El Castillo: een klein dorpje dat enkel te bereiken is per boot over de Rio San Juan.

Na de 10 uur durende overtocht met de ferry vanuit Isla de Ometepe moeten we maar een uurtje wachten voor we op de snelle boot richting El Castillo kunnen stappen. Deze is een pak duurder dan de trage boot die er zeker dubbel zolang over doet, maar we zijn zo moe na die vermoeiende en vrijwel slapeloze boottocht van vannacht dat we verkiezen om snel op onze bestemming te zijn.

De Rio San Juan voert het water uit het Lago de Nicaragua naar de Caribische Zee en stroomt door een prachtig natuurlandschap. Al hebben we daar deze ochtend niet heel veel aandacht aan besteed aangezien onze rolluiken vrijwel dichtvielen. Aangekomen in El Castillo slagen we er nog net in om een slaapplaats te vinden voor de hemelsluizen worden opengezet. Terwijl het water met bakken uit de lucht valt gaan we wat luieren in de hangmat op het terras met zicht over de rivier.

Wat later op de voormiddag klaart het een beetje op zodat we ons buiten wagen om een hapje te gaan eten. Gelukkig hadden we de paraplu in de hand, want niet veel later begint de waterstroom opnieuw.

El Castillo is een klein dorpje met één lange straat langs de rivier en nog een paar kleine zijstraatjes. Er zijn maar een goeie 1.000 inwoners die in houten huisjes langs het water wonen, het is hier best gezellig. Het dorpje is genoemd naar het fort dat hier door de Spanjaarden gebouwd werd in 1675. De ligging naast de rivier werd strategisch gekozen met de bedoeling om de doortocht van de piraten tegen te houden die op zoek gingen naar het kostbare goud in de regio van Granada.

Na ons ontbijt/lunch wandelen we terug naar onze hostel, ik heb er nood aan om even mijn ogen toe te doen. In de bijna 16 maanden die we intussen aan het reizen zijn ben ik er altijd tegen geweest om overdag te slapen aangezien ik dat verspilling vind van kostbare tijd, maar aangezien het nu toch regent en je hier verder niets kan uitsteken wil ik toch graag even gaan liggen.

In El Castillo kom je voor een bezoek aan het fort, maar velen komen ook voor de prachtige natuur. In het tourist info bureau worden verschillende tours aangeboden van vistochtjes tot natuurwandelingen, maar aangezien het barslechte weer willen we onze centen er niet insteken om te gaan wandelen in dit regenweer. Dus genieten we van de omgeving van op ons balkon.

Wanneer Dave me 2 uurtjes later terug wakker maakt regent het nog steeds. Blijven slapen lijkt me een slecht idee, anders doe ik vannacht misschien geen oog meer toe. Dave zijn boek is intussen bijna uit, dus gaan we ergens iets zoeken om wat te drinken. We kiezen een overdekt terras langs de rivier en even later zien we het Belgische koppel voorbij wandelen dat we vanochtend leerden kennen. Ook zij zaten op de lange ferry overtocht en namen daarna de boot richting hier. Zo krijgen we nog een gezellig babbel en vliegen de namiddaguren zo voorbij.

In de late namiddag keren we terug naar de hostel waar enorm veel volk verzameld is in de woonruimte beneden. Wat is hier aan de hand? We zien een paar mensen staan voor een verlicht en versierd Mariabeeld en voorlezen uit de bijbel, maar hebben nog steeds geen idee van wat er zich afspeelt. Niet veel later druipen de mensen stilaan af en krijgen we boven bezoek van de dame van de hostel. Ze heeft voor elk van ons een zakje met zoetigheden bij en legt ons uit dat het vandaag het feest is van de Heilige maagd Maria en daarbovenop viert ook haar dochtertje haar verjaardag. Vandaar dus al dat volk dat op bezoek kwam. Dit is ook het teken dat het stilaan zal ophouden met het afschieten en laten knallen van de bommetjes dat al bijna twee weken aan de gang is, oef.

’s Avonds hebben we opnieuw afgesproken met Annemie en Tom om te gaan eten. Deze regio is bekend voor zijn grote garnalen en dat willen ze graag proberen. Ik voel me nog altijd niet al te best, mijn maag ligt nog wat overhoop na de weinige slaap van de afgelopen nacht.

Annemie, Tom en Dave bestellen de garnalen en wat later komt er een heuse schotel aan met enorme beesten, wat een kanjers. Ze laten het zich wel smaken, ik hou het bij een simpele spaghetti. Ook deze keer tikken de uren alweer voorbij en de vrouw van het restaurant komt ons beleefd vragen of we willen afrekenen omdat ze graag willen gaan slapen.

Bij onze thuiskomst is er nog een groot stuk verjaardagstaart over en al heeft Dave al zoveel gegeten, dat kan er bij hem nog wel bij.

De volgende ochtend zetten we onze wekker vroeg, als het weer meezit gaan we met Annemie en Tom mee op wandeltocht. Maar van zodra we wakker worden horen we de regen kletteren op het dak, dus draaien we ons om en blijven lekker warm liggen.

In de namiddag, nog steeds met paraplu in de hand, bezoeken we het fort. Van bovenop hebben we een mooi zicht over de groene omgeving en de rivier die langs het dorpje stroomt. Op zich is het fort niet heel bijzonder, maar de omgeving daarentegen des te meer.

Hiermee hebben we de meeste activiteit voor vandaag alweer gehad en houden we het voor de rest bij “iets gaan drinken”. De lieve vrouw van onze hostel vertelde dat ze vanavond pizza maakt voor de kinderen en dat we gerust kunnen mee-eten. We nodigen Annemie en Tom ook uit en installeren ons op het terras met een flesje Flor de Cana, Nicaraguaanse rum. Het wordt alweer gezellig en snel laat, dus nemen we afscheid en gaan onze rugzakken inpakken.

De volgende ochtend wekt het alarm van onze gsm ons al om 4u15. Binnen drie kwartiertjes vertrekt de eerst boot terug richting San Carlos. Deze keer kiezen we er bewust voor om de trage boot te nemen zodat we wat meer kunnen genieten van de omgeving. Rond 6u begint de zon op te komen waardoor de vele vogels gewekt worden. Terwijl sommigen nog slapend in een kale boom zitten vliegen anderen laag over het water en beginnen aan hun dag. Het is heel rustgevend om op dit ochtendlijk uur over de rivier te varen en het leven op gang te zien komen.

In San Carlos halen we onze exitstempel voor Nicaragua, onze tijd hier zit er alweer op. Met de boot steken we de grens over naar Costa Rica, alweer een mooie boottocht waarbij ik verschillende keren apen zie en ook een waterschildpad. Al leek het deze ochtend nog zo veelbelovend aangezien het weer beter en beter werd naarmate we San Carlos naderden, hoe dichter we bij Costa Rica komen, hoe meer regen we weer krijgen te verteren.