Huacachina: een paar dagen lekker niets doen aan een kleine oase midden tussen de gigantische zandduinen.

We is alweer lang geleden dat we nog een keer gerust hebben en we krijgen hoe langer hoe meer het gevoel dat we toe zijn aan een paar dagen niks doen. Huacachina is een heel klein dorpje met amper 200 inwoners en van alle huizen die er staan zal toch wel ongeveer 98% of misschien zelfs 100% leven van het toerisme. Rond de oase zijn er niets dan hostels en restaurants en veel meer dan dat vind je hier ook niet. Het is hier zo klein dat je op een tiental minuten rondgewandeld bent en meer dan twee straten zijn er niet. Langs de ene kant voelen we ons alsof we letterlijk in een oase van rust komen, langs de andere kant voelen we ons een beetje verloren in dit innieminnie dorpje.

Nadat we een paar hostels vergeleken hebben kiezen we voor het simpele “El Barco”, diegene met zwembad vinden we iets te duur aangezien we van deze plek geen echte strand- of rustvakantie willen maken maar eerder een korte break. Na een deugddoende douche, dat is intussen al een paar dagen geleden aangezien we rechtstreeks met de nachtbus vanuit Arequipa komen, daar de Colca trek deden en daarna vliegensvlug over de Nazcalijnen vlogen, gaan we een hapje eten. Het voelt raar aan om ergens alleen rond te lopen, al is het hier niet groot, je komt amper een kat tegen. In het restaurant zitten nog drie andere toeristen en wanneer we rond 19u terugkeren naar onze hostel is alles rondom de oase dood en verlaten.

Op onze volgende dag, de eerste echte volledig rustdag, steken we amper een poot uit. Maar daarvoor zijn we dan ook hier, niets doen en van de zon genieten. Al vinden we persoonlijk dat de oase niet echt uitnodigt om op het strand te gaan liggen en in het groenige water gaan lijkt ons al helemaal uit den boze. Een paar huizen naast onze hostel vinden we een simpele openluchtbar waar we tegen een kleine prijs heerlijke verse fruitshakes kunnen drinken. Daar gaan we verschillende keren in een luie zetel hangen, genietend van het zonnetje en een portie vitamientjes.

De knappe en vooral hoge zandduinen rondom de oase nodigen uit voor een beklimming. We wachten tot het warmste van de dag voorbij is en maken daarna een wandeling over de toppen van de gigantische zandheuvels en hebben zo een mooi zicht over de oase van Huacachina. Als we achter ons kijken zien we tot aan de horizon niets dan zand, we hadden niet verwacht dat deze regio zo uitgestrekt was. Langs de andere kant zien we in de verte de stad Ica liggen waar zelfs verspreid in het landschap nog verschillende zandbergen opduiken en dat in het midden van een stad. De hevige wind blaast het vele zand constant in onze gezichten en we zitten van kop tot teen onder de zandkorrels. Langs een steile kant lopen we met grote stappen terug naar beneden en daarmee zit alle activiteit er voor vandaag alweer op.

Op onze laatste rustdag, en om heel eerlijk te zijn hebben we daar geen probleem mee want het reizen is toch nog altijd te plezant om lang op dezelfde plek te blijven hangen, beginnen we alweer met een halve dag niksen. We ontdekten gisterenavond een klein restaurantje gerund door een Peruaans-Engels koppel met een beperkte menukaart maar heel lekker. Ik eet sinds lang nog een keer french toast (verloren brood) en Dave gaat voor een echte havermoutpap. Wat later op de dag mag een lekkere fruitshake niet ontbreken.

In de late namiddag vertrekken we voor een tocht met een buggy door de zandduinen waarbij we ook gaan sandboarden, of althans een poging tot in mijn geval. Om te beginnen raast de buggy al met hoge snelheid door het kleine dorpje en even later schieten we de duinen in en over. Er zit fameus wat kracht achter deze wagentjes en meermaals krijgen we de kriebels in onze buiken wanneer we een duin overduiken waarvan we op voorhand niet eens konden zien hoe diep de afgrond zou worden.

Voor een eerste poging tot sandboarden houden we halt aan geen al te steile zandheuvel. Dave bindt het bord rond zijn voeten en schiet recht naar beneden, zonder vallen en naar mijn goesting tegen een veel te hoge snelheid. Dat zie ik dus niet zitten en ik zit al met de schrik dat ik ook zo rap naar beneden zal glijden. Gelukkig is onze chauffeur nogal een vriendelijke kerel en hij zegt me dat het beter is om schuin naar beneden te boarden zodat je minder snelheid neemt.

Zo doen we een paar heuvels na mekaar waarbij we telkens met het board in de hand naar de volgende zandduin lopen. Toegegeven, ik ben geen held in het sandboarden maar ik vind het een geweldige ervaring die hoe meer je het probeert, hoe leuker wordt. Dave voelt zich direct op zijn gemak, alsof hij in een diep pak sneeuw naar beneden glijdt.

Na deze rechtstaande pogingen rijden we naar de top van een enorm steile zandduin en ik word al bang van alleen nog maar de hoogte te zien. Omdat het hier te gevaarlijk is om rechtstaand naar beneden te gaan moeten we op onze buiken op het board gaan liggen en zo naar beneden schuiven. Ik laat het aan de mannen uit onze buggy om als eersten naar beneden te duiken en zet daarna als laatste de afdaling al gillend in. De eerste seconden gaat het goed, maar wanneer het daarna nog steiler naar beneden gaat en ik zoveel kriebels in mijn buik krijg van de snelheid kan ik het gillen niet laten. Nu ik deze eerste afdaling overleefd heb volgen de anderen iets vlotter, maar daarom niet minder spannend. Dave vindt het alweer geweldig om de meest steile afdalingen te nemen en luistert niet naar mijn gesmeek om zo de waaghals niet uit te hangen. Gelukkig loopt het telkens goed af en houden we er een hele plezante namiddag aan over.

Bij deze zitten onze rustdagen er alweer op en kunnen we goed uitgeslapen verder trekken. We ontbijten nog een laatste keer met een heerlijke pannenkoek bomvol vers fruit en laten ons daarna met een taxi terugbrengen naar Ica van waaruit onze volgende bus vertrekt.