In Cancun wachten we de komst van Eddy en Nancy op. Na een ontspannend dagje om erin te komen reizen we samen verder naar de ruïnes van Tulum.

Anderhalve dag voor we bezoek krijgen reizen we naar Cancun waar we inchecken in het hotel waar ook Eddy en Nancy zullen verblijven. De komende 17 dagen gaan we samen door Mexico reizen en we kijken er echt naar uit om bezoek te krijgen.

Onze eerste halve dag brengen we door in het centrum van Cancun wat bijzonder weinig voorstelt. Dichtbij het hotel zijn een paar gezellige pleintjes met verkeersvrije straten waar zich enkele restaurantjes bevinden. Verder is er de drukke hoofdbaan met 4 rijvakken waar zich de meeste winkels bevinden, maar gezellig rondkuieren is het er niet in zo’n drukte. Nu onze terugreisdatum stilaan dichterbij komt willen we toch wat nieuwe kleren kopen, zeker aangezien de prijzen hier toch aanzienlijk lager liggen dan thuis. We wandelen Avenida Tulum af en gaan een kijkje nemen in het shoppingcenter op Plaza Las Americas. Dave vindt er direct zijn goesting, iets wat niet vaak gebeurt, en koopt er een jeans en polo van Calvin Klein voor amper 90 euro. Heel tevreden met zijn eerste aankoop stappen we terug buiten, jammer genoeg hebben we hiermee zowat alles gehad wat downtown Cancun te bieden heeft.

Op onze tweede dag in de stad hebben we nog een hele dag voor onszelf want Nancy en Eddy landen pas ’s avondslaat. We nemen de bus naar de Zona Hotelera, daar waar alle chique hotels gelegen zijn langs de knappe kuststrook. Ook hier gaan we eerst even shoppen en rondneuzen in de winkeltjes, maar zonder veel succes. Al loopt de hoofdbaan hier dichtbij het strand, toch kan je vanaf de rijweg geen glimp opvangen van de stranden en de zee. De gehele kustlijn is volgebouwd met grote hotels die vaak ook nog eens torenhoog zijn en zij versperren elk zicht en erger nog, elke doorgang naar het strand. Hier en daar is er een smal wandelpad dat naar het strand leidt, maar dan moet je al goed zoeken.

Onze monden vallen werkelijk open bij het zien van de stranden en het super blauwe water hier in Cancun. En dan dachten wij dat Playa del Carmen al zo wondermooi was… De witte zandbanken zorgen voor een beige kleur vooraan in het water, daarna heb je het ondiepe water waar de kleur lichtblauw wordt, vervolgens volgen de echte felblauwe tinten en eindigt dat kleurenpalet met donkerblauw van zodra de zandbodem plaats maakt voor planten en het echt diep wordt. Fantastisch gewoon, als daar dan ook nog eens het zonnetje zijn stralen op laat schijnen bevinden we ons helemaal in het paradijs. We maken twee lange strandwandelingen en telkens moeten we ons een weg zien te zoeken naar de receptie van zo’n chique hotel om weer tot aan de rijbaan te geraken.

Onze volgende dag begint ook vroeg, vanwege het uurverschil met België zijn Nancy en Eddy die vannacht zijn toegekomen al snel terug wakker. We gaan samen lekker ontbijten en hebben na zo’n lange tijd uiteraard veel te vertellen. Wat is het zalig om bekend volk te zien, alleszins voor mij dan toch want Dave kent geen van beide.

Later gaan we samen even op wandel door het centrum van Cancun en nemen daarna opnieuw de bus richting zee. Jammer dat er vandaag zoveel wolken zijn, maar dan nog blijft het een prachtige omgeving. Het leuke aan rondreizen met 4 is dat je al sneller een terrasje gaat doen of gezellig een glaasje gaat drinken. Zo belanden we in een cocktailbar waar we met een margarita een proost maken op onze komende dagen samen. In plaats van een strandwandeling installeren we ons vandaag in een beachclub waar we korting krijgen via ons hotel. Zalig strandbedden op een verhoogd terras langs het strand waar ook verschillende zwembaden zijn. Samen met Dave lees ik door de ‘Story’ die Nancy meebracht, we geraken weer helemaal up to date met de laatste nieuwtjes over de BV’s J.

Hoewel wij tweetjes de laatste tijd vaak aan een kraampje een taco bestelden gaan we nu gezellig met zijn vieren uit eten.  Van zodra de obers in het verkeersvrije straatje vier toeristen zien verschijnen wordt het bijna een gevecht om ons in hun restaurant binnen te krijgen. We kiezen uiteindelijk voor diegene met een gevarieerd menu en die ons bovendien ook een gratis margarita aanbiedt op Dave zijn verzoek. Deze eerste dag sluiten we niet te laat af, Eddy en Nancy zijn uiteraard nog moe na hun lange vlucht van gisteren en ook onze benen voelen zwaar aan alsof we fameuze inspanningen hebben geleverd vandaag.

Vanuit Cancun nemen we ’s morgens de bus richting Tulum. Onderweg krijgen we serieuze regenbuien te verteren en de lucht ziet er niet veelbelovend uit. De hemel is volledig grijs en de dikke wolken zien er niet naar uit dat ze snel gaan verdwijnen. Ook wanneer we uitstappen in Tulum regent het nog steeds waardoor we niet echt de kans krijgen om naar een goed hotel te zoeken. Bovendien zijn er maar 3 opties hier op de weg die naar de ruïnes loopt, dus nemen we onze intrek in een hotel waarvan de kamers redelijk zijn. In afwachting van beterschap gaan we eerst een hapje eten, maar elke iets of wat opklaring wordt direct weer gevolgd door een stevige regenbui. Het moment waarop we toch een aantal blauwe stukken zien verschijnen besluiten we het erop te wagen en wandelen we richting ruïnes. Alleen zijn we allesbehalve, het lijkt wel alsof alle groepen zich ook ergens verscholen hebben in afwachting van opklaringen.

Wat de ruïnes van Tulum zo bijzonder maakt is de fantastisch ligging. Bovenop de kliffen die langs het witte zandstrand liggen met daarachter de prachtige blauwe zee zien we knappe restanten van de Maya-bouwwerken die hier werden neergezet. Met dreigende regenwolken boven onze hoofden zetten we er toch maar flink de pas in, het kan elk moment weer beginnen regenen. De mensen van de tourgroepen lopen allemaal rond met vuilzakken rond hun lijven die over hun hoofden flapperen in de hevige wind langs de kustlijn. Het is best een grappig zich hoe ze allemaal worstelen met die poncho’s terwijl de wind er langs alle kanten onder blaast.

We komen op een knap uitzichtpunt waar we de witte kustlijn zien die onderaan de ruïnes loopt, bij zonnig weer moet dit echt fantastisch zijn. Het duurt niet lang voor de sluizen boven ons weer worden opengezet, en hoe. Je kan niet van een gewone regenbui spreken, het water valt met bakken uit de lucht en er staat dan ook nog eens een stevige wind. Ook onze poncho’s komen boven, ik moet het met een paraplu stellen nadat mijn poncho sneuvelde in Colombia. We proberen ons zo goed en zo kwaad mogelijk even te verschuilen achter de grote blaren van een palmboom, maar het heeft geen zin. Het blijft gieten en op die manier kan je echt niet genieten van de omgeving en heeft het geen zin om te blijven rondlopen. We werpen nog een laatste blik op de ruïnes die we amper gezien hebben en lopen naar de uitgang.

Alle 4 zijn we heel teleurgesteld dat we zo weinig gezien hebben, maar in dit weer kunnen we niet blijven rondlopen. Nu we hier toch vastzitten voor de rest van de namiddag en er hier niets te doen valt zouden we graag vertrekken. Probleem is dat we al ingecheckt zijn in een hotel en hoe we ook smeken aan de bediende in het hotel, hij wil ons geld niet teruggeven en ons laten vertrekken. Ook wanneer we hem voorstellen om een deel te laten vallen weigert hij, dus zullen we onze namiddag op een andere manier moeten vullen. Iets verder op de straat is er een markthal met heel wat souvenirwinkeltjes en overdekte terrasjes. Er zit niet veel anders op dan ergens iets te gaan drinken en daarbij spelen we een leuk kaartspel. ’s Avonds nemen we de taxi naar het centrum van Tulum waar we toch iets meer keuze hebben aan restaurants en belanden er bij een Argentijn. Deze keer kunnen we alleen maar klinken op beter weer en hopen dat we tijdens de rest van onze rondreis gespaard worden van dergelijke regenbuien.

De volgende ochtend staan we vroeg paraat voor een lange reisdag naar Belize. Nancy heeft er echter een onrustige, zowat slapeloze nacht opzitten en heeft tijdens die wakkere uren liggen tobben over de afgelopen dag. Aangezien deze ochtend het zonnetje schijnt en er grote blauwe stukken lucht zijn komt ze met het voorstel om opnieuw de ruïnes te gaan bezoeken voor we deze plek verlaten en met een teleurgesteld gevoel vertrekken. Al bij al is dat inderdaad geen slecht idee, dan vertrekken we gewoon een paar uurtjes later en bereiden we ons erop voor dat we vanavond laat op onze bestemming zullen zijn.

Met onze toegangsticketjes in de hand wandelen we terug naar de inkom van de ruïnes, maar de kaartjesknipper stemt er niet mee in dat we vandaag opnieuw een kijkje nemen nadat we hier gisteren zo werden uitgeregend. We proberen hem om te kopen en vragen of we er niet onderuit kunnen komen door hem een centje toe te stoppen in plaats van vier nieuwe tickets te halen, maar ook dat weigert hij resoluut. Dus zit er niets anders op, gelukkig zijn de tickets niet heel duur.

Bij een stralende zon stappen we de terreinen van de ruïnes op en het zicht is wel degelijk compleet anders dan gisteren van onder een paraplu. Op ons gemak kunnen we de nog overeind staande Mayaconstructies bewonderen en op dit ochtendlijke uur zijn er nog maar weinig toeristen. We gaan opnieuw een kijkje nemen bovenop de rotsen en deze keer worden we daar niet weggeblazen door de hevige wind. De uitzichten zijn eens zo mooi en we hebben er absoluut geen spijt van dat we teruggekomen zijn.

In de verte zien we de knappe, witte stranden van Tulum. Die zullen we dan jammer genoeg toch aan ons moeten voorbij laten gaan. Van over zee zien we een grote regenwolk afkomen en terwijl we terug richting het hotel stappen om onze spullen op te pikken krijgen we een aantal verfrissende regendruppels. De vochtigheid vandaag is hoog, de warmte van de zon doet ons eens zo hard zweten.

Zo kunnen we toch nog met een goed gevoel uit Tulum vertrekken en zetten we de lange tocht in richting Belize.