Welkom in India: laat ons hopen dat dit geen voorsmaakje wordt van de rest van ons verblijf in dit land.

Om het ons gemakkelijk te maken boekten we in Kathmandu onze bustickets die ons van daaruit naar Varanasi in India zouden brengen. Daarvoor moesten we 2 bussen nemen, de eerste van Nepal tot de grens, dan wandelen we de grens over en passeren daarbij zowel de Nepalese als de Indische immigratiedienst, om daarna de volgende bus te nemen tot Varanasi.

Het eerste deel van deze reis ging heel erg vlot. We vertrokken ’s avonds om 19u in Kathmandu vanaf het nieuwe busstation, stopten onderweg een aantal keren om iets te eten of voor een korte plaspauze en kwamen zo na 10u30 min rijden aan in Sunauli (het grensstadje). In dit stadje moesten we een reisbureau contacteren dat voor ons tweede busticket zou zorgen, dat welteverstaan mee in de prijs begrepen was die we in Kathmandu betaalden.

Omdat het nog maar 5u30 ’s morgens was moesten we wachten tot dat bureau openging om 6u45.

Daar toonden we de papieren die we meekregen in Kathmandu en werden onze bustickets overhandigd. De bus vertrok om 8u30, we hadden dus nog tijd genoeg om de immigratie te passeren en te voet verder te wandelen tot het busstation. Daar zou een man ons staan opwachten om ons op de juiste bus te zetten.

Rond 7u10 waren alle formaliteiten al afgerond en arriveerden we aan het busstation, die man stond ons inderdaad op te wachten en zei dat we nog even konden gaan zitten langs de kant van de weg omdat de bus nog niet gearriveerd was.

Om iets voor 8u roept hij ons en zet ons op een bus die er volgens ons al de hele tijd stond. Eens we op een stoel zitten draait hij zich naar ons om en zegt dat we moeten bijbetalen omdat we op een expressbus zitten en slechts voor een lokale bus betaald hebben. Hij maakte ons ook nog wijs dat er die dag geen enkele andere bus zou komen die naar Varanasi reed. We wisten echter goed genoeg dat we voor dergelijke bus betaald hadden want we hadden het uurrooster meegekregen waarop stond dat de bus die wij moesten hebben al na 6u30 min zou aankomen in Varanasi. Maar probeer maar eens iets in te brengen tegen zo’n duister figuur die je in geen geval wil meenemen zonder te betalen, bovendien kreeg hij nog eens de steun van een andere bizar mansfiguur op de bus. Na wat gediscussieer zijn wij terug van de bus gestapt met onze bagage omdat we echt niet van plan waren om nog eens 7 euro per persoon bij te betalen. We zegden hen dat we terug naar het reisbureau zouden gaan aan de andere kant van de grens om dit uit te klaren en dat we zeker op tijd terug zouden zijn om de bus alsnog te nemen.

Wij dus volledig gepakt en gezakt terug naar de andere kant van de grens, gelukkig is het geen probleem om deze grens gewoon door te wandelen, om in het reisbureau de situatie uit te leggen. Daar wisten ze blijkbaar al wat er aan de hand was, dus wisten wij ook genoeg. Ze speelden duidelijk onder 1 hoedje, we moesten dus alert blijven.

Toch zei die man van het reisbureau dat we de juiste tickets hadden en dus wel degelijk de bus moesten nemen waarop we geweigerd werden. Hij ging met ons terug de grens over om ons op de bus te laten, maar daar aangekomen bleek dat de bus voor vertrektijd was doorgereden. Reden daarvoor?? Ze wisten inmiddels waarschijnlijk na gsm contact met die gast van het reisbureau dat we op terugkomst waren en zonder bij te betalen zouden meereizen.

Probleem: er bleek inderdaad geen rechtstreekse bus meer te komen voor de late namiddag, dat wilde zeggen dat we de hele dag zouden vastzitten in een onbenullig grensdorp. Bovendien zouden we dan ook nog eens een dag later dan gepland aankomen in Varanasi.

De oplossing die ons werd voorgesteld: de bus nemen naar Ghorakpur, een stad die tussen Varanasi ligt en het dorp waar we stonden om daar over te stappen op de bus voor Varanasi. In dat geval zouden we de eerste busrit niet moeten betalen en zouden ze ons een miniem bedrag terugbetalen voor de volgende busrit die zij dan niet voor ons konden regelen.

Daarmee gingen we niet akkoord, het zou nu al veel langer duren voor we op onze bestemming konden geraken aangezien er geen rechtstreekse bus was en die minieme som zou ons ook niet vooruithelpen.

Plots dook er nog een andere man op. Hij overlegde met die gast van het reisbureau en stelde ons dan voor om met zijn bus mee te rijden tot Ghorakpur, daar zou iemand van zijn bus ons in een riksja naar het busstation zetten waar dan weer de bus ons zou staan opwachten die ons vanochtend liet stikken. Dit alles zonder dus 1 cent bij te betalen of terug te krijgen.

We wisten zo al dat de kans heel klein was dat dit voorstel zou uitgevoerd worden, maar we werden zowat gedwongen om het aan te nemen of ze zouden ons daar gewoon laten staan en dan moesten we het zelf maar uitzoeken.

Dus stapten we op die vent zijn bus en arriveerden 2u30 min later in Ghorakpur. Je kan al raden wat er volgde: de bus zette ons af en op de moment dat ik vroeg wie ons naar de volgende bus zou brengen reden ze weg zonder om te kijken.

Daar stonden we in een vreemde stad, nog ver van onze bestemming zonder enig ticket.

We telefoneerden naar het reisbureau in Kathmandu waar we onze tickets geregeld hadden en legden uit wat er gebeurd was. Eerst leken ze heel begripvol en zegden dat ze een oplossing zouden zoeken of ons een deel van het geld zouden terugbetalen (god weet hoe), maar toen we even later terugbelden om uit te zoeken wat ze zouden doen kreeg ik ineens iemand aan de lijn die geen of amper Engels bleek te spreken. Raar toch hé??

We werden toen verder geholpen door een vrouw in het tourist information center. Zij vertelde ons dat we best een mail konden sturen over dit voorval naar de ambassade en de toeristische dienst. Het reisbureau bellen had geen zin meer, zij zouden niks meer doen en waren volgens haar allemaal corrupt. Zij regelde voor ons 2 treintickets, gelukkig kostten die maar 60 eurocent per persoon over een traject van meer dan 250km !!.

Om 14u20 vertrok de trein, dit werd toch wel onze ergste rit ooit !!!

We hadden tweedeklas tickets, maar veronderstelden dat dit wel goed genoeg zou zijn. We gingen ervan uit dat de rit “maar” 7u zou duren zoals die vrouw van het tourist info center vertelde.

De plaatsen op de trein bleken houten banken te zijn die nog harder zaten dan een tuinbank. Op korte tijd zat de trein ook meer dan propvol. Wij zaten op een bank voor 4 maar deelden deze met in totaal 6 mensen. Op de éénspersoonszitjes zaten gemiddeld 3 mensen en ook op de bagagerekken lagen mensen om dan nog maar te zwijgen over diegenen die in het gangpad zaten en sliepen.

Al vanaf de eerste seconde maakten we kennis met de Indische mannen, hoe zij je kunnen aanstaren is echt onmogelijk !! We hadden ons erop voorbereid, maar dit was toch werkelijk niet normaal. Ze kijken je aan, blijven staren en kijken amper weg. Ook wanneer je ze recht in hun ogen kijkt lijken ze zich niet te generen en blijven staren.

Wat dat trouwens is met die Indische mannen begrijpen we niet goed. Overal lopen ze hand in hand, op de trein leunen ze de hele tijd op mekaar. Ze liggen op elkaar schouder, zitten tussen mekaars benen zodat er uiteindelijk nog meer bij kunnen op die bank van 4 en zitten te giechelen zoals tienermeisjes. Heel ergerlijk vonden wij.

Na een paar haltes kwam er over Dave een raar persoon zitten, hij bleek onder begeleiding te zijn van een andere man. Hij zette zich op de houten bank in kleermakerszit recht tegenover Dave zijn gezicht. Hij begon onmiddellijk te bidden, maakte regelmatig een kruisteken en staarde Dave zo hard aan dat het leek alsof hij recht door hem heen keek. Dus deden wij even de test: Dave ging naar links, die vent ook. Dave bewoog naar rechts, die vent ook en dat terwijl hij onophoudelijk bleef staren.

Wanneer Dave zich een kwartslag draaide raakte hij blijkbaar om de één of andere reden in paniek, hij kwam van zijn bank, raakte Dave aan en maakte daarop alweer een kruisteken. Een paar seconden later begon hij hysterisch te huilen en moest gerust gesteld worden door zijn begeleider. Gelukkig deed hij de rest van de rit vrij normaal, of toch wat dat voorstelt in zijn geval.

De treinreis bleef maar duren, het was intussen al 22u geworden en het einde bleek nog niet in zicht. Ik geraakte licht geïrriteerd, maar zoals Dave zei: helpen doet dat niet, je kan alleen maar verder afwachten.

Toen kregen we het gezelschap van een Indiër die redelijk Engels bleek te spreken. Hij stelde ons heel wat vragen en gaf ons nadien zijn adres. De volgende keer dat we in India waren moesten we absoluut bij hem thuis langskomen…

Rond 23u arriveerden we in het voorlaatste station, Varanasi City, op amper 2 à 3 km van de eindhalte, oef ! Bleven we hier toch niet meer dan 2u30 min staan zeker???!!! Ik dacht dat ik gek werd, ik wist niet meer waar ik het had van ambetantigheid !!

Zo kwamen we dus uiteindelijk pas om 1u30 ’s nachts aan in Varanasi, ga dan nog maar eens een hotel zoeken. We besloten dan om maar in de buurt van het station te slapen zodat we de volgende ochtend ineens onze treintickets voor Agra konden boeken en daarna een guesthouse te zoeken aan de Ganges rivier.

Ook ’s nachts blijkt Varanasi volop te leven. We waren nog niet buiten het stationsgebouw of we werden al overvallen door verschillende riksja chauffeurs die ons naar een goed hotel wilden brengen. We konden ze bijna allemaal afschudden, maar één was een doorzetter en bleef ons op de hielen zitten. Dave werd gek van zijn constante gezeur en wanneer hij na bijna een half uur zijn geduld verloor, hard riep en op de reisgids klopte die hij in zijn handen had bleek de man te schrikken en hield hij het voor bekeken.

We liepen die nacht zeker nog 5 hotels af alvorens we een slaapplaats vonden, zowat alles bleek volgeboekt te zijn. Om half 3 konden we een einde maken aan deze eerste rotdag in India.