dat onze nieuwsgierigheid naar dat land bleef groeien en we beslisten om een wissel door te voeren. Omdat we sowieso te weinig tijd hebben om én Ecuador én Colombia te bezoeken schrappen we onze oorspronkelijke keuze van het lijstje, daar zullen we later nog wel een keer de kans toe krijgen.

Via Jean Paul, de eigenaar van onze hostel in Lima, boeken we zitjes voor de trip naar de grens met Ecuador met de maatschappij Cruz del Sur. Dat is zeker geen van de goedkoopste busmaatschappijen, maar aangezien het een lange nachtrit zal worden willen we toch een iets comfortabelere stoel en kiezen we dus voor deze compagnie met een goede reputatie. Bovendien vertrekt de bus op een goed uur waardoor we op een ideaal tijdstip aan de grens met Ecuador zullen toekomen, zo’n grensovergang doen we liever bij daglicht dan ’s avondslaat.

Om 15u beginnen we aan onze lange overtocht en we hebben nog maar amper 5u gereden of we hebben het spek aan ons been. De bus zet zich langs de kant en verschillende keren wordt de motor opnieuw gestart en gestopt. De hostess legt het één en ander uit door de microfoon en blijkt dat de airconditioning niet meer werkt en dat er zo niet verder gereden kan worden. De uren tikken weg en er gebeurt niets, uiteindelijk na 7u stilstaan en wachten komt er een andere bus aangereden die ons achterna is gekomen vanuit Lima en kunnen we om 3u ’s nachts overstappen en onze weg verder zetten. Als gevolg van deze vertraging komen we niet ’s morgensvroeg toe aan de grens maar in de late namiddag. Op zich allemaal geen probleem, maar wat we wel ronduit schandalig vonden was de service aan boord. Maaltijden waren inbegrepen in het ticket, maar een mens een extra boterhammeke of beker drinken geven na een vertraging van zomaar 7u kon er niet af, dan betaal je al eens iets meer voor een maatschappij met een zogenaamd betere service. ’s Morgens kregen we een pistolet met hesp en een stukje cake en voor de rest van de dag, tot 16u, hebben we geen druppel of kruimel meer gezien.

Soit, een geluk bij een ongeluk want de rest van ons lange traject verliep gelukkig wel heel vlot. Al kwamen we veel later dan gepland toe aan de grens, we konden direct een lokale bus opspringen die ons naar de Peruaanse immigratie bracht. Eens we die exitstempel in ons paspoort hadden namen we een mototaxi die ons een paar kilometer verder bracht tot dichtbij de Ecuadoriaanse grens. Aangezien zij die niet over mogen met hun brommertjes moesten we zelf nog een klein stukje wandelen en tot onze grote verbazing vonden we daar een busmaatschappij die rechtstreeks naar Quito rijdt, de hoofdstad van Ecuador. Toch even vermelden dat deze grensovergang van Peru naar Ecuador volgens onze reisgids de titel kreeg toegewezen als zijnde “worst border crossing in South America” vanwege de louche praktijken die er zich afspelen. Maar volgens ons was het een grensstadje als een ander, enorm veel volk en enorm veel kleine winkeltjes. Kortom een hectische bedoening door de honderden mensen in de smalle straatjes, maar onveilig voelden we ons hier zeker niet. Verder moest alles weer in zeven haasten gebeuren want amper een uurtje nadat we Ecuador binnenstapten zou de bus al vertrekken en we hadden nog geen entrystempel in onze paspoorten. Snel een taxi ingesprongen en ons naar de immigratiedienst laten rijden waar alles weer heel vlot verliep. Eens terug in het centrum van Huaquillas, het grensdorpje, hadden we niet eens meer de tijd om nog een hapje te gaan eten en begonnen we met honger aan onze volgende nachtrit. Tot onze grote verbazing kregen we niet lang nadat we vertrokken waren een drankje en koekjes, daar kan de dure maatschappij Cruz de Sur wel eens een puntje aan zuigen ! Gedurende de eerste vijf uur van dit lange traject werden we maar liefst 4 keer gecontroleerd waarbij we telkens werden wakker gemaakt en moesten uitstappen om onze handbagage te laten controleren, de mannen werden daarbij ook nog een keer gefouilleerd. De controles gaan hier allemaal over de narcotraffico waarbij er ook honden worden ingezet om drugs op te sporen. Gelukkig lieten ze ons de rest van de nacht wat met rust en zo kwamen we na alweer een rit van 12u45 toe in Quito.

Het is ongelofelijk hoe vlot alle transport op mekaar aansluit. Deze keer hebben we net genoeg tijd om in een bakkerij wat broodjes en zoetigheden te kopen waarna we alweer op een volgende bus springen, richting de grens met Colombia. De buschauffeur dringt erop aan dat we vlak achter hem moeten plaatsnemen want er schijnt een groot probleem te zijn met diefstallen op de bus en zo denkt hij ons een beetje te kunnen beschermen. We ondervinden echter geen enkel probleem wanneer we het drukke Quito verlaten, maar toch hebben we onze rugzakken met een musketon vastgemaakt aan onze broeksriemen. Dat doen we sinds we gisteren uit Lima vertrokken zijn en zo hebben we ook de afgelopen twee nachten geslapen. Nadat ons fototoestel onlangs gestolen was terwijl we sliepen op een nachtbus proberen we nog maar eens iets anders om het de dieven extra moeilijk te maken.

Het traject naar de grens met Colombia gaat de hele tijd over bergpassen en de bus moet alles geven om telkens weer boven te geraken. Na de zoveelste helling komt er plots enorm veel rook vanonder de bus en begint het geweldig te stinken. Iedereen eruit, deze bus zal haar eindbestemming niet meer halen met een kapotte radiator. Nog geen 5 min later worden we al op een andere bus gezet, dat is in ieder geval een pak beter dan 7u te moeten wachten zoals bij onze start vanuit Lima.

Kort na de middag komen we zo alweer bij de volgende grensovergang en ook hier verloopt weer alles naar wens. Zowel bij de Ecuadoriaanse als Colombiaanse immigratie worden er geen vragen gesteld, wordt niets van onze bagage gecontroleerd en krijgen we op een paar minuten tijd de nodige stempels in onze paspoorten.

Als laatste nemen we nu nog een minibusje dat ons naar Pasto zal brengen, de eerste grote stad die we tegenkomen wanneer we Colombia inreizen. In het busje maken we al direct kennis met de Colombianen, wat een sympathieke mensen. Het duurt geen 5 min voor we aan de babbel geraken en de twee mannen voorin doen niets anders dan babbelen en mopjes maken. Wat een verschil met de mentaliteit van de Peruanen. Deze mensen zijn oprecht in ons geïnteresseerd en vinden het geweldig om met toeristen te kunnen spreken. Miguel, één van de taterende medepassagiers nodigt ons prompt uit om te gaan eten in het restaurant van zijn broer. Op een paar uur van Bogota, de hoofdstad van het land, mogen we op zaterdag of zondag op zijn kosten gaan eten. Hoe we ook vertellen dat we het niet nodig vinden dat hij voor ons trakteert, hij staat erop.

Na een eerste zeer aangename kennismaking met het Colombiaanse volk zijn we maar al te blij wanneer we toekomen in de busterminal van Pasto. Van daaruit laten we ons met de taxi naar een hostel brengen en zijn we heel blij opnieuw een bed en douche te zien. Maar liefst 50u zijn we nu onafgebroken onderweg geweest en we zijn toe aan een goeie nachtrust en een verfrissende douche.