In de omgeving van Taupo maken we voor de eerste keer kennis met vulkanische activiteit op dit eiland.

Het dorpje Taupo ligt in een hoekje van het gigantisch grote Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw-Zeeland dat gevormd werd door één van de grootste vulkaanuitbarstingen ooit waarbij 800km³ as en puin werd uitgespuwd.

We bevinden ons dus in een zeer interessante regio die alweer totaal andere landschappen te bieden heeft. Hiernaar hebben we toch wel uitgekeken en de verwachtingen staan hoog gespannen. We rijden recht naar het visitor center om ons te informeren over de weersvoorspelling voor morgen en om wat meer te weten te komen over dé knapste dagwandeling van Nieuw-Zeeland, de Tongariro Crossing. Deze gaat door het gelijknamige nationale park dat bekend staat voor zijn actieve vulkanen en adembenemende landschappen van bergen, kraters en kratermeren.

We zijn nog geen twee minuten binnen in het visitor center of deze “droom” wordt met de grond gelijk gemaakt. In de winterperiode is het veel te gevaarlijk om aan de wandeling te beginnen vanwege veel ijs en sneeuw op de bergen, er is geen beginnen aan zonder stijgijzers en gids. Het alternatief? Een schandalig dure begeleide trip. Heel erg teleurgesteld stappen we hier terug buiten, we zullen er deze avond ons hoofd wel eens over breken wat we hiermee gaan aanvagen. Alleszins kan er mogen niet vertrokken worden vanwege de hevige wind waarbij het te gevaarlijk wordt op de toppen, je zou eraf geblazen worden tegen 70 km/u.

Een eerste uitstapje maken we naar “The Craters of the Moon”, een geothermisch gebied waar er op verschillende plaatsen hete dampen uit de grond komen. Deze gaten variëren van minieme scheurtjes tot enorme kraters, de rookontwikkeling is dan ook navenant. Uitbarstingen komen nog voor in dit gebied waardoor de ondergrond onstabiel is en je niet van het bestaande pad mag afwijken.  De rotsen en stenen rondom de kratergaten zijn vaak oranje-roze gekleurd, een mooi kleurenpallet tussen de groene planten.

De hoofdattractie in dit park is de modderkrater, deze spuwt nog regelmatig modder en puin uit. Deze uitbarstingen ontstaan wanneer stoomdoorgangen diep onder het oppervlak geblokkeerd worden door modder na hevige regen of door ondergrondse beweging. In de enorme krater horen we de modder en het water borrelen, maar door de vele dampen is het moeilijk om een goed zicht te krijgen en moet je wachten tot de wind de rook meeneemt. We klimmen omhoog naar de lookout, van op deze berg hebben we een mooi zicht over de omgeving met zijn dampende kraters en witte stoomwolken.

Op onze tweede dag in Taupo gaan we dus niet voor de langverwachte wandeling, in plaats daarvan nemen we een kijkje bij de Huka Falls. Op deze plaats komt de langste rivier van Nieuw-Zeeland, de Waikato, in een nauwe kloof terecht waar het water wild tekeer gaat. De kolkende watermassa zoekt zich een weg door de kloof en komt via de waterval in een poel terecht. Het is niet zozeer de waterval op zich die spectaculair is, maar de kracht waarmee het water zich door de kloof wringt. Per seconde stroomt er tussen de 32 en 270m³ water over de waterval. De unieke blauwe kleur van het water is afkomstig van het uiterst blauwe licht dat in het water reflecteert. De luchtbubbels in het water versterken deze intense blauwe kleur.

Langs de Waikato rivier wandelen we de 3km terug naar de parking en passeren daarbij een warmwaterstroom, een perfect gratis openluchtbad.

Na de middag rijden we tot de Aratiatia Dam, hier stonden we deze morgen een dik half uur vergeefs te wachten totdat een arbeider ons teken deed dat de sluizen niet zouden geopend worden. Daarom zijn we nu, een paar uur later, opnieuw van de partij. Op het meer voor de dam zwemmen heel wat sierlijke, zwarte zwanen op het heldere water.

Deze keer zal het feestje wel doorgaan want er klinken meermaals sirenes. Een aantal minuten voor tijd wordt de dam opengezet, maar veel spektakel volgt er niet. Het spleetje waardoor het water stroomt is zo smal waardoor er slechts een kleine stroom ontstaat, we hadden iets meer kracht verwacht. De poel aan de andere kant van de dam vult zicht snel waarna het water zich een weg zoekt doorheen de rotsen en stenen aan het uiteinde daarvan en een rivier vormt. We gaan nog snel even een kijkje nemen van op een ander uitkijkpunt en houden het daarmee voor bekeken.

Omdat we niet al teveel geloof hechten aan wat de vrouw in het visitor center ons gisteren vertelde besluiten we naar Turangi te rijden en daar te proberen. Dit dorpje ligt al veel dichter tegen het Tongariro National Park en misschien weten ze daar wat meer. Niet dus ! Opnieuw krijgen we hetzelfde verhaal te horen: te gevaarlijk om in je eentje te doen, de enige optie is alweer een begeleide trip die al evenveel kost dan die ons gisteren werd aangeboden.

We kunnen niet anders dan “ons lot” te aanvaarden en druipen ook hier weer af.

In onze reisgids lazen we over thermale baden niet ver van dit dorpje en daar willen we graag nog wat gaan ontspannen deze avond. Bij aankomst besluiten we toch maar eerst even een kijkje te nemen alvorens te betalen want zo aantrekkelijk ziet het er zelfs van buitenaf al niet uit.

We krijgen een sleutel voor één van de privébaden, het zijn betonnen bunkers met in het midden een klein bad. Gezellig is heel wat anders, het publieke bad willen we niet eens meer zien.

We parkeren ons ergens tussen de bosjes op een heuvel aan een lookout, die geven altijd veel bescherming tegen de koude winden. Dat wildkamperen heeft absoluut een zekere charme en vaak voel je je alleen op de wereld, maar zo nu en dan steekt er bij mij toch een zekere vorm van ongerustheid de kop op. Zo ook vanavond wanneer Dave een auto hoort aankomen, hij rijdt ons voorbij waarna hij terug achteruit komt gebold. Ook al staan we verscholen tussen de bosjes, onze binnenverlichting laat ons zeker opvallen onder de pikdonkere hemel. Uit veiligheid zijn onze deuren steeds op slot, je weet maar nooit dat er eens iemand tussen zit met verkeerde bedoelingen. Gelukkig was het vals alarm en hebben we alweer een zalige nacht achter de rug.

Een laatste poging om informatie in te winnen doen we in Whakapapa Village dat in het nationale park zelf gelegen is. Opnieuw wordt ons verteld dat er geen beginnen aan in vanwege het ijs en de sneeuw op de toppen. Maar deze keer krijgen we ook te horen dat het illegaal is om begeleide trips te organiseren en dat er niemand is die de nodige licenties heeft om voor gids te spelen. We stellen ons dan ook de vraag hoe het kan dat dergelijke trips toch aangeboden worden en ze zelfs nog gepromoot worden door de officiële info centers? Bij deze staat ons besluit nog des te meer vast, niemand gaat aan ons schandalig veel geld verdienen door ons simpelweg voor te lopen.

In plaats van dus de meest gekende en naar verluid de knapste dagwandeling uit Nieuw-Zeeland te maken veranderen we onze plannen en maken de tocht naar de Tama Lakes.

Deze wandeling vertrekt vanuit het dorp en brengt ons langs de Taranaki Falls. Op dat punt splitst de track en wandelen wij verder tot aan de lower Tama lakes. Onderweg hebben we fantastische vergezichten met een enorm uitgestrekt landschap. Een warm winterzonnetje vergezelt ons tijdens de trip en al snel ruilen we onze dikke jassen in voor een zomers t-shirt. Telkens opnieuw maken we dezelfde fout, maar ’s ochtends is het zo fris dat je je niet kan voorstellen om te beginnen zweten. Daarnet op de parking schoven we heen en weer door de ijsplekken en was het nog maar amper 2°, dan vertrek je uiteraard niet in t-shirt.

Onderweg kraakt de ijslaag op het zand onder je voeten alsof je door dikke pakken sneeuw wandelt. De plassen zijn bevroren en de rotsen zijn superglad door de vriestemperaturen van deze nacht.

Tijdens deze wandeling lopen we door de vallei tussen de vulkaan Mount Ngauruhoe met een top op 2.287m en Mount Ruapehu, de hoogste (2.797m) en meest actieve vulkaan van dit park. Beiden hebben besneeuwde toppen die fel opgelicht worden door de zon. Na een goeie 2u stappen komen we aan het lage Tama meer, een grote blauwe plas omgeven door de kraterwand. Beide meren zijn kratermeren die ontstaan zijn na een uitbarsting en daarmee deel uitmaken van het speciale vulkanische landschap. Een stevige klim naar ongeveer 1.100m brengt ons naar het hoge Tama meer dat mooier is van vorm en kleur. Bovendien hebben we hier een fantastisch zicht op de Ngauruhoe vulkaan en daarachter zien we ook het topje van Mount Tongariro.

Het was dan misschien geen dagwandeling, maar de 5u die we onderweg geweest zijn waren ook absoluut erg mooi. Wat ons betreft een goed alternatief op de Tongariro Crossing die in de winter ontoegankelijk is voor individuele wandelaars. Al weten we natuurlijk niet hoe knap die wandeling wel moet geweest zijn, we zijn content met hetgeen we vandaag te zien kregen.