Wai-o-tapu en Orakei Korako, twee thermische wonderlanden. Wanneer we hier rondlopen voelen we ons in een andere wereld, één van vele kleuren maar vooral geuren !

Nog voor het park opengaat rijden we de parking van Wai-o-tapu al op, zo kunnen we nog op het gemakje ontbijten en daarna op verkenning gaan in deze wonderwereld. Al ziet het er voorlopig niet veelbelovend uit, een dikke laag mist hangt tot net boven de grond dus veel zullen we niet kunnen zien in dit weer.

We kopen onze tickets en maken al een eerste rondwandeling door het park met inderdaad zeer beperkt zicht. Bovenop de mist komen nog eens de dampen die uit de kraters naar boven komen en ons zicht nog meer belemmeren. Rond 10u keren we terug naar onze camper en rijden een drietal minuten verder naar Lady Knox geiser. Deze wordt dagelijks om 10u15 “aangestoken” en spuit dus op commando met behulp van 300gr zeep. De ontdekking van de geiser gebeurde 100 jaar geleden door gevangenen die in dit gebied nieuwe bossen moesten aanplanten. Toen zij van het warme water van de geiser gebruik wilden maken om hun kleren uit te wassen begon deze plots hoog te spuiten na de toevoeging van zeep.

Het is leuk om eens gezien te hebben, maar minder spectaculair dan verwacht. Van zodra de zeep wordt toegevoegd komt er eerst schuim uit de geiser, daarna begint deze heviger over te stromen waarna de 21m hoge waterstraal volgt.

Na de show was de mist nog steeds niet weggetrokken en daarom parkeerden we ons opnieuw op de parking van de “wondere wereld” in afwachting dat het zou opklaren. Tijdens het wachten speelden we voor de zoveelste keer “mens erger je niet” waarbij we ons steeds doodergeren aan mekaar nadat we eraf gegooid worden, wat een leuk spel !

Het gebeurt niet vaak dat we zoveel tijd en geduld hebben, maar deze keer werden we daarvoor toch beloond. Tegen de middag kwamen de eerste stukken blauwe lucht tevoorschijn, tijd om opnieuw op verkenning te gaan in het park.

Dit thermisch gebied is maar liefst 18km² groot waarvan slechts een klein deel is opengesteld voor het publiek. De kraters zijn tot 50m in diameter en tot 20m diep en zijn honderden jaren geleden ontstaan doordat superheet ondergronds water de aarde erboven oploste wat uiteindelijk tot instorting leidde.

Een eerste krater heeft gele afzettingen tegen de kraterwand, deze kleur is afkomstig van de zwaveldampen die vrijkomen. De verschillende kleuren zijn typerend voor dit park, deze gaan van geel tot groen, oranje, paars, wit, rood-bruin en zwart. Elke kleur is afkomstig van verschillende minerale elementen, ze zorgen voor een mooi kleurenpallet op de krater- en rotswanden.

Zo is “het artiestenpallet” heel erg mooi, een grote oppervlakte met kleine poelen waarvan het water lichtblauw tot lichtgroen kleurt en de ondergrond lichtoranje van kleur is.

De terrassen in dit park zijn de grootste uit Nieuw-Zeeland. Een enorme witte vlakte van 3 are, de structuur ervan doet denken aan de golfjes in het zandstrand wanneer het water net is weggetrokken. Op het einde van de terrassen lopen ze in trapjes naar beneden en op die plek zijn er groene, mossige verkleuringen.

Wai-o-tapu is een mooi park om door te lopen, overal waar je kijkt komen er dampen uit de grond en uit de kraters. De takken aan de bomen zijn begroeid met oranje-bruine mossen, het is een pigment dat voor deze speciale kleur zorgt want de ondergrond zijn de gewone groene mossen zoals wij ze kennen.

De kleuren van het water in de verschillende poelen gaat van blauw tot groen, geel tot fluogeel en zelfs ook fluogroen. Er zijn ook verschillende modderpoelen waarbij de modder soms hoog opspat. Overal waar je gaat word je vergezeld door dampende wolken en soms verschrikkelijke geuren. Die typische “rotte eieren” geur is een kenmerk voor geothermische gebieden.

In elk gat zit er wel iets te borrelen of hoor je hoe de stoom omhoog geblazen wordt.

In de namiddag bezoeken we nog een ander geothermisch park, Orakei Korako. Dit park is heel anders dan Wai-o-tapu en ligt aan de overkant van de Ohakuri rivier. Met een overzet worden we naar de overkant gebracht van waaruit we alweer op ontdekking kunnen in een zeer bijzondere wereld. Hier stroomt dagelijks 20 miljoen liter warm water over de terrassen die overwegend wit zijn van kleur. Van ver lijkt het een groot en dik pak sneeuw, de terrassen zijn heel speciaal van structuur. Vaak wordt gedacht dat ze gevormd zijn door gestolde lava wat niet het geval is.

Verspreid over het domein zijn er heel wat geisers waaronder een groot deel nog actief is en op elk moment kan uitbarsten. Zo horen wij bij aankomst water opborrelen en begint er net eentje water uit te spuwen dat zich verspreid over de witte terrassen. Daarbij worden er bruin-gele lijnen gevormd en dat geeft mooie effecten op de terrassen.

Ook hier stoomt en borrelt alles rondom rond maar zijn de geuren minder irriterend.

Een specialleke in dit geothermische park is de heilige Ruatapu grot, ter wereld zijn er slechts twee van dergelijke grotten gekend die in geothermisch gebied gelegen zijn. Wanneer je je linkerhand in het heldere water van de grot steekt mag je een wens doen, als je die aan niemand anders verklapt mag je er zeker van zijn dan hij uitkomt. Uiteraard heb ik van dat wonder gebruikt gemaakt, benieuwd of het werkt. Het water in de grot is zo helder dat je amper ziet dat er water loopt over de zijkanten, ik stond er dan ook al middenin voor ik het doorhad. De rotswanden zijn mooi van kleur: roze, groen, grijs en zelfs paars.

Hiermee sluiten we een bijzondere dag af in een bijzondere wereld van bubbels en dampen. Beide parken waren een bezoekje waard door hun unieke omgeving.