Arequipa: er zijn twee grote vooroordelen die gezegd worden over Peru. Pas op voor diefstal en let op met het eten. Op één enkele dag kunnen we beide bevestigen, leuk is anders…

’s Morgensvroeg komen we toe in Arequipa met de nachtbus vanuit Cusco. Omdat we geen idee hebben waar we willen logeren laten we ons rondrijden door een taxichauffeur tot we iets geschikt vinden. Terwijl ik nog sta te onderhandelen over de prijs zie ik Dave in de kamer van zijn ene been op het andere wippen, een eerste teken van gebroebel in zijn buik en darmen. De daaropvolgende uren doet hij niets anders dan naar het toilet lopen, hij heeft fameuze diarree. Alle fut verdwijnt uit zijn lijf en nadat hij de zoveelste keer naar het toilet is gelopen weten we dat het er niet goed uitziet. Het positieve is dat hij gelukkig wel nog honger krijgt en zijn eetlust deze keer niet verdwijnt, dat was wel anders toen hij dengue fever kreeg in India. In onze reisgids lezen we over een restaurantje met wel 100 verschillende soorten pannenkoeken, zoet en zout. Dat wordt onze enige uitstap voor vandaag, maar wel een lekkere. Ik eet een heerlijke pannenkoek met verschillende soorten vers fruit en Dave eet er eentje met banaan en karamel. Het smaakt echt, maar voor Dave duurt het genot niet lang. We zijn nog maar amper terug in onze kamer of hij moet alweer naar het toilet lopen. Alles wat hij eet of drinkt komt er direct weer uit.

In de uren die volgen krijgt hij dan ook nog een keer koorts. Zijn hoofd staat gloeiend heet en al is het buiten lekker warm op het terras in de zon, hij krijgt koude rillingen en moet zelfs een fleece bij aandoen. De hele middag ligt of slaapt hij op de bank op het terras. In plaats van hem mee te nemen om te gaan eten ’s avonds ga ik het een en ander kopen in de supermarkt zodat hij gewoon in de kamer kan blijven en toch nog iets eet en drinkt. Ik ga even alleen op wandel in het centrum van Arequipa, maar veel vind ik er niet aan om zo in je eentje rond te lopen. Bovendien krijg je dan teveel aandacht van de mannelijke bevolking en daar krijg ik het van op mijn heupen.

De volgende ochtend, nadat Dave de hele nacht heeft gezweet van de koorts, voelt hij zich al een pak beter. De koorts lijkt helemaal verdwenen, maar de diarree is gebleven. Toch denkt hij zich goed genoeg te voelen om even door de stad te wandelen en terwijl hij nog op het toilet zit neem ik alles klaar om te vertrekken. Ik zoek naar ons fototoestel…. Nergens te vinden… Toevallig hebben we onze camera nu twee dagen niet gebruikt, niet op onze laatste dag in Cusco en gisteren ook niet omdat Dave ziek was en we niets gedaan hebben. Ik ben wel zeker dat ik het heb ingepakt toen we Cusco verlieten, dus is er nog maar één mogelijkheid: gestolen op de nachtbus ! Onze beide rugzakken hadden we aan mekaar vastgemaakt en dan nog een keer aan de stoel vastgebonden en toch… Ik weet nog dat ik wakker werd op de bus en dat ik merkte dat mijn rugzak precies verdraaid was en met de ritssluiting naar de gang gericht lag, toch ging er toen geen belletje rinkelen. Nu weet ik waarom ! De hele avond stapten er mensen op en af en wij hadden cama-zitjes onderaan in de dubbeldekker, denkende dat het de duurdere zitjes waren en waarschijnlijk wel veilig, niet dus. Nog voor we gingen slapen zei Dave: ik vertrouw die twee mannen naast jou precies niet. Of zij het nu geweest zijn of niet, het heeft geen zin meer om erover te tobben, het fototoestel is verdwenen en ik heb niets gemerkt of gevoeld.

Op onze tweede dag in Arequipa hebben we alweer een nieuwe missie: een ander fototoestel kopen.  Gelukkig bevinden we ons nu in de tweede grootste stad van Peru en zijn er een aantal winkels waar we modellen en prijzen kunnen vergelijken. Uren en uren lopen we rond, vragen we info aan de verkopers, Dave doet wat nazicht op het internet en verschieten van de hoge prijzen hier in Peru. Uiteindelijk doen we vandaag maar één aankoop en dat is een nieuwe Lonely Planet voor Midden-Amerika. Net toen we overwogen een Canon aan te schaffen fluisterde een bediende van die winkel ons toe dat we ergens anders eens moesten gaan kijken naar de nieuwe Lumix. Daarmee besluiten we deze drukke dag, morgen gaan we kijken naar een ander toestel.

Het eerste wat Dave de volgende ochtend doet, uiteraard, is naar het toilet lopen. Maar daarbij houdt hij het voor de rest van de dag, hij voelt zich nog altijd vrij goed en zelfs alweer een beetje beter dan gisteren. We wandelen naar een shopping center dat niet heel ver van onze hostel ligt en daar vinden we de Lumix TZ5 waarover de winkelbediende het gisteren had. Dave zocht het één en ander op op internet en dat toestel kreeg inderdaad goeie commentaar. Het enige dilemma: de prijs. Deze camera is nog eens een pak duurder dan de Sony of Canon die we in gedachten hadden, maar liefst nog eens 25% duurder dan wat hij ons in België zou kosten. Maar, we hebben nog een viertal maanden te gaan en willen uiteraard nog leuke foto’s kunnen maken. Dus hakken we de knoop door en gaan voor dit model.

Op de weg terug naar de hostel, met onze nieuwe aankoop stevig in de hand, kopen we lekkere verse aardbeien. Een halve kilo voor nog geen halve euro, zo smaken ze eens zo lekker.

In de namiddag gaan we dan eindelijk toch op wandel door de stad als een echte toerist met ons nieuwe fototoestel in de hand. We bezoeken het Museo Santuarios Andinos waar de “ijsprinses Juanita” tentoongesteld wordt. Dit meisje was tussen de 12 en 14 jaar toen ze zo’n 500 jaar geleden geofferd werd aan de Goden. De Inca’s zagen bergen als bedreigingen die mensen konden doden door vulkaanuitbarstingen, lawines of andere natuurcatastrofen. Telkens wanneer zoiets gebeurde werd er een kind uitgezocht dat zou geofferd worden. Juanita was zo een uitverkorene die voldeed aan alle schoonheidsnormen en zij werd geofferd aan de vulkaan Ampato op 6.380m hoogte. De hele beklimming naar de top legde ze af met Incapriesters die zorgden voor het hele ritueel ter voorbereiding van het offeren. Tegen de hoogte en de koude kauwde ze cocabladeren en er werd haar ook een soort van verdovend drankje gegeven. Daarna werd ze om het leven gebracht door een fameuze slag op het hoofd waarna ze op de top van de vulkaan werd begraven. In 1995 werd ze ontdekt door een antropoloog nadat de ijslaag op de vulkaan was gesmolten doordat een naburige vulkaan aan het uitbarsten was en ervoor zorgde dat het ijs op de Ampato vulkaan smolt.

Museums zijn absoluut ons ding niet, maar dit greep me toch heel erg aan. Eerst kregen we een film te zien waarbij de offerceremonie gereconstrueerd werd en waarbij ook de antropoloog aan het woord kwam. Heel erg interessant en een goeie inleiding op het kleine museum. Daar word je gegidst door universiteitsstudenten en als afsluiter krijg je Juanita te zien. Een beetje gruwelijk, zeker als je weet wat er met haar gebeurd is, maar in die tijd zagen ze zo’n offer als een privilege en wordt er vermoed dat het kind haar lot gewoon aanvaardde.

Op de terugweg lieten we bezinken wat we net te zien kregen en kochten we een verfrissend ijsje. Terwijl we dat opaten op een bankje in het midden van de Plaza de Armas begon er bij Dave alweer het een en ander te grommelen. Zijn darmen kwamen terug in opstand en de diarree begon alweer, keer op keer liep hij terug naar het toilet.

In de hoop dat alle krampen weer even snel zouden verdwijnen dan dat ze gekomen waren stonden we de volgende nacht om 3u30 op om op driedaagse trekking door de Colca Canyon te vertrekken. We hadden een half uurtje de tijd om ons klaar te maken en in die tijd geraakte Dave maar niet van het toilet af. ’s Nachts, terwijl we sliepen, bleek hij nooit last te hebben maar van zodra hij één oog opentrok zat hij op het toilet. Met als gevolg dat we de trip hebben moeten annuleren, amper 10 min voordat we zouden opgepikt worden. De gids kwam boven even polshoogte nemen, maar het vertrek zou dus niet voor vandaag worden.

We kropen nog voor een paar uur terug in bed en daarna belde ik een dokter om een afspraak te maken, daarvoor moesten we nog een paar uur wachten. De kerel van de receptie daarentegen raadde ons aan om naar het ziekenhuis van Arequipa te gaan, volgens hem veel beter dan de dokter die ik in gedachte had.

Wij dus te voet naar het ziekenhuis dat gelukkig alweer op wandelafstand van de hostel lag. In de gang vraag ik naar een Engelssprekende dokter en even later komt er een griet naar ons die vraagt wat er scheelt. Gewoon in de gang stelt ze een paar vragen, hoe bizar, en even later stuurt ze ons naar beneden naar de spoedafdeling. Daar worden we dan weer aangesproken door een jonge gast die een beetje Engels kan en een soort van doktersuniform draagt met daarover zijn jas. Alweer worden we in het midden van de gang ondervraagd, zijn er hier dan geen ruimtes of kamers voor consultatie vragen wij ons af. We vinden de hele situatie nogal raar en krijgen het van deze kerel al snel op de heupen. Hij stelt ons de meest idiote vragen, zegt een keer of 10 dat Dave moet proberen om zijn stoelgang in een potje op te vangen zodat het kan onderzocht worden en blijft maar aandringen om ons daarna op te zoeken in ons hostel. Wat een onprofessioneel gedoe is me dat hier en dan nog met zo’n degoutante kerel die zich al dan niet gewoon voordoet als dokter. We bedanken hem en wandelen naar buiten, hier willen we geen seconde langer blijven.

Terwijl we met een taxichauffeur spreken komt die gast ons toch wel achterna zeker. Is er een probleem? Kan ik nog iets voor jullie doen? Heb je nog vragen? Afbollen, dat moet je doen !

We laten ons naar de dokterspraktijk brengen van een Hollander die hier een polikliniek opgericht heeft en krijgen daar gelukkig wel fatsoenlijke hulp. Een consultatie in een echte praktijk en Dave wordt ook kort onderzocht. Daarna worden we naar een labo doorverwezen waar zijn stoelgang moet onderzocht worden en na een paar uur wachten komen we terug bij de dokter die ons vertelt dat hij een bacterie heeft opgelopen. Daarvoor moet Dave nu 5 dagen antibiotica nemen en dan zou alles definitief voorbij moeten zijn.

Na een lange dag hebben we dan alsnog redelijk positief nieuws gekregen en mochten we van de dokter zelfs op tweedaagse vertrekken. Bij de apotheek halen we de nodige medicamenten en daarna gaan we een nieuwe trekking boeken voor morgen. Dat doen we bij een ander kantoor dan hetgene waarmee we normaal zouden vertrokken zijn. Zij hadden al de helft van onze centen gehouden omdat we moesten annuleren en wilden ons niet eens een goede prijs geven voor een nieuwe trip. Zo’n mensen gunnen we geen extra cent, dus zochten we een tweedaagse tour bij een ander bureau. Om dit verslag niet nog langer te maken lees je in het volgende bericht over de trekking in de Colca Canyon !