Op naar het noorden van het Zuidereiland waar we onze laatste week doorbrengen voor we de overzet nemen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar… we beleven alweer een topmoment !

In plaats van de snelweg te nemen richting Picton volgen we een tip die mijn nonkel Walter ons meegaf. Iets voorbij Tuamarina namen we de afslag richting Rarangi en Whites Bay. Het is intussen avond en hoog tijd om een slaapplaats te zoeken, deze vonden we in ons “campsite boekje”, een gratis camping naast het water. Vanaf dit punt gaat de weg verder over een goeie gravelroad die ook voor onze camper te doen is.

De hele rit gaat over bergpassen waarbij je steeds vlak naast de baai van Port Underwood blijft rijden wat voor mooie zichten zorgt. Deze trip is een voorsmaakje op de Marlborough Sounds, helderblauw water in een groene baai omringd door hoge bergen. We lassen meermaals een fotostop in, gelukkig is er amper verkeer op deze weg want er zijn geen stopplaatsen voorzien.

Omdat we vanochtend vroeg vertrokken zijn we vrij snel in Picton. Hier boeken we een ferryticket voor drie personen (wijzelf en de camper) voor de overtocht naar Wellington binnen een weekje. Van hieruit rijden we verder via de Queen Charlotte Drive naar de afslag voor de gelijknamige wandeling die begint in Anakiwa.

Deze Queen Charlotte Walking Track is een meerdaagse tocht van 71km, wij houden het bij de eerste 13km. Hoewel het al laat in de voormiddag is beginnen we toch nog aan de tocht en zetten er flink de pas in. In totaal zijn we 5,5u onderweg geweest om de wandeling heen en terug te maken en lasten we een korte lunchpauze in.

Het begin van de trip is niet heel spannend waarbij we ons al afvroegen wat er nu zo speciaal was aan deze wandeling, maar na het eerste half uur wordt het heel erg mooi. We wandelen op en rond de bergen wat een uitstekend zicht geeft over de knappe sound. Op deze alweer stralende herfstdag, ons geluk kan niet op, kleurt het water in de baai helderblauw. We bevinden ons in een erg groene omgeving, waar je ook kijkt zijn er niets dan bossen. Dit traject is erg geliefd bij mountainbikers en we worden vaak door hen voorbijgestoken, maar andere wandelaars zien we niet.

Om 13u15 bereiken we Mistletoe Bay waar we onze brooddoos bovenhalen. Op een half uurtje laten we onze voeten rusten, vullen we onze magen en zorgen we ervoor dat we klaar zijn voor de terugweg. Een verfrissend voetbadje zat er niet in, de baai zat bomvol kwallen die zich synchroon verplaatsten. Van zodra er één naar links afdreef zwommen de honderden anderen mee. Ook het strand lag bezaaid met die witte blubbers, dus bleven we veilig op ons bankje zitten. Hazewind Dave vliegt er meteen weer in en we stappen stevig door zodat we om 16u de 26km hebben afgelegd. Mijn benen trillen van de inspanning en mijn voeten vragen om verluchting, de verfrissende voetdeodorant die we meekregen van Astrid doet enorm deugd na zo’n inspanning.

Ik moet toegeven dat we zalig geslapen hebben na de inspanning van gisteren, al worden we gewekt door de koude in de camper. Sinds lang hebben we vandaag nog eens een sombere dag, regenen doet het net niet maar er hangen dikke, grijze wolken in de lucht die niet veel goeds voorspellen. Een ideale dag dus voor de was en de plas, een douche, een bezoek aan het internetcafé en de supermarkt om de voorraadkasten nog eens vol te laden.

In de late namiddag zijn we hiermee rond en leggen we de laatste kilometers af naar Marahau, de uitvalsbasis voor de verkenning van het Abel Tasman National Park.

In plaats van dit park te voet te bezoeken laten we deze keer onze armspieren het werk doen en boeken een dagtrip zeekajakken. De lange tocht die wij wilden maken kan niet doorgaan omdat we de enige zijn, dus sluiten we ons aan bij een ander koppel dat een halve dagtrip boekte. Morgenvroeg, om half 9 stipt moeten we op post zijn.

Terwijl we ’s avonds onze mails checken die we vanmiddag hebben opgeslagen doen we een erg onaangename verrassing. Nadat we vertrokken uit Australië worden er in dat land nog steeds betalingen verricht met onze kredietkaart !! Iemand moet dus op de één of andere manier onze kaart gekopieerd hebben en gaat daar nu lekker mee shoppen. Wil het toch lukken dat we net in een erg klein dorpje zitten waar je niet eens aan internetverbinding moet denken, dus kopen we ons een telefoonkaart zodat we onmiddellijk naar Cardstop kunnen bellen. Raar maar waar, het 070 nummer van Cardstop kunnen wij niet bellen vanuit een telefooncel, dus schakelen we voor de zoveelste keer de hulp van mijn mama in. Nu maar hopen dat er snel een dossier wordt aangelegd en wij onze “verloren” centen kunnen recupereren.

De volgende ochtend is het sombere weer van gisteren alweer volledig voorbij. Het is intussen de tweede dag van het winterseizoen en het zonnetje schijnt volop.

Voor we het water op gaan krijgen we “wetshoes”, een regenjas en een spatzeil (een soort van rok die we hoog rond ons middel moeten binden, de randen daarvan trek je over het gat in de kajak, nadat je er zelf inzit uiteraard, zodat je lekker droog blijft). Buiten ons is er maar één ander koppel, Nieuw-Zeelanders, die een halve dagtrip boekten. Zo hebben we in de namiddag de gids voor ons alleen en eigenlijk is het wel plezant in zo’n klein groepje. We vragen ons af of dit duo de doorsnee Nieuw-Zeelander weerspiegelt, ze zien er vrij komisch uit. De vent hoort eerder thuis in een tekenfilm door zijn speciale gezicht met gigantische neus waarop nog een meer gigantische bril staat. Zijn kleding benadrukt zijn grappige uiterlijk des te meer: een zwart-wit gestreepte kousenbroek met daarover een blauwe bouwvakkersshort zonder enige model waarbij de spannende elastiek zijn korte pijpen eens zo hard doen opblazen en daarboven draagt hij een wollen truitje waaraan hij hopeloos staat te trekken omdat het gekrompen is tijdens het wassen en nog amper tot aan zijn navelbuik komt.

Marahau ligt aan de Tasman baai en dat is ook het beginpunt van onze trip. Het water is vandaag bijzonder kalm wat het kajakken vrij gemakkelijk maar vooral ontspannend maakt. We kunnen volop rondkijken en van de omgeving genieten, het is een prachtige locatie om per boot te ontdekken. We zetten koers naar een eerste eiland, Adele Island, waar we een aantal luie zeehonden aantreffen. Ze liggen zalig te zonnen en hebben evenveel geniet van deze stralende winterdag als wij. Terwijl we langs de rand van het eiland verder peddelen hoort de gids de roep van de kleine, blauwe pinguïn. Daar blijft het spijtig genoeg ook bij, we horen hen tekeer gaan ergens tussen de rotsen en het struikgewas maar krijgen de kleinste pinguïn ter wereld niet te zien. Verspreid over de rotsen liggen heel wat zeehonden, sommigen met pups. Éen van hen duikt het water in en komt een kijkje nemen naar die nieuwsgierige kajakkers. Heel erg plezant hoe ze naar je toe komen tollen, ze draaien altijd rondjes in het water, en dan onderduiken om op een totaal ander punt weer boven komen.

Na deze eerste zeehondenontmoeting steken we opnieuw over naar het vasteland. We zijn intussen een goeie twee uurtjes aan het kajakken en we moeten op tijd aan het strand zijn waar het Nieuw-Zeelands koppel wordt opgepikt door de watertaxi. Terwijl we wachten drinken we thee en koffie met een koekje en laten onze broeken drogen door het zonnetje. Dave zijn poep is kleddernat, maar mijn broek is volledig door en door nat. Gelukkig is het vandaag helemaal niet koud en is er geen wolkje aan de hemel zodat onze broeken snel drogen. Die rokken waar ik het daarnet over had worden dus verondersteld om de kajakker droog te houden, maar op de één of andere manier creëer ik steeds een zwembad op dat zeil waardoor het water er op de duur gewoon doorsijpelt.

Nadat die twee zeer spraakzame mensen, er kwamen geen twee woorden uit op heel de voormiddag, zijn opgepikt springen wij terug in onze kajaks. Het stuk waar we nu doorheen moeten wordt de “mad mile” genoemd vanwege de sterke stroming, maar aangezien het vandaag zo’n ideaal weer is en het water spiegelglad hebben we er geen probleem mee om daardoor te geraken.

De rust tijdens de trip is zalig, van zodra je tegen land komt hoor je de vogeltjes fluiten maar verder is er totale stilte. In dit laagseizoen zijn er amper andere kajakkers, we komen er slechts 4 tegen op heel deze dag. Overal zijn we alleen en dat is zo ontspannend… Tegen de middag brengt de gids ons naar een strand dat enkel van op het water bereikbaar is, alweer lijken we alleen op de wereld. Terwijl wij wat rondwandelen wordt het picknick dekentje bovengehaald, we eten een heerlijke wintersoep met een broodje. Hoewel het officieel winter is lijkt het vandaag eerder een warme lentedag, maar de soep smaakt alsnog heerlijk.

Tussen de rotsen op het strand vonden we grote zeesterren en een krab, maar het is al snel weer tijd om ons klaar te maken.

We zitten intussen vlakbij Pinnacle Island waar een kolonie zeehonden woont. Nu onze batterijen weer volledig opgeladen zijn gaan we op zoek naar enkele speelse zeehonden en misschien wel een paar pups. In deze tijd van het jaar zijn de pups net groot genoeg om van de mama weg te zwemmen en durven ze al in zee te komen. De eerste zeehond die we zien tussen de rotsen waakt over drie pups, wat zijn ze schattig ! Van zodra ze ons opmerken komen ze nieuwsgierig dichterbij gezwommen en staren ons aan met hun grote, donkere puppy-ogen. Van achter een rots zien we hen loeren tot er eentje dapper genoeg is om naar ons toe te komen, de twee andere volgen achter hem. Ze kruipen op de rotsen waaraan wij ons vasthouden en kijken ons aan, alsof er elk ogenblik iets kan gebeuren. Eens ze op hun gemak zijn beginnen ze te spelen en komen stilletjes dichterbij. Dave steekt zijn hand uit en de dappere onder de puppy’s komt snuffelen, hoe lief ! Ze zijn om op te eten, zo schattig. We zouden hier de hele middag kunnen blijven liggen, maar dat is de bedoeling uiteraard niet. We peddelen het eiland rond en zien nog verschillende andere zeehonden en enorm veel aalscholvers. Deze vogels zitten bijna altijd met hun vleugels open zodat de wind hun veren kan drogen. In tegenstelling tot andere vogels hebben zij geen olie op hun veren om dieper te kunnen duiken waardoor deze doornat worden en dus moeten droog geblazen worden.

Voor we van dit eiland weg peddelen gaan we nog een laatste keer kijken bij de puppy’s. Er is er maar eentje die opnieuw een kijkje bij ons komt nemen, maar het blijft een topmoment. Hij zwemt onder de kajaks door en speelt in het water, een echte entertainer.

Het wordt nu echt tijd om verder te gaan want ook wij worden opgepikt door de watertaxi. We leggen de laatste kilometers af tot Bark Bay waar de gids ons nog snel een koffietje maakt voor we aan boord gaan. In totaal hebben we vandaag 18km afgelegd en ik begin het serieus in mijn armen te voelen.

Op een half uurtje vaart de boot terug naar Marahau waar hij door een traktor uit het water getrokken wordt. Bij aankomst manoeuvreert de schipper zich op een aanhangwagen die achter de traktor hangt waarna deze ons uit het water rijdt en voor het kantoor afzet. Het is eens wat anders om op een rijdende boot te zitten, een reddingsvest is in dat geval niet meer nodig.

We kijken terug op een alweer zeer geslaagde dag. De omgeving van Abel Tasman is heel erg mooi en perfect om per kajak te verkennen. Daarbij komt nog eens het schitterende weer van vandaag en de luxe om dit alles alleen te kunnen ervaren in alle rust.

Als kers op de taart de zeehondenpups, onvergetelijk wanneer zo’n kleine lieverd aan je hand komt snuffelen. Kort samengevat: een absoluut hoogtepunt !