Vanuit Puno bezoeken we opnieuw het Titicacameer, maar deze keer op Peruaans grondgebied.

Onze eerste indruk van Puno? Een allesbehalve gezellige stad die grijs en grauw overkomt. Dat komt misschien ook door het feit dat ik me nog steeds niet 100% voel en de fut niet heb om lang rond te lopen en op zoek te gaan naar het ware karakter van deze stad. Terwijl we kort rondwandelen komen we voorbij de kathedraal die er langs buiten heel mooi uitziet en even later komen we in het toeristische gedeelte terecht. Veel restaurants, cafés en de onmisbare souvenirwinkels die bovendien nog krak hetzelfde verkopen als in Bolivië.

Wat we met de uitstap voor morgen gaan doen, daar geraken we niet goed uit. We kregen een voorstel van de man die ons aan het busstation opwachtte en een hotel bezorgde, maar eens we willen boeken blijkt hij zijn telefoonnummer niet te hebben achtergelaten aan de receptie. We gaan bij één ander kantoor langs in het centrum, maar vinden de prijs iets te hoog. In plaats van nog langer rond te horen besluiten we morgenvroeg gewoon zelf naar de haven te gaan en daar ter plekke iets te zoeken.

Gelukkig hebben we deze keer tv op de kamer want ik ben vroeg op de avond al uitgeteld en zo kan Dave zich nog wat amuseren. Daarbuiten neemt hij de reisverslagen en verhalen voor Peru door op de laptop, nu we alweer een nieuw land zijn ingereisd moeten we ons opnieuw wat voorbereiden.

De volgende ochtend staan we al om 8u30 aan de haven van Puno. Daar vertrekken de touragentschappen voor een halve, hele of tweedaagse trip naar het Titicacameer. We zijn nog maar in aantocht of we worden al tegemoet gekomen door een man die ons tickets wil verkopen voor de lokale boot naar de Uroseilanden. Als je de prijs vergelijkt met wat de agentschappen vragen is het niet veel goedkoper om de trip zelf te doen, maar wij vinden het belangrijk om niet in een grote horde toeristen terecht te komen en bovendien vinden we het niet nodig om een gids mee te hebben.

De Uroseilanden zijn een groep van drijvende eilanden gemaakt uit riet. Dat riet wordt gekweekt op het Titicacameer zelf en werkelijk alles op zo’n drijvend eiland is gemaakt van riet. De basis is twee meter dik waarvan de onderste meter een soort van turf is die het oppervlak doet drijven. Daar bovenop ligt opeengestapeld riet van nog eens een meter dik en die twee lagen samen maken het aangenaam zacht om over te wandelen. De volledige constructie wordt vastgemaakt aan palen die het eiland min of meer op zijn plaats houden en zelfs wanneer een boot voorbij vaart voel je het amper bewegen of golven.

De huisjes, de keuken, de uitkijktoren, de voorraadkamers en uiteraard ook de typische Titicaca rieten boten. Het is een prachtig zicht, een perfect plaatje van een bijzondere leefwereld die zich volledig op het riet afspeelt. De vrouwen zijn traditioneel gekleed met vele kleuren en uiteraard ook de twee lange vlechten op hun rug die ze samenbinden met gigantische pompons.

Na een half uurtje op de drijvende eilanden waren we blij dat we maar voor een halve dag uitstap kozen. Als je één eiland gezien hebt, heb je ze allemaal gezien en daarbovenop is het nog eens één grote toeristenbedoening. Handgemaakte rieten souvenirs die verdacht veel op mekaar lijken, je mag zoveel rondlopen en rondkijken op elk eiland en zelfs in het woongedeelte van de mensen binnenloeren en in ruil daarvoor hopen ze dat je koopt.

We zijn blij dat we deze bijzondere manier van wonen gezien hebben en dat op het mooie Titicacameer, maar het was ons toch net iets te commercieel.

Van zodra we opnieuw aanmeren in de haven van Puno haasten we ons naar het busstation, we willen vandaag nog vertrekken naar Cusco in plaats van nog een dag door te brengen in Puno. We hebben nog net genoeg tijd voor een almuerzo, een goedkope en meestal lekkere lunchmenu voor een vaste prijs, alvorens we onze rugzakken ophalen in de hostel en ons door een mototaxi naar de busterminal laten brengen.

Sinds bijna 3 weken reizen we opnieuw alleen, gisteren in Copacabana namen we afscheid van het Duitse koppel Dirk en Dani. Al was het leuk om gezelschap te hebben, het werd ons toch iets teveel om constant alles samen te doen. We genieten terug van onze “vrijheid” en vliegen erin met ons getwee !