Cookeilanden – Rarotonga: een klein paradijs op aarde, hier nemen wij een weekje vakantie tijdens onze lange reis.

Donderdagavond 19 juni om 22u vertrekt onze vlucht met Air New Zealand. Donderdagochtend, 19 juni om 4u40 ‘s morgens komen we toe op de Cookeilanden na een vlucht van 3u40min. Hebben ze ons in een teletijdmachine gestopt in plaats van op een vliegtuig gezet :-) Nee hoor, we zijn de datumgrens overgestoken waardoor we donderdag 19 juni twee keer volledig meemaken, de dag dat we tien maanden onderweg zijn.

Wanneer het zonnetje opkomt wordt het ons direct duidelijk dat we ons op een prachtig eiland bevinden. Het binnenland van Rarotonga is niets dan groen, hoge bergen met puntige pieken en afgestompte toppen. Het centrum van dit eiland is zo dichtbegroeid dat het een jungle lijkt, absoluut een indrukwekkende omgeving.

Omdat we echt vakantie wilden nemen boekte Dave een bungalow aan het strand, deze week willen we genieten en relaxen en dat kan niet beter dan op deze plek. Een ruime bungalow op palen met een perfect zicht over het strand, de oceaan en de zonsondergangen ! ’s Morgensvroeg ontbijten we met zicht op zee, zelfs wanneer we nog lui in ons bed liggen zien we de golven overslaan en tussen de takken van de palmbomen zien we de zee. Om de zonsondergang te zien moeten we niet eens van ons balkon komen, we zetten ons gezellig neer met een glaasje wijn en genieten…

Hoewel we van plan waren goed te rusten kriebelde het toch al snel weer om iets te doen. De dag dat we toekwamen namen we de bus naar het centrum en gingen daar een kijkje nemen. In Avarua bevinden zich de meeste winkeltjes, restaurants en cafés. Hoewel het een klein eiland is, is het centrum gezellig en straalt pure tropische charme en warmte uit. We gaan er voor de eerste keer terug iets eten in een plaatselijk restaurantje en vinden het geweldig na al die maanden zelf gekookt te hebben in onze camper. In de namiddag leggen we ons lui op het strand, dat zonnetje is zalig na de winterse grillen van de voorbije weken.

Na een eerste zalige nacht in onze bungalow worden we pas wakker om 11u, oeps. De vorige nacht hadden we amper geslapen, maar zelfs nadat we gisteren vroeg in bed kropen sliepen we toch nog langer dan verwacht. Daar willen we geen gewoonte van maken, anders krijgen we niets te zien van dit knappe eiland. Toch nemen we vandaag alweer een luie dag, maken een lange strandwandeling en leggen ons daarna tussen de ontelbare krabbetjes in het zand.

Tijdens onze strandwandeling kregen we het gezelschap van twee lieve hondjes, zij volgden ons de ganse weg en komen de hele tijd een aai over hun kop vragen. De ene is een beige, een soort van herdershond en de andere is een zwarte die al flink grijs wordt door de ouderdom. We zijn direct verkocht door hun lieve snuiten en tijdens de rest van ons verblijf worden we regelmatig door hen vergezeld. Ongelofelijk hoe snel ze ons kennen, van zodra ze ons zien aankomen gaan hun staarten zo wild tekeer dat ze bijna hun evenwicht verliezen door zo hard met hun achterste te wiegen. Het nadeel van hun aanwezigheid is dat ik vaak bang word wanneer we andere honden moeten passeren en er vaak gevochten wordt. Onze twee woefen zoeken dan bescherming tussen ons beiden waarbij ik bang krijg als de andere honden met opgetrokken bovenlip komen afgelopen. Het is ongelofelijk hoeveel honden er op dit eiland wonen, gelukkig zien ze er allemaal gezond en verzorgd uit ook al lopen ze los over straat en doen ze waar ze zin in hebben.

Nu even terug naar het strand, we maken veel lange wandelingen en vinden het zalig om blootsvoets te kunnen rondlopen. Alleen is het uitkijken geblazen voor de schelpjes, de glasscherven die verspreid over het strand liggen en het koraal. Overal zien we niets dan afgebroken stukken koraal, sommigen zijn nog heel erg mooi van kleur. Heel verwonderlijk is dat niet want de golven beuken met een enorme kracht in op het rif dat op een paar tientallen meters van het strand ligt. Van ver hoor je het lawaai van de golven die breken, dat moet voor “ravage” zorgen. Het eiland van Rarotonga is omgeven door een rif, volledig rondom rond. Dat maakt dat je een groot kleurverschil ziet tussen het donkerblauwe water van de oceaan en het felblauwe en super heldere water van de lagune. Tot op de laatste dag bleven we tegen elkaar zeggen: wat is het hier prachtig, zo’n knappe kleuren !

Toen we op een middag lagen te zonnen onder de palmbomen en we op nog geen tien minuten tijd twee kokosnoten naar beneden hoorden vallen besloten we ons toch maar te verleggen, we zijn ons leven nog niet beu. Als zo’n kokosnoot op je donder valt is het gedaan met spreken.

We hoefden de trap van onze bungalow maar naar beneden te nemen en we zaten al op het brede, witte zandstrand. Pure luxe op backpackersniveau :-) We hebben ons eigen keukentje met alles erop en eraan en kunnen dus de hele dag door frisse drankjes uit de koelkast nemen, we liggen immers voor onze deur.

Op zaterdag staan we vroeg op om naar de plaatselijke Punanga Nui Market te gaan. Een erg gezellige markt met allerlei kraampjes van de immerlachende eilandbewoners met hun bloemen in het haar of achter het oor. Dit is echt een onbezorgd volkje dat met de glimlach op het gezicht door het leven gaat.

In een fruitkraampje kopen we ons twee pau pau’s, een heerlijke lokale vrucht die iets weg heeft van meloen, maar enigszins bitter smaakt. We drinken ook een vers fruitsapje dat gemaakt is van heel wat verschillende fruitsoorten en tegen het middaguur kopen we ons iets te eten in één van de vele kraampjes. Ik vind twee paar leuke oorbellen en Dave koopt twee nieuwe t-shirts, wat is het lang geleden dat we nog eens iets voor onszelf kochten.

Na opnieuw een middagje in de zon moeten we ons nog haasten om op tijd gewassen en aangekleed te zijn voor de Island Night in het Edgewater Hotel. Dit soort van voorstellingen wordt op verschillende plaatsen georganiseerd en gaat gepaard met een lekker buffet. Nadat we onze buiken goed rond hebben gegeten, we zijn het precies niet meer gewoon om veel te eten en zitten jammer genoeg al snel vol, begint de show. Deze bestaat uit verschillende Polynesische dansen waarbij er behoorlijk met de heupen wordt gewiegd door de vrouwen terwijl de mannen met hun knieën staan te schudden. Ze worden begeleid door een drumorkest dat leuke melodietjes brengt, ongelofelijk hoe zij erop los trommelen en nog ongelofelijker hoe die vrouwen en meisjes met hun poep kunnen schudden.

Terwijl we na de show druk babbelend naar “huis” lopen presteren we het voor de zoveelste keer om onze bungalow voorbij te gaan en staan we in het donker rond te kijken en zoeken. We zullen het blijkbaar nooit leren om wat meer oplettend te zijn, het is niet de eerste keer dat we over en weer moeten lopen om onze slaapplaats terug te vinden.

Op zondag wonen we de kerkdienst bij, de Sunday Mass. De bevolking op dit eiland is uiterst katholiek, zelfs gisteren voor we mochten beginnen eten moest er eerst gebeden worden. Op dit kleine eiland zijn er veel kerken waarbij de priesters op een talrijke opkomst kunnen rekenen. Het speciale hieraan is dat de dienst in het Maori wordt geleid en de gezangen die daarmee gepaard gaan. Zowel de mannen als vrouwen zingen uit volle borst, het bezorgt ons kriebels als we horen hoe zij erin opgaan. Van de teksten begrijpen we niets, maar de melodietjes zijn heel opgewekt en sfeervol. Iedereen kleedt zich ook op om naar de mis te komen, de vrouwen dragen allemaal een hoed, de kinderen zitten samen op de voorste rijen en spelen bijna gedurende de hele misviering.

’s Avonds gaan we nog een keer gezellig uit eten in een restaurantje aan het strand. We delen er een tafel met een Nieuw-Zeelands koppel, we hadden niet gereserveerd en hadden weinig keuze, en houden er een leuke babbel aan over. Blijkt dat er een Belg aan de bar zit, nogal een slome kerel die ons in zijn Brugs taaltje aanspreekt waarbij ik mijn lach moet inhouden. Het klinkt nogal grappig, de manier waarop hij spreekt en langs geen kanten moeite doet om zich een beetje verstaanbaar te maken ten opzichte van ons, Antwerpenaars.

Onze dagen vliegen veel te snel voorbij en om toch nog iets van het eiland gezien te krijgen huren we een fiets. Het eiland is maar 32km rondom rond en dus gemakkelijk op deze manier te verkennen. We rijden naar het begin van een wandeling die de doorsteek van het eiland maakt, maar omdat we al verschillende keren hoorden dat het nogal gevaarlijk is om verloren te lopen besloten we enkel de klim naar de top te maken en langs dezelfde weg terug te gaan. Een moeilijke beklimming naar The Needle met een top van 413m, maar eens boven hebben we een prachtig zicht over de omgeving en zien we ook in de verte het helderblauwe water van de lagune. Ongelofelijk hoe groen dit eiland is, dat valt nog eens te meer op nu we hier op zo’n hoogte staan en een 360° uitzicht hebben.

De afdaling is ook niet niks, er is geen echt pad en de weg gaat heel steil over niets dan boomwortels. Meerderen malen hurk ik om af te dalen uit schrik dat ik anders onderuit ga. Ik ben blij dat we terug op onze fietsen kunnen stappen en niet te voet verder moeten.

De temperatuur op dit eiland schommelt amper, het komt nooit onder de 20° en gaat ook nooit boven de 30°. Een verschil tussen zomer en winter is er dus bijna niet, alhoewel de plaatselijke bevolking al kou gaat lijden bij de huidige temperaturen van 25°.

Tijdens onze fietstocht nemen we de “achterbaan”, er zijn maar twee wegen die het eiland rondgaan. Het valt ons op dat de bevolking in mooie huizen woont en armoede is er naar wat wij te zien krijgen niet. Zo nu en dan botsen we op een dorpsgek, maar verder kunnen we besluiten dat dit volkje het goed heeft dankzij het bloeiende toerisme.

Op onze voorlaatste dag maken we een zoveelste strandwandeling naar de meest heldere zwemplek van het eiland, dit is een goeie plaats om te snorkelen. Maar aangezien mijn ogen stilaan geïrriteerd geraken door de zon en het zout waag ik het liever niet om onder te duiken en besluit ik het bij een zwempartijtje te houden. Dit is het meest heldere water dat we ooit gezien hebben, zo paradijselijk. Door de vele golven is het nogal moeilijk om de visjes te zien en je moet oppassen dat je het koraal niet raakt. Terug op het strand krijgen we het gezelschap van onze twee hondjes, zij komen alweer hevig kwispelend aangestormd en doordat ze wild afremmen krijgen we een pak zand op onze handdoeken. Daarna zetten ze zich rustig neer en blijven wat flodderen. Niet alleen zij twee, maar ook wij vinden hun gezelschap plezant. Andere toeristen jagen hen weg maar gelukkig zijn er toch nog meer dierenvrienden die hen wel aandacht geven. Een opluchting om dat te zien, want ik krijg het al lastig dat we ze opnieuw moeten “achterlaten”.

Onze laatste dag op dit eiland zullen we absoluut nooit vergeten ! Tetini Pekepo is een bekende artiest op dit eiland en hij zorgt voor een onvergetelijke herinnering. Op onze tweede dag brachten we hem een bezoekje en besloten we een afspraak te maken, we lopen al een paar maanden met deze gedachte en nu wordt het werkelijkheid !

“T” zoals hij genoemd wordt is een echte Maori en een tattoo-artiest. Maar bij hem kan je niet zomaar even binnenwandelen en een tekening voor het leven laten zetten. Aan elke tattoo die hij zet moet een levensverhaal vasthangen, je hebt niet zomaar te kiezen wat er op je lichaam komt.

We hadden ons huiswerk flink gemaakt en voor hij aan zijn ontwerp begint moet je hem dus uitleggen wat je wil en wat het verhaal daar rond is. Het speciale aan deze man is dat je nooit op voorhand weet wat je zal krijgen, hij bepaalt en ontwerpt aan de hand van jou verhaal al heb je zelf ook wel een minimale inbreng. Een afspraak bij Tetini is volledig gebaseerd op vertrouwen, je moet vertrouwen in zijn kunnen aangezien het eindresultaat steeds een verrassing is.

Ik vertelde hem dat ik een bloem wilde en de reden waarom. Het deed met deugd te horen dat hij mijn verhaal er rond heel mooi vond. De plaats waar je tattoo komt kies je zelf, maar dat is het zowat. Voor hij begint legt hij zijn hand op de plaats waar hij zal tekenen en bidt in het Maori. Daarna begint hij na te denken en start met de losse hand. Ook dat vinden we zo bijzonder aan hem, hij tekent niet zomaar een standaard figuur af maar ontwerpt het in gedachten en tekent het zonder enige voorbereiding, ook niet op papier.

Ik zit al een week met de kriebels en hoop dat ik niet te kleinzerig ben, gelukkig blijkt dat mee te vallen. Je voelt uiteraard de trillingen wel en het prikkelt wel wat, maar doodsangsten moet je er niet voor uitstaan ;-) Sommige stukken zijn wel veel gevoeliger dan andere en wanneer hij een hele tijd op hetzelfde plekje bezig is met inkleuren moet ik toch even op mijn tanden bijten.

Het resultaat: een prachtige bloem ! De extra die hij eraan toevoegde en de tattoo toch een stuk groter maakte dan gepland: naar onderen toe tekende hij het symbool voor een wortel die zich vastzet in de grond. Dat in functie van onze reis: eens komen we terug thuis en bouwen we daar ons stekje op. Naar boven toe tekende hij vliegende vogels, hoewel je het moet weten voor je merkt dat het vogels zijn en dat maakt het net zo speciaal. Dat opnieuw in functie van het reizen en ontdekken, daarnaast kreeg ik ook nog het symbool voor “nieuw leven”.

Ik ben enorm blij met het resultaat, dit is echt uniek en gebaseerd op mijn verhaal. Het ziet er prachtig uit !

Dave zijn verhaal was iets korter, bovendien wist hij niet eens wat hij juist wilde. Wel dat het op zijn achterarm moest staan en in de vorm van een rechthoek. Opnieuw volgde het gebed voor hij begon aan het ontwerp dat ook nu voortvloeide uit de losse hand. Hij vertelde Dave dat hij een pijnlijke plaats had uitgekozen om te laten tatoeëren, de achterkant van je arm op dat weke velletje. Het resultaat was alweer verbluffend, een prachtige tekening met heel wat verwijzingen naar onze reis. Haaientanden geven bescherming tijdens de trip terwijl andere symbolen voor kracht zorgen. Een knappe tattoo waar een knap verhaal aan vast hangt en dat gecreëerd door een echte Maori, hem vergeten we nooit !

Met deze eeuwige herinnering sluiten we een prachtige week af ! We hebben absoluut genoten van ons verblijf op de Cookeilanden en met volledig opgelaten batterijen kunnen we er opnieuw tegenaan.