Nazca is wereldbekend vanwege zijn mysterieuze lijnen die enkel vanuit de lucht kunnen gezien worden. Ons bezoek aan Nazca werd letterlijk een vliegend bezoek.

Vlak nadat we terugkwamen van onze tweedaagse trekking in de Colca Canyon in Arequipa namen we de nachtbus naar Nazca. Daar kwamen we een paar uur vroeger toe dan we gedacht hadden onderweg te zijn en zo lagen we nog lekker te slapen toen we “Nazca” hoorden afroepen in de gangen. Nog een geknoei om onze vastgemaakte rugzakken los te krijgen en dan snel onze bagage uit de koffer halen.

Zo stonden we al om iets na 5u ’s morgens in het centrum waar uiteraard nog niets te zien of te  beleven viel. Gelukkig was het wel al licht en konden we ons in afwachting van een beetje leven op een bankje van de Plaza de Armas zetten. Hoewel we oorspronkelijk beslisten om weer niet vliegensvlug te gaan reizen hebben we ons alweer bedacht. In plaats van een slaapplaats te zoeken voor de komende nacht willen we zo snel mogelijk een vluchtje boeken en daarna nog vertrekken naar Huacachina.

Wanneer we wat later opnieuw door de winkelstraat lopen zien we dat er al een paar kantoortjes open zijn en gaan we polsen naar de prijs. Vrijwel iedereen vraagt dezelfde en nadat we de verschillende agenten probeerden tegen mekaar uit te spelen blijkt dat niemand nog lager kan dan de beste prijs die we tot hiertoe kregen. Nadat we een vlucht geboekt hebben in één van de kantoren blijkt dat die kerel geen soles wil aannemen, alleen USD. Halloooo, we zijn toch in Peru???? Dat is toch weer een typische Peruaanse aanpak, de dollar staat heel gunstig en plots moeten ze dan van hun eigen munt niet meer weten. Als het op geld aankomt zijn ze hier toch wel allemaal hetzelfde, maar dat zal niet pakken. Als we hem vertellen dat wij enkel in soles betalen aangezien we in Peru zijn en bovendien uit Europa komen en geen USD hebben (zogezegd) vraagt hij ons doodgewoon om soles te gaan wisselen in USD, dat had hij gedacht ! Snel ons boeltje pakken en naar een ander kantoor waar ze niet belachelijk doen over het betalen in Peruaanse soles. We lopen op een man die klanten ronselt voor een touroperator nabij de luchthaven en besluiten met hem mee te gaan.

Zo komen we nog op een zeer ochtendlijk uur toe aan de luchthaven, maar ook in dit kantoor stellen ze ons geduld alweer op de proef. Meer dan 2u laten ze ons wachten voor we dan eindelijk naar de kleine luchthaven gebracht worden. Volledig hun schuld is dat natuurlijk niet, de luchttoren moet hen eerst toelating geven om hun vliegtuigjes te laten opstijgen.

Het is vrij druk in de vertrekterminal en hoe kan het ook anders, er moet weer iets in het honderd lopen. De gast die ons vanmorgen de vlucht verkocht vertelde dat de luchthaventaks inbegrepen was, hier beweren ze dat we dat zelf nog moeten regelen. Hier gaan we weer… We houden voet bij stuk en zeggen dat we niet betalen en uiteindelijk geven ze dan toch toe en kopen ons ticket.

Nu we ook dat in de hand hebben kunnen we aan boord van het kleine toestel, zes mensen in totaal inclusief de piloot. Zo zit iedereen langs een raampje en krijg je alle Nazca-lijnen goed te zien. De omgeving rondom Nazca is op zich al de moeite om vanuit de lucht te zien. Grote, vlakke stukken met hier en daar hoge bergen. Maar dan komen de eerste figuren in zicht, heel indrukwekkend al zijn de lijnen zo fijn dat je goed moet zoeken. De astronaut is de enige figuur die niet gewoon op het aardoppervlak getekend werd maar op een schuine rotswand. De volgende tekening is mijn favoriet, de aap. Prachtig hoe gedetailleerd die uitgekerfd werd en vooral dan de enorme krulstaart.

Bij elke figuur vliegt de piloot er zowel in wijzerszin als tegenwijzerszin rond zodat iedereen een goed zicht heeft. Het nadeel daarvan is dat het vliegtuigje constant van links naar rechts gaat overhangen en neem daar nog een beetje turbulentie bij en je maag begint te keren. We zijn nog maar amper in de helft van alle te zoeken figuren of ik word al een beetje misselijk, mijn maag kan het constante geschommel duidelijk niet aan. Vooraf dacht ik nog dat het misschien een fabel zou zijn dat je niets mag eten voor vertrek, nu kan ik dat alleen maar bevestigen.

Nog een paar figuren en veel gedraai van links naar rechts verder komen we aan Dave zijn favoriet, de spin. Ook een hele mooie tekening die duidelijk te zien is vanuit de lucht. Ter hoogte van de twee laatste figuren, de boom en de handen, werd er een uitkijktoren gebouwd naast de snelweg. Zo kunnen mensen ook een kijkje nemen zonder een vlucht te hoeven betalen, al kan je het uiteraard niet vergelijken met hetgene dat je te zien krijgt vanuit het vliegtuigje.

Ik ben heel blij wanneer de piloot de terugtocht aankondigt en nog gelukkiger wanneer het toestel de grond raakt. Ik dacht al dat ik de enige was met een zwakke maag, maar blijkt dat alle vier de andere toeristen, inclusief Dave, toch ook misselijk zijn.

Nog een beetje zwevend op onze benen stappen we het minibusje in dat ons zal terugrijden naar het centrum van Nazca. En daar gaan we weer… plots blijkt de terugrit niet meer inbegrepen in de prijs en moeten we allen betalen. Nogmaals: nee ! Voet bij stuk houden helpt hier wel heel goed want de chauffeur durft niet nog een tweede keer naar zijn geld vragen en laat ons gewoon uitstappen.

We gaan nog eerst even ontbijten voor we alweer op onze volgende bus stappen en dat zonder een nacht in een gewoon bed te hebben doorgebracht. Gelukkig wordt het deze keer maar een rit van zo’n 2u 30min en kunnen we aan de oase te midden van de zandduinen een paar dagen gaan uitrusten.

Eigenlijk beginnen we zo stilaan ook af te tellen naar het einde van onze trip door Peru. Het is een mooi land en we hebben vele knappe dingen gezien, maar de onvriendelijkheid van de mensen begint ons behoorlijk tegen te steken. De hele dag moet je opletten dat ze je niet afzetten en als je wil kan je de hele dag lang lopen discussiëren met de leuke Peruanen. Allemaal, stuk voor stuk, willen ze je geld en al is het maar voor 1 sole extra, ze zullen altijd proberen om teveel te vragen. We willen dit niet veralgemenen naar alle Peruanen want de mensen waarmee je niet rechtstreeks in contact komt zijn vaak wel vriendelijk. Daarbij denk ik dan aan de dorpsbewoners die wel gewoon vriendelijk een goeiedag zeggen als je passeert of mensen in een bus of gedeelde taxi die een babbeltje maken. Het is lang geleden dat we nog zo’n gevoel hadden bij een land, maar Peru is teveel verwend op het vlak van toerisme en het lijkt alsof de bevolking denkt dat ze van een toerist alles gedaan kunnen krijgen, er zijn er toch genoeg.