Verslag Laos

 

Muang Vieng Thong: de rit hiernaartoe is een avontuur op zich. Van zodra we Nong Khiaw verlaten laten we ineens ook de toeristische route achter ons en dat zullen we al snel ondervinden.

 

Nong Khiaw was zowat de laatste toeristische stopplaats, van hieruit vertrekken zelfs geen bussen meer, enkel de open jumbo’s. Deze jumbo’s zijn pick-up trucks waarbij een overdekte laadbak voorzien is van twee lange banken.

We kopen onze ticketjes en kruipen in de jumbo, voorlopig ziet alles er nog vrij comfortabel uit hoewel de truck snel vol geraakt. Wanneer we denken dat het vertrektijd is wordt ineens alle bagage overgeladen en moeten we in een andere jumbo plaatsnemen die eigenlijk al zo goed als vol zit. Ik en Dave belanden met nog drie Laotianen in de middengang op een hoop zakken rijst en ander koopwaar. Dat is dan ook het enige voordeel van de vele kilo’s bagage dat deze mensen meesleuren, een zak rijst is zachter om op te zitten dan op de bodem van de jumbo. Net voor het vertrek komt er nog een toerist aan, voor deze Australische man is er enkel nog plaats op de laadklep, dan hebben wij toch nog geen klagen.

 

We rijden alweer de bergen in, gelukkig bestaat het parcours deze keer uit minder bochten dan de vorige ritten. We hebben een prachtig zicht over de groene dalen en de hoge bergtoppen en rijden door heel wat bergdorpen. De mensen die hier wonen behoren tot verschillende stammen en het is leuk om hen in hun dagdagelijkse omgeving bezig te zien. De kinderen spelen langs de straatkant, vrouwen voeren grote pakken hout aan of zitten te weven onder hun houten huizen. De dieren lopen vrij rond, we moeten meermaals afremmen voor kippen die vlak voor de wielen van de jumbo de straat overlopen, honden die een dutje doen in het midden van de weg en een moederzwijn dat met haar kleintjes op stap is.

 

Omdat er geen rechtstreeks vervoer is naar de plaats waar wij naartoe willen worden we anderhalf uur later afgezet in Muang Vieng Kham. De chauffeur van de jumbo wil ons echter wel verder meenemen tot Vieng Thong, maar dit enkel tegen de woekerprijs van 20$ per persoon. Zo zot zijn we dus echt niet, we zoeken nog liever een andere oplossing dan zo te worden afgezet.

 

We stranden in dit kleine bergdorp en moeten hier onszelf zien te redden. Er is één huisje dat zichzelf de naam guesthouse gaf maar geloof ons, hier slaap je liever niet. Ofwel kunnen we 12u wachten op de nachtbus die hier om 1u ’s nachts passeert ofwel proberen we te liften. We gaan voor de tweede optie, maar wetende dat er slechts nu en dan eens een pick-up passeert zou het wel eens lang kunnen duren voor we hier wegkomen.

Wanneer ik al een tijdje op straat sta te liften komt er een jonge kerel naar onze mannen toe gestapt die bereid is ons te helpen. Na wat heen en weer gepraat verdwijnt hij en komt even later terug met een busje, we onderhandelen over de prijs waarna hij opeens weer verdwijnt. Na opnieuw een 20-tal minuutjes te hebben gewacht komt er een mooie, nieuwe pick-up aangereden en zij nemen ons mee tegen de prijs waarover we daarnet onderhandelden. Goeie deal lijkt ons, voor amper een paar centen meer dan wat de nachtbus ons zou kosten en bovendien rijdt deze pick-up veel sneller en kunnen we onmiddellijk vertrekken. Nog geen twee uur nadat we hier toekwamen kunnen we onze weg alweer verder zetten.

 

Met ons drie kruipen we in de laadbak en onze chauffeur raast weg. We scheuren door de bochten, deze Toyota Hilux heeft er geen enkel probleem mee om de bergen op te geraken. Vanuit de laadbak hebben we het beste zicht op de omgeving, we bevinden ons momenteel in het enige stukje van Laos waar het altijd groen is, ongeacht welk seizoen. Wanneer we bovenop een berg komen zien we kilometers ver de vele groene heuvels en begroeide bergtoppen. Gelukkig zijn er vandaag geen wolken en kan de zon ons de eerste uren goed verwarmen, op deze hoogte staat er immers een fris briesje.

Wat ons heel erg opvalt is het feit dat we zo goed als geen verkeer tegenkomen onderweg. We hebben de weg voor ons alleen en daar maakt onze chauffeur gretig gebruik van. Hij blijft plankgas geven en rijdt tegen een hoge snelheid door de kleine dorpjes. Één keer moet hij een noodstop maken voor een puppy op de rijweg die verstijfd van angst blijft staan wanneer we al toeterend van achter de bocht komen. Wat verder duikt er een kudde buffels op, onze chauffeur begint alweer luid te toeteren en de beesten zetten het op een lopen alsof hun leven ervan afhangt. Maar in plaats van de velden in te lopen blijven ze rennen over de straat, een grappig zicht al die dikke, zwarte poepen voor onze neus.

 

Naarmate de rit vordert komen er meer mensen bij. De laadbak delen we intussen al met 6 wat nog altijd te doen is. Na anderhalf uurtje rijden zet onze chauffeur zich aan de kant en besluit dat het noodle-tijd is. Wij eten intussen onze appelsientjes op en wachten geduldig af tot onze medereizigers hun buik gevuld hebben. De zon is inmiddels al flink gezakt en het ziet ernaar uit dat we de rest van de rit in de koude zullen moeten doorbrengen. In de verte zien we hoe de ondergaande zon een roze, oranje gloed verspreid over de bergtoppen, prachtig.

In het volgende dorpje staan er alweer mensen op een lift te wachten en de laadbak geraakt wel heel erg vol. Er komen nog eens drie volwassenen bij, een baby, heel wat bagage en een kip. We moeten echt puzzelen om alles en iedereen mee te krijgen en met een knie in mijn rug zetten we de weg verder. Het enige voordeel hiervan is dat het lekker warm is zo dicht op elkaar.

 

Tegen de tijd dat we de laatste mensen uit de laadbak laten is het pikdonker. We bevriezen van de ijskoude wind die om onze oren waait en kruipen met drie zo dicht mogelijk tegen de achterkant van de kabine om zo goed mogelijk uit te wind te zitten. Nog nooit zagen we de sterrenhemel al liggend vanuit de laadbak van een pick-up. Op zich een prettige ervaring, maar de wind maakt de rit wel erg onaangenaam. Verkleumd van de koude stappen we na bijna 4u rijden uit en vinden we een guesthouse waar we een warme douche kunnen nemen en zijn hierom maar al te blij.

 

Volgens onze reisgids bevinden we ons nu in een dorpje waar wel eens vaker toeristen stranden maar is het hier zo mooi en relaxt dat ze besluiten om wat langer te blijven. Of dat zo is zullen we morgen pas kunnen ontdekken, daarvoor is het inmiddels te donker.

We eten iets kleins in een restaurantje dat vlak naast de guesthouse ligt en gaan op tijd terug naar de kamer om te kunnen douchen, van zodra de elektriciteit uitvalt is het gedaan met warm water.

 

’s Morgensvroeg om 5u30 springen ineens de lichten aan in onze kamer. Toen gisterenavond de elektriciteit uitviel vergaten we blijkbaar de schakelaars uit te zetten.

Omdat we ons niet aan een bijzonder drukke dag verwachten blijven we wat langer in bed liggen. Om 10u stappen we buiten en de zon zit nog achter een dik pak wolken.

Onze eerste indruk is niet veelbelovend. Aan de overkant van de straat zien we iets wat op een marktje lijkt, allemaal houten kotjes waar koopwaar staat uitgesteld. We wandelen een beetje verder en komen enkel een paar huisjes tegen en 2 restaurantjes. Er loopt slechts 1 grote weg door dit dorp en op 10 min. heb je alles gezien. Het zal dus inderdaad een dagje luieren worden en zo kunnen we nog eens uitgebreid de tijd nemen om op de laptop alles voor te bereiden zodat we alle nieuwigheden op onze site kunnen zetten van zodra we terug ergens internetverbinding hebben.

 

We wandelen het dorp uit en aan de overkant van de brug zien we een wegwijzer naar een hot spring. Langs een zandweg bereiken we een plek waar heel wat mensen de was staan te doen en zichzelf ook ineens een beurt geven. Er is een buizensysteem gemaakt waarin gaten voorzien zijn waarlangs het water eruit spuit en zo voor een douche zorgt. De mensen kijken raar op wanneer wij hier verschijnen. Dave trekt al helemaal de aandacht wanneer hij uitschuift over de gladde stenen en bijna op zijn gezicht gaat. Zijn voeten zien zwart van de modder en zijn broek hangt vol spatten. Ik ben hem nog aan het uitlachen wanneer ik zelf een schuiver maak en het riempje van mijn teenslipper losschiet. Aangezien er hier niets speciaals te zien is en we ons hier van onze meest handige kant hebben laten zien keren we na dit korte bezoek alweer terug. De weg ernaartoe was mooi en groen, maar op één dag heb je het hier wel gezien en vragen wij ons af welke toerist hier langer zou willen blijven. Bovendien zijn wij vandaag de enige toeristen in het dorp en krijgen daardoor alle blikken op ons gericht.

 

Het was fijn om een keer op een absoluut niet toeristische plek te belanden, maar na 1 dag heb je het wel gehad. Gelukkig had onze guesthouse een salon op een terras op de eerste verdieping zodat we daar een beetje konden hangen en het leven in dit dorp konden aankijken. Buiten de brommers komt er hier niet al teveel verkeer door en op het marktje aan de overkant van de straat is amper volk. We halen ons een pintje en blijven mensenkijken vanuit de hoogte tot het donker wordt.