Fox en Franz Josef Glacier: dat dit een hoogtepunt van onze reis doorheen Nieuw-Zeeland zou worden hadden we wel gedacht, maar het werd nog veel meer dan dat.

’s Morgens worden we wakker bij staalblauwe hemel en de zon aan de horizon boven de oceaan. Dat belooft een mooie herfstdag te worden, tijd om in actie te schieten en onze wandelschoenen aan te trekken.

Omdat we kozen voor een begeleide dagwandeling op de Franz Josef Gletsjer trekken we er vandaag zelf op uit, er zijn genoeg tracks naar de Fox gletsjer die je kan volgen. Voor we daaraan beginnen boeken we een helikoptervlucht van 20min die eveneens een ijslanding maakt bovenop de gletsjer. Dit grapje kost ons redelijk wat centjes, maar de herinnering zal voor altijd blijven. Deze vlucht wilden we hier aan de Fox Glacier maken omdat we op de andere gletsjer al een wandeling gepland hebben. Maar na overleg met de verkoper veranderen we van gedachte, de Franz Josef is veel steiler en in die zin ook indrukwekkender om over te vliegen. We boeken de trip voor vanavond zodat we hier nog tijd genoeg hebben om de regio te verkennen.

De Fox Glacier Valley Walk brengt ons tot vlak tegen de gletsjer, een eerste indrukwekkend zicht over die gigantische ijsmassa. Een gletsjer is een bewegende ijsmassa die 100.000 keer trager naar beneden glijdt dan een rivier. Op de top moet er een groot oppervlak zijn waar de sneeuw zich kan verzamelen en op deze plaats moet de sneeuw op vriestemperatuur blijven gedurende verschillende jaren.

Om de gletsjer vanuit een andere invalshoek te kunnen bekijken wandelen we langs Fox River naar een platform, om daar te geraken moeten we stevig klimmen. Het tempo ligt vandaag nog hoger dan anders omdat we niet te laat mogen komen voor de helikoptervlucht. We vliegen bijna bergop en springen over de waterstromen die door het bos lopen. Eens boven staan we goed in het zweet en is die dikke winterjas meer een last dan een deugd.

Daarna rijden we het kleine dorpje van Fox Glacier door naar het Peak View Point. Van op dit punt tussen de weien heb je een geweldig zicht over de omliggende bergen met hun besneeuwde toppen. We zien de drie toppen van Mount Cook, de laagste, middelste en hoogste top. Daarnaast ligt Mount Tasman en rondom nog verschillende andere toppen van de zuidelijke alpen.

Als afsluiter in het Fox gebied en in een race tegen de tijd maken we nog de wandeling rond Lake Matheson. Deze begint met een boswandeling waarbij je op verschillende punten uitkomt aan het meer. In het water weerspiegelen de witte toppen van de omliggende bergen, heel erg mooi is dat. Nu we hier zowat alle mogelijke wandelingen hebben meegepikt wordt het hoogtijd om te vertrekken.

Een bochtige bergrit van 20km brengt ons tot in het dorpje van Franz Josef, dit is al even klein dan dat van Fox. Voor we ons aanmelden voor de vlucht boeken we snel nog onze dagwandeling voor morgen, zo zijn we zeker van een plaatsje in de groep.

In volle spanning worden we naar de helikopter gebracht, het wordt nog eens zo leuk als blijkt dat we de enige passagiers zijn. We nemen plaats voorin naast de piloot en daarbij is het uitkijken dat ik niet met mijn voeten tegen het controlepaneel stoot, ik vind het nogal gevaarlijk al die tientallen knopjes vlak voor mijn tippen. Voor het lawaai en om in contact te staan met de piloot moeten we een hoofdtelefoon opzetten.

De piloot begint op zijn pedalen te trappelen en aan wat knopjes te frutselen en een paar seconden later gaan we geleidelijk aan omhoog. Van in de glazen cabine heb je een perfect zicht over de omgeving en kan je naar alle kanten kijken. We vliegen door de vallei, langs weerskanten zijn er hoge bergen. We stijgen een flink pak en wanneer we over de hoogste berg heen zijn lijkt het alsof de piloot de helikoper in vrije val naar beneden laat gaan. Die paar seconden kriebelen zo hard in mijn buik dat ik in Dave zijn been knijp van spanning.

Het zicht dat we nu hebben is adembenemend mooi, niets dan wit ijs over een oppervlakte van maar liefst 32km². Eens we boven aan de gletsjer zijn merkt de piloot een Oostenrijkse berggeit op die door de sneeuw loopt. Het is volgens hem heel uitzonderlijk dat je dit dier te zien krijgt en zeker in deze tijd van het jaar wanneer ze normaal een pak lager zitten vanwege de kou.

We cirkelen over de top van de gletsjer heen en weer voor de piloot een ijslanding maakt op een hoogte van 2.500m. Voorzichtig stappen we uit en ik buk diep genoeg want ik heb schrik van de schroeven die boven onze hoofden staan te draaien.

Hier bovenop de gletsjer krijgen we een aantal minuten de tijd om rond te kijken, ik kan niet beschrijven of verwoorden hoe knap dat wel was maar we waren beiden fameus onder de indruk. De sneeuw is hier zo diep dat onze schoenen volledig verdwijnen in de witte poeder. Dit is één van de plekken waar je sprakeloos van wordt en uren zou kunnen blijven rondkijken.

Deze middag kwamen er plots dikke wolken opzetten en Dave kreeg schrik dat deze de zichten tijdens de vlucht zouden belemmeren. Dat was gelukkig niet het geval want vlak boven de gletsjer was de hemel volledig blauw en ook het zonnetje scheen volop. Nadat we massaal veel foto’s hadden genomen stegen we voor een tweede keer op. De berggeit stond in de verte aan de rotsen en we vlogen haar achterna. Opgeschrikt door het lawaai van de helikopter zette ze het op een lopen. Ze toonde zo nietig in die grote sneeuwmassa, voor ons was het een mooie extra.

We vliegen terug door de vallei langs de hoge rotswanden met de gletsjer onder ons. In de verte zien we de Tasmanzee liggen, we geven onze ogen nog een keer goed de kost voor we terug aan de grond gezet worden. Met een hoge snelheid gaan we af op het landingspunt, ik sta ervan versteld hoe snel en zacht het toestel op de grond neerkomt. In totaal zijn we een half uurtje weggeweest hoewel de trip normaal maar 20min zou duren, we hebben dus nog meer waar gehad voor ons geld. Sowieso was deze ervaring zijn geld meer dan waard, dit is een van de knapste dingen die we ooit gedaan hebben.

De piloot is zo gefascineerd door de berggeit dat hij direct terugvliegt nadat hij ons heeft afgezet, zo zie je maar hoeveel geluk wij gehad hebben om dat beestje te zien.

Hoewel onze dag tot nu toe al goed gevuld was houden we het nog niet voor bekeken. We willen al een voorsmaakje voor morgen en wandelen door de vallei tot zo dicht mogelijk tegen de Franz Josef gletsjer. Deze ligt intussen volledig in de schaduw in dit late uur, maar is daarom zeker niet minder indrukwekkend. De beklimming is voor morgen en we hebben er absoluut zin in.

Eens het donker is maken we nog een korte wandeling dichtbij het dorpje. In een folder las ik dat er hier gloeiwormen te zien zijn na zonsondergang en het leek ons plezant daar een keer naar op zoek te gaan. Met onze zaklamp in de hand (en een ei in mijn broek) wandelen we het pikdonkere bos in. Ik ben allesbehalve op mijn gemak in het donker en laat Dave niet los. Na een kleine 10min wandelen hebben we nog geen enkele worm zien gloeien en houden we het voor bekeken tot mijn grote vreugde.

De volgende ochtend kleden we ons dik aan en sinds heel wat maanden maak ik nog een keer een lunchbox klaar. We hebben een volledige dagtrip op het ijs geboekt en moeten op alles voorzien zijn.

Aan het verzamelpunt staat gemakkelijk 60 man te wachten, als dat maar goed komt. Omdat ons eigen materiaal goed genoeg is hoeven we geen jas of schoenen te dragen die al honderden mensen voor ons aangehad hebben. Bovendien zit je eigen gerief altijd beter, het enige dat we wel moeten meenemen zijn de stijgijzers, zonder kom je het ijs niet op.

Eens we met de bus tot dichtbij de gletsjer gereden zijn worden we in groepen verdeeld. Wij hebben zin in actie en willen graag dat het wat vooruit gaat dus zorgen we ervoor dat we in groep 1 terecht komen. Onze gids werkt vandaag zijn laatste dag en wil er iets speciaals van maken, dat belooft ! Ons groepje telt 11 personen waaronder het oxo-drietal (drie vrienden waarvan er twee o-benen hebben en eentje x-benen :-) ).

Het begin van de tocht gaat heel erg vlot, ’s ochtendsvroeg zijn er al een aantal gidsen in de weer om de trappen in het ijs uit te kappen. Dat maakt het een pak gemakkelijker om omhoog te geraken en zo komen we snel tot bij de eerste ijslaag. Vanaf hier begint voor ons het avontuur.

Onze gids behoort bij de seniors door het feit dat hij al een aantal jaren ervaring heeft en mag dus van het gewone pad afwijken en zelf een weg zoeken doorheen de ijsmassa. Dat houdt in dat we in de voormiddag over een weg lopen die al eerder een keer gebruikt werd en de trapjes nog een beetje zichtbaar zijn, toch heeft de gids zijn handen vol met het opnieuw uitkappen van het ijs. Dat maakt ook dat het tempo niet altijd hoog ligt, bijna constant moeten we wachten tot de gids de weg begaanbaar heeft gemaakt. Hoewel dat niet echt nodig is want met die stijgijzers kan je steile hellingen beklimmen zonder weg te schuiven, maar dat is nu eenmaal zijn taak en als je baas in de omgeving rondloopt kan je maar beter gehoorzamen. We zijn nog niet lang aan het stappen wanneer ik met mijn linker been door het ijs trap en in een diepe put terecht kom. Een grappig zicht is het alleszins, maar mijn knie doet toch behoorlijk pijn. Gelukkig moeten we blijven stappen zodat ze de kans niet heeft om stijf te worden.

We hebben een razende honger en onze boterhammetjes smaken eens zo goed na een paar uur gewandeld te hebben op het ijs. Ook al is het zonnetje weer van de partij vandaag, het wordt snel fris wanneer je stil zit en onze poepen kletsnat zijn van het ijs.

Tijdens de lunch is onze gids er op uit getrokken met de bedoeling een nieuwe route te verzinnen, hij had ons verwittigt dat hij actie wilde vandaag en dat zullen we krijgen. Hij neemt ons mee door diepe kloven en laat ons steile ijswanden beklimmen. Heel erg tof is dat allemaal, tot we aan een kloof komen die wel heel erg diep is en waar je bijna in spagaat moet gaan staan om erover te geraken. Intussen heeft de trip al meer weg van ijsklimmen dan van een verkennende wandeling op de gletsjer. Om het iets veiliger te maken hakt de gids een aantal treden in het ijs en spant daarna een koord over de kloof. Daaraan kunnen we ons vasthouden terwijl we de oversteek wagen.

Nadat Jason de gids het ook nog eens presteerde om zijn weg kwijt te geraken, wat niet heel onlogisch is want de ijsmassa is constant in beweging en verandert elke dag, komen we opnieuw aan een moeilijke oversteek. De eerste vraag die hij daarbij stelt: “heeft er iemand last van hoogtevrees”? Ja, ikke !! Deze kloof is nog dieper dan die van daarstraks, hier kan je best niet in sukkelen. Ook deze keer maakt hij de nodige treden, spant een nieuwe koord en helpt ons om over de laatste hindernis te geraken, althans dat dacht hij toch. Voor we opnieuw op het gewone pad terecht komen moeten we nog een laatste hoge wand over geraken maar na wat we intussen gewend zijn vandaag lukt dat zonder enig probleem.

De tijd begint te dringen na dit avontuur op het ijs en dus moeten we ons haasten om nog een aantal spectaculaire zichten mee te pikken. We worden doorheen nauwe kloven geleid waarbij je moet wringen en duwen tegen de ijswanden om erdoor te kunnen schuiven. Op sommige plaatsen is het ijs zo helder en doorzichtig dat het een blauwe kleur krijgt, prachtig. Al word je er zeiknat van om zo tussen die ijswanden te kruipen, de ervaring is super. We bezoeken ook nog een ijstunnel, een groot gat te midden van de ijsschotsen die eveneens een mooie blauwe kleur heeft. Zo zien we onderweg nog verschillende blauwe kloven, zakt Dave ook een keer met zijn voet door het ijs in een plas water en een andere kerel uit de groep mistrapt zich ook en zit tot zijn knie in het ijswater.

Na een fantastische dag van 7u op de gletsjer met heel wat klim- en stuntwerk is het nu tijd om de afdaling in te zetten. Dankzij onze ervaren gids hadden we een onvergetelijke dag en kwamen we op stukken van de gletsjer waar nog niemand geweest was.

De afgelopen twee dagen waren absoluut fantastisch, met een mooie ervaring en geweldige herinneringen verlaten we het gletsjergebied.