Verslag Laos
Vieng Xai: we
sluiten ons bezoek aan Laos af in een prachtige omgeving. We komen opnieuw te
midden van het karstgebergte in een gezellig dorp.
Op ons gemak vertrekken we vanuit Sam Neua naar Vieng
Xai. ’s Morgens halen we eerst nog de lekkere smoutebol-achtige koeken op de
markt en wandelen al kauwend naar het busstation. Volgens de man van het
informatiecenter ligt dat op 2km van het centrum en dat willen we gerust
wandelen. Nadat we al een goei half uur op wandel zijn beginnen de rugzakken toch
flink door te wegen, die 2km blijken toch wat onderschat. Nog eens 20min later
en na een paar hellingen komen we dan toch bij het busstation en kort nadien
vertrekt de jumbo.
Middenin het centrum van Vieng Xai worden we afgezet,
we zijn blij dat we dit dorp als laatste bestemming uitkozen. Rondom rond is er
het prachtige karstgebergte en hier en daar zien we een groen meertje dat het
landschap versiert.
We installeren ons in een super simpel guesthouse, een
gebouw op palen met 4 afgeleefde, kleine kamertjes en in de tuin een betonnen
blok met Frans toilet en een kraan waaronder een plastieken wastobbe stond als
wastafel.
De reden waarom we naar Vieng Xai afzakken is “The
Hidden City”. De grotten in dit dorp zorgden voor beschutting van de leiders
van de Laotiaanse communistische partij, Pathet Lao tijdens de tweede Indochina
oorlog. Met behulp van dynamiet werden de grotten ‘uitgehold’ en werden er
zowat kleine huizen in gebouwd. Sommige van de grotten zijn echt heel groot en
bevatten verschillende kamers waaronder: slaapkamers, geïmproviseerde badkamers
en een Frans toilet, de ziekenboeg en uiteraard ook een emergency room.
Gedurende 9 jaar woonden in deze grotten niet minder dan
20.000 mensen, zij verschuilden zich voor de constante bombardementen door de
USA. De USA zag Laos immers als een cruciaal gebied voor communistische
uitbreiding en sleepte hen daarmee in de oorlog tegen het communistische
Vietnam.
Het bezoek aan de grotten was de moeite, ongelofelijk wat
daarin allemaal verscholen zit. Jammer dat de gids niet erg goed Engels sprak
en weinig vertelde over de geschiedenis van dit alles. Hij gaf ons meer een
rondleiding doorheen de verschillende ruimten in de grotten in plaats van ons
wat meer te vertellen over wat er zich hier afspeelde.
Na dit bezoek wandelden we nog wat rond in het dorpje
en dronken een pint aan het marktje. We maakten kennis met een Canadees koppel
dat per fiets rondreist en in dezelfde guesthouse incheckte en gingen ’s avonds
met hen en nog een Frans meisje een hapje eten. We kropen alweer vroeg in bed
omdat het te fris werd om buiten te blijven zitten.
De volgende ochtend was het vroeg dag, we vertrokken
naar Vietnam en er is slechts één jumbo die dit dorp passeert onderweg naar de grens,
dus die mochten we zeker niet missen !
Het is nog een eindje stappen naar de hoofdweg dus
staan we op tijd op en zetten er de pas in. Nog een ouder Laotiaans koppel komt
aangelopen met de nodige bagage, zij moeten eveneens richting Na Meo. Na een goei
uur wachten komt de jumbo mooi op tijd aangereden en de Laotiaanse man doet
teken om te stoppen. De chauffeur hiervan vertraagt heel even, maar rijdt toch
ineens verder omdat zijn laadbak al bomvol zit. Daar staan we te zien, wetende
dat er maar één kans was om hier weg te geraken ! En dat beseft dat oudere
koppel blijkbaar ook, want zij staan tegen elkaar te roepen langs de kant van
de baan.
Improviseren dan maar, we proberen opnieuw een lift te
versieren want we hebben echt geen zin om hier opnieuw te overnachten.
Bovendien willen we vandaag nog heel graag in Hanoi geraken, we kijken er
intussen echt naar uit om te gaan logeren bij Annita, Dave en Brechtje.
Het duurt niet heel lang voor er een pick-up komt
aangereden die bereid is ons mee te nemen. Dave onderhandelt over de prijs met
de chauffeur die geen letter Engels spreekt. Dus halen we onze reisgids boven
en met de nodige gebarentaal en een aantal cijfers die hij in het zand schrijft
komen we tot een overeenkomst.
Zoals vorige keer veronderstelde ik dat we in de
laadbak vlogen, maar deze keer mochten we achterin de kabine zitten. De pick-up
is splinternieuw en dat reuk je aan de zachte, lederen zetels. Maar na de
luxueuze, aangename rit staat er ons wel wat anders te wachten.
2km voor de grens stopt de chauffeur en hij wil centen
zien. Dave haalt de 50.000 kip boven waarvan hij dacht dat was afgesproken,
maar die man vraagt ons ineens om 50$ op te hoesten.
Het komt tot een hevige discussie waarbij die vent
staat te rillen van woede, in het Laotiaans begint hij ons uit te maken en wil
hij mijn rugzak uit mijn handen trekken omdat we niet willen betalen wat hij
van ons eist.
Omdat de woordenwisseling maar blijft duren leggen we
het geld neer op de bumper van zijn auto en wandelen door. Ik zet er stevig de
stap in want heb echt geen zin in dit gedoe, maar we worden achtervolgd. Met de
auto stopt hij vlak achter ons en schiet er in een vliegende collère uit, hij
wil meer geld uiteraard. We proberen ons zo rustig mogelijk te houden en komen
overeen om nog 20.000 kip bij te betalen. Daarmee blijkt hij ineens tevreden en
laat ons gaan.
We vinden het verschrikkelijk om op deze manier
afscheid te moeten nemen van Laos en met een slecht gevoel stappen we de grens
met Vietnam over.
Gelukkig staan er ons de komende dagen leuke dingen te
wachten in Hanoi.