Panama City: tussen het geloop, de vele e-mails, het gezever en geknoei met bankkaarten door kunnen we toch nog even tijd maken om iets van de omgeving te zien.

Toen we ’s avondslaat landden en met de taxi naar het centrum van de stad reden zagen we de knappe, verlichtte skyline van Panama City. Toen dacht ik bij mezelf: wat een knappe stad.

Die mening draaide helemaal om wanneer we de eerste dag rondliepen in diezelfde stad. De buurt waar wij logeren, La Exposicion, is allesbehalve spannend. Drukke straten met toeterende chauffeurs, de buurt is helemaal niet gezellig, een cafeetje of restaurant is uit den boze, een terrasje doen in het goede weer zit er al helemaal niet in en hoewel we dichtbij de Baai van Panama logeren is er zelfs aan de waterkant niets te zien. Het gebeurt niet vaak, maar wat mij betreft zou ik liever vandaag nog vertrekken dan morgen. Dave in dat geval vindt het hier bijlange zo erg niet en ziet deze stad niet zo negatief in als ik.

Hoewel ik me hier niet thuis voel zijn we toch min of meer verplicht om hier een aantal dagen door te brengen. Vooreerst door de problemen met de bankkaarten, maar daarnaast is er toch het één en ander te zien in en rond Panama City.

Tijdens onze eerste dag in de stad gingen we al een kijkje nemen in de mooie, oude buurt Casco Viejo. Hierover vertelde ik al in het vorige verslag.

Daarnaast bezochten we ook het Parque Natural Metropolitano, een tropisch park dat binnen de stadslimieten ligt. Hier hadden we gedacht even te ontsnappen aan de drukte van de stad, maar aangezien er twee grote wegen lopen langs weerszijde van het park was dat niet bepaald het geval. Vaak hoor je de auto’s naast je racen, het is pas van zodra je het wandelpad neemt dat iets meer naar de binnenkant van het park loopt dat je enkel fluitende vogels hoort en vallende bladeren. Heel leuk was de donkerbruine neusbeer die we in het begin van de wandeling zagen, hij zat met zijn grote neus in plastieken zakjes die hij uit een vuilnisbak had gevist.

In het park zijn 5 kleine wandelingen waarvan de langste amper 1,1km is. We hoorden vele vogels en vooral ook veel geritsel in de bossen, maar veel dieren zien is moeilijk. Twee neusberen kruisten ons pad en daarnaast zagen we van ver nog een harig diertje in de bossen. De luiaard die ook in dit gebied zou wonen liet zich niet zien en van de talrijke vogels waren er ook niet veel die zich vertoonden. Wat dan weer wel een schitterend zicht opleverde was de view over de skyline van Panama City van op het hoogste punt van het park. Tussen de bomen en de bossen door zagen we de hoge flatgebouwen met daarachter de Baai van Panama.

Nadat we onze benen gestrekt hadden in het park namen we de taxi naar de Miraflores Locks. Dit zijn gigantische sluizen in het Panama Kanaal die een verbinding maakt voor de boten die tussen de Caribische Zee en de Stille Oceaan varen. We beginnen ons bezoek met een film in het theater, maar doordat die in het Spaans vertoond wordt zonder ondertiteling verstaan we er jammer genoeg niet heel veel van. De man van de receptie zei ons nochtans dat de Engelse versie zou vertoond worden en wanneer we later terugkeerden voor een tweede poging bleek de zaal gesloten. De reden waarom we niet bleven zitten voor een tweede vertoning was dat er net een groot containerschip door de sluizen kwam, indrukwekkend !

Een heus containerschip, het grootste dat door de sluizen kan passeren, lag als een reus in het water. Deze boot betaalt zomaar even 316.000 USD om door het Panama Kanaal te varen. Maar het bedrag dat hij hiermee uitspaart door niet rondom Zuid-Amerika te moeten varen is maar liefst 3.000.000 USD, het gaat hier om grof geld. De totale duurtijd om door het volledige kanaal te varen is 24u en ongeveer 24 boten per dag passeren de sluizen, de kleinste onder hen varen er ’s nachts door.

Terwijl het grote containerschip zich klaarmaakt om naar de volgende sluis te varen komt er ook  nog eens een gigantisch groot cruiseschip aanvaren van P&O. De passagiers staan in bloot bovenlijf en bikini aan de balustrades te kijken, het moet helemaal indrukwekkend zijn wanneer je zelf het volledige kanaal kan doorvaren.

Nadat we van op de verschillende balkons naar de grote schepen hebben staan kijken brachten we een bezoekje aan de vier verdiepingen van het Panama Kanaal Museum. Heel interessant en leuk ingericht, zelfs voor ons niet-museumliefhebbers. In een simulatiekamer werd de stuurhut van de schipper nagebouwd en kan je zelf aan het roer gaan staan om een containerschip in de sluis te varen met het daarbij horende geklots van de golven. Verder zijn er ook aquariums gevuld met water uit het kanaal en de vissen die erin leven.

Op onze laatste dag, ik heb intussen beslist dat ik echt genoeg heb gehad van de stad en de bijhorende miserie en stress, proberen we op de Causeway of Amador te geraken. Dit is een mooie, lange laan met palmbomen en lantaarns die 4 kleine eilanden verbindt met het vasteland. Met onze reisgids in de hand wandelen we naar het punt waar de bussen zouden moeten vertrekken. Zoals op andere plaatsen in de stad is het ook hier een mierennest van auto’s en bussen, we geraken er niet aan uit waar we ergens moeten zijn. Dan maar eens vragen aan een buschauffeur en hij zegt ons op te stappen en mee te rijden naar een terminal. Daar aangekomen gaan we informeren naar de juiste bus en die blijkt van hieruit niet meer te vertrekken op dit uur. Vooraleer we dat te weten kwamen moesten we onze vraag misschien wel 4 keer herhalen waarop een vrouw elke keer iets mompelde in plaats van duidelijk te zeggen dat we hier niet moesten zijn. Dan maar opnieuw een andere bus op die ons terugbracht naar de plek waar we daarstraks al stonden. Voor de zoveelste keer lopen we hier weer verloren in het verkeer en uiteindelijk brengt een oude man ons naar iets wat een bushalte zou moeten zijn. Bijna een uur stonden we hier te wachten, waarbij ik moet toegeven dat ik intussen op koken stond, toen er gelukkig een taxi aankwam die we konden delen met 2 andere mensen.

Zo geraken we dan toch nog aan de wandelweg en kunnen we een beetje uitwaaien van de drukte in de stad. Al is het hier toch minder gezellig dan we verwacht hadden. Één grote rijweg met vrij veel verkeer waarlangs ook een voetpad ligt. De palmbomen geven het dat beetje meer gezelligheid, maar dan nog is het geen hoogvlieger. We passeren langs een soort van galerij waar een aantal restaurantjes zijn en drinken er een dure fruitshake. We wandelen de hele Causeway terug af richting het vasteland en wachten op het einde nog een keer vruchteloos op een bus. Dan maar te voet verder, al is het nog een lange weg terug naar de stad. Na lang wandelen stopt er een kleine auto/taxi en kunnen we de laatste kilometers met hem meerijden. Gelukkig maar, want we moeten een gevaarlijke buurt passeren die gekend staat voor het krapuul en de dieven.

Voor een laatste keer gaan we naar de supermarkt en halen we ons iets te eten. Het enige in de buurt is een Mc Donald’s en dat is nu net niet wat we elke dag willen eten. Gelukkig hebben we een ruime kamer met kabeltv en airco, de kakkerlakjes krijgen we er gratis bij.

Ik zou nog bijna vergeten vertellen dat we deze ochtend eigenlijk van plan waren om te gaan relaxen en wandelen op Isla Taboga, maar tegen de tijd dat we alweer uit het internetcafé stapten en in een taxi zaten was het zo goed als te laat om nog te vertrekken. Heel toevallig bleek onze taxichauffeur een kerel te zijn die ons gisteren aansprak toen we in een bank stonden. Hij zou voor ons zonder enig probleem aan geld geraken met een kaart die in een gewone bank geweigerd werd, heel betrouwbaar zoiets. Ik voelde me al niet meer op mijn gemak toen hij ons vertelde dat we mekaar gisteren al een keer zagen en toen ik hem vroeg hoelang we erover zouden doen naar de plaats te rijden waar de boten vertrokken begon hij precies bewust trager te rijden. Wat een degoutante kerel, hij had er precies plezier in dat we niet op tijd aan de boot zouden geraken, dus lieten we hem stoppen en stapten uit.

Voor Dave vind ik het ook wel jammer dat ik me hier zo slecht voel en weg wil. Wat hem betreft zouden we nog wat langer blijven om toch nog naar het eiland te gaan en ook nog te gaan wandelen in het Parque Nacional Soberania, maar ik kan het echt niet opbrengen om hier langer te blijven.

Tot zover het moeilijke begin van onze trip door Panama, laat ons hopen op beterschap.