Tuxtla Gutiérrez is verre van een toeristische trekpleister, voor ons is het de eerste halte in Mexico aangezien dat de plek is waar we landen.

Vanuit Costa Rica vliegen we eerst over Tuxtla richting Mexico City en van daaruit moeten we overstappen en terug naar beneden vliegen. In het donker landen in Mexico City is absoluut indrukwekkend. Miljoenen lichtjes verlichten de gigantische stad, tijdens de landing lijkt het of het vliegtuig zich pal tussen de woningen gaat neerzetten.

We komen aan rond 22u ’s avonds en moeten nog tot 7u35 de volgende ochtend wachten voor we opnieuw kunnen opstijgen. De luchthaven in Mexico City is enorm groot, maar voorzieningen voor wachtende passagiers zijn er niet. Nergens zijn er banken, zelfs geen stoelen waar we onze wachtende uren kunnen doorbrengen. Net voor de incheckbalie zitten en liggen al heel wat mensen op de koude tegelvloer tegen een hoge pilaar. Wijzelf zoeken er eentje die niet pal onder de verlichting staat, maar even later krijgen we een felle spot in ons gezicht. Blijkbaar zijn er deze nacht net filmopnames en voor de balies staan er allemaal schermen en spots opgesteld. Ik ben echter veel te moe om wakker te blijven voor de drukte en de opnames en installeer me in mijn slaapzak voor een paar uurtjes rust. Dave daarentegen bekijkt de hele show en vertrouwt alle drukte niet en houdt liever een oogje op onze bagage. De hele nacht doet hij geen oog toe en hij is dan ook doodop tegen de tijd dat we moeten inchecken.

De luchthaven in Tuxtla Gutiérrez is heel wat anders, piepklein en ver van de stad gelegen. Het lijkt of we midden in een woestijngebied zijn geland en ver weg zijn van alle beschaving. Met een taxi laten we ons naar het centrum brengen en tot onze grote vreugde vinden we een mooi, proper hotelletje voor een prikje in vergelijking met Costa Rica.

Aangezien deze stad geen echte toeristische attracties heeft gaan we op uitstap naar de Zoomat, een grote zoo gevestigd tussen de bossen. We zijn nog niet binnen en de dieren kruisen ons pad al, agouti’s lopen rond te snuffelen, een grote zwarte vogel met knalgele bek trippelt rond en de apen slingeren door de bomen. Het is een mooi concept en voor amper 1 euro toegangsprijs kan je hier uren rondlopen en kennismaken met de dieren uit Mexico. We volgen de geverfde voetjes op het wandelpad die ons door de bossen brengen langs de verschillende kooien. Hier zitten zowel kleine reptielen als grote zoogdieren. We zien hier ook de prachtige, gekleurde toekan die we in Costa Rica zagen maar niet op beeld konden vastleggen.

Op onze tweede dag in het land bezoeken we de Canon del Sumidero, we kiezen ervoor om een boottochtje te maken op de rivier die tussen de hoge kloof loopt in plaats van met de bus naar de uitkijkpunten van bovenaf te rijden.

De boot vliegt met een enorme snelheid over de rivier en van zodra we in de knappe, hogere stukken van de canyon komen gaat de trip iets langzamer aan. We zien apen die door de bomen slingeren en veel watervogels die langs de rand van het water zitten. Op het diepste punt zijn de kliffen 1.000m hoog en voelen we ons heel nietig in dat kleine bootje. De omgeving is ronduit prachtig, jammer dat de rivier zo vervuild is met plastiekflessen.

Na het tochtje wandelen we nog even rond in het dorpje Chiapa de Corzo waar het net kermis is. We worden overvallen door de hitte hier in de vallei en nemen al snel de bus terug naar de koelere oorden van Tuxtla.

Na 17 maanden dezelfde kleren te hebben gedragen heeft zowat alles zijn beste tijd gehad. Dave heeft zo nu en dan al eens een nieuwe t-shirt gekocht en ook ik vind dat het nu hoogtijd is om iets nieuws aan te schaffen. Zo kunnen we onze laatste weken fatsoenlijk doorbrengen, zeker nu we gezelschap zullen krijgen. Ik vind het zalig om nog eens te kunnen shoppen en koop op 1 dag 4 nieuwe t-shirts.

Na amper twee dagen in Mexico kunnen we voorlopig toch al besluiten dat het goedkoper is dan Costa Rica, een ware verademing. We logeren in een mooi hotel, in het straatbeeld zien we vele sapjesbars waar je voor amper een euro een halve liter vers fruitsap bestelt en ook de Mexicaanse keuken bevalt ons enorm. Iets dat we niet meer gegeten hebben sinds we thuis vertrokken zijn radijsjes en die staan hier opnieuw op het menu, lekker. Er is een groot aanbod aan vers fruit en op straat koop je een plastieken doosje boordevol vitaminen voor nog geen euro. Ook de bakkerijen zijn hier fantastisch. Het lijkt wel een kleine supermarkt waar je kan rondwandelen en kiezen tussen versgebakken, krokante broodjes, pistolets en massa’s zoetigheden.

We voelen ons hier thuis vanaf dag één, dit land belooft een mooie afsluiter van onze reis te worden !