Via de Southern Scenic Route verkennen we de regio van The Catlins, deze keer krijgen we de twee toppers samen; mooie natuur én het dierenleven.

Het landschap dat we tijdens deze rit te zien krijgen is niet spectaculair in die zin dat het ons wat aan de Ardennen doet denken. Maar dat het een bijzonder mooie en groene omgeving is kunnen we niet ontkennen, bovendien staan er hier duizenden schaapjes te grazen op de uitgestrekte groene heuvels. Deze weg loopt naar het zuidelijkste punt van dit Zuidereiland waarbij we grotendeels langs de Pacific Ocean rijden.

De plaats waar we voor het eerst halt houden is Nugget Point. Bijzonder aan deze plek is dat hier heel wat verschillende diersoorten samenkomen, iets dat ergens anders niet het geval is. Zo zitten hier de zeehonden, zeeleeuwen, zee-olifanten, yellow eyed pinguïns, en verschillende vogelsoorten. In Roaring Bay gingen wij kijken of we de zeldzame yellow eyed pinguïns ook vandaag konden zien. Op deze plek woont ook de kleinste pinguïnsoort ter wereld, de blauwe pinguïns met hun schattige kuif, jammer dat zij zich niet lieten zien.

Vanaf 16u15, zowat hetzelfde uur dan dat we ze vorige keer zagen, kwamen ze één voor één uit het water. Met een golf komen ze mee aan wal gespoeld en dan zetten ze een spurtje in naar het strand. Daarna wandelen ze de duinen in waar ze nesten, vaak wachten ze op mekaar en waggelen dan gezamenlijk verder. In totaal kwamen er 10 van hen vrij kort na mekaar aangezwommen en alweer zeer tevreden konden wij onze weg verder zetten.

In Cannibal Bay kan onze volgende dag niet beter beginnen, maar liefst 13 zeeleeuwen treffen we er aan. We hebben hier vlakbij overnacht en staan al op het strand voor de zon boven de bergen komt, veel van de zeeleeuwen slapen nog en de anderen zijn aan het spelen. Deze soort van zeeleeuwen, de Hooker sea lions, leven enkel in Nieuw-Zeeland. Het zijn fameuze beesten waarvan de mannetjes tot 500kg kunnen wegen. Voorzichtig gaan we dichterbij, gelukkig hebben deze dieren de reputatie geen schrik te hebben van mensen en kunnen we gemakkelijk onze gangen gaan en tientallen foto’s en filmpjes maken. De dieren maken een grommend geluid terwijl ze spelen en mekaar uitdagen voor een gevecht. Vaak maken ze daarvoor slapende zeeleeuwen wakker die zich daar blijkbaar niet aan storen. We hebben lang staan kijken naar dit schouwspel, geweldig is dit toch !

Ons geluk kan niet op wanneer we ook in Surat Bay een aantal zeeleeuwen aantreffen. Deze zijn iets minder actief en liggen lekker lui te zonnen op het strand. Of je er nu vlak voor gaat zitten om foto’s te maken of niet, ze bewegen amper en trekken zo nu en dan even een oogje open.

Zo hebben we er meteen twee korte strandwandelingen opzitten en een heleboel foto’s kunnen maken van deze Nieuw-Zeelandse zeeleeuwen.

Tijd voor iets anders nu, we bezoeken de Purakaunui Falls. Via een kleine omweg over een onverharde weg komen we aan de toegangspoort. Na een korte wandeling komen we aan de waterval die niet speciaal is en in die zin ook de omweg niet waard.

De McLean Falls die we daarna bezoeken zijn dat zeker wel. De omgeving is erg tropisch, iets wat je niet verwacht in dit landschap. De bomen zijn begroeid met mossen, zelfs de rotsblokken in het riviertje zijn volledig groen. Eigenlijk is alles wat je hier ziet groen door de vele mossen, een prachtige omgeving. De waterval op zich is ook indrukwekkender dan die van daarstraks, maar vooral de wandeling er naartoe maakt het bijzonder.

In Porpoise Bay gaan we op zoek naar de zwart-witte Hector dolfijnen, één van de zeldzaamste en kleinste dolfijnsoort ter wereld. Om deze dieren te zien heb je veel geduld nodig, terwijl we zaten te lunchen in de camper hielden we één oog op de baai in de hoop al een vinnetje te zien boven komen. Na de lunch gingen we met de verrekijker in de aanslag op zoek, het duurde maar een paar minuten voor Dave de eerste dolfijnen opmerkte. Ze zijn inderdaad klein en veel meer dan hun rugvinnen krijg je moeilijk te zien. In totaal zwommen er vijf dolfijnen heen en weer, ze bleven in hetzelfde gebied toertjes maken wat het voor ons gemakkelijker maakte om ze te volgen. Een aantal keer zagen we hun afgeronde snoetjes bovenkomen en we prezen onszelf gelukkig dat we ook deze dieren te zien kregen.

In Curio Bay, de baai tegenover die waar de dolfijnen zwemmen, gingen we een kijkje nemen naar de fossiele boomstammen die maar liefst 180 miljoen jaar oud zijn. Deze bomen uit een subtropisch regenwoud werden bedolven door het as van een vulkanische uitbarsting en later nog eens bedekt door meer rotsen waardoor de boomstammen zakten tot onder de oceaan. Nu ze opnieuw zichtbaar zijn kan je zowel boomstammen als boomstronken onderscheiden, toch speciaal deze fossielen op het strand.

Een voorlaatste stop hielden we aan Slope Point, het meest zuidelijke punt van het Nieuw-Zeelandse zuidereiland. Van op dit punt kijk je over de enorme oceaan die voor je ligt, dit is misschien wel het meest zuidelijke punt ter wereld waar wij tijdens onze reis zullen komen.

Deze lange dag met veel stops sloten we af in Waipapa Point. Van zodra we het strand opwandelen lopen we zowat in de armen van een reus van een zeeleeuw. Die ligt lekker te rollebollen in het zand en schenkt geen aandacht aan die twee toeristen met hun fototoestel. Terwijl ze liggen te zonnen scheppen ze met hun vinnen dikwijls zand over hun dikke lijven, een grappig zicht. We wandelen het kiezelstrand af op zoek naar andere exemplaren, maar kunnen er geen meer vinden. Op onze terugweg zie ik een yellow eyed pinguïn op de rotsen, hij is helemaal alleen. Nadat hij een hele tijd op de rotsen is blijven staan en rondkijken legt hij zich op zijn buikje neer. Raar vinden we dat, de vorige keren zagen we ze altijd in groepjes uit het water komen en naar de duinen lopen waar ze nesten. We kregen medelijden met hem en hoopten dat hij niet verloren zou zijn of misschien wel ziek. Gelukkig werden we wat later gerustgesteld door een vrouw uit de buurt. Zij maakte een wandeling met haar hond en we vroegen haar of het normaal was dat deze pinguïns helemaal alleen aan land kwam. Nu blijkt dat ze in dit seizoen erg verzwakt en moe zijn door het voeden van hun jongetjes en vaak even moeten rusten wanneer ze uit de zee komen voordat ze naar hun nest wandelen, oef.

Omdat we op deze plek niet veel dieren zagen en we vooral graag nog een keer de gewone zeehonden willen zien blijven we hier overnachten. We parkeren ons naast de vuurtoren en staan daarmee vlak naast de zee. We horen het geluid van de golven tot in onze camper, dat wordt weer een leuk nachtje.

Onderweg naar het toilet hoort Dave een snurkend geluid, het komt uit de duinen waarnaast we lopen. En wat zien we daar liggen? Een dikke zeeleeuw die zalig ligt te knorren.