Guatemala – Tikal: aangezien Dave en ik de ruïnes van Palenque al bezocht hadden voor Nancy en Eddy toekwamen besloten we samen de lange tocht te maken naar de indrukwekkende ruïnes van Tikal.

Nadat we gisteren alweer laat toekwamen namen we onze intrek in een lodge te midden van de jungle. We kozen ervoor om hier te overnachten omdat we zo vlakbij de ruïnes zitten en van een zalige rust kunnen genieten in een prachtige omgeving. Voor de eerste keer delen we een kamer met zijn vieren en moeten we noodgedwongen vroeg naar bed. Vanaf 21u valt alle elektriciteit uit en sluit ook het restaurant zijn deuren. We waren maar net op tijd klaar met ons avondeten toen de lichten uitgingen en vervangen werden door kaarsen. Gelukkig hadden we wel nog warm water en konden we na alweer een vermoeiende dag toch nog een warme douche nemen. Zo liggen we even later in onze vochtige bedden en luisteren in het pikdonker naar Eddy zijn flauwe moppen. Nancy is zijn humor natuurlijk al gewoon, maar ik en Dave gaan telkens weer plat van het lachen.

Voor we op ontdekking van de Maya-ruïnes vertrekken nemen we een ontbijt in het restaurant van de lodge en bestellen een picknick om mee te nemen voor onze lange uitstap. Het domein van Tikal is heel erg groot, dus gaan we niet de moeite doen om vanmiddag heen en weer te lopen.

Deze ochtend hoorden we al een aantal keer een soort van kwakend geluid en terwijl we naar kikkers zochten zagen we plots een hele knappe toekan op een kale tak zitten. Dat was dus diegene met zijn kwakend geluid, ook vanuit de bosjes achter ons konden we een andere toekan horen antwoorden. Voor de allereerste keer in 18 maanden reizen krijgen we eindelijk een prachtige toekan van dichtbij te zien die niet binnen de seconde weer gaat vliegen. We zijn heel erg verrast om alsnog deze prachtige vogel te zien met zijn grote, gekleurde bek.

Om iets voor 9u beginnen we aan onze wandeling en stappen we ineens door naar de Gran Plaza. Waarschijnlijk beginnen straks ook de grote groepen binnen te stromen en daartegen willen wij het knapste in alle rust gezien hebben. De wandelwegen in dit park gaan door de jungle en zijn heel rustgevend. Fluitende vogels en weglopende dieren, slingerende apen in de bomen boven ons. We zien ook heel wat ceiba’s, de zijdekatoenboom die het symbool is voor Guatemala. Het zijn reusachtige bomen met kale takken waaraan grote pluchen stukken hangen.

Dan komen we toe op het grote, centrale plein waar twee indrukwekkende piramides tegenover mekaar staan en daarlangs de noordelijke en centrale Acropolis. De gebouwen die open zijn voor het publiek en dus veilig om te beklimmen geven een prachtig zicht over de omgeving en zijn oneindige bossen.

Na deze knappe eerste kennismaking stappen we door naar Tempel IV die helemaal alleen diep in de bossen gelegen is. Onderweg daar naartoe kruisen we op de verlaten paden twee kleine hertjes. Het lijkt wel of we alleen zijn in het park, we komen amper andere mensen tegen. Alleen al wandelen in dit park is een plezier op zich, pure stilte buiten het geluid van de vele diertjes rondom ons. Aan een eethut zien we een neusbeer die op zoek is naar eten. Hij weet goed genoeg waar er eventueel iets te rapen valt en komt hier om restjes op te peuzelen. Op onze terugweg zien we hoe hij met zijn lange neus in een vuilbak zit.

Tempel IV beklimmen we langs lange, houten ladders. Het is verboden om de treden van de tempel te gebruiken en bovendien is het ook veel gemakkelijker om de andere trap te nemen. Eens boven worden we beloond met een fantastisch uitzicht. We zitten hoog boven de boomgrens en hebben een enorm wijds zicht over de jungleomgeving. Zover we maar kunnen kijken in eender welke richting, overal zien we groene boomtoppen. Het zicht is zo adembenemend dat we ons neerzetten op de trappen van de piramide om van de omgeving te kunnen genieten. De zon brandt intussen op onze hoofden, het is verschrikkelijk warm vandaag. Ver weg in de boomtoppen merkt Dave slingerende apen. Met z’n allen kijken we in het rond, de verrekijker doorgevend en wachtend tot er eentje springt zodat we ons kunnen oriënteren op de bewegende takken.

We moeten terug naar beneden omdat het ons toch echt te warm begint te worden. We bezoeken ook de kleinere tempels en de ruïnes waar soms niets meer van overschiet dan de ommuring. Vlak boven onze hoofden slingeren apen en wanneer we stoppen om hen aan te kijken leggen ze zich op hun buik op een tak en staren ons daar beneden aan. Zo zien we ook eentje met een baby-aapje op haar rug, zijn grote, witte ogen steken fel af tegen het bruine lijf van zijn moeder. We zien nog verschillende toekans en een speciale vogel met veel kleuren.

Lunchen doen we aan Tempel VI, alweer zijn we helemaal alleen. Het is geweldig om het park in alle rust te kunnen ontdekken en in alle stilte te kunnen rondwandelen.

Opnieuw een hoogtepunt is Tempel V, een steile, hoge piramide die we eveneens via houten ladders moeten beklimmen. Dat op zich is al een hele uitdaging. De ladders gaan zo steil naar boven tot een hoogte van 58m dat je het gevoel krijgt volledig horizontaal te hangen. Eens boven is er maar een kleine rand waarop we kunnen wandelen en bij 3 van ons komt het hoogtevrees opzetten. Het uitzicht is alweer adembenemend aangezien we van op de hoogte alweer heel ver kunnen kijken en ver boven de boomtoppen uitkomen. Dave is de enige die nog wat foto’s neemt, wij drie beginnen al snel terug aan de afdaling.

We hebben er intussen al heel wat wandeluren opzitten en onderweg naar de uitgang bezoeken we de resterende, kleinere complexen. We willen niets missen al geven onze benen stilaan aan dat we al fameus wat kilometers hebben afgelegd. Uiteindelijk, na een goeie 7u te hebben rondgewandeld hebben we alles gezien en keren we terug naar onze lodge. We hebben een stralende dag achter de rug, maar net wanneer we de uitgang bereiken vallen de eerste regendruppels. Dat verandert al snel in een ware stortbui en we schuilen even aan de souvenirkraampjes.

We brengen opnieuw de nacht door in de junglelodge, maar lang kunnen we niet uitslapen. Om 5u ’s morgens worden we opgepikt voor de start van een lange terugtocht naar Chetumal in Mexico. We hebben georganiseerd, rechtstreeks vervoer geboekt zodat we niet al teveel tijd verliezen met het regelen van bussen. De grensovergangen gaan vlot en al zitten we in geen al te comfortabele bus, de chauffeur rijdt goed door met zijn gammele, krakende bak. Alweer een dikke 9u zijn we onderweg geweest wanneer we in de late namiddag opnieuw voet zetten op Mexicaanse bodem.