Via de Bay of Plenty rijden we naar de Coromandel Peninsula, onze laatste week is ingezet.

Een korte stop houden we in Maketu, een klein dorpje dat belangrijk is in de Nieuw-Zeelandse geschiedenis. Hier meerde de eerste Te Arawa of Maori-kano aan wat meteen ook de eerste nederzetting betekende. Ter herdenking daarvan werd er een groot stenen monument geplaatst op de plek waar de kano toekwam.

Verder is dit innie minnie dorpje ook gekend om zijn pies, nog een reden die ons naar hier brengt. Met zicht op zee eten we voor de zoveelste keer een goed gevuld bladerdeeg taartje maar om eerlijk te zijn zijn ze niet specialer dan alle anderen die we tot nu toe verorberden.

Hierna rijden we verder naar Mount Maunganui, dit dorpje dankt zijn naam aan de gelijknamige heuvel die het landschap domineert. Na een stevige beklimming hebben we een bijzonder mooi uitzicht van op de top over de lange kustlijn. We krijgen het gezelschap van de nieuwsgierige fantails, het zijn zo’n lieve en schattige vogeltjes. Het plaatje is natuurlijk niet compleet zonder de nodige grazende schapen op de flanken.

We zetten onze weg verder richting de Coromandel Peninsula en duiken er in de goudmijngeschiedenis in Waihi. Hier werd voor het eerst goud ontdekt in 1878 en de Martha mijn werd de rijkste uit heel Nieuw-Zeeland.

In de benedenverdieping van het visitor center werd een klein, gratis museum ingericht dat je zowat alles vertelt over de geschiedenis van de mijn, het productieproces van opgraving tot eindproduct en technische uitleg over machines en werktuigen.

Tegenover het visitor center ligt de belangrijke openluchtmijn Martha waar je een kijkje kan gaan nemen aan de rand van de gigantische put. Zware machines rijden af en aan, het is knap om naar te kijken.

10km verder rijden we naar de Karangahake Gorge en tegen alle verwachting in komen we opnieuw in een prachtige stukje natuur terecht. Een grote, groene vallei en tevens een oud mijngebied. Er zijn een hoop verschillende wandelingen waarbij je door oude tunnels komt en onderweg de aanwezigheid van de mijnindustrie nog te zien is.

Wij koppelen verschillende stukken van drie wandelingen aan mekaar en zijn zo alweer een drietal uurtjes onderweg. We beginnen via de Number 7 Level Track en dalen daarna af via de Dubbo 96 Track om uiteindelijk via de Crown Track terug naar het beginpunt te wandelen. We beginnen dus met een goeie klim door een knap bos met hoge varens en gigantische rotsblokken in het riviertje. Het lijkt of we opnieuw door tropisch regenwoud wandelen in plaats van de Nieuw-Zeelandse bossen die vaak nogal Ardeens lijken.

Op een volgend stuk komen we langs de meest kleurrijke rotswanden die we ooit gezien hebben. Rood, groen, bruin, oranje, grijs-blauw, zwart en dat alles op één en dezelfde rots. We wandelen verder met zicht over de vallei onder ons en schuiven naar beneden over de modderige paden.

In het laatste stuk passeren we de historische Crown mijn, deze is niet langer operationeel maar veel duidt nog op de vroegere aanwezigheid van goudmijnindustrie. Er zijn nog vele mijnschachten en tunnels, de spoorlijn is op sommige plekken nog zichtbaar en foto’s tonen ons hoe het hier vroeger was.

Het wordt even moeilijk wanneer we door een lange, donkere tunnel moeten zonder zaklamp. Met behulp van het rode lichtje van ons fototoestel geraken we aan het andere uiteinde na het nodige getrappel en gestruikel. In een volgende tunnel wordt het helemaal moeilijk door de treinsporen op de grond. Hier merken we dan weer wel gloeiwormen op, kleine blauwe puntjes tegen de bovenkant van de rotstunnel.

3u na vertrek staan we terug op het beginpunt, dit was absoluut een mooie omgeving om in rond te wandelen.

In Hahei komen we op de juiste tijd van de dag toe aan Hot Water Beach. Bij laagtij kan je hier een put in het strand graven om een warm voetbadje te nemen. Onder het zand is er warm thermaal water dat 60 tot 65° is, heet dus. De juiste plaats vinden is niet zo gemakkelijk, op je blote voeten wandel je over het strand en wanneer je voelt dat de ondergrond warmer wordt kan je beginnen graven. Over het volledige strand zijn er maar twee plaatsen waar je kan graven, dus iedereen zit al snel in één en hetzelfde gat te boren. Al snel moeten we hier gaan lopen voor de regen, maar we hebben op zijn minst gevonden waar we voor gekomen waren.

Een aantal kilometers verder wandelen we naar Cathedral Cove, dit is een gigantische boog in de zandsteenrotsen en ligt in een mooie baai. Rond deze baai zijn er overal hoge kliffen uit zandsteen wat een indrukwekkend zicht oplevert. De kleine stranden zijn daardoor volledig afgeschermd, om er te geraken volgen we de aangelegde wandelroute die je over de kliffen brengt. Van over zee zien we de dreigende regenwolken afkomen en ook hier moeten we snel weer vluchten. Tegen dat we opnieuw aan de camper zijn zijn we doornat en het ziet er niet veel beter uit voor de komende dagen.

De hele dag bleef het regen en wat doet een mens dan zoal? Voornamelijk kilometers afleggen maar langs de andere kant is het jammer om deze mooie regio door te rijden zonder te kunnen stoppen en zonder al teveel zicht te hebben op de mooie omgeving. Tegen de avond komen we toe in Coromandel Town en tot onze grote vreugde kunnen we alweer wireless internet aftappen. Ideaal om nog eens naar huis te bellen, mails te checken, chatten en wat op internet te surfen. We besluiten deze dag met onze eerste portie fish & chips, hier in Nieuw-Zeeland is dat niet veel beter of slechter dan in Australië.

De hele nacht werd onze camper heen en weer gewiegd door de hevige wind. De regen kletterde op het dak en het geluid van de stormwinden maakte ons af en toe wakker. We wisten op voorhand dat er een hele slechte dag voorspeld was dus hielden we daarmee rekening in onze planning. Om te beginnen stopten we in Thames om wat rond te wandelen, hoewel dat niet lang duurde want veel tijd zat er niet tussen de verschillende stortbuien. Daarom gingen we voor een laatste keer de was doen, zo kunnen we binnen een aantal dagen met een propere “kleerkast” naar de Cookeilanden vertrekken. Vooraleer dat alweer allemaal gewassen en gedroogd was waren we alweer een hele tijd verder, nog snel even naar de supermarkt, lunchen en weer verder.

Onze bestemming van vandaag, de Miranda Hotsprings. Deze baden werden 60 jaar geleden gebouwd nadat er thermische activiteit in de ondergrond werd vastgesteld. Een groot zwembad van Olympisch formaat is gevuld met warm mineraal water, zalig is dat in zo’n regenweer. Er is ook een heel warm sauna bad waar je het niet al te lang uithoudt. We brengen een aantal uren door en gaan van het ene bad naar het andere, de koude regendruppels zijn lekker verfrissend en het heeft wel iets om met zo’n weer in een zwembad te hangen.

Na een luie dag zonder al teveel activiteit installeren we ons op een grote rest area op de weg naar Auckland, onze laatste bestemming.

Nu we over de helft van onze reis zijn vindt mijn boekhouder, Dave, het hoogtijd om ons budget eens na te rekenen. We houden beiden ons hart vast, zeker na het dure Australië waar we toch een pak boven het vooropgestelde budget zaten. Gelukkig hebben we nog een lekker flesje Lambrusco in de ijskast liggen, want er kan gevierd worden ! Blijkt dat we het tot hiertoe heel erg goed gedaan hebben en zelfs onder ons gemiddelde dagbudget uitkomen, wat een opluchting. Dat wil zeggen dat we de volgende maanden met een gerust hart verder kunnen reizen, al zullen we ons toch nog aan een strikt dagbudget moeten houden.

Eigenlijk zijn we er niet kwaad om dat het einde van onze trip door Nieuw-Zeeland eraan komt. We hebben hier heel wat hoogtepunten beleefd en enorm knappe dingen gezien, maar we hebben het gevoel dat dat de laatste week wat is stilgevallen en met dat regenweer er bovenop slaat de “verveling” een beetje toe, al is dat misschien niet de juiste woordkeuze.

We willen terug actie, we willen dingen zien en vooral ook doen ! Het rondreizen in de camper is fantastisch geweest maar wordt nu toch iets te gemakkelijk. In- en uitstappen wanneer je wil, nooit nog iets moeten regelen quà vervoer of slaapplaats. Na Azië keken we uit naar deze manier van reizen, maar nu kijken we alweer terug uit naar het “echte reizen”. Nu maar hopen dat we na twee weken Zuid-Amerika niet terug andersom denken !

Vooral ook voor Dave wordt het dringend tijd voor iets anders want hij krijgt “het” weer. In Azië heeft zowel hij als ik er nooit last van gehad, maar zijn hyperkinetische gedrag steekt weer de kop op ! Zo hangt hij tegenwoordig regelmatig tegen het dak van onze camper, langs de binnenkant welteverstaan, en klimt hij overal op waar het kan. Met zijn handen op de steunen boven de vensters hangt hij te schommelen en te bengelen en de daarbij horende kreten krijg ik er ook nog eens bij. Thuis zullen er veel mensen zijn die het zo voor zich zien, inderdaad: het is weer van dat !

Morgen beginnen we dus aan onze laatste twee dagen, hopelijk zonder de liters regen van vandaag…