We zetten onze weg verder langs de Southern Scenic Route en rijden het fjordland binnen. Een topper die ons te wachten staat is een cruise in de Doubtful Sound.

De route brengt ons langs Invercargill, een stad waar we halt houden om boodschappen te doen en onze benzinetank alweer eens vol te gooien. Hier vinden we ook een alternatief op de openbare douches of douches op een camping waar we tot nog toe altijd gebruik van maakten. Voor amper een halve euro per persoon meer betalen we inkom in het Splash Palace. Het klinkt spannender dan het is, maar we hebben toegang tot het gewone zwembad, een zalig warm bubbelbad, een golvenbad dat niet in werking is en zalig ontspannend een stoombad. Voor dat geld laten we ons een dik uur weken van het ene bad in het andere en sluiten af met een douche. Eerlijk toegegeven, we hebben gebruik gemaakt van onze “thaise namaak studentenkaart” en betalen daardoor amper meer dan in de openbare douches.

Volledig opgefrist zetten we onze weg verder. We hebben intussen onze cruise voor morgen vastgelegd en kunnen het dus op ons gemakje doen. Tegen de avond belanden we op een gratis camping aan Lake Monowai. We vermoeden dat het hier een mooie omgeving is, maar aangezien het intussen pikdonker is krijgen we er niet veel van te zien. ’s Morgens vertrekken we alweer voor dag en dauw, we moeten de laatste kilometers nog afleggen tot Manapouri van waaruit de cruise vertrekt. We zijn het de laatste weken (in Australië) gewoon geweest om steeds vroeg op te staan, zo rond een uur of 6. Maar hier wordt het zelfs om half 8 nog maar net licht en dat maakt dat we veel slechter uit ons bed kunnen en onze dagen een pak later beginnen dan we gewend waren.

Voor we aan boord gaan van het mooie zeilschip, de Fiordland Navigator, ontbijten we nog snel in de camper. Intussen beginnen de andere toeristen toe te stromen en staan ze al ongeduldig aan te schuiven om toch maar eerst aan boord te kunnen. Wat zijn we op zo’n momenten blij dat we op ons eentje reizen en niet constant tussen die horde andere toeristen zitten.

Vandaag hebben we voor de eerste keer een beetje pech met het weer, als ik het zo mag noemen. Nieuw-Zeeland staat immers bekend als zijnde het land met “4 seizoenen in 1 dag” en daarvan hebben wij tot nog toe niets gemerkt. Sinds we hier zijn toegekomen, intussen een goeie 10 dagen geleden, hebben we een prachtige blauwe hemel gehad met een zalige warmte van de zon. Vandaag hangen er dikke wolken in de lucht en het ziet er niet naar uit dat het zonnetje enige kans zal krijgen om door te breken.

Wel een geluk is dat het niet regent, zo kunnen we toch op uitkijk staan op het dek van de boot en hoeven we niet binnenin te schuilen. Nochtans zou een cruise eens zo mooi zijn in regenweer omdat er dan langs alle kanten watervalletjes van de rotsen naar beneden stromen.

Zo vertrekken we dus op dagcruise, al hadden we er graag een overnachting bij gehad, maar die boot is gisteren voor het laatst uitgevaren. In plaats daarvan hadden we er wel één kunnen doen op de Milford Sound maar we nemen de goeie raad van Koen en Conny en kiezen voor deze uitstap. Onze vrienden Tania en Tony hadden wel de kans om de overnight cruise te maken en vonden het geweldig. Hopelijk hebben ze alle vier gelijk en maken we de beste keuze door te kiezen voor de Doubtful Sound.

De daguitstap begint met een catamaran boottocht over het Manapouri Lake wat al direct voor mooie beelden zorgt. Bij ons zitten twee taterende vrouwen, het blijken Amerikaanse reisagenten te zijn die op verkenning komen. Als we hen vertellen dat we op wereldreis zijn reageren ze op die typische Amerikaanse, uitbundige manier en vinden ze het “amazing”. Hoewel we eerst dachten: “wat komen zo’n opgetutte types hier zoeken” zijn het toffe vrouwen en hebben we gedurende deze eerste boottocht een leuke babbel.

Daarna zetten we onze weg richting de Doubtful Sound verder met de bus. We rijden over de Wilmot Pass dewelke werd aangelegd voor de elektriciteitscentrale die hier gevestigd is die we later op de dag nog zullen bezoeken.

De rit met de bus is op zich ook alweer de moeite, we komen dichterbij de Sound en rijden tussen hoge bergen. De bossen zijn begroeid met kleurrijk mos dat voor een fleurig plaatje zorgt van geel tot groen en zelfs rood-bruin.

Eens aan boord zetten we ons op het bovendek zodat we een goei zicht hebben over de omgeving. Het water is zo stil dat het een spiegel lijkt, daardoor zie je ook de reflectie van de hoge rotsen wat erg mooi is. We bevinden ons in een prachtig landschap, volledig omgeven door hoge rotsen. Gedurende 3 uur varen we over de waterspiegel en achter elke hoek schuilen alweer indrukwekkende rotsen, de ene al wat hoger dan de andere. We zijn bovendien de enige boot en de stilte hier is zalig, puur genieten en je ogen de kost geven.

De Doubtful Sound is de tweede grootste uit het fjordland nationaal park dat 14 fjorden telt. Hij is drie keer langer dan de Milford Sound en heeft een wateroppervlak dat 10 keer groter is dan Milford. Het diepste punt ligt op 430m en de temperatuur bedraagt gemiddeld 11°. Met veel geluk zie je hier de bottlenose dolfijnen of blauwe pinguïns, maar dat zat er voor ons jammer genoeg niet in.

De wind blaast hard in onze gezichten hier op het bovendek. We krijgen het stilaan erg koud en gaan ons binnen opwarmen met een warme choco. Eens onze vingers en tenen ontdooit zijn gaan we terug op de uitkijk staan op het benedendek. De omgeving is te mooi om zomaar aan je voorbij te laten gaan. Ook al zijn de zichten vrijwel hetzelfde gedurende de hele cruise, het is een bijzonder mooi landschap waarvan je blijft genieten. Erg speciaal ook is het regenwoud dat bovenop de hoge rotsen groeit. De bomen en planten hebben zo goed als geen bodem waarin ze zich kunnen vastwortelen, dat zorgt voor frequente landverschuivingen. Regelmatig zien we kale stukken rots waar een pak bomen tegelijkertijd naar beneden zijn gekomen, het duurt jaren voor dat stukje van het bos zich herstelt.

Na een koude, maar o zo mooie dag maken we nog een laatste stop aan de elektriciteitscentrale. Om daar te geraken rijden we door een 2km lange tunnel die maar net groot genoeg is voor de grote autobus. We nemen een kijkje in de machinehal waar de grote generatoren staan, het opwekken van de stroom gebeurt in een “powerhouse” 176m onder het meerniveau.

Met deze informatieve sessie besluiten we ons dagje cruisen, het is mooi geweest.

In Te Anau houden we een dringende was- en plasstop. We steken 2 volle machines wasgoed in en vooraleer dat allemaal gewassen en gedroogd is zijn we alweer een dik uur verder.

Voor we hier vertrekken wandelen we nog een stukje van de Kepler Track. Dit is een bekende wandeling voor de echte trekkers en duurt normaal zo’n 3 à 4 dagen wat toch iets te hoog gegrepen is voor ons. Dave zou zich graag een keer wagen aan een meerdaagse wandeltocht, maar in deze temperaturen beginnen we daar liever niet aan.

We wandelen langs Lake Te Anau naar de eerste controlepost voor de meerdaagse tocht. Onderweg komen we langs het Te Anau Wildlifecenter waar er verschillende vogelsoorten gehouden worden. Deze zitten allemaal in buitenkooien en zijn gratis te bezoeken. Hier zien we voor het eerst de “kea”, een vogel die we later in het wild nog wel zullen tegenkomen en geen al te goeie reputatie heeft. Hij is niet bang voor mensen en hoopt dat hij in ruil voor een mooie foto een lekker knabbeltje krijgt. Maar het lastigste van al is dat hij niets liever doet dan in de rubber van de auto’s te bijten, aan de ramen bijvoorbeeld. Wij merkten aan onze camper al zo’n knabbelspoor op en weten nu hoe dat er gekomen is.

Verder zitten hier ook de Nieuw-Zeelandse Pukeko en Takahe, twee vogels die sterk op mekaar gelijken maar toch zeer verschillend zijn.

Na 45min wandelen komen we aan de brug, vanaf hier begint de echte Kepler Track. We hadden ons voorgenomen om geen al te lange wandeling te maken omdat we onze tocht naar de Milford Sound willen inzetten. Maar nu we hier toch staan en de tocht verdergaat door de bossen willen we toch nog even doorzetten. Bovendien staat er een bord waarop we lezen dat de kiwi hier wel eens zou kunnen rondlopen. We belanden opnieuw in een super groen bos, dat komt doordat de bomen en planten allemaal begroeid zijn met felgroen mos. Op een uurtje wandelen we heen en weer tot Dock Bay en daarna moeten we nog de weg terug langs het Te Anau meer tot aan de camper.

In de late namiddag beginnen we nog aan de trip richting Milford Sound, er is slechts 1 weg die hier naartoe leidt. Een eerste stop op die route houden we aan Lake Mistletoe voor een zeer korte wandeling. De 45min die wordt aangegeven zijn wel heel erg overschat, maar dat is hier wel vaker het geval. Op 5min staan we aan het meer waar niet veel bijzonders te zien is en daarna wandelen we kort door het bos terug richting de parking. Het laatste stuk leg je af naast de rijbaan, er zijn leukere wandelwegen dan deze.

Aan de Mirror Lakes, een plek waar je de bergtoppen zou zien weerspiegelen in het water, treffen we buiten een mooie eendsoort niet veel aan. Misschien komt het door de donkere regenwolken die boven ons hangen want de reflectie is alleszins ver te zoeken.

Inmiddels begint het donker te worden en we moeten nog een slaapplaatsje zien te versieren. Gemakkelijk zal dat op deze weg niet worden, er zijn verschillende basic campsites voorzien waar je een klein bedrag moet betalen in ruil voor een plaatsje. Erg verzorgd zijn die campsites vaak niet, als je geluk hebt is er een toilet maar meer moet je niet verwachten. Bovendien sta je vaak vlak naast de rijbaan en zonder een al te speciaal uitzicht. Je moet dan ook nog hopen dat je je niet vastrijdt in de losse kiezelstenen of bij regenweer in het drassige gras. Niets voor ons dus, dan logeren we liever gratis op een plekje dat we zelf uitzoeken.

Evident was dat vandaag niet, op veel plekken staat een bordje met “no camping” en uiteindelijk zetten we ons vlak naast de rijbaan. Gelukkig passeert er hier ’s nachts geen kat en hebben we alsnog een rustige nacht.

In alle vroegte rijden we door tot Milford Sound, deze keer vergezeld door regen die al de hele nacht met bakken uit de lucht viel.

We zijn direct onder de indruk van de lokatie van Milford Sound, te midden van prachtige hoge rotsen met Mitre Peak als topper. Met 1.692m is dit de hoogste berg ter wereld die direct uit het water oprijst. We maken hier een kort wandelingetje want aangezien de weg hier stopt aan de sound kan er ook niet veel gestapt worden. De Milford is dan misschien een pak kleiner dan de Doubtful Sound, maar naar wat wij hier zagen zeker niet minder indrukwekkend.

We zetten de terugweg in naar Te Anau, een rit van 120km langs die ene toegangsweg. Deze keer stoppen we aan The Chasm, een spectaculaire waterval. Door de regen van afgelopen nacht stroomt er eens zoveel water en er zit fameus wat kracht achter. Eigenlijk is het niet zozeer de waterval op zich die knap is, maar de uitgesleten rotsen in de rivier. Doordat het water niet altijd langs dezelfde weg stroomt worden de rotsen op verschillende plaatsen uitgesleten wat voor afgeronde vormen zorgt. Op sommige plaatsen zitten er grote gaten in de rotsen die door het water zijn uitgesleten, toch wel een specialleke wat ons betreft.

Ook vandaag op de terugweg moeten we door de Homer Tunnel, deze is 1.207m lang en de afdaling is nogal steil. Lichten regelen het verkeer zodat voertuigen elkaar niet kruisen in de smalle tunnelkoker. Een leuke verrassing eens we de tunnel door zijn, er ligt een dik sneeuwtapijt. We zetten onze camper langs de kant en maken een wandelingetje in de sneeuw, wat is het leuk als je die witte laag hoort kraken onder je voeten. Dave kan het niet laten een sneeuwbal in mijn nek te gooien, dit is echte winterpret.

Op de parking krijgen we bezoek van een kea. De vogel die we gisteren nog in een volière zagen zit vandaag op de spiegel van onze camper naar binnen te loeren. Hij wipt vrolijk heen en weer door de sneeuw en gaat van de ene camper naar de andere, zou hij dan echt niks lekkers te pakken kunnen krijgen?

Een laatste wandeling die we maken is langs Lake Gunn. Ook hier weer een erg groen bos door de dikke moslaag die op de bomen groeit. In de verte merkt Dave een camper op die wel eens in moeilijkheden zou kunnen verkeren, hij staat heel schuin met zijn neus omhoog. Die is waarschijnlijk ergens vast gereden en zit te diep om nog weg te kunnen geraken. We horen hoe ze hopeloos proberen om weg te geraken waarbij de wielen volledig doordraaien.

We wandelen snel terug richting onze camper en rijden hen tegemoet. In de verte zien we al iemand op en neer springen om onze aandacht te trekken, zij weten natuurlijk niet dat we hen al lang hadden opgemerkt.

Wat het Engelse koppel in godsnaam op deze plek kwam zoeken is ons een raadsel. We vermoeden dat ze wilden terugdraaien op deze smalle rijbaan en daarmee achteruit in de gracht beland zijn. Met hun handen probeerden ze de wielen uit te graven, niet de allerbeste tactiek volgens ons. Het zorgt wel voor een grappig zicht terwijl ze daar beide met hun dikke Engelse reet bloot zitten, hij een echte bouwvakkersreet en zij met een string die gelukkig nog het ergste verbergt.

Duwen helpt al evenmin, daarvoor zitten de wielen al veel te diep in het zand en de kiezels.

Met een krik pompt Dave hun camper omhoog waarna we proberen de wielen vrij te krijgen. Terwijl wij tweeën heen en weer lopen en een oplossing zoeken staan die twee sukkelaars daar toe te kijken, handig zijn ze allesbehalve. Gelukkig is de redding nabij, er komt een jeep van de wegenwacht aangereden en die trekt hun camper uit de gracht. Oef, zo hoeven we niet te blijven proberen om met mankracht dat ding weer op de baan te krijgen.

Ze bedanken ons eindeloos voor de moeite en laten ons niet vertrekken zonder een aantal flesjes bier in ruil voor de hulp.

Met een beetje vertraging zetten we onze weg verder richting Queenstown, we hebben nog heel wat kilometers voor de boeg en daar willen we nog geraken voor het donker wordt.

Over onze belevenissen in Queenstown lees je meer in het volgende verslag, ik kan wel al verklappen dat we daar een fantastische dag hadden.