Bienvenidos a Paraguay: de verwelkoming aan de grens Brazilië – Paraguay is echter allesbehalve hartelijk.

In de late avond komen we toe in Ponta Pora, de Braziliaanse kant van de grens met Paraguay, en het is te laat om nog stempels in onze paspoorten te krijgen. Omdat we niet ver over de grens met Paraguay het nationale park Cerro Cora willen bezoeken als een daguitstap onderweg naar Concepcion besluiten we een extra dag in het grensgebied te blijven. Zo kunnen we op ons gemak onze exitstempel voor Brazilië halen en onze entry voor Paraguay. Gelukkig maar, want deze twee immigratiediensten liggen behoorlijk ver van mekaar en zo kunnen we rustig alles in orde brengen.

Om die reden brengen we voor de eerste keer meer dan een volle dag door in een grensgebied waar gelukkig heel wat leven is. Aan de Braziliaanse kant heb je enkel een paar hotels, maar aan de overkant zijn er massa’s winkels en grote shoppingcenters waar hopen mensen naartoe komen voor de goedkope elektronica-artikelen. Het is een echt winkelparadijs en je vindt hier zowat alles. Grappig is dat langs de ene kant van de hoofdstraat alle uithangborden in het Portugees zijn en van zodra je naar de overkant kijkt staat alles in het Spaans vermeld. Dat is hetzelfde quà communicatie, aan de Braziliaanse kant begrijpen we nog steeds geen letter van het Portugees, als we gewoon de straat oversteken kunnen we ons opnieuw verstaanbaar maken in het Spaans. We brengen deze rustdag door met een bezoek aan de federale politie van Brazilië, de immigratiepost voor Paraguay en verder slenteren we een beetje tussen de vele kraampjes en eten een hapje op straat. Het meisje van dat eetkraampje vraagt ons wat we hier in godsnaam komen zoeken, als we haar uitleggen dat we op doorreis zijn naar Paraguay begrijpt ze al iets beter wat een Europese toerist op deze plek komt zoeken. Deze grensovergang is belangrijk in de drugssmokkel en het aantal politiemannen op straat is enorm. Ze dragen gewone pistolen, automatische geweren en zelfs kalasjnikov’s, ze rijden rond in grote pick-ups en zitten misschien wel met zijn twintigen in de laadruimte en zowat elke hoek van de straat wordt bewaakt. Al geeft het een rare sfeer, onveilig voelden we ons alleszins niet met zoveel bewaking.

De volgende ochtend staan we vroeg op zodat we de eerste bus kunnen nemen die ons langs het nationale park zal brengen. Je hoeft de hoofdstraat in dit grensgebied maar over te steken en je bent in Paraguay, tot dusver gaat alles nog simpel. Toegekomen in het busstation vragen ze ons ineens het dubbele van de prijs om mee te mogen op de bus, gisteren kwamen we hier informeren naar de uurregeling en de prijs en werd ons iets heel anders verteld. Beide verkopers van twee verschillende busmaatschappijen houden voet bij stuk en willen ons niet meenemen voor de normale prijs. Ook wij zijn vastberaden en willen ons vanaf de eerste minuut in Paraguay al niet laten afzetten, dus zolang ze hun prijs niet naar beneden doen blijven we gewoon zitten en wachten. Een van de ticketverkopers roept zelfs luid over het perron “daar, die toeristen willen maar 5.000 guarani’s betalen” en wil ons zo belachelijk maken.Tot zover het eerste probleem, onderhandelen over de prijs. Daarnaast wordt de uurregeling van de bussen ook constant verlaat zodat we uiteindelijk voor niets vroeg opgestaan zijn en nog steeds op het triestige busstation vastzitten. Beide verkopers laten hun bussen vertrekken zonder ons, ze geven geen duimbreed toe, net als wij. Uiteindelijk wil de kerel die ons gisteren de juiste prijs vertelde ons meenemen voor dat bedrag, maar ook zijn bus wordt nog maar eens met anderhalf uur verlaat. Zo komen we dus toch nog meer in de problemen en heeft het uiteindelijk niet eens zin meer om nog te vertrekken naar het nationale park. Tegen de tijd dat we daar zouden geraken is het al de moeite niet meer om nog te beginnen wandelen, dus veranderen we onze plannen en gaan rechtstreeks naar Concepcion.