Hoewel er “storm op zee” voorspeld was bereiken we veilig de haven van Wellington, de hoofdstad van het land. Na een kort bezoek rijden we een heel eind verder tot Napier.

Met een weersvoorspelling van windsnelheden tot 130km/u kreeg ik al schrik om de ferry op te rijden, die was bovendien al 45min vertraagd en ik zag er al niet veel goeds in. Tot ik aan de oprijlaan voor de ferry het bord las waarop stond “sea conditions: moderate”, daarmee was ik gerustgesteld. Na 2,5u varen en dus sneller dan de geplande 3u hadden we amper iets gemerkt van de voorspelde stormwinden. De boot bewoog amper en ging tegen een goeie snelheid vooruit, we zaten zelfs de hele rit op het zondek, uit de wind achter de windschermen was dat zelfs aangenaam.

In de vroege namiddag reden we Wellington binnen en betaalden schandalig veel geld voor de parking. Maar liefst 7euro moesten we neertellen om ons een paar uurtjes te parkeren en dan nog aan de rand van het centrum. Het viel ons op dat het verkeer zelfs hier in de hoofdstad niet eens zo druk is. Aan de flatgebouwen en bedrijven merk je dat je in een grote stad zit, maar verder oogt het hier minder groot dan wat je van een hoofdstad zou vermoeden.

We staan geparkeerd op een paar minuutjes wandelen van het Te Papa museum. Wij tweeën zijn totaal niet museum-achtig aangelegd maar omdat we al zoveel positiefs lazen en het bovendien gratis is doen ook wij de effort om een kijkje te gaan nemen. En het moet gezegd: het is zelfs volgens ons een aanrader !

Het museum is nieuw en is gelegen in een modern gebouw dat uit verschillende verdiepingen bestaat. In tegenstelling tot vele andere musea moet je hier niet gewoon rondlopen en lezen, interactie is hier een trefwoord. Op verschillende manieren word je betrokken in bv. de geschiedenis en het ontstaan van het land, de natuur, het dierenleven en uiteraard wordt ook een groot deel besteed aan de Maori’s en hun gewoonten. Ook wetenschap komt aan bod, er zijn verschillende tv’s waarop films en documentaires afgespeeld worden, er is een bewegend huis waarin een aardbeving wordt voorgesteld en een heel mooi cinemazaaltje waarin een film over Nieuw-Zeeland wordt getoond waarbij er in dat kamertje van alles begint te bewegen en opgelicht wordt. Ook voor kinderen is het hier heel leerrijk en plezierig, er zijn ook verschillende “workshops” om hen bezig te houden. We staan ervan versteld dat we het een dikke 2u hebben uitgehouden in een museum wat dus niet van onze gewoonte is.

Nadat onze benen begonnen pijn te doen van het slenteren liepen we door de winkelstraten van de hoofdstad. Het was intussen bijna 17u en dat betekent voor vele shops al sluitingstijd, dus veel moest er niet meer gewinkeld worden. In plaats daarvan gingen we een burger eten bij Mc Donald’s, dat was intussen alweer maanden geleden en het smaakte super.

Een goeie 300km verder bezochten we Napier, een dorpje dat in 1931 met de grond gelijk werd gemaakt door een aardbeving en nadien heropgebouwd werd in voornamelijk art-deco stijl.

Op deze zondag parkeren we ons gratis op de grote parking langs de oceaan en wandelen over het rommelmarktje. Heel erg klein en simpel, maar het heeft wel iets. Vooral oudere mensen die prularia aanbieden, maar ook eetkraampjes en groetenverkopers.

In de winkelstraten zijn er heel wat art-deco gebouwen, deze geven het dorpje toch een aparte sfeer. Hoewel er veel winkels gesloten zijn op zondag is het gezellig rondkuieren door de straten en langs de mooie gebouwen. Groot is het hier niet en we zijn sneller rond dan gedacht. In plaats van door te rijden trakteren we ons eerst nog op een grote koffie met een heerlijke muffin in één van de gezellige coffeeshops. Met een overvolle maag rollen we hier terug buiten en dat van een koffie en cakeje, we zijn precies niet veel meer gewend.

We rijden het binnenland in, richting Taupo. Hier krijgen we een ander beeld te zien van het noordereiland dan we verwacht hadden: groen, groen, groen. Waar je ook kijkt, niets dan bergen en heuvels. Het is een prachtige rit door dit “kunstmatige” landschap. Van de oorspronkelijke bossen schiet er niet veel meer over, we hebben intussen gezien hoeveel bossen er hier gekapt worden voor de houtindustrie. Zowat alle bossen die je ziet zijn aangepland, de dennenbomen staan in mooie rijtjes. Ook om de 40 miljoen schapen te eten te geven zijn er vele bossen gesneuveld zodat er voldoende gras is voor de diertjes. Die groene heuvels zijn dus enkel en alleen om de schapen en koeien te laten grazen. Maar toegegeven: het oogt heel mooi groen.

Hoe dichter we tegen Taupo komen, hoe meer het landschap verandert in uitgestrekte vlaktes.

Tot zover onze eerste dagen op dit noordereiland, we zijn benieuwd wat het verder nog te bieden heeft.