Concepcion: op onze eerste dag in het land stellen we ons de vraag “wat trekt een toerist in godsnaam aan om naar dit land te reizen”.

Na uren wachten aan de grens met Brazilië hebben we dan eindelijk een bus te pakken die ons naar Concepcion brengt. We moeten terug wennen aan de nieuwe standaard van de openbare bussen, soms eerder openbare wrakken te noemen. We zijn de enige toeristen en krijgen daarmee het nodige bekijks. Het lijkt soms wel of de mensen zich innerlijk de vraag stellen “wat komen zij hier in godsnaam zoeken”.

De rit naar Concepcion brengt ons door prachtige landschappen en op gebied van natuur zijn we direct verkocht voor Paraguay. Uitgestrekte, groene vlaktes met hier en daar bijzondere rotsen die meestal alleen staan in een verlaten landschap. Slechts hier en daar komen we kleine huisjes tegen die gebouwd zijn met een paar planken en boomstammen. De kinderen die voor ons zitten in de bus vinden ons zo fascinerend dat ze uren aan een stuk achteruit kijken en het precies niet kunnen vatten dat er werkelijk blanken achter hen zitten.

Wanneer we toekomen in Concepcion lijkt het of we teruggereisd zijn in de tijd. Er is slechts één geasfalteerde hoofdbaan en verder zijn er niets dan zandwegen. De voornaamste vervoermiddelen zijn brommers en paard en kar, dat laatste is leuk om aan te zien. We maken er dan ook onmiddellijk gebruik van om ons vanuit het busstation naar het centrum te voeren. De oude man (met zijn paard en kar) vraagt duidelijk teveel voor het ritje, maar we krijgen hem niet zover om zijn prijs te laten zakken en geven uiteindelijk toe. We zullen moeten wennen aan deze manier van omgaan met toeristen. Wanneer we toekomen aan het hotel van onze keuze, en veel keuze heb je hier niet, gaat Dave 50.000 guarani omwisselen in kleinere briefjes zodat we de oude man kunnen betalen. Ongelofelijk maar waar, alweer worden we van de eerste keer “in’t zak gezet”. De man telt twee keer voor Dave zijn ogen het wisselgeld en durft het alsnog te wagen om 10.000 te weinig terug te geven. Omdat Dave intussen wel bij de pinken was na wat we tot hiertoe meemaakten had hij het opgemerkt en deed de man achter de balie alsof hij zich werkelijk vergist had. Tot zover het volgende voorval op dag 1 in Paraguay.

Na een beetje zoeken en rondwandelen komen we bij een hotel terecht dat schappelijke prijzen vraagt, het vorige was echt schandalig duur en ze wilden ons dan ook nog eens in een klein, duf kamertje achterin stoppen. Nee hoor, bedankt daarvoor.

Aangezien we met paard en kar al een groot deel van de stad doorkruist hadden, hadden we al veel gezien. Zegt dat genoeg? Spannend lijkt Concepcion ons allesbehalve en we zullen dus alweer even snel verdwijnen dan dat we gekomen zijn. Deze eerste avond lopen we kort door de omliggende straten, de eigenlijke sightseeing houden we voor morgen zodat we dan toch iets te doen hebben.

Omdat onze reisgids geen plan voorziet van dit stadje besluiten we de volgende ochtend eerst op zoek te gaan naar het tourist info center. Daar zouden we een stadsplan kunnen krijgen met een uitleg over de historische gebouwen. Aan eender welk persoon we vragen waar we het infocenter kunnen vinden, of ze sturen ons allemaal een andere richting uit, of ze kennen het niet eens. Dat belooft veel goeds. Uiteindelijk proberen we er te geraken aan de hand van het adres dat in de reisgids vermeld staat en na meer dan een half uur uit het centrum te zijn gewandeld komen we aan een groot schoolgebouw. Zelfs daar waar ooit het infocenter gevestigd was kunnen ze ons niet vertellen waar naartoe ze verhuisd zijn en sinds hoelang het daar al niet meer te vinden is.

Dan maar terug stadinwaarts en zelf op zoek gaan naar eventuele mooie, oude gebouwen.

We hebben vandaag dan ook nog een keer de pech dat het amper 9° is en zo nu en dan zelfs regent terwijl Paraguay het warmste land van Zuid-Amerika zou moeten zijn. Eergisteren liep het hier nog tegen de 40°, vandaag heb je een dikke trui en paraplu nodig.

We kunnen ons moeilijk voorstellen dat er in Concepcion veel toeristen komen, het is hier zo verlaten en we vinden ook geen enkel plekje waar we gezellig iets kunnen eten of drinken. Bovendien kijken de mensen ons nog steeds met diezelfde vragen blik aan “wat doen jullie hier”. Tot we in de supermarkt op een Duitse toeriste botsen, zij is al even gelukkig als wij bij de ontdekking van nog meer buitenlands volk. We praten met haar over onze verdere reisroute en ze besluit ons te vergezellen in plaats van alleen verder te reizen in dit land.

Nadat we in ons simpel hotelkamertje onze lunch hebben opgegeten wagen we ons opnieuw in het koude, natte weer. Op de wilde gok lopen we rond in de straten van Concepcion en vinden tot ons groot geluk toch een aantal mooie, oude gebouwen. Jammer genoeg hebben we van vele geen idee waarvoor ze ooit gebruikt werden en houden we het gewoon bij gevels kijken. Op deze manier ontdekken we alsnog de weinige charme van deze stad, er is dus toch nog iets meer dan de stoffige zandstraten. Zo komen we tot bij de brede Rio Paraguay die langs de stad loopt, een belangrijke transportader. Na een dik uur wandelen heb je het hier wel degelijk gezien, zeker met dit slechte weer en daarom begeven we ons sinds lang naar een internetcafé. De tijden van gratis WiFi zijn voorbij, onze nieuwe updates moeten weer doorgestuurd worden met traagwerkende computers die veel geduld vragen.

Zo belanden we na een niet al te spannende dag vroeg in bed en we dromen ervan dat de rest van Paraguay toch net iets beter zal worden dan dit trieste begin. Morgen moeten we vroeg uit de veren zodat we tijdig aan het busstation geraken voor die ene bus per dag die naar onze volgende bestemming rijdt.