Verslag Laos

 

Vieng Xai: we sluiten ons bezoek aan Laos af in een prachtige omgeving. We komen opnieuw te midden van het karstgebergte in een gezellig dorp.

 

Op ons gemak vertrekken we vanuit Sam Neua naar Vieng Xai. ’s Morgens halen we eerst nog de lekkere smoutebol-achtige koeken op de markt en wandelen al kauwend naar het busstation. Volgens de man van het informatiecenter ligt dat op 2km van het centrum en dat willen we gerust wandelen. Nadat we al een goei half uur op wandel zijn beginnen de rugzakken toch flink door te wegen, die 2km blijken toch wat onderschat. Nog eens 20min later en na een paar hellingen komen we dan toch bij het busstation en kort nadien vertrekt de jumbo.

 

Middenin het centrum van Vieng Xai worden we afgezet, we zijn blij dat we dit dorp als laatste bestemming uitkozen. Rondom rond is er het prachtige karstgebergte en hier en daar zien we een groen meertje dat het landschap versiert.

 

We installeren ons in een super simpel guesthouse, een gebouw op palen met 4 afgeleefde, kleine kamertjes en in de tuin een betonnen blok met Frans toilet en een kraan waaronder een plastieken wastobbe stond als wastafel.

 

De reden waarom we naar Vieng Xai afzakken is “The Hidden City”. De grotten in dit dorp zorgden voor beschutting van de leiders van de Laotiaanse communistische partij, Pathet Lao tijdens de tweede Indochina oorlog. Met behulp van dynamiet werden de grotten ‘uitgehold’ en werden er zowat kleine huizen in gebouwd. Sommige van de grotten zijn echt heel groot en bevatten verschillende kamers waaronder: slaapkamers, geïmproviseerde badkamers en een Frans toilet, de ziekenboeg en uiteraard ook een emergency room.

Gedurende 9 jaar woonden in deze grotten niet minder dan 20.000 mensen, zij verschuilden zich voor de constante bombardementen door de USA. De USA zag Laos immers als een cruciaal gebied voor communistische uitbreiding en sleepte hen daarmee in de oorlog tegen het communistische Vietnam.

 

Het bezoek aan de grotten was de moeite, ongelofelijk wat daarin allemaal verscholen zit. Jammer dat de gids niet erg goed Engels sprak en weinig vertelde over de geschiedenis van dit alles. Hij gaf ons meer een rondleiding doorheen de verschillende ruimten in de grotten in plaats van ons wat meer te vertellen over wat er zich hier afspeelde.

 

Na dit bezoek wandelden we nog wat rond in het dorpje en dronken een pint aan het marktje. We maakten kennis met een Canadees koppel dat per fiets rondreist en in dezelfde guesthouse incheckte en gingen ’s avonds met hen en nog een Frans meisje een hapje eten. We kropen alweer vroeg in bed omdat het te fris werd om buiten te blijven zitten.

 

De volgende ochtend was het vroeg dag, we vertrokken naar Vietnam en er is slechts één jumbo die dit dorp passeert onderweg naar de grens, dus die mochten we zeker niet missen !

Het is nog een eindje stappen naar de hoofdweg dus staan we op tijd op en zetten er de pas in. Nog een ouder Laotiaans koppel komt aangelopen met de nodige bagage, zij moeten eveneens richting Na Meo. Na een goei uur wachten komt de jumbo mooi op tijd aangereden en de Laotiaanse man doet teken om te stoppen. De chauffeur hiervan vertraagt heel even, maar rijdt toch ineens verder omdat zijn laadbak al bomvol zit. Daar staan we te zien, wetende dat er maar één kans was om hier weg te geraken ! En dat beseft dat oudere koppel blijkbaar ook, want zij staan tegen elkaar te roepen langs de kant van de baan.

 

Improviseren dan maar, we proberen opnieuw een lift te versieren want we hebben echt geen zin om hier opnieuw te overnachten. Bovendien willen we vandaag nog heel graag in Hanoi geraken, we kijken er intussen echt naar uit om te gaan logeren bij Annita, Dave en Brechtje.

Het duurt niet heel lang voor er een pick-up komt aangereden die bereid is ons mee te nemen. Dave onderhandelt over de prijs met de chauffeur die geen letter Engels spreekt. Dus halen we onze reisgids boven en met de nodige gebarentaal en een aantal cijfers die hij in het zand schrijft komen we tot een overeenkomst.

Zoals vorige keer veronderstelde ik dat we in de laadbak vlogen, maar deze keer mochten we achterin de kabine zitten. De pick-up is splinternieuw en dat reuk je aan de zachte, lederen zetels. Maar na de luxueuze, aangename rit staat er ons wel wat anders te wachten.

2km voor de grens stopt de chauffeur en hij wil centen zien. Dave haalt de 50.000 kip boven waarvan hij dacht dat was afgesproken, maar die man vraagt ons ineens om 50$ op te hoesten.

Het komt tot een hevige discussie waarbij die vent staat te rillen van woede, in het Laotiaans begint hij ons uit te maken en wil hij mijn rugzak uit mijn handen trekken omdat we niet willen betalen wat hij van ons eist.

Omdat de woordenwisseling maar blijft duren leggen we het geld neer op de bumper van zijn auto en wandelen door. Ik zet er stevig de stap in want heb echt geen zin in dit gedoe, maar we worden achtervolgd. Met de auto stopt hij vlak achter ons en schiet er in een vliegende collère uit, hij wil meer geld uiteraard. We proberen ons zo rustig mogelijk te houden en komen overeen om nog 20.000 kip bij te betalen. Daarmee blijkt hij ineens tevreden en laat ons gaan.

 

We vinden het verschrikkelijk om op deze manier afscheid te moeten nemen van Laos en met een slecht gevoel stappen we de grens met Vietnam over.

Gelukkig staan er ons de komende dagen leuke dingen te wachten in Hanoi.