Masaya: vanuit dit stadje maken we een uitstap naar de gelijknamige vulkaan en de Laguna de Apoyo.

Granada is een knappe, karaktervolle stad met zijn Spaanse koloniale gebouwen, maar Masaya heeft zeker niet minder charme. Op het centrale plein kan je gezellig iets eten of drinken, maar waar de stad vooral bekend om staat zijn de vele souvenirwinkeltjes. Masaya is de stad bij uitstek in Nicaragua om te gaan shoppen en daarvoor moet je in de Mercado Viejo zijn. Een heleboel winkeltjes bevinden zich achter de gerestaureerde muren van de originele markt, het doet een beetje aan een fort denken. Vrijwel allemaal verkopen ze hetzelfde, maar het is zeker de moeite om een keer over te lopen. We waren niet direct te vinden voor datgene wat ze verkochten, maar het is een gezellig plek. Daarnaast is er ook de Mercado Municipal waar echt alles verhandeld wordt. Ook hier is er een gedeelte met souvenirs waar de prijzen ietsje lager liggen dan op de toeristenmarkt. Langs alle kanten werd er aan onze armen getrokken toen we over de overdekte markt liepen: “wat kan ik je aanbieden”, “wat zoek je”, “ik heb hemden, broeken”. Het is er een drukke bedoening, toen we het eetgedeelte binnenwandelden draaiden onze magen bijna om. Er hing een verschrikkelijke geur die je alles behalve honger doet krijgen.

Terwijl we door de stad lopen zien we vele graatmagere straathonden. Ik krijg daar altijd zo’n medelijden mee, maar wat kan je doen? Kilo’s en kilo’s hondeneten kopen? Wanneer we ’s middags een hotdog eten op het centrale plein komt er weer zo’n sukkelaar op ons toegestapt en ik kan het niet aanzien dus geef ik hem mijn worstje en iets later toch ook maar de rest van mijn broodje. Sommige zijn niet meer dan vel over been en het lijkt of ze elk moment naast je kunnen doodvallen van de honger. Wat een sukkeltjes.

Voor we de volgende ochtend naar de Volcan Masaya vertrekken nemen we eerst een Nicaraguaans ontbijt in de hostel. Dat houdt in: rijst met bonen en eieren, een beetje brood, vers fruit, koffie en fruitsap. Zeker niet slecht, maar toch even wennen om de dag met zo’n kost te beginnen en dat dan nog eens vergezeld van chilisaus en een soort van currysaus.

Met een goed gevulde maag wandelen we naar het busstation, ook al een belevenis op zich. Een enorm grote zandvlakte met tientallen bussen die door mekaar staan. Het openbaar vervoer zijn oude Amerikaanse schoolbussen die propvol met mensen en bagage geduwd worden. Omdat het busstation zich vlak naast de markt bevindt is het altijd een luid getoeter en gedrum om van het parkeerterrein af te komen, een echte strategische ligging dus.

Rond de middag komen we toe aan de toegang van Parque Nacional Volcan Masaya. We hebben ervoor gekozen om zo laat te komen omdat we vanavond de nighttour willen meedoen. Deze begint om 17u en zo hebben we nu nog tijd genoeg om het visitor center te bezoeken en de vulkaan ook in het daglicht te zien.

Omdat we na de nighttour in het donker moeten terugkomen zijn we verplicht om ook vervoer te betalen. We hebben de pech dat we maar met z’n tweeën zijn die vervoer nodig hebben, de anderen uit de groep die al ingeschreven zijn hebben eigen vervoer, waardoor we de volle pot moeten betalen die normaal gezien met andere passagiers gedeeld kan worden.

We beginnen met een bezoek aan het visitor center waar er in 5 verschillende zalen uitleg gegeven wordt over vulkanen. De verschillende soorten, de verschillende manieren van uitbarstingen, het ontstaan, de werking,… Ook de fauna en flora uit de regio komt aan bod, het is hier best interessant om even rond te lopen.

Daarna laten we ons naar de vulkaan rijden waarbij we onderweg de restanten van lavastromen verspreid zien over het landschap. Van zodra we bovenkomen zien we de zwaveldampen omhoog komen uit de actieve Santiagokrater. Deze zorgde in 2001 voor een kleine uitbarsting waarbij enkele bezoekers de schrik van hun leven beleefden aangezien de hete rotsblokken heel onverwachts vanuit de krater gespuwd werden.

Van zodra we uit de jeep stappen trekken we al grote ogen, wat een knappe omgeving. Achter ons zien we een wijds, groen landschap met zwarte stroken wat de restanten van de lavastromen zijn. In de verte zien we een groot meer, de Laguna de Masaya die ontstaan is na een grote uitbarsting lang geleden. Eerst wandelen we naar de lookout waar een groot houten kruis staat. Dat werd er in de 16^de eeuw gezet door de Spanjaarden om de demonen binnenin de vulkaan uit te drijven. Zij waren bang voor de uitbarstingen en dachten die op die manier onder controle te krijgen. Ook de oorspronkelijke bewoners van dit gebied dachten dat ze de uitbarstingen konden voorkomen door jonge vrouwen en kinderen te offeren en hen in de hete lava te gooien.

Van op dit uitkijkpunt hebben we een prachtig zicht over de omgeving, maar diep in de krater kunnen we niet kijken omdat er zoveel dampen uitkomen. Op deze plek mag je ook maar maximum 20 min. blijven kijken omdat de gassen zo giftig zijn.

Op het parkeerterrein werd een lange muur gebouwd van waarachter je in de krater kan kijken, heel indrukwekkend. Vooral wanneer de vele dampen even de andere kant uitgeblazen worden zien we de kraterwanden met hun speciale kleuren en structuren. Heel even kunnen we tot beneden in de krater kijken en zien we een licht oranje gloed van de lava.

Daarna wandelen we naar de eigenlijke Masaya vulkaan die een stukje hoger ligt. Deze krater is niet langer actief en daardoor volledig begroeid met bomen en planten evenals de Mombacho vulkaan in Granada. Toch is deze vulkaan heel wat knapper doordat je duidelijk in de diepte kan zien en omdat de wanden zo mooi begroeid zijn. De wanden rondom de krater zijn verschillend in hoogte en lopen golvend op en neer.

We beginnen aan de wandeling rond de vulkaan en geraken al snel van het pad af, zoals wel vaker gebeurd met ons. Plots staan we op de rand van de vulkaan met langs beide kanten nogal diepe afgronden. We hebben er geen idee van waar we juist verkeerd gelopen zijn, dus beslissen we om maar voorzichtig verder te wandelen en zo hopelijk terug op de juiste weg te komen. Twee keer zien we het echte pad dichterbij komen, maar we geraken er maar moeilijk. Omdat ik toch echt te bang word van zo op het randje te lopen zoeken we ons een weg tussen het struikgewas naar het wandelpad. Zo kwamen we daarnet voorbij een plek met bomen waarin tientallen condors zaten. Ze werden opgeschrikt door ons bezoek en vlogen massaal de lucht in. Wat een machtig geluid wanneer ze die grote vleugels openslaan en wanneer de wind eronder schiet.

Vele van de wandelingen in dit park moet je onder begeleiding van een gids afleggen. Wij houden het bij wat we zelf mogen doen aangezien we vanavond sowieso met een gids mee moeten.

Om 17u wacht de gids ons op aan het parkeerterrein en ook de anderen uit de groep zijn er inmiddels. Bijna niet te geloven, maar alle andere 5 toeristen waren Belgen ! Weliswaar van het Franstalige gedeelte van het land, maar hoe groot kan het toeval zijn.

In groep doen we in sneltempo wat wij deze namiddag op ons gemak gezien hebben en daar zijn we blij om. Nu het donker begint te worden is het uitzicht toch helemaal anders en zien de vulkanen er toch bijlange zo indrukwekkend niet uit. Daarna bezoeken we lavagrotten die ontstaan zijn na uitbarstingen en waarin nu vleermuizen leven. Op zich niet heel spectaculair, maar het hoort nu eenmaal bij de toer.

Dan komen we uiteindelijk bij het gedeelte waarvoor wij gekomen zijn. We rijden naar het uitkijkpunt van waaruit je in het donker heel duidelijk de rode lavagloed moet kunnen zien. Niet dus… Vanavond komen er zoveel dampen en gassen uit de krater dat het onmogelijk is om ook maar iets te zien. Voor al die giftige lucht krijgen we een gasmasker op, maar dan nog is het geen minuut uit te houden in die rookwolken. We zijn heel erg teleurgesteld dat we niet zien waarvoor we gekomen zijn, maar niets aan te doen natuurlijk.

In het donker staan we naast de rijbaan te wachten tot er een bus passeert, maar dan worden we gelukkig al snel opgepikt door de Belgische familie. Zij geven ons een lift tot vlakbij de hostel, wat een gemak.

Voor we de volgende dag op uitstap vertrekken gaan we eerst ons postpakket versturen. We hebben intussen heel wat rommeltjes en ook souvenirs verzameld die nu wel stilaan naar huis mogen gestuurd worden. In de supermarkt halen we een kartonnen doos en die zit al snel propvol. Wanneer we toekomen in het postkantoor moet alles weer uit de doos om gecontroleerd te worden. De postbediende schrijft alles op een briefje waarna we ze kunnen toeplakken. Maar daarna begint het grootste werk nog, postzegels kleven. Deze zijn van zo’n lage waarde dat we er enorm veel nodig hebben. Een uur aan een stuk hebben we zegels staan kleven op alle mogelijke kanten van de doos, het leek wel een kunstwerk wanneer ze kon verstuurd worden.

Alweer pas tegen het middaguur vertrekken we naar de Laguna de Apoyo, iets wat in onze reisgids omschreven wordt als één van de natuurlijke wonderen van Nicaragua. Het is een gigantisch kratermeer met mooi blauw water dat omgeven is door hoge, groene en tropische bossen. Op zich een prachtige omgeving, maar er valt als dagjestoerist niets te doen. Er zijn een paar restaurantjes waar je op een terrasje kan zitten of in een hangmat liggen. Verder zijn er ook een paar overnachtingsmogelijkheden die langs de lagune gelegen zijn.

Hier staan we dan, gepakt en gezakt voor een dagje zonnen en zwemmen en langs geen kanten geraken we aan het meer. We wandelen een stukje over die ene enkele weg waarbij we dichtbij het water komen, maar strandjes of open plekjes zijn er niet om te relaxen en van de omgeving te genieten. Dan wandelen we maar de andere richting uit die naar een uitkijkpunt zou leiden, maar ook daar geen succes. De weg gaat omhoog langs het tropische woud en met langs de andere kant alleen maar huizen en privé-eigendommen waardoor we niet aan het water geraken.

We geven het op na een paar uurtjes en wandelen terug naar boven waar we de bus kunnen nemen. Gelukkig krijgen we tijdens de enorm steile wandeling nog een paar mooie uitzichten over het blauwe meer. Het zou een zaligheid zijn om daar een dagje te liggen luieren of een frisse duik te nemen in dit hete weer, maar dat zat er niet in.

We rijden terug naar Masaya waar we vanavond voor een derde en laatste keer gaan eten in het Mexicaanse restaurant in onze straat.