Panama City: voor het eerst in 15 maanden worden we geconfronteerd met grote kopzorgen – geld !!!

Onze beide vluchten vanuit Colombia verlopen heel erg vlot. Eerst vliegen we van Cartagena naar de hoofdstad Bogota en van daaruit vertrekt anderhalf uur later onze vlucht naar Panama City. We hadden ons verwacht aan dure luchthaventaksen, maar god weet om welke reden kunnen we daaraan ontsnappen. In de luchthaven van Bogota melden we ons in de internationale vertrekhal op het gelijkvloers aan bij lokaal 19 voor de “exencion” of “tax exemption”. Zonder enige vragen of wat dan ook stempelt de vrouw een “exencion” in onze paspoorten en krijgen we nog een extra papiertje dat we later bij het boarden moeten afgeven. Dat spaart ons zomaar even een goeie 50 euro uit en daarmee trakteren we ons dan op een flesje Ron Medellin.

Van zodra we landen in Panama City begint de miserie. In de aankomsthal is er slechts één bankautomaat en die weigert onze kaart waarmee we al 15 maanden geld uit de muur halen. Gelukkig hebben we onze nood-dollars op zak en daarmee besluiten we het dan voorlopig te stellen en morgen een oplossing te zoeken, het is immers al bijna 20u en we moeten nog een hotel zoeken.

De voorraad noodgeld slinkt echter sneller dan gehoopt, een taxi naar het centrum kost ons zomaar even 28USD, wat een schande ! Via informatie uit een reisverslag van andere Belgen laten we ons afzetten in een simpel hotelletje en besluiten daar te blijven aangezien de kamer niet slecht is en het alsmaar later wordt. Aan de incheckbalie hangt uit dat de kamers ook per uur verhuurd worden, geen wonder dat Dave al een blote kont door de gang ziet lopen wanneer hij even later de kamer buitenstapt. Soit, we logeren dus bij de hoertjes, langs de ene kant wel grappig, langs de andere kant een rare gedachte om in zo’n kamer te logeren.

Dag 1 in Panama City verloopt al heel hectisch. Met onze bankkaart lopen we van de ene bank naar de andere en blijkt dat de Maestro functie nergens werkt hier in Panama. Nadat we, zonder overdrijven, een bank of 10 geprobeerd hebben moeten we ons erbij neerleggen dat we op deze manier geen geld zullen krijgen. Een volgend probleem is dat we niet meer over een visakaart van Argenta beschikken aangezien onze beide visakaarten in de loop van onze reis moesten geblokkeerd worden. De enige optie die ons nog rest is onze Emergency Visakaart gebruiken die we lang geleden in Nieuw-Zeeland al aangevraagd hadden na de visafraude in Australië. Met goede hoop, namelijk aan geld geraken, stappen we de HSBC bank binnen en daar vertellen ze ons dat de kaart geweigerd wordt. Dat is wel helemaal het toppunt, dan beschikt een mens al eens over een Emergency Card en ze werkt niet eens.

Omdat het nu toch te laat is om naar België te bellen of mailen besluiten we het hierbij te laten voor vandaag, vanavond sturen we de nodige mails en hopelijk valt er dan morgen een oplossing uit de bus.

Doordat we de hele ochtend al rondliepen in de nieuwe wijk van Panama City, daar waar alle banken gelegen zijn, hebben we dat ook ineens gezien. Nu wandelen we verder naar Casco Viejo, een oude wijk met gebouwen in Spaanse, koloniale stijl. We volgen de autovrije winkelstraat Avenida Central, maar veel soeps is dat niet. Allemaal winkels met “brol” en niet veel bijzonder te zien. Maar langs deze weg komen we ineens in het centrum van Casco Viejo en op zijn minst toch op een veilige manier aangezien deze wijk toch gekend staat om de armoede en bijhorende onveiligheid. Intussen hebben we ook onze Chinese paraplu, die het na zovele maanden nog altijd doet, moeten bovenhalen want het regent regelmatig waardoor de verschrikkelijke hitte ook nog een keer heel vochtig wordt.

We wandelen door de smalle straatjes van de oude wijk, maar nu we net van het prachtige Cartagena komen waar alle Spaanse, koloniale gebouwen zo mooi bewaard en gerestaureerd werden is dit toch een teleurstelling. De gebouwen waarin al geïnvesteerd werd zijn mooi, maar vele oude huizen zijn volledig vervallen en zien er verschrikkelijk uit. Toch hangt er een speciaal sfeertje in deze wijk en is het er alleszins mooier dan in de rest van deze gigantische metropoolstad. Wanneer we naar de kleine peninsula wandelen krijgen we een mooi zicht over de skyline van het moderne Panama City en in de verte zien we zelfs de boten liggen die wachten om het Panama kanaal in te varen.

Om terug te wandelen naar de wijk waar wij logeren kiezen we een andere, iets kortere weg dan daarstraks. Nog steeds met de paraplu in de hand en intussen goeie natte voeten wandelen we door steeds triestiger aanziende straten. Ik voel me allesbehalve op mijn gemak en hoop dat we snel uit deze wijk zullen geraken, de armoede is overduidelijk en ook aan de mensen op straat zien we dat wij hier eigenlijk niet thuishoren. Ik ben dan ook heel blij als we de grote baan bereiken die ons naar ons hotel zal brengen.

Omdat we nog steeds in geldnood zitten besluiten we voor ’s avonds gewoon naar de winkel te gaan en ons iets heel simpel en goedkoop te kopen. We moeten elke cent die we hebben zolang mogelijk proberen te sparen, we weten immers niet wat er ons nog te wachten staat.

Onze volgende dag staat al helemaal in teken van grote geldproblemen. We checken onze e-mails en waarschijnlijk zal pas morgen onze Emergency Card weer werken. Nu we dus nog geen oplossing hebben besluiten we om onze nood-bankkaarten van KBC te gebruiken. Dat doen we liever niet omdat daar kosten aan verbonden zijn, geldafhalingen met Argenta kaarten zijn volledig gratis in het buitenland. We wandelen terug naar de businesswijk met alle hoogbouw waar vele banken gelegen zijn en daar begint het spelletje opnieuw. Ik probeer mijn KBC visakaart en krijg de melding dat de pincode niet correct is. Aangezien we die kaart nooit gebruiken begin ik al te twijfelen aan mezelf, bovendien werd deze kaart ons per DHL toegestuurd naar Australië omdat de vorige moest geblokkeerd worden en is het dus de allereerste keer dat we ze proberen te gebruiken. Onze laatste redding: de gewone KBC bankkaart met Cirrus logo, Maestro werkt immers niet. Onze harten kloppen wanneer we de kaart in de automaat stoppen en niet veel later krijgen we de boodschap dat ook deze kaart geweigerd wordt en dat we onze instelling moeten contacteren. Hoe kan dat nu, overal hangt het Cirrus logo uit en dan nog wordt deze bankkaart niet aangenomen. Wat nu??? Niets werkt en we hebben geen geld meer, nog amper 7USD. Uit pure miserie beginnen we er dan maar grapjes over te maken, maar het probleem wordt alsmaar groter. Dan heeft een mens al eens een aantal verschillende bankkaarten op zak…

Dan maar ons noodplan inschakelen: geld wisselen. Zowel van Colombia, Peru als Brazilië hebben we nog een beetje geld over en na alweer heel lang zoeken vinden we dan toch een wisselkantoor dat deze valuta wil aannemen, tegen een geen al te beste koers uiteraard. Maar wat kunnen we doen, we hebben niet eens geld meer om onze kamer te betalen, laat staan om te eten/drinken. Nu we dat gewisseld hebben kunnen we alweer voor twee nachten onze kamer betalen, maar veel meer dan dat kunnen we ons voorlopig nog steeds niet permitteren. Zolang er geen oplossing uit de bus komt kunnen we geen geld investeren in uitstappen maken en ook niet veel voor eten en drank. De hele dag brengen we door met grommende magen, maar pas tegen de avond gunnen we ons iets kleins. Nu is het wachten wat morgen zal brengen, hopelijk komt er ofwel een oplossing van KBC, ofwel één van Argenta.

Dag 3 begint alweer in het internetcafé waar we lezen dat er een nieuwe pincode werd aangevraagd voor mijn KBC Visakaart, dus het zal zeker nog een kleine week duren voor we die weer kunnen gebruiken in een ATM. Aangezien ons beloofd werd dat de emergency card nu wel zal werken stappen we met goede moed naar de dichtstbijzijnde bank om geld af te halen aan het loket. We zien het “groots” en vragen ineens de maximum van 1.000 USD zodat we daar toch zeker een tijdje mee toekomen. Wat had je gedacht? We horen een biebtoon wanneer de kaart door de lezer gaat en weten al hoever het is: kaart geweigerd ! Ik dacht dat ik gek werd bij die kerel aan zijn bureau, wat is nu godverdomme nog het nut van zo’n emergency card??? We hadden ons al voorbereid op het ergste en ook mijn KBC Visakaart meegebracht. Dan maar hopen dat met deze kaart niets aan de hand is en dat was gelukkig zo. In plaats van 1.000 USD halen we maar 500 af want de kosten die we via KBC betalen zijn aanzienlijk.

Langs de ene kant waren we blij dat we aan geld geraakten, langs de andere kant woedend dat het nog maar een keer is fout gelopen met die Argenta emergency card (de schuld van Visa weliswaar). Dan maar weer naar het internetcafé om de nodige mails te versturen. We willen het risico om de laatste maanden nogmaals in de problemen te komen proberen te vermijden, dus vragen we Dave zijn mama om de visakaart die bij haar thuis ligt naar ons te versturen. Ze krijgt de hulp van mijn nonkel Walter die bij De Post werkt, hopelijk zal de kaart ons snel en veilig bereiken.

Toch ook even vermelden dat we deze dagen enorm veel hulp hebben gehad van andere reizigers die mee naar een oplossing zochten. Marc en Herlinde, het koppel dat we leerden kennen in Colombia deed er alles aan om ons zo snel mogelijk verder te helpen en verstuurden heel wat mails naar mensen die zij kenden. Dankzij de vele reacties op hun oproep zijn we aan een adresje geraakt in Costa Rica waar de kaart naar verstuurd zal worden.

Ook onze laatste dag stond nog steeds in het teken van mailen en alles in orde brengen. Na nog een keer of 4 naar het internetcafé te zijn gelopen was alles geregeld en kunnen we hopelijk weer verder.

Door al het gezever en geknoei van de laatste dagen heb ik het nu echt wel gehad. Ik ben het hier echt beu in deze stad, die mij trouwens al van dag 1 niet beviel, en wil vertrekken.